Monday, August 31, 2009

Η επιστήμη, σήκωσε τα.... πόδια.... ψηλά!

Οπως γνωρίζετε, έχουμε ένα σκυλί, την Μέτζυ. Δηλαδή δεκαπέντε έχουμε, αλλά αυτή είναι το «μωρό» μας.
Οπως επίσης γνωρίζετε η Μέτζυ ήτο επί χρόνια ερωτευμένη με τον Ρίτσι (προσφάτως ανέβασε και ποστ ο κακομοίρης!).
Το τρίτο που ίσως γνωρίζετε, είναι ότι η μεγάλη μου αδελφή είναι γιατρός. Βέβαια, με την τρέλλα που έχει με τα ζώα, απορώ γιατί δεν έγινε κτηνίατρος, αλλά στα δεκαοκτώ μας, το θέμα επαγγελματικός προσανατολισμός, είναι ολίγον τί περίπλοκον.
Και πάμε σε αυτά που δεν γνωρίζετε (ευκαιρία να τα μάθετε!).
Κατά την διάρκεια των διακοπών μας, εμφανίστηκαν στο εργοστάσιο, ένα ζευγάρι κυνηγόσκυλα. Της θηλυκιάς της μύρισε τροφή, του αρσενικού γυναίκες, ήρθαν και θρονιάστηκαν. Και βεβαίως, ως τρελλή, έδωσα τηλεφωνικώς οδηγίες, να μην τα πειράξει κανένας και να «υιοθετηθούν». Η αλήθεια είναι, ότι ένας από τους φυλακές μας, είχε την σοφή ιδέα να λύσει τα αρσενικά μας (Ρίτσι και Βάλιο), προκειμένου να μπουν τα πράγματα σε τάξη. Το θεώρησα απαράδεκτο και τους είπα, ότι επιστρέφοντας, θα έπρεπε να βρω τον Ογκνιάν και την Ισκρα, παχουλούς και απολύτως εναρμονισμένους με την αγέλη των τσοπανόσκυλων. Οπερ και εγένετο.
Ως εκεί καλά. Το θέμα είναι ότι ο Ογκνιάν, ήτο χωριάτης. Και αφού έφαγε, ήπιε, πήρε το θάρρος του και μας ανέβηκε στο κρεββάτι. Οχι στο δικό μου, διότι δεν είχε πρόσβαση. Αλλά στης Πόλιας, της Τσέτσας και εν συνεχεία της Μέτζυ! Για να καταλάβετε, οι φύλακες τον μετονόμασαν σε Δον Ζουάν. Περάσαμε στιγμές κρίσης, ούτε πρόωρες εκλογές, τέτοιο δράμα. Η Ελενα, υπεύθυνη δωρεάς των νεογνών σκυλιών μας, κοίταζε την λίστα αναμονής και ούρλιαζε ότι το «πρόγραμμά της» καταστράφηκε! «Ποιός θα δεχτεί να υιοθετήσει τα παιδιά του γύφτου??? Μα πώς το επιτρέψατε!» Λες κι ο Ογκνιάν-Δον Ζουάν μου ζήτησε την άδεια. Την παρακάλεσα να μην γίνεται ρατσίστρια, αποκαλώντας το σκυλάκι «γύφτο».
Η Ισκρα, έχοντας χάσει την εύνοια του αγαπημένου της, την έπεσε στην σκυλοτροφή με μανία , με αποτέλεσμα να γίνει σαν μπάλα.
Και η Μέτζυ, ω, η Μέτζυ, βίωνε έναν έρωτα τρελλό καθώς ο Δον Ζουάν, προσπαθούσε να την φτάσει (είναι και τάπας, ο άτιμος!).
Ο Ρίτσι και ο Βάλιο, έβλεπαν ότι έχασαν τα σκήπτρα τους και προσπαθούσαν να λιώσουν τις αλυσίδες με τα δόντια τους. Μάταιος κόπος.
