Thursday, July 30, 2009

4!

Είχα όλες τις καλές προθέσεις, να ανεβάσω ένα τρυφερό, επετειακό ποστ αλλά που να με αφήσει!
Μητσος : kala eimaste entelos malakes!
Μητσος: fortosame thn tigra kai eipame pame na pantreftoyme sto patriarxeio!
Μήτσος: loooooooooooooooool
Γωγώ: ela reeeee
Μήτσος : exoyme provlima
Γωγώ: elaaaaaaaaaaaaa, grafw katiii
Γωγώ : ase meeeeeeee
Μήτσος: soy kovo ton oistro epitides to kano:p
…....................
Γωγώ : mou ton ekopses
Γωγώ : karagkiozh
Μήτσος :loooooooool
Γωγώ : vlammene
Γωγώ : aprosarmoste
Γωγώ: ouaaaaaaaaa
Μήτσος ti ekanaaaa?
Γωγώ : mou ekopses ton oistro mou!

Συμπληρωματικές πληροφορίες (τόσες, όσα και τα χρόνια του γάμου μας):

1.Οταν ένα ζευγάρι έχει γνωριστεί κάνοντας chat, μπορεί να επικοινωνεί γραπτώς, ακόμα κι αν βρίσκεται στο ίδιο δωμάτιο!

2.Οχι, δεν παντρευτήκαμε μέσα σε ρουμ, διότι πολύ απλά δεν ήταν εφικτό!

3. Εχω διαπιστώσει ότι, οι στολισμοί με κοσμητικά επίθετα όταν τσατάρεις, είναι πιο απάλαφροι!

4. Θα ξαναπαντρευόμουν? ΝΑΙ! Τον ίδιο άντρα, στην ίδια εκκλησία, με τους ίδιους καλεσμένους!

Χρόνια μας πολλά Μητσάκο μου!

Wednesday, July 29, 2009

Αντίσταση!

Την περασμένη Κυριακή, επισκεφθήκαμε το Mall, στο Πλόβντιβ. Την πρώτη φορά που είχα πάει, δεν ήμουν και σε μεγάλα κέφια οπότε μου είχε φανεί μάλλον αδιάφορο.
Αυτή την φορά, το βρήκα πολύυυυυ ενδιαφέρον, ίσως και λόγω εκπτώσεων. Βέβαια ο λόγος του ποστ δεν είναι το πόσο ενδιαφέρον ήταν. Είναι η αντίστασή μου!!!
Με μεγάλη περηφάνεια και αυτοθαυμασμό (Ρίτσι έγινα!), ανακοινώνω ότι αντιστάθηκα με σθένος :
- Σε δύο ζευγάρια, κοραλλί σανδαλάκια Roberto Cavalli (λέω δύο, γιατί δεν μπορούσα να επιλέξω ποιό μου άρεσε περισσότερο)
- Σε ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου Christian Dior Limited Edition, λευκά με απίθανες τυρκουάζ πέτρες.
- Σε δύο ζευγάρια σκελετούς γυαλιών Roberto Cavalli (ως προς το δύο,βλέπε παραπάνω)
- Σε μία λινή τσάντα με ασημί τελείωμα, Byblos.
Βέβαια το σθένος κράτησε, μέχρι την απομάκρυνσή μου σε ασφαλή απόσταση, σαράντα χιλιομέτρων. Μετά απ΄ότι καταλαβαίνετε, άρχισα να τα αναπολώ.
Πόσο μου αρέσει, να γίνομαι ώρες-ώρες, μια ματαιόδοξη-υπερκαταναλωτική- ξανθιά!!!!

Friday, July 24, 2009

Ρίτσι : Γεννημένος Αρχηγός!




