Thursday, April 30, 2009

Τριήμερο

Βάσει του σχεδιασμού που είχαμε κάνει για το τριήμερο, τον Μάρτη, απόψε το βράδυ θα έπρεπε να φύγουμε για εδώ. Θα τριγυρίζαμε τρεις μερούλες τα Καρπάθια και το κάστρο του Δράκουλα. Είχα κάνει κράτηση και σε ένα ωραιότατο ξενοδοχείο.
Εν τέλει νίκησε η μεγάλη αγάπη. Ο,τι και να σχεδιάσουμε, όσο κι αν θέλουμε να δούμε κι άλλα μέρη, το πάθος για την Τουρκία είναι τόσο μεγάλο που μας φαίνεται αδιανόητο να έχουμε ένα τριήμερο ελεύθερο και να μην το περάσουμε εκεί.
Οπότε το ξημέρωμα θα μας βρίσκει στο Μπάκιρκιόι αντί για το Βουκουρέστι. Και αφού αύριο αναπνεύσουμε την Πόλη ολόκληρη, το Σάββατο το πρωί θα κατέβουμε στην Μπούρσα. Λέτε αυτή τη φορά να αποφασίσω να βγάλω φωτογραφίες? Χλωμό...

Friday, April 24, 2009

Το χάλι μας

Είμαι στο κακό μου χάλι από προχθές. Αρχικά πονούσε ο λαιμός μου και είχα δέκατα. Ως εκεί οκ. Προχθές και χθες, την έκανα από το γραφείο νωρίς, κατά τις έξη και χώθηκα στο κρεββάτι σαν φυτό. Χθες ήταν χειρότερα, είχα τρομερά ρίγη.
Χθες βράδυ κατά τις εννιά μαζευτήκαμε να φάμε, έχουμε φιλοξενούμενους, ένα φιλικό ζευγάρι από Ελλάδα. Κι ενώ ήμουν καλύτερα και μαγείρεψα κιόλας, κάποια στιγμή άρχισα να ιδρώνω και να ζαλίζομαι. Καραμπινάτο λυποθυμικό επεισόδιο, το έχω ξαναπάθει. Οσο πιο διακριτικά μπορούσα, πήγα και σωριάστηκα στο κρεββάτι, αλλά η Καλλιρόη είχε δει ήδη ότι ήμουν κάτασπρη :(
Συνήλθα λίγο, ξανασηκώθηκα και μετά από μισή ώρα πάρτο πάλι. Κατά καιρούς στο παρελθόν το είχα ξαναπάθει, αλλά ποτέ δύο φορές συνεχόμενες. Η "ομάδα" έπεσε πάνω μου με πιεσόμετρα και μασαζ στους καρπούς και τον αυχένα, τους κοιτούσα και τους τρεις πάνω από το κεφάλι μου και μου ερχόταν να βάλω τα γέλια. Η πίεσή μου ήταν κανονική αλλά είχα ταχυπαλμία.
Σήμερα ξύπνησα με δέκατα, τον ίδιο βήχα, τον ίδιο πόνο στον λαιμό. Δεν βλέπω να συνέρχομαι γρήγορα, αλλά είμαι σίγουρη πως είναι απλά μια κωλο-ίωση. Ανυπομονώ να περάσει η μέρα και το σαββατοκύριακο να λοιώσω στο κρεββάτι μήπως και πάρω τα ίσια μου, αφού η επόμενη εβδομάδα προδιαγράφεται ζόρικη.
Περαστικά μου.

Thursday, April 23, 2009

Σήμερα, 5!


Γιατί είσαι το καλύτερο δώρο, που πήρα ποτέ για την γιορτή μου!