Επιστρέφοντας από τις διακοπές, ήρθε μαζί μας και η αδελφούλα μου να ξεκουραστεί, στην βουλγαρική εξοχή. Εκτός από την θέα στο ποτάμι, την τρέλλανε και η Μέτζυ. Αν ήταν δυνατόν να κοιμούνται αγκαλιά, θα το έκανε. Ασφαλώς και δεν συμμερίστηκε, τον πανικό του Δημήτρη που του «πήδησε-ο-γύφτος-την-κόρη». Μεταξύ μας, ο Δημήτρης, ακόμα και με τον Ρίτσι είχε ένα θέμα, δεν του έφταιξε ο Ογκνιάν. Απλά τώρα, του βγήκε και ο ρατσιστής εαυτός του στην φόρα.
Στην δε αδελφούλα μου, βγήκε ο ιατρικός εαυτός, στην φόρα. Ετσι, αφού μάθαμε τα πάντα, για τον βελονισμό σε σκύλους και άλλα χρήσιμα, τρεις μέρες πριν την αναχώρησή της, επισήμανε ότι το στήθος της Μέτζυ ήταν –λέει- αφύσικα πρησμένο. Κι όχι μόνον το στήθος (μην μπω σε λεπτομέρειες γιατί θα θέλετε χάπια μετά). Εδωσε λοιπόν εντολή να καλέσω κτηνίατρο.
Την ρώτησα εάν χρειάζεται να της κάνω παπ-τεστ, καμιά μαστογραφία ή μήπως κανέναν κολπικό υπέρηχο. Κατάλαβε ότι την δουλεύω και το επόμενο πρωί, μου μπαστακώθηκε στο γραφείο, πιέζοντάς με να τηλεφωνήσω τον ντόκτορ Κίροβ, μπροστά της. Σκέφτηκα την ξεφτύλα, να λέω στον ντόκτορ Κίροβ ότι ο μαστός της Μέτζυ έχει πρόβλημα και έχωσα την Ελένα να κάνει την βρώμικη δουλειά. Της είπα κιόλας στα Βουλγάρικα, ότι η αδελφούλα μου είναι τρελλή και πρέπει να της λέμε ναι. Κι έτσι είμασταν όλοι εντάξει. Ο ντόκτορ Κίροβ απεδείχθη «πνιγμένος» (μάλλον έκανε μαστογραφίες ο δόλιος!) και υποσχέθηκε να περάσει το Σάββατο. Ελα όμως που το Σάββατο, η αδελφούλα μου αναχωρούσε και δεν θα μπορούσε να παραστεί στην εξέταση.
Με αποχαιρετισμούς μετά δακρύων, αναχωρήσαμε το Σάββατο το πρωί για την Θεσσαλονίκη. Από τις οκτώ, η αδελφούλα μου με πίεζε να τηλεφωνήσω τον φύλακα, για να δούμε αν ήρθε ο ντόκτορ Κίροβ. Πράγμα που δεν έκανα. Στις έντεκα κι ενώ ο Δημήτρης, είχε πάει να της βγάλει εισητήριο, χτύπησε το τηλέφωνο. Και ακολούθησε ο εξής διάλογος, με την αδελφή μου να απαιτεί απευθείας μετάφραση!
-Ολα καλά? Είδατε το στήθος της?
-Ναι, δεν έχει τίποτα! Ολα είναι φυσιολογικά!
-Αρα, δεν έχουμε πρόβλημα!
-Οχι, έχουμε ένα πρόβλημα και ήθελα την συγκατάθεσή σας.
-Τί πρόβλημα?
Την λέξη πρόβλημα, η αδελφή μου την κατάλαβε και ήταν έτοιμη να μου αρπάξει το τηλέφωνο από τα χέρια
- Ξέρετε εδώ έχετε ένα ξένο σκυλί.
- Ναι, αυτό το τσιγγανάκι ε? (πες πες ο Μήτσος, μου τον κόλλησε τον ρατσισμό!)
- Περί αυτού πρόκειται, ξέρετε της την έκανε την δουλειά της Μέτζυ!