Με λένε Ρίτσι και είμαι ένα καθαρόαιμο Βουλγαρικό τσοπανόσκυλο. Το μόνο κοπάδι που έχω δει, αποτελείται από εργάτες κι όχι από πρόβατα. Και δεν χρειάζεται και να τους φυλάω, φυλάγονται μόνοι τους απο μένα, με φοβούνται βλέπεις.
Είμαι γεννημένος αρχηγός. Οι φήμες, ότι όσο ζούσε μαζί μας, ο πολυχρονεμένος πατέρας μου, ψιλοαδέλφιζα, είναι ανακριβείς. Τις διαδίδει η Γωγώ γιατί ποτέ δεν χώνεψε, ότι μεγάλωσα και σταμάτησα να τρίβομαι στα πόδια της και να χουζουρεύω στο γραφείο. Ο δε Μήτσος (άλλος πάλι αυτός!), δεν με συγχώρησε ποτέ, που του γκάστρωσα δυό φορές την Μέτζυ. Εγώ τί να έκανα, αφού πήγαινε γυρεύοντας να μπει στο χαρέμι μου? Ασε που, για αντισύλληψη η γκόμενα, άγνοια πλήρη!
Λοιπόν ναι, έχω κι εγώ το χαρέμι μου. Τις έχω συγχρονίσει και τόσο καλά που είναι διαθέσιμες σε διαφορετικές περιόδους. Ετσι, κι εγώ νοιώθω μονογαμικός (κατά περιόδους ε?) κι αυτές δεν νοιώθουν αδικημένες. Βέβαια ένα μίσος μεταξύ τους, υπάρχει, ειδικά εκείνη η Μέτζυ, ευκαιρία ψάχνει να κάνει κομματάκια την Πόλια. Τί της φωνάζω, τί της λέω να κόψει τα χαζά, αυτή εκεί. Κακομαθημένη. Θα την σούταρα λέμε, αλλά είναι η μόνη καφετιά και δεν αξίζει να χάσεις τέτοιο κομμάτι. Ασε που κάθε πρωί που ανηφορίζει, περνάει πρώτα από το παλάτι μου και μου σκάει ένα φιλί.
Για να φανταστείτε πόσο σωστός αρχηγός είμαι, εκτός χαρεμιού οι μπερμπαντιές κομμένες. Τόσες θηλυκές στα πόδια μου , τί να ψάχνω τώρα. Δεν είμαι βλάκας σαν τον πατέρα μου, που την κοπάναγε κι έψαχνε αλλού και στο τέλος τον έκλεψαν και έχασε την καλοπέραση. Ούτε μάθαμε αν ζει. Του τα’ χε πρήξει κι η μάνα μου βέβαια, αυτό να λέγεται.
Αυτός ο χαζο-Τόνυ που θα με θαυμάζει απεριόριστα, μου κουβάλησε κάποτε την δικιά του, ήταν λέει στην εποχή της. Με το που κατέβηκε η κυρία άρχισε τα κουνήματα. Είχα και την Γωγώ που έφτυνε ασύστολα «πωπω μια κούκλα! Τί θεά είναι αυτή, φτουυυ σου ομορφιά μου». Η ομορφιά ήταν ομορφιά πράγματι, γαλανό μάτι, καφετιά και τρίχωμα αλπακά η άτιμη. Περιττό να πω ότι με το που την είδαν οι δικές μου, πήγε το κλάμμα σύννεφο. Ισως αυτό με μπλόκαρε, είμαι και ευαίσθητη ψυχή. Χάθηκε να με απομονώσουν ή να με πάνε στον χώρο της ... ομορφιάς? Πάντως, δεν! Δεν μύριζε όπως οι δικές μου, δεν μπόρεσα. Σαν χάνος την κοίταζα που κόντευε να ξεβιδωθεί από το κούνημα. Εεε δεν άντεξα. Της τράβηξα ένα γρύλισμα γενναίο. «Αει από δω μωρή. Δεν γουστάρω σου λέω! Σε κάλεσα?». Πατάτες, η «ομορφιά». Τρέχοντας έφυγε και χώθηκε στα πόδια του αφεντικού της. Αναστέναξαν με ανακούφιση οι δικές μου. Η Γωγώ άρχισε τα γνωστά «μα τόσο όμορφη σκύλα! Πάλι άρχισε τα αδελφίστικα ο Ρίτσι». Για να μην πληγώσει τον Τόνυ τα λεγε. Κατά βάθος χαιρόταν, που είμαι τόσο σταθερός τύπος.
Για να τελειώσω τον αυτοθαυμασμό μου και την περιγραφή του υπέροχου εαυτού μου, θα σας πω ότι εκτός από κούκλος, σταθερός, γενναιόδωρος με το χαρέμι μου και τυπάς, έχω ένα άλλο προτέρημα. Είμαι κέρβερος! Δεν γουστάρω να μπαίνει στο προαύλιό μας κανένας που θα μπορούσε να κάνει κακό. Κάποτε έφαγα το λάστιχο ενός σιχαμένου , έσκασε δηλαδή με το πρώτο δάγκωμα το παλιολάστιχο. Ετρεχε ο καραγκιόζης με εκατό μέσα στο εργοστάσιο! Πήγε ο τύπος στον Μήτσο και τον πέταξε έξω «να μην οδηγείς σαν τρελλός κοντά στο Ρίτσι κι αει χάσου από ΄δω»του ‘πε. Κι ύστερα ήρθε και μου ‘ πε «μπράβο λεβέντη μου, πώς μυρίζεις τα καθάρματα». Κατάλαβα ότι έκανα πολύ σπουδαία πράξη. Βέβαια ήταν πικρό το παλιολάστιχο, αλλά δεν σκάω, είπαμε είμαι κέρβερος.