Wednesday, April 15, 2009

Φραουλοευχές


Χάσαμε ένα φορτηγό, οεοεοεοεοεοεοε! Θα βρεθεί, απλά αποδεικνύουμε ουάνς αγκέιν, ότι είμαστε ΜΜΜ (μεγάλοι-μαζοχώ-μαλάκες). Διότι το ίδιο φορτηγό πριν δυό μήνες το είχαμε ξαναχάσει. Και παρόλα αυτά το ξαναφορτώσαμε! Βέβαια την περασμένη φορά , μας κέρασαν σοκολατάκια για "συγγνώμη". Οπότε τώρα περιμένω τούρτα.
Ο μοντελιέρ τα έφτιαξε με την Φραουλίτσα! Οχι την κούκλα βρεεεε, την μαξιλαρού. Ω, ναι, έχουμε υπάλληλο με αυτό ακριβώς το όνομα! (Γιάγκοντκα=Φραουλίτσα). Το κακό ήταν ότι δεν έκανε και τον φύλακα, πιο φραουλένιο φίλο του. Για να τον καλύψει, όταν ήρθε και τον έψαξε η απατημένη σύζυγος! Αλλάζω το όνομα της εταιρείας, σε "τόλμη και γοητεία" και καλώ τους πελάτες στον φραουλόκοσμο για να περάσουμε φραουλοϋπέροχα. (Οσοι έχουν κούκλα Φραουλίτσα, μπορούν να σας διαβεβαιώσουν ότι δεν χάζεψα!).
Αύριο κατηφορίζουμε. Οχι μόνοι μας. Με Μπόικο, Λιούμπο και οικογένειες. Δεν έχουμε αποφασίσει ούτε τί ώρα θα φύγουμε, αποφασίσαμε όμως με τί ταχύτητα θα πηγαίνουμε για να μην διαλυθεί το κονβόι αφενός, να μην γίνουμε πρώτο θέμα στις κάμερες της τροχαίας, αφετέρου. Κάτι μου λέει ότι δεν με πήραν σοβαρά, γιατί ο Λιούμπο εξακολουθεί να ρωτάει αν μπορεί να πάει με διακόσια τριάντα. Οπότε , αν αύριο δείτε στην Εθνική δύο βουλγάρικα αυτοκίνητα να ψάχνονται, μην προσπαθήσετε να συνεννοηθείτε με τους οδηγούς, παρά μόνο αν γνωρίζετε την Βουλγαρική. Αν δε, είστε της Τροχαίας, μην τους γράψετε, απλά περιμένετε, μετά από κανένα τρίωρο, θα φτάσουμε κι εμείς να σας βοηθήσουμε στην μετάφραση.
Κι επειδή δεν μπορούν όοοολα να πάνε τόσο τέλεια (είδατε τί αισιόδοξο άτομο είμαι?), το αυχενικό μου είναι και πάλι εδώ, ενωμένο, δυνατό. Δεν κουνάω κεφάλι αλλά δυστυχώς, στους δρόμους υπάρχουν πάντα λακούβες και μου το κουνάνε αυτές. Ναι ξέρω, θέλω κολλάρο, υπόσχομαι ότι την επόμενη φορά θα αγοράσω ένα (τα ίδια έλεγα και την προηγούμενη).
Επειδή δεν προβλέπεται να τα ξαναπούμε μέχρι και την επόμενη Δευτέρα, σας εύχομαι Καλή Ανάσταση. Και μιλάω για την προσωπική μας ανάσταση, διότι αυτή του Τζίσους , καλή θα είναι όπως κάθε χρόνο και σίγουρη. Οι δικές μας αναστάσεις, είναι οι αμφίβολες!

Tuesday, April 07, 2009

Οι ταινίες μου

Η Ελενα με κάλεσε να γράψω τις 5 αγαπημένες μου ταινίες. Θυμήθηκα, ότι πριν δυό χρόνια τις είχα ξαναγράψει. Αποφάσισα λοιπόν, να ψάξω το ποστ που είχα κάνει τότε και να δω αν έχουν αλλάξει τα γούστα μου.
Αμ δε! Αλλαγή καμία! Ισως φταίει και το ότι, τα τελευταία χρόνια, δεν έβλεπα καθόλου ταινίες. Οπως και να έχει τις ξαναγράφω :

1. Ο καιρός των τσιγγάνων
Ηταν, είναι και θα είναι μια ταινία λατρεμένη. Για τις εικόνες του Κοστουρίτσα, για την μουσική του Μπρέγκοβιτς για την Γιουγκοσλαβία του χθες, που πια δεν υπάρχει. Δυστυχώς όμως, υπάρχουν ακόμα παιδιά στα φανάρια.

