Εξω από το Capali Carsi της Πόλης, σε ένα από τα δρομάκια που οδηγούν στο Misir Carsisi, υπάρχει ένα μικρό παιχνιδομάγαζο. Το ανακάλυψα την πρώτη φορά που ταξίδεψα εκεί και απέκτησα την Αυσιέν. Μια τεράστια κατάμαυρη κουκλίτσα, με μαύρα γυαλιστερά μαλλιά και απίστευτο ύφος. Σύντομα απέκτησε νέα μωρουδιακά ρούχα, μιας και αυτά που φορούσε ήταν "του ιδρύματος", όπως αποκαλούμε το μαγαζί. Τα ρούχα της τα αγοράζω πλέον από καταλόγους, μιας και δεν αντέχω το ύφος των πωλητριών όταν λέω "αυτό είναι μεγάλο" και προσπαθούν να με πείσουν ότι το μωρό θα μεγαλώσει και δεν θα του κάνει.
Στο δεύτερο ταξίδι ξαναπέρασα από το μαγαζάκι, στο οποίο ποτέ δεν ξέρω πως θα φτάσω, το ψάχνω πάντα για ώρες και κατά τύχη το βρίσκω, και η οικογένεια συμπληρώθηκε από τον Ασλάν, το ταίρι της Αυσιέν. Μαζί έφερα και την Φατιμά που προοριζόταν να σταλεί δώρο σε μία φίλη. Η Φατιμά πέρασε τους πρώτους μήνες της ζωής της στην Ελλάδα, κλεισμένη σε μία ντουλάπα, περιμένοντας να βρω τον χρόνο να την στείλω στην παραλήπτριά της. Ναι, είμαι τόσο αμελής, που παρότι την είχα υποσχεθεί, η Φατιμά βγήκε από την ντουλάπα της μετά από επτά περίπου μήνες και τότε νοιώθοντας φοβερές τύψεις και απέναντί της (για την παραλήπτρια της, τις είχα νοιώσει καιρό), την έβγαλα, την στόλισα και την κράτησα.
Την επομένη του γάμου μας, τριγυρίζαμε ώρες ξανά στα στενάκια της αγοράς για να βρούμε τον Σερχάν, το ταίρι της Φατιμά, που πέρασε όσα πέρασε, δεν χρειαζόταν να μείνει και μόνη! Οπου πετυχαίναμε παιχνιδομάγαζα κι ο Δημήτρης αναστέναζε με ανακούφιση, εγώ πείσμωνα περισσότερο λέγοντας "μα κοίτα τι άσχημες που είναι, πρέπει να βρούμε το δικό μας!". Και το βρήκαμε, και γέλασε ο Τούρκος πωλητής που μας θυμήθηκε, τουρίστες πελάτες να τον θυμούνται κάθε τόσο δεν είχε σίγουρα ξαναδεί.
Οταν φύγαμε από την Ελλάδα, οι βαλίτσες μας ήρθαν με φορτηγό, αλλά το μικρό μας διθέσιο είχε παραταγμένη πίσω από τα καθίσματά μας, την τετράδα της συμφοράς, έτοιμη προς μετανάστευση. Οχι, δεν μπήκαν σε βαλίτσα, ταξίδεψαν καμαρωτοί καμαρωτοί, και όταν φτάσαμε κι αρχίζαμε να κατεβάζουμε τα πράγματά μας, κοιτούσαμε δεξιά κι αριστερά, μην μας δουν οι Βούλγαροι αγκαλιά με τα τέσσερα αραπάκια μας.
Η παραλήπτρια της Φατιμά, πρόσφατα είχε μια μικρή περιπέτεια, κι όταν το έμαθα, οι τύψεις μου που τότε είχα δείξει τόση αμέλεια ξαναξύπνησαν. Ψάχνοντας την αντζέντα μου, ξετρύπωσα την διεύθυνσή της , σημειωμένη πρόχειρα τότε που ήθελα να της την στείλω. Από την άλλη όμως, και η Φατιμά, έχει πλέον την ζωή της εδώ, αποκλείεται να την έστελνα. Σκέφτομαι ότι σε ένα μήνα θα βρεθώ στην Πόλη και πάλι, θα έχω ένα πρωινό ελεύθερο και άρα αρκετό χρόνο για να τον φάω ψάχνοντας το παιχνιδομάγαζο. Και είμαι σίγουρη ότι θα βρεθεί άλλη μια μικρή αραπίνα που θα πιστέψω ότι μου μίλησε όταν θα σταθώ μπροστά της. Το ονομά της δεν το ξέρω ακόμα, οι κούκλες πάντα μου ψιθυρίζουν τα ονόματά τους όταν τις συναντώ. Αλλά είμαι σίγουρη ότι θα είναι η πιο τυχερή κούκλα του κόσμου, γιατί θα την στείλω στην πιο γλυκειά κουκλομαμά του κόσμου. Νινάκι ετοιμάσου!