Χθες λοιπόν, έσκασε μύτη εκείνο το απαρχαιωμένο μοντέο του Ντόκτορα Κίροβ. Μεγάλο κάθαρμα αυτός. Ο Μήτσος δεν έχει ίδια γνώμη, να οι χειραψίες και να τα αγγλικά. Του Μήτσου. Γιατί ο Ντόκτορ Κίροβ μόνο το «γιιιιες» ξέρει. Τόσο βλάκες αυτοί οι άνθρωποι, ακόμα δεν τον έχουν πάρει πρέφα τον βασανιστή. Του τα ακουμπάνε κιόλας για να μας βγάζει το λάδι. Αυτουνού που μόλις έρχεται, παίρνει φόρα και να οι ενέσεις και να τα ψεκάσματα. Και να τα θερμόμετρα στον κώλο. Ολα κι όλα μεγάλε, θα μας πηδήσεις όλες τις γκόμενες με το θερμόμετρο? Καλά του έκανε ο Ευλόγκι και του πήδησε στην μούρη τις προάλλες. Γιός μου δεν είναι? Του έκανε τη μούρη ριγέ! Κι αυτός ο κάθηκος γελούσε. Δεν μπόρεσα να καμαρώσω τον γιό μου, με το γέλιο του! Ασε που μας απαγόρεψε τα ψωμιά και μας τάραξαν στην ξηρά τροφή.
Αχτι τον έχω, τον άτιμο. Αλλά δεν ήξερα τί να του κάνω χωρίς να έχω τραγικές συνέπειες από τα κουτορνήθια. Αν τον δάγκωνα ο Μήτσος θα μου χωνε κλωτσιά , μπροστά στο χαρέμι. Ξεφτίλα μεγάλη για τον αρχηγό, δικέ μου. Επρεπε να κάνω κάτι κακό για τον Κίροβ μεν, αποδεκτό από τον Μήτσο δε. Το μυαλό μου δούλεψε (όπως πάντα), γρήγορα και συνδυαστικά. Οπως έμπαινε να πάρει την στροφή για να παρκάρει, οδηγώντας σαν κλώσσα, έκανα το μεγάλο τέντωμα, ο αίλουρος. Πήγαινε και σιγά είπαμε, δεν ήθελε και κόπο. Πάτησα μια δαγκωνιά , μία χρειάστηκε μόνο. Πφφφφφ! Ο καραγκιόζης, από πότε είχε να αλλάξει λάστιχα? Ακόμα με τα χειμωνιάτικα κυκλοφορούσε. Πόσους χειμώνες είχε τα ίδια, δεν μπόρεσα να υπολογίσω. Γιατί με το που το ‘κοψα το κομμάτι έλιωσε στο στόμα μου, δεν πρόλαβα να του κάνω ανάλυση. Την ώρα που ακούστηκε το φςςςςςςςςςςςς, έφτυνα τα απομεινάρια. Πίκρα ρε πούστη μου, το κωλολάστιχο!