- Αντεεεεεεε (το παιζα κι άσχετη!) Και τώρα?
- Εχω μια πρόταση, αλλά θέλω την συγκατάθεσή σας. Βλέπετε δεν θα είναι ωραίο να γεννήσει ημίαιμα. (μάλλον τον είχε λαδώσει η Ελένα, να το πει αυτό).
- Και ποιά είναι η πρόταση?
- Να λύσουμε τον Βάλιο!
-Και να πειράξει τον Ογκνιάν? Οχι!!!!!!! Δεν θέλω να πάθει τίποτα ο Ογκνιάν!
- Δεν είπα να φάει τον Ογκνιάν, είπα να κάνει την δουλειά στην Μέτζυ! Ξέρετε, εάν έχει επαφή με τον Βάλιο, ενδέχεται να υπερισχύσει ο Βάλιο του άλλου και εν τέλει να μείνει έγκυος από τον Βάλιο. Τα σκυλιά ξέρετε, μπορεί να μην έχουν έναν μόνο πατέρα. Λοιπόν, συμφωνείτε?
Δεν ξέρω ποιός διάολος με έπιασε κι έκανα το «μωρό» μας, έρμαιο του σεξ. Ξέρω όμως, ότι πολύ γρήγορα απάντησα,
- Οκ, κατέβαστε τον Βάλιο!
Σίγουρη ότι έκανα το σωστό, το ανακοίνωσα στην αδελφούλα μου, να ηρεμήσει. Κι εκεί με περίμενε νέα καταιγίδα! «Πως τόλμησα να αποφασίσω, χωρίς την συγκατάθεση του Δημήτρη! Πως?». Ο Δημήτρης κατέφθασε εκείνη τη στιγμή, τους είπα να μου ξεφορτωθούν και πως άν είχαν άλλη γνώμη, ας έπαιρναν τον γιατρό να το αρνηθούν. Δεν το έπραξαν ασφαλώς. Είχα γίνει εγώ ρόμπα άλλωστε, γιατί να μην μου αφήσουν το προνόμιο???
- Μα γιατί ο γιατρός σκέφτηκε τον Βάλιο? ρώτησε αφελώς η αδελφή μου.
- Γιατί ο Ρίτσι του τρώει τα λάστιχα και τον είχε άχτι, απάντησα εγώ.
- Γιατί είναι κούκλαρος και ο γιατρός Κίροβ θέλει να πάρει ένα από τα σκυλάκια του, απάντησε ο Δημήτρης.
Η Μέτζυ κι ο Βάλιο, υπό την επίβλεψη του γιατρού Κίροβ, κλείστηκαν σε δωμάτιο και θέλω να υποθέσω ότι την έκαναν την δουλειά, μέχρι τη νύχτα που επιστρεψαμε και μαζέψαμε την ξελογιασμένη, στο σπίτι της. Εκτοτε:
Η Μέτζυ είναι ερωτευμένη με τον Βάλιο (που για καιρό έφτυνε!)
Ο Βάλιο κορδώνεται στον Ρίτσι που του έφαγε την γκόμενα.
Ο Ρίτσι κάνει φιλότιμες προσπάθειες, αν και δεμένος, να φάει τον Βάλιο.
Ο Ογκνιάν, περπατά με την ουρά στα σκέλια και προσπαθεί να επαναπροσεγγίσει την Ισκρα.
Η Ισκρα τον φτύνει, μιας και η αυξημένη ποσότητα σκυλοτροφής δεν την βοήθησε να ξεπεράσει το κέρατο.
Η Ελενα, σημειώνει την ημέρα που θα αποκτήσουμε τους απογόνους, για να ετοιμάσει το πρόγραμμά της, εκ νέου.
Η αδελφή μου, τηλεφωνεί κάθε μία ώρα για να δει πως προχωράει η εγκυμοσύνη (ακόμα δεν την είδαμε!).
Ο ντόκτορ Κίροβ, μας έχει για ηλίθιους!
Αυτή τη φορά, η επιστήμη, σήκωσε τα πόδια ψηλά!

