Friday, August 31, 2007

?

Δεν μπορώ να το εξηγήσω...
Κάτι συσσωρεύει λυγμούς μέσα μου.΄
Δεν είναι η πρώτη φορά,
αλλά κάθε φορά είναι σαν πρώτη.
Και κάθε φορά με πνίγει.
Μα δεν υπάρχει τίποτα,
που να σε κάνει να σκάσεις χαμόγελο?
Τίποτα να σου απλώσει το χέρι στο φώς?

Wednesday, August 29, 2007

"Λίγη στάχτη στα μαλλιά... δολοφόνοι..."

Μέσα σε όλα αυτά που γράφτηκαν, ειπώθηκαν, αυτές τις μέρες, νομίζω ότι το παρακάτω τα λέει όλα... Ο συγγραφέας του να με συγχωρήσει για την αντιγραφή μιας και δεν υπήρχε τρόπος να ζητήσω την άδειά του για να το φιλοξενήσω εδώ...

Θα ήθελα να ξεχάσω
όλους αυτούς που ήρθαν με τζιπάκια,
κάνοντας χειρόφρενα
και πατώντας γκάζι,
μόνο και μόνο για να απολαύσουν το θέαμα,
χωρίς να μας βοηθάνε,
όταν τα ρουθούνια μας τρέχαν κατράμι και μασούσαμε στάχτη,
Θα ήθελα να ξεχάσω
τις πανικόβλητες φωνές συναδέλφων στον ασύρματο
όταν τους κύκλωνε η φωτιά
Θα ήθελα να ξεχάσω
αυτή τη λαίλαπα που δεν υπήρχε τρόπο να φρενάρεις
και λαίμαργα κατάπιε τις όμορφες περιοχές
που κάποτε χαρήκαμε ώς παιδιά
και τα παιδιά μας δεν θα ξέρουν οτι υπήρχαν
Μα δεν θα ξεχάσω

εκείνους τους χειριστές των ελικοπτέρων
που τελευταία στιγμή
μας δημιούργησαν δίοδο διαφυγής
μέσα από τους θεόρατους τοίχους φωτιάς
που μας περιτριγύρισαν
Μα δεν θα ξεχάσω
τους συνάδελφους απο Αταλάντη που ήρθαν να μας βοηθήσουν
σε μια ξένη για αυτούς περιοχή
Μα δεν θα ξεχάσω
όλες τις κυβερνήσεις έως τώρα,
που επιτρέπουν σε οικοπεδοφάγους να χτίζουν,
που αντιμετωπίζουν με αναλγησία τους εμπρησμούς
και κοροιδεύουν τους Εθελοντές.
Μα δεν θα ξεχάσωτο κράτος που ούτε γάντια δεν μας έδωσε,
πόσο μάλλον ενα ευχαριστώ,
για να μήν θίξει την επιτηδευμένη ανικανότητα του
μπροστά στα συμφέροντα.
Μα δεν θα ξεχάσω
οτι καταφέραμε 4 παιδιά με 1 όχημα
να σταματήσουμε ενα μέτωπο 500μέτρων,
να σώσουμε 5 σπίτια και μερικά πρόβατα.
Θα βοηθήσει να μπορέσω να κοιμηθώ
όταν θα γυρίζουν οι εικόνες φρίκης στο μυαλό μου.
Και δεν θα ξεχάσω

να λέγομαι ακόμα άνθρωπος
και να χρωστάω στη φύση ενα μεγάλο συγνώμη
για όλες τις καταστροφές που της έχει προξενήσει το είδος μου.
Η απορία μου είναι οι βίλες που θα χτίσετε
θα έχουν νόημα εαν δεν υπάρχει πια πράσινο γύρω σας;
Όταν ο αέρας θα μυρίζει στάχτη
και θα σου καίει τους πνεύμονες;
πώς διάολο θα αναπνέετε εσείς κει πάνω και εμείς εδώ κάτω;
πώς περιμένω απο ενα κράτος
με στημένες εκλογές και προκάτ κόμματα
να δημιουργήσει ενα καλύτερο μέλλον
απο τις στάχτες που έχουν γεμίσει τα πνευμόνια μου...
Λίγη στάχτη στα μαλλιά...δολοφόνοι..

Το κείμενο το βρήκα
Εδώ

Update : Εδώ είναι το πλήρες κείμενο και το όνομα του συγγραφέα

Friday, August 24, 2007

Αλλη μια φορά....

