Sunday, April 22, 2007

Μια κούκλα για μια κούκλα!

Εξω από το Capali Carsi της Πόλης, σε ένα από τα δρομάκια που οδηγούν στο Misir Carsisi, υπάρχει ένα μικρό παιχνιδομάγαζο. Το ανακάλυψα την πρώτη φορά που ταξίδεψα εκεί και απέκτησα την Αυσιέν. Μια τεράστια κατάμαυρη κουκλίτσα, με μαύρα γυαλιστερά μαλλιά και απίστευτο ύφος. Σύντομα απέκτησε νέα μωρουδιακά ρούχα, μιας και αυτά που φορούσε ήταν "του ιδρύματος", όπως αποκαλούμε το μαγαζί. Τα ρούχα της τα αγοράζω πλέον από καταλόγους, μιας και δεν αντέχω το ύφος των πωλητριών όταν λέω "αυτό είναι μεγάλο" και προσπαθούν να με πείσουν ότι το μωρό θα μεγαλώσει και δεν θα του κάνει.
Στο δεύτερο ταξίδι ξαναπέρασα από το μαγαζάκι, στο οποίο ποτέ δεν ξέρω πως θα φτάσω, το ψάχνω πάντα για ώρες και κατά τύχη το βρίσκω, και η οικογένεια συμπληρώθηκε από τον Ασλάν, το ταίρι της Αυσιέν. Μαζί έφερα και την Φατιμά που προοριζόταν να σταλεί δώρο σε μία φίλη. Η Φατιμά πέρασε τους πρώτους μήνες της ζωής της στην Ελλάδα, κλεισμένη σε μία ντουλάπα, περιμένοντας να βρω τον χρόνο να την στείλω στην παραλήπτριά της. Ναι, είμαι τόσο αμελής, που παρότι την είχα υποσχεθεί, η Φατιμά βγήκε από την ντουλάπα της μετά από επτά περίπου μήνες και τότε νοιώθοντας φοβερές τύψεις και απέναντί της (για την παραλήπτρια της, τις είχα νοιώσει καιρό), την έβγαλα, την στόλισα και την κράτησα.
Την επομένη του γάμου μας, τριγυρίζαμε ώρες ξανά στα στενάκια της αγοράς για να βρούμε τον Σερχάν, το ταίρι της Φατιμά, που πέρασε όσα πέρασε, δεν χρειαζόταν να μείνει και μόνη! Οπου πετυχαίναμε παιχνιδομάγαζα κι ο Δημήτρης αναστέναζε με ανακούφιση, εγώ πείσμωνα περισσότερο λέγοντας "μα κοίτα τι άσχημες που είναι, πρέπει να βρούμε το δικό μας!". Και το βρήκαμε, και γέλασε ο Τούρκος πωλητής που μας θυμήθηκε, τουρίστες πελάτες να τον θυμούνται κάθε τόσο δεν είχε σίγουρα ξαναδεί.
Οταν φύγαμε από την Ελλάδα, οι βαλίτσες μας ήρθαν με φορτηγό, αλλά το μικρό μας διθέσιο είχε παραταγμένη πίσω από τα καθίσματά μας, την τετράδα της συμφοράς, έτοιμη προς μετανάστευση. Οχι, δεν μπήκαν σε βαλίτσα, ταξίδεψαν καμαρωτοί καμαρωτοί, και όταν φτάσαμε κι αρχίζαμε να κατεβάζουμε τα πράγματά μας, κοιτούσαμε δεξιά κι αριστερά, μην μας δουν οι Βούλγαροι αγκαλιά με τα τέσσερα αραπάκια μας.
Η παραλήπτρια της Φατιμά, πρόσφατα είχε μια μικρή περιπέτεια, κι όταν το έμαθα, οι τύψεις μου που τότε είχα δείξει τόση αμέλεια ξαναξύπνησαν. Ψάχνοντας την αντζέντα μου, ξετρύπωσα την διεύθυνσή της , σημειωμένη πρόχειρα τότε που ήθελα να της την στείλω. Από την άλλη όμως, και η Φατιμά, έχει πλέον την ζωή της εδώ, αποκλείεται να την έστελνα. Σκέφτομαι ότι σε ένα μήνα θα βρεθώ στην Πόλη και πάλι, θα έχω ένα πρωινό ελεύθερο και άρα αρκετό χρόνο για να τον φάω ψάχνοντας το παιχνιδομάγαζο. Και είμαι σίγουρη ότι θα βρεθεί άλλη μια μικρή αραπίνα που θα πιστέψω ότι μου μίλησε όταν θα σταθώ μπροστά της. Το ονομά της δεν το ξέρω ακόμα, οι κούκλες πάντα μου ψιθυρίζουν τα ονόματά τους όταν τις συναντώ. Αλλά είμαι σίγουρη ότι θα είναι η πιο τυχερή κούκλα του κόσμου, γιατί θα την στείλω στην πιο γλυκειά κουκλομαμά του κόσμου. Νινάκι ετοιμάσου!