Friday, July 17, 2009

Παιδικά παιχνίδια (εξουσίας)

Η αγαπητή μου "Ξένη", έκανε μια ανάρτηση για τα παιχνίδια εξουσίας. Οχι αυτά που παίζουν οι πολιτικοί μας, αλλά αυτά που μας μαθαίνουν να παίζουμε από παιδιά. Οι μεγάλοι μας τα μαθαίνουν , κάποιες φορές άθελά τους, γιατί πολύ απλά κι αυτοί έτσι έμαθαν. Θυμήθηκα λοιπόν, μια δική μου "εμπειρία" που εμπεριέχει ένα παραπλήσιο παράδειγμα.
Τα περασμένα Χριστούγεννα, ήμουν προσκεκλημένη στην γιορτή του παιδικού σταθμού, του χωριού μας. Να σημειώσω ότι στο χωριό μας, οι κάτοικοι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Τους φτωχούς και τους πάμφτωχους. Οικονομικά ευκατάστατο δεν έχουμε, το "πλούσιος" δε, είναι άγνωστη λέξη.
Στον σταθμό τα μισά παιδάκια είναι τσιγγανάκια. Τα οποία ανήκουν και στις δύο κατηγορίες. Τις δασκάλες τις θαυμάζω γιατί, δεν τα ξεχωρίζουν σε τίποτα. Με την ίδια αγάπη τα αγκαλιάζουν όλα, μπορώ να πω ότι στα τσιγγανάκια έχουν μεγαλύτερη αδυναμία. Λόγω της δύσκολης οικονομικής κατάστασης (και) του σταθμού, οι δασκάλες δεν έχουν την δυνατότητα να αγοράσουν τα Χριστούγεννα δωράκια για τα παιδιά. Ετσι, πέραν των δώρων που πάνε οι επισκέπτες, οι δασκάλες, προκειμένου να τηρήσουν το έθιμο, ζητούν την βοήθεια των γονιών. Κι έτσι ο κάθε γονιός αγοράζει το δωράκι που θα δοθεί στο δικό του παιδί.
Εκεί γίνεται το λάθος. Κι από τις δασκάλες κι από τους γονείς. Γιατί οι φτωχοί, προκειμένου το παιδί τους να εντυπωσιάσει, ξηλώνονται (κυριολεκτικά) για να αγοράσουν ό,τι πιο ακριβό και εντυπωσιακό μπορούν (καμία σχέση με αυτά που θεωρούνται ακριβά στην Ελλάδα, μιλάω πάντα σε σχέση με τις δικές τους, περιορισμένες δυνατότητες). Οι δε πάμφτωχοι, ξηλώνονται επίσης, αλλά επ΄ουδενί δεν μπορούν να αγοράσουν κάτι τόσο όμορφο. Και η χαρούμενη ατμόσφαιρα της γιορτής, πνίγεται στα δάκρυα και τα κατσούφικα προσωπάκια.
Η μικρή τσιγγανούλα αντί να χαρεί το δωράκι της, κοιτάζε με πόνο την κούκλα της διπλανής της, γιατί αυτή ήταν συσκευασμένη.
Ο μικρούλης, δεν τσούλισε ούτε μια φορά το λιλιπούτειο αυτοκινητάκι του, το έβαλε στην τσέπη του και χάζευε το φορτηγάκι του διπλανού του.
Και τέλος, η μικρή με τα πιο γλυκά κοτσιδάκια που είδα ποτέ, πριν αρχίσει καν η διανομή των δώρων έβαλε τα κλάμματα και αποχώρησε για τον κοιτώνα στην αγκαλιά της δασκάλας της. Ηξερε ότι για αυτήν δεν υπήρχε δώρο και δεν άντεχε να μείνει άλλο.
Δεν συζητώ το ενδεχόμενο, κάποιοι γονείς να είχαν συνεισφέρει στην αγορά παιχνιδιών για τα πιο φτωχά παιδάκια, γιατί είπαμε, ευκατάστατος δεν υπάρχει. Δεν είχαν την δυνατότητα για να σκεφτούν κάτι τέτοιο.
Θα μπορούσαν κάλλιστα οι γονείς να είχαν συναποφασίσει, να δίνουν απλά κάποιο ποσό και οι δασκάλες να αγοράζουν ομοιόμορφα δώρα για τα παιδάκια. Οποιος γονιός πάλι, ήθελε κάτι ξεχωριστό για το παιδί του, ας του το χάριζε στο σπίτι, εκεί που δεν υπήρχαν άλλα παιδάκια να ζηλέψουν.
Δυστυχώς αυτή την "εύκολη" επιλογή, δεν την σκέφτηκε κανένας. Γιατί πολύ απλά, οι ήδη στερημένοι από χρόνια γονείς, θέλησαν έστω κι εκείνη την μία μέρα, να δώσουν στο παιδί τους μια νότα εξουσίας.
Φοβάμαι ότι τα ίδια παιδάκια μεγαλώνοντας, θα πράξουν το ίδιο. Και τα "παιδικά" παιχνίδια εξουσίας, θα συνεχίζονται πάντα.