Ενα ταξίδι που προγραμματίστηκε την τελευταία στιγμή!
Για να μην προλάβεις να το λαχταρήσεις!
Να μην ξαγρυπνήσεις, περιμένοντάς το.
Για να το ζήσεις ολόκληρο, σαν να μην είναι μίαμιση μόνο μέρα.
Ξημερώματα θα περνάς τα σύνορα...
Ο ήλιος θα σε πλησιάζει χαμογελαστός
και θα δακρύσεις.
Η γρανιτένια πύλη - TURKIYE,
γυρνάς σπίτι, ναι?
Θα μπεις από το Εντιρνέκαπού,
προτιμάς τις φτωχογειτονιές από την λαοθάλασσα του Λεβέντ.
Ενα κερί στο Πατριαρχείο, ο Κεράτιος θα απλώνεται ήρεμος,
βόλτα στην Κλειστή Αγορά,
τσάγια κεράσματα κι αγκαλιές.
Ολα τόσο ίδια κάθε φορά,
σαν να έφυγες χθες, είναι.
Και τόσο αλλιώτικα ,
που θες όλα να τα ζήσεις,
όλα να τα δεις
κι όλα να τα νοιώσεις.



Ναι προηγήθηκε κι ένα ταξίδι στο Βουκουρέστι... Ομορφο ήταν, έλεγα να ανεβάσω και φωτογραφίες. Αλλά μιας και προέκυψε Ιστανμπούλ για επόμενο, το Βουκουρέστι έχασε αίφνης όλη την αίγλη του.

Friday, August 17, 2007

Χωρίς λόγια

Την λατρεύω αυτή την φωτογραφία... Γιατί έχει κάτι που θυμίζει, τις διακοπές που δεν κάναμε... Γιατί έχει κάτι που θυμίζει το σπίτι μας... Γιατί έχει κάτι που θα κάνουμε μήνες να ξαναδούμε... Γιατί όταν την τράβηξε ο Δημήτρης, είμαι σίγουρη ότι ήδη την νοσταλγούσε...

Saturday, August 11, 2007



Ναι ξέρω , λείπω έναν μήνα περίπου. Πήγαμε στα πάτρια εδάφη, επιστρέψαμε... Κι έχω ένα καινούργιο λάπτοπ. Το δώρο του Δημήτρη για την δεύτερη επέτειο του γάμου μας... Και να 'μαι τώρα να ψάχνω τα πλήκτρα. Είναι μία κούκλα , δεν συμφωνείτε?




Βρήκαμε την Βουλγαρία σε πλήρη απόγνωση από τις πλημμύρες αν κι εγώ το χάρηκα, γέμισε το ποταμάκι μας και πάλι. Την Δευτέρα φεύγουμε για το Βουκουρέστι, ταξίδι αστραπή για δουλειά. Δεν νομίζω ότι θα προλάβουμε να δούμε τίποτα, θα φτάσουμε το βράδυ και Τρίτη βράδυ επιστρέφουμε. Βεβαίως αξίζει τον κόπο το ότι το ταξίδι θα γίνει οδικώς.


Πολλές φορές όλο αυτό το διάστημα είχα την διάθεση να ανεβάσω ποστ, τελικά δεν το έκανα. Και επιστρέφοντας από την Ελλάδα, είμαι τόσο πνιγμένη που δεν προλαβαίνω καν να χαζέψω. Το σημαντικό είναι ότι είμαι πολύ καλύτερα αφότου γύρισα, όχι γιατί έκανα διακοπές (δεν έκανα), αλλά γιατί νοιώθω πολύ καλύτερα με την ζωή μας εδώ πλέον. Μου πήρε δυό χρόνια ασφαλώς αλλά μάλλον συνηθίζω μάλκο πο μάλκο.
Οι επόμενοι τρεις μήνες θα είναι ζόρικοι, ήδη η δουλειά είναι στο φόρτε της. Μας δίνει κουράγιο ένα τετραήμερο του Σεπτέμβρη (θα πάω Τουρκία ακόμα κι αν κλείσουν τα σύνορα!!!!) και ένα Σαβαβτοκύριακο τον Οκτώβρη στην Κύπρο, για τον γάμο του Αντρέα μας.
Καλό χειμώνα λοιπόν , κι όσοι πουν ότι είναι νωρίς ακόμα, ας κρατήσουν την ευχή για αργότερα :Ρ