2.Ομορφα χωριά, όμορφα καίγονται
Γροθιά στο στομάχι, από την πρώτη ώς την τελευταία σκηνή. Γιατί μπορεί κάποιοι να θέλουν να ξεχάσουμε, όμως αυτό που συνέβει στα Βαλκάνια, πονάει και θα πονάει πάντα.

3.Δαμάζοντας τα κύματα
Κατά την γνώμη μου, μια ταινία - έπος στον απόλυτο έρωτα. Καταπληκτική σκηνοθεσία, καταπληκτικές ερμηνείες.

4.Η Μπλε ταινία
Η πιο αγαπημένη μου από την συγκεκριμένη τριλογία του Κισλόβσκι. Η μουσική εξαιρετική και η Ζυλιέτ Μπινός στην καλύτερη, κατ’ εμέ, ερμηνεία της.

5.La Vitta E Bella
Λατρεύω τον Μπενίνι αφενός. Ηταν πολύ πραγματικό σενάριο αφετέρου.

6.Πολίτικη Κουζίνα
Γιατί όταν την βλέπω μυρίζω την Πόλη MOY. Τόσο απλά!

7.Leon
Κάποτε έλεγα ότι αν ποτέ έκανα κόρη, θα την έβγαζα Ματίλντα. Με αυτό τα είπα όλα, νομίζω.

8.O Ψεύτης Ήλιος
Η Σοβιετική Ενωση, έτσι όπως μπορέσαμε να την δούμε μόνο μετά τα βιβλία του Ριμπακώβ. Η ερμηνεία του Μιχάλκωβ, καταλυτική.

Και να προσθέσω και μία που είδα πρόσφατα...
9.Ο κύριος Ιμπραήμ και τα λουλούδια του κορανίου.
Τρυφερή ταινία, που δίνει το μήνυμα, πως οι άνθρωποι μπορούν να έρθουν κοντά, ανεξάρτητα από τις θρησκευτικές διαφορές τους. Ο Ομάρ Σαρίφ, πιο ώριμος ερμηνευτικά από ποτέ (λογικό δεν είναι, θα μου πείτε?), μετατρέπει τις πιο ενδιαφέρουσες σούρες του Ιερού του Βιβλίου σε στάση ζωής.

Επ΄ουδενί δεν είναι πέντε. Δεν θα μπορούσαν να είναι πέντε, αν σκεφτείτε ότι το μεγάλο μου κόλλημα ήταν ανέκαθεν, οι ταινίες και τα βιβλία.

Θα χαρώ πολύ να διαβάσω τις αγαπημένες ταινίες, όσων δεν τις έχουν ήδη αναφέρει!