Thursday, July 16, 2009

Χαρούμενο ξύπνημα

Χτυπάει το κινητό, πεντέμιση η ώρα το πρωί. Βλέπει ο Μήτσος, ότι καλεί το νούμερο της εταιρείας. Παθαίνει το πρώτο σοκ (το γιατί θα το καταλάβετε από τα παρακάτω).
"Συναγερμός γαμώτο, συναγερμός"
Και ακούει:
"Εταιρεία τάδε, περιοχή τάδε, έχετε κλοπή στην αποθήκη πρώτων υλών".
Εγώ που δεν το έχω ακούσει είμαι και στο δεύτερο σοκ.
"Πες μου ότι δεν είναι φωτιά!"
"Οχι οκ, η αποθήκη".
Μέχρι να τηλεφωνήσει στον φύλακα, χτυπάει και το δικό μου κινητό.
Ξανά το ίδιο ποιηματάκι.
Σιχτιρίζω μόνη μου.
"Γαμώ την τεχνολογία μας, με τις κλήσεις του αλάρμ στα κινητά".

Τί προκάλεσε τα απανωτά σοκ, πλην της "προηγμένης" τεχνολογίας μας? Η γάτα μας η Νταφίινκα, που μάλλον ξενύχτησε και επέστρεψε ξημέρωμα.
Και αναρωτιέμαι τώρα, να απαγορέψω στην Νταφίινκα τις εξόδους, ή να αποσυνδέσω το αλάρμ από τα κινητά?? :Ρ