Monday, August 24, 2009

Τα χαμόγελα της αγάπης

Σάββατο βράδυ στην Ιστικλάλ.
Ανακατεμένες μυρωδιές από γεμιστά μύδια, κάστανα και βρασμένο καλαμπόκι.
Το πολύχρωμο πλήθος, σχηματίζει ένα τεράστιο χαμόγελο που ξεκινά από την πλατεία του Ταξίμ και φτάνει στο Λύκειο του Γαλατά.
Μικροί και μεγάλοι, χαίρονται τις τελευταίες καλοκαιρινές βραδυές.
Ο Δημήτρης έχει αποσπαστεί από την παρέα και έχει κολλήσει σε ένα από τα αμέτρητα πηγαδάκια ανθρώπων. Με κοιτάζει και μου κάνει νόημα να πλησιάσω.
Τί τόσο αξιοπρόσεκτο, καθήλωσε τόσο κόσμο γύρω του?
Το κοριτσάκι «των ονείρων μας», καθισμένο στην αγκαλιά του πατέρα του, χαμογελά στον ζωγράφο του δρόμου. Η οικογένεια, μαζί με τα ψημένα καλαμπόκια, θα πάρει απόψε στο σπίτι και το πορτραίτο της μικρής.
Ο πατέρας πνιγμένος στην ευτυχία, μοιράζει χαμόγελα σε όσους έχουν μαζευτεί και δεν θαυμάζουν το μπλοκ στα χέρια του ζωγράφου, αλλά την αγάπη που ξεχυλίζει από την πατρική αγκαλιά. Δίπλα, όρθια η μάνα, δύσκολο να καταλάβεις την έκφρασή της. Καλυμένη ολόκληρη, δεν μπορώ να δω τα μάτια της.
Κοιτάζω τον πατέρα και μου χαρίζει ένα χαμόγελο. Θέλω να την φωτογραφήσω. Η όψη της καλυμένης μάνας, συγκρατεί την μηχανή στα χέρια μου. Να ρωτήσω καλύτερα. Του γνέφω, "μπορώ"? «Νο πρόμπλεμ!» μου απαντά γελώντας και εστιάζω πάνω τους. Ο πατέρας κάτι ψιθυρίζει στην μικρή κι αυτή αποσπά το χαμόγελό της από τον ζωγράφο και το γυρίζει πάνω μου. Φωτεινό, αγαπημένο, αγνό. Το τελευταίο δευτερόλεπτο, ο πατέρας κάνει τα μαλλάκια της στην άκρη, για να φαίνεται το πρόσωπάκι της καλύτερα.
Αυτό ήταν! Βάζω τα χέρια στο στήθος και υποκλίνομαι "ευχαριστώ".
«Τί χαρούμενο παιδί και τί ευτυχισμένος πατέρας!» μονολογώ.
«Πνιγμένη από πατρική αγάπη, η μικρή» συμπληρώνει ο Δημήτρης που με άκουσε.
«Μακάρι να μην την καλύψει όταν μεγαλώσει, είναι τόσο όμορφη!» σκέφτομαι.

Monday, August 17, 2009

Πριάτεν πετ

Σβήνω και γράφω εδώ και ώρα.
Και δεν βγαίνει τίποτα, από όσα θέλω να πω.
Οταν χάνεται κάποιος που δέθηκες πολύ,
κάποιος που για χρόνια έβλεπες, κάθε μέρα απέναντί σου,
που σου έδωσε και του έδωσες,
ο πόνος δεν χωράει σε λέξεις.
Ανεξάρτητα με το πως χώρισαν οι δρόμοι μας,
ανεξάρτητα με το πόσο πληγωθήκαμε.
Τότε δεν πιστεύαμε,
ότι κάποια μέρα, κάποια άλλη φυγή σου,
θα μας πονέσει περισσότερο.
Ισως γιατί , αυτή η άλλη φυγή σου,
δεν τσαλακώνει εγωισμούς,
ανοίγει τρύπες στην καρδιά, που δεν τις κλείνει ο θυμός.
Αύριο το απόγευμα, θα σου ψιθυρίσουμε
τα ευχαριστώ και τις συγγνώμες,
που δεν σου είπαμε.
Η δική σου συγγνώμη, προηγήθηκε σήμερα το πρωί,
με το τηλεφώνημα της αδελφής σου.
Κι είμαι σίγουρη ότι βλέπεις, πως έγινε δεκτή.
Δεν πάψαμε να σε θεωρούμε παιδί μας.
Και τα παιδιά μας, όσο και αν μας πόνεσαν,
έχουν πάντα την συγχώρεσή μας.
Καλό ταξίδι Κραστάν,
θα αγκαλιάσω την Μαργαρίτα σου.

Tuesday, August 04, 2009

Ομπζόρ - Μαύρη Θάλασσα

Το φημισμένο φύκι της Μαύρης Θάλασσας, το ξέβραζε το κύμα, ενώ προσπαθούσα να το ζουμάρω. Τελικά τα κατάφερα!


Ενα από τα μπλοκ του συγκροτήματος, κάπου αριστερά φαίνεται και το μπαλκονάκι μας.

Προσπαθούσα ώρα να καταλάβω ποιός ήταν το απίθανο "πάντα" που φωτογραφιζόταν με τα παιδάκια. Χρειάστηκε να γυρίσει προφίλ, για να δω την σγουρή του αλογοουρά και να καταλάβω ότι ήταν ο νέγρος ναυαγοσώστης μας.


Η θέα από το μπαλκονάκι μας, νωρίς το βράδυ.