Friday, April 20, 2007

Η μέρα των παιδιών

Σήμερα ήρθε η πρόσκληση από το Ιδρυμα για την Μέρα των παιδιών. Την περίμενα , πώς και πώς, ελπίζοντας ότι ίσως κάνουν την γιορτή Κυριακή, αφού η 23η είναι Δευτέρα. Μετά θυμήθηκα ότι για τους Τούρκους είναι έτσι κι αλλιώς αργία η 23η, η μέρα των παιδιών γιορτάζεται παντού, δεν έχουν λόγο να μεταφέρουν την εκδήλωση.
Είμαι ευτυχής που πέρσι ήμουν εκεί, που είδα ζωγραφισμένα προσωπάκια, άκουσα παιδικές φωνούλες να τραγουδούν, είδα παιδάκια να παίζουν θέατρο και να ζωγραφίζουν τοίχους!
Φέτος λοιπόν δεν θα είμαι μαζί τους, δεν θα ξαπλώσω στο γρασίδι, ούτε θα δω άν τα διδυμάκια μας έχουν κάνει πρόοδο στο σκάκι. Το ίδρυμα «χτυπήθηκε» σκληρά από την αρχή αυτού του χρόνου, αλλά «ηρωικά αντιστέκεται» όπως λέει ο Αλί και τελικά θα κάνει την καθιερωμένη του γιορτή και φέτος.
Αλλος ένας χρόνος που κερδίζουμε χαμόγελα σε παιδικά πρόσωπα λοιπόν, παππού Αζίζ! Εύχομαι να το καταφέρνουμε κάθε χρόνο, για να αναπαύεσαι ήρεμος κάτω από τα παιδικά ποδαράκια που τρέχουν και χοροπηδούν. Να περάσετε καλά μωρά μου... μου λείψατε...




Thursday, April 12, 2007

Η ταμπέλα

Πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, η αδελφή μου μετακόμισε σε νέα περιοχή. Πηγαίνοντας συχνά - πυκνά να την δω, χάζευα τον δρόμο και τις ταμπέλες. Μην γελάσετε, αλλά βρίσκω περιοχές και δρόμους που έχω ξαναπεράσει, ακριβώς επειδή θυμάμαι τις ταμπέλες των μαγαζιών. Και ασφαλώς χάνομαι εξίσου εύκολα, αν μια ταμπέλα αλλάξει, ή ένα μαγαζί κλείσει και ούτω καθ' εξής.
Το μάτι μου λοιπόν τότε έπεφτε κάθε , μα κάθε, φορά σε κάποια συγκεκριμένη ταμπέλα. Αγνωστο γιατί, την είχα αποστηθίσει. Οταν πριν από τρία χρόνια, γνώρισα τον διαδικτυακό "αδελφό μου" σε κάποιον σέρβερ, όταν μου είπε σε ποιά περιοχή έχει μαγαζί, του είπα "μήπως σε λένε Ταδόπουλο?". Ο κακομοίρης, ήταν έτοιμος να κάνει φορμάτ στον δίσκο του, να ψάξει για κάμερες, νόμισε ότι μιλούσε με άτομο απευθείας από την ΕΥΠ. Ούτε που φανταζόταν ότι τον γνώριζα ήδη πέντε χρόνια, από την ... ταμπέλα του.
Σήμερα ο μπρό μου ετοιμάζεται να αποχωριστεί την περιοχή, την ταμπέλα του και μερικά χρονάκια της ζωής του (καθόλου λίγα). Και ξέρω ότι παρ' όλο ο ίδιος το θέλησε και το αποφάσισε τον πονάει. Μπορεί και να θυμώσει που κάνω πόστ την ταμπέλα του, αλλά ελπίζω να την κρατήσει για να την βλέπω που και που, ή αν πρόκειται να την πετάξει να μου την χαρίσει. Είμαι σίγουρη ότι θα κρατήσει τις ευχάριστες αναμνήσεις και θα πετάξει ότι τον πόνεσε από αυτή, οικογενειακό μας προσόν άλλωστε αυτή η τακτική.
Και βέβαια όπως καταλάβατε, ήδη σκέφτομαι ότι την επόμενη φορά που θα επισκεφτώ την αδελφούλα μου, είναι πολύ, μα πολύ πιθανό να χάσω τον δρόμο...
Καλή αρχή μπρο!