Friday, July 10, 2009

Καλό σου-κου

Χθες ένοιωθα άρρωστη. Οχι σωματικά, ψυχολογικά. Είχα κάνει και μια ανάρτηση, δόξασοι ο Κύριος δεν την ανέβασα, γιατί θα την έβλεπα και θα μαύριζα επ' αόριστον.
Σήμερα λοιπόν, ως κυκλοθυμικό όν, είμαι στα πάνω μου. Παρότι ο καιρός εξακολουθεί τα χαζά του. Και μετά το σου-κου στην Ιστανμπούλ, είμαι έτοιμη να περάσω για πρώτη φορά, τα σύνορα της "εν πανδημία" χώρας μας. Ορθά καταλάβατε, στην Βουλγαρία δεν υφίσταται πανδημία γρίπης, παρά μόνο ελάχιστα "εισαγόμενα" κρούσματα.
Τί με ανέβασε, λοιπόν:
- Τα νέα μας γραφεία (τα παλιά τα πήρε και τα σήκωσε η βροχή), θα είναι πανέτοιμα την άλλη εβδομάδα και όλες μας έχουμε βάλει κάτω ταπετσαρίες, χρωματολόγια και δεν ξέρω τί άλλο, για να τα διακοσμήσουμε. Αποφασίστηκε ομόφωνα, ότι δεν θα είναι κλασσικά, αυστηρά γραφεία, αλλά απολύτως κοριτσίστικα και χαρούμενα. Εξαιρείται αυτό του Δημήτρη, που ακόμα δεν έχει αποκαλύψει τις προθέσεις του.
- Παρόλες τις αντίξοες σύνθηκες, βρέθηκαν λύσεις σε πολλά βασικά προβλήματα και προχωράμε ακάθεκτοι και πιο δυνατοί από ποτέ.
- Τον Σεπτέμβρη "βγήκε" διήμερο Παρίσι και επικρατεί ενθουσιασμός όχι μόνο για το ταξίδι, αλλά και για το τί θα παρουσιάσουμε στην έκθεση. Θεωρώ ότι το πιο εντυπωσιακό θα είναι, οι μινιατούρες καναπέδων που θα χαρίσουμε στους καλύτερους πελάτες και τις οποίες θα σας φωτογραφίσω όταν ετοιμαστούν.
- Η συγκεκριμένη ημερομηνία της έκθεσης, συνέπεσε με αυτήν, κάποιας κοινωνικής υποχρέωσης που θέλαμε να αποφύγουμε και δεν μπορούσαμε! Δεν είναι τύχη, αυτό?
- Αύριο θα βάψω μαλλάκι, θα αγοράσω βιβλία για τις επερχόμενες διακοπές μας και θα συναντήσω φίλους με τους οποίους θα μιλάω ελληνικά (τείνω να τα ξεχάσω, λέμε).
- Οριστικοποιήθηκαν οι διακοπές μας! Είναι η πρώτη φορά, που θα κάνουμε διακοπές, εντελώς μόνοι μας, στην θάλασσα! Η οποία θάλασσα θα είναι η Μαύρη. (Η σκέψη της Ελλάδας απερρίφθη, γιατί κάθε φορά μας στοιχίζει σαν να ταξιδέψαμε στο Τόκυο!).
- Είναι το πρώτο καλοκαίρι, που καταφέρνουμε να την κάνουμε κάθε σαββατοκύριακο για κάπου. Λίγο είναι?
- Εχω ξαναλατρέψει ένα παιδικό μου χόμπυ, το κέντημα! Είναι απόλυτα ψυχοθεραπευτικό!!!
Καλό σαββατοκύριακο σε όλους!