Monday, April 06, 2009

Η γείτονας και η κρίση

Το «μισοφαγωμένο» Σαββατοκύριακο στην Ιστανμπούλ, ήταν μια παιδική γροθιά στο στομάχι. Και λέω παιδική, γιατί έστω και μια ώρα στην Πόλη, ανέκαθεν λειτουργεί σαν καταλύτης, συνεπώς τίποτα δεν είναι ικανό να μου χαλάσει την διάθεση.
Το είχα καταλάβει ανεπαίσθητα, στο βιαστικό μας πέρασμα από εκεί, πριν από τρεις εβδομάδες, αλλά πλέον είναι πασιφανές. Η κρίση χτυπάει δυνατές κλωτσιές στα γόνατα της Τουρκίας και τα έχει λυγίσει. Πιστεύω όμως ακράδαντα, ότι το τελικό γονάτισμα δεν θα γίνει ποτέ. Γιατί, θα ρωτήσει κάποιος?
Οι απαντήσεις με γεγονότα:
Μπορεί τα περισσότερα μεγάλα καταστήματα, να ανοίγουν πλέον αργότερα και να κάνουν εκπτώσεις ακόμα και στα είδη της νέας σεζόν, αλλά τα μικρά, οικογενειακά μαγαζιά, εξακολουθούν να υπάρχουν και να είναι γεμάτα, είκοσι ώρες τη μέρα.
Μπορεί τα ακριβά εστιατόρια, να μην γεμίζουν, μιας και ο τουρισμός δεν είναι στα ίδια επίπεδα, αλλά οι παρέες των ντόπιων με χαμηλό ή μεσαίο εισόδημα, εξακολουθούν να γεμίζουν τους στενούς ορόφους των ψησταριών για να γιορτάσουν τα γενέθλιά τους.
Μπορεί το μικρό ξενοδοχείο που μένουμε πάντα, στο Σιρκετζί, να παρέμεινε κλειστό ενάμιση μήνα, λόγω μειωμένων κρατήσεων, αλλά ξανάνοιξε, προσφέροντας γενναίες εκπτώσεις (έως και 15%) στους σταθερούς του πελάτες και την ανακούφιση σε εμάς, ότι ο αγαπημένος μας Αλί , έχει ακόμα δουλειά.
Μπορεί η θεωρία του στάτους, στο πολυτελές Τζιραγάν Παλάς να άλλαξε και να άνοιξε τις πύλες του στους «θνητούς», προσφέροντας πλήρες γεύμα κάθε Κυριακή μεσημέρι μόνο με 90 Λίρες (είπα θνητούς, όχι κοινούς θνητούς, Τζιραγάν είναι άλλωστε!), αλλά στην ταπεινή αυλή της γιαγιάς Μακμπουλέ, στην εργατική γειτονιά του Εγιούπ, οι Κυριακές είναι πάντα ίδιες και μαζεύουν όλη την οικογένεια γύρω από το μανγκάλ.
Μπορεί ο κόσμος να μην μποτιλιάρεται για να φύγει τα Σαββατοκύριακα στην θάλασσα ή το βουνό, αλλά τα πάρκα, οι λόφοι και ο Κεράτιος είναι το ίδιο γεμάτα πάντα τις Κυριακές, με τις χαμηλού εισοδήματος οικογένειες να κάνουν το πικνίκ τους στο παχύ γρασίδι. Το ίδιο και οι παιδικές χαρές, που γεμίζουν από εκατοντάδες ροδομάγουλα πιτσιρίκια, που δεν έπαιξαν ποτέ με Μπάρμπι και Σπάιντερμαν.
Μπορεί οι τουρίστες να είναι λιγότεροι, αλλά η πόλη είναι όπως κάθε Απρίλη, πεντακάθαρη και πλημμυρισμένη στις φρεσκοφυτεμένες τουλίπες, ζωγραφίζοντας χαμόγελα στα πρόσωπα όσων την αγαπούν, μέ ή χωρίς κρίση.
Μπορεί τα Μακ Ντόναλτς στο Σιρκετζί, να έμειναν με έναν όροφο σε λειτουργία, αλλά οι πλανόδιοι πωλητές με τα γεμιστά μύδια και τα κάστανα, δεν προλαβαίνουν να τακτοποιήσουν το εμπόρευμα στους πάγκους τους.
Τα έργα υποδομής συνεχίζονται αδιάκοπα, καμία σχέση με τις μισοτελειωμένες γέφυρες που είχα δει, μετά την κρίση του 2000.
Ο οδηγός που μας πήγε στο ξενοδοχείο το σαββατόβραδο, φορούσε κοστούμι. Παρότι μιλούσε αγγλικά, δεν συμμετείχε στην συζήτησή μας, σχετικά με την επίσκεψη του Ομπάμα. Το άλλο πρωί ο Ογούζ μας είπε, ότι το ταξί δεν ήταν δικό του, δούλευε σαν οδηγός και ήταν ευτυχισμένος που έκανε όλη την βάρδια. Αυτός ο άνθρωπος πριν δυό μήνες, έκλεισε το εργοστάσιό του, μια πολύ γνωστή υφαντουργία.
Η Τουρκία είναι μια χώρα που βρέθηκε άπειρες φορές, σε παρόμοιες και χειρότερες κρίσεις. Δεν έχει περάσει καλά – καλά δεκαετία, από την προηγούμενη που βίωσε. Ο λαός της έχει συνηθίσει να υπάρχει και να λειτουργεί σε τέτοιες καταστάσεις και παρότι η καραμέλα «κοίτα τί γίνεται στον κόσμο», είναι της μόδας και εκεί πλέον, επί του πρακτέου η κατάσταση δεν θα γίνει ποτέ τραγική.
Οι Τούρκοι, είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε, είτε όχι (ως Ελληνες) , είναι ένας πολύ εργατικός λαός. Γεννιούνται , μεγαλώνουν και πεθαίνουν