Monday, July 06, 2009

Προ και μετεκλογικά

Είμαι μια απαράδεκτη, ξεμυαλισμένη. Τρία Σαββατοκύριακα γυρίζω σαν την άδικη κατάρα προς ανατολάς και τις καθημερινές, τρέχω να μαζέψω τα ασυμάζευτα.
Το παρακάτω ποστ, γράφτηκε την περασμένη Τρίτη αν θυμάμαι καλά, αλλά λόγω της κακοκαιρίας, όταν είχαμε ρεύμα δεν είχαμε ίντερνετ κλπ κλπ, οπότε το ανέβαζω τώρα έστω και καθυστερημένα. Ασε που στα περισσότερα επιβεβαιώθηκα.
Θα επανέλθω (ελπίζω) με τα μετεκλογικά και βεβαίως με τα βραβειάκια που μου χαρίσατε και δεν πρόλαβα να κρεμάσω :)
Είμεθα σε μουουντ εκλογών. Νοτ όνλυ μι, αλλά όλοι οι γύρω μου. Οπότε δεν μπορώ να μείνω απ’ έξω. Η Βουλγαρία είναι αυτές τις μέρες, Ελλάδα του ‘ 85. Με τις σημαίες της, με τις αφισσάρες της, με τις συγκεντρώσεις της και με έναν φανατισμό πρωτόγνωρο. Ω ναι! Διακρίνω φανατισμό, ο οποίος δεν εκδηλώθηκε παρά τούτες τις τελευταίες μέρες, πριν την εκλογική αναμέτρηση της Κυριακής.
Ο κολλητός μου ο Στανισλάβ είναι υποψήφιος και το έμαθα σήμερα που όλο χαρά, μας κουβάλησε ένα μάτσο αφίσσες και φέιγ βολάν και τα αράδιασε στο γραφείο. Δεν πρόκειται να βγει ασφαλώς, διότι εδώ και στις βουλευτικές υπάρχει λίστα, στην οποία ο Στάνι είναι μόλις δέκατος. Αν ο Μπορίσοβ με το «ΓΚΕΡΜΠ» του, βγάλει δέκα βουλευτές στην επαρχία μας, πάει να πει ότι πάει για απόλυτη κυριαρχία, που δεν το βλέπω. Να σημειώσω, ότι πολύ θα χαιρόμουν, το κοινοβούλιο να γέμιζε με ανθρώπους σαν τον Στανισλάβ. Ενιγούει, σήμερα το απόγευμα, μιλάει στην πόλη μας ο Μπορίσοβ υπό τον ήχο παραδοσιακών τραγουδιών και απείρων σφυριγμάτων.
Το «ΜΠΕ-ΣΕ-ΠΕ», οι παλιοί κομμουνιστές (και σημερινοί συν-κυβερνώντες), μετά τις ευρωεκλογές κατάλαβαν ότι το παιχνίδι χάθηκε και πέρασαν και την δεύτερη μασχάλη πάνω από το αγαπημένο τους δεκανίκι. Τον Ντογάν και την Ντογανιζάτσιά του. Το ότι τον φυλάκισαν κάποτε για «αντιεθνική δράση» δεν έχει καμία απολύτως σημασία ούτε για αυτούς, ούτε για τον ίδιο. Το αγαπημένο τους δεκανίκι λοιπόν, σύμφωνα με φήμες, αγοράζει ψήφους από τους τσιγγάνους. Οι οποίοι τσιγγάνοι πλέον, έχουν γίνει τα μαύρα πρόβατα. Μαύροι ήταν θα μου πεις, ως πρόβατα δεν τους ξέραμε ως τώρα.
«Πόσους τσιγγάνους έχετε στην Βουλγαρία?» ρώτησα σήμερα την ομήγυρη.
«Ενα εκατομμύριο, άρα γύρω στο δεκαπέντε τοις εκατό» απάντησε ο δικηγόρος μας, ο Βλάντι.
«Και πόσοι είναι οι τσιγγάνοι υποψήφιοι στις εκλογές?» συνέχισα.
«Ε, να μην είναι ένας – δύο» απάντησε γελώντας η Πέτια.
«Κι ύστερα απορείται γιατί πουλάνε την ψήφο τους!»
Δεν σχολίασε κανένας την διαπίστωσή μου, μόνο ο Ευλόγι κούνησε με κατανόηση το κεφάλι.
«Από την άλλη, πριν είκοσι - τριάντα χρόνια κυνηγήσατε τους Τούρκους, κρατήσατε τους τσιγγάνους και τους απομονώσατε. Δεν περιμένατε ότι κάποτε όλοι αυτοί θα αντιδρούσαν?», είπα για να τους τσιγκλίσω λίγο. Αμ, δε! Εκτός από τον Ευλόγι που συνέχιζε να κουνάει το κεφάλι, σε σημείο που φοβήθηκα ότι απέκτησε πάρκινσον, από τους λοιπούς η αντίδραση ήταν μηδενική.
Το «ΝΤΕ-ΠΕ-ΣΕ», τώρα, το τουρκικό κομματάκι , του οποίου τα «προσόντα» περιγράφηκαν και πιο πάνω, θα είναι για μια ακόμα φορά ο ρυθμιστής. Οχι, δεν είναι πρόβλεψη. Είναι γιατί ό,τι και να γίνει, καλό και κακό, υπεύθυνος θα είναι ο αρχηγός του, ο Ντογάν. Τον φοβούνται, τον μισούν, τον λατρεύουν. Τον έχουν αναγάγει σε υπερ-δύναμη, ενώ μαζεύει δεν μαζεύει δεκαπέντε τοις εκατό. Δεν ξέρω πώς τα έχει καταφέρει έτσι. Οι Γκερμπίτες, αυτές τις μέρες τον αποκαλούν «τσιγγάνο», αν και είναι χαρακτηριστική βουλγάρικη φάτσα της Μαύρης Θάλασσας. Πέραν από τις φήμες για αγορά ψήφων, κυκλοφορούν και άλλες, σύμφωνα με τις οποίες, στα τζαμιά ορκίζονται όλοι στο Κοράνι ότι θα ψηφίσουν το ΝΤΕ-ΠΕ-ΣΕ.
Το «Λίντερ» θέλει αλλαγή (αυτό κλεμμένο από τον Αντρέα είναι και πείτε μου ό,τι θέλετε. Παράλληλα θέλει «να σταματήσει η διαφθορά» (γελάσαμε!) και «να σταματήσει και η Ντογανιζάτσια»! Αυτό το τελευταίο, είναι το πιο αστείο που είδα σε αφίσσα! «Σταμάτησε την Ντογανιζάτσια» και κάτι τεράστια Χ πάνω στις μούρες του Ντογάν και των δικών του. Κάτι μου λέει ότι ο Ντογάν ξύνεται, γιατί το Χ, τον γαργαλάει στην μούρη.

Είναι δεδομένο ότι ο Μπορίσοβ θα είναι ο νικητής. Ηταν δεδομένο, από την μέρα που έφτιαξε το κόμμα του, το οποίο για πρώτη φορά, συμμετέχει σε βουλευτικές εκλογές. Το θέμα είναι η – για όλους – πολυπόθητη αυτοδυναμία. Την οποία δεν βλέπω να επιτυγχάνει. Κι ας φωνάζουν οι δικοί του «ούτε μία ψήφος χαμένη, ο Ντογάν συσπειρώνεται!». Συνεπώς, θα χρειαστεί κι αυτός το δεκανικάκι του. Το οποίο επ’ ουδενί, δεν θα είναι ο Ντογάν. Είπαμε ρυθμιστής, ρυθμιστής, αλλά ο Μπόικο πάνω του δεν ακουμπάει. Σήμερα κιόλας, κυκλοφόρησε στον τύπο, ένα χειρόγραφο του κραταιού Μπόικο, στο οποίο δηλώνει ότι δεν θα συμπράξει με τους κομμουνιστές και τους Τούρκους.
Τον τέως τσάρο, επίσης τον βλέπω λιγούλι στραβωμένο για δεκανίκι. Αρα, μας μένει το Λίντερ (επίσης δεξιό), οι Μπλε (από το χρώμα καταλάβατε, ε?) και λαστ μπατ νοτ λιστ, το ΑΤΑΚΑ.
Και πάμε στο ΑΤΑΚΑ (κι επί τόπου). Δηλαδή το Λαος της Βουλγαρίας. Πιο δεξιά δεν γίνεται! «Δεν μπορεί να ακολουθήσω τον Χίτλερ!» δήλωσε προσφάτως ο αρχηγός του. Το είδα κι ένα κατιτίς το έπαθα. Δεν είπε «Δεν θέλω!», είπε «Δεν μπορεί»! Δηλαδή αν μπορούσε μεγάλε, θα έφτιαχνες σαπούνια? Κι επειδή εβραίους δεν κουνάς, θα έκανες τουρκο-τσιγγάνικα σαπούνια? Κι απορώ, γιατί έπρεπε να σχολιάσει περί Χίτλερ? Αποδέχεται τον συσχετισμό?
Κάτι μου λέει ωστόσο, ότι αυτό θα είναι το δεκανικάκι του Μπορίσοβ, αν δεν πάρει αυτοδυναμία. Και με φοβίζουν τα ακροδεξιά δεκανικάκια. Ειδικά όταν τους δίνεις υπουργεία. Σε μια τέτοια περίπτωση, η πολυσυζητημένη αλλαγή θα έρθει μεν, δεν θα είναι αυτή που προσδοκούσαμε δε. Μακάρι να κάνω λάθος.
Μέχρι την Κυριακή λοιπόν, μην περιμένετε από μένα, παρά εκλογολογία. Η οποία γνωρίζω ότι σας είναι παντελώς αδιάφορη, αλλά παραδόξως, για μένα έχει την πλάκα της. Ισως γιατί και αυτές τις εκλογές (όπως και τις ελληνικές πια), τις βιώνω στην απ’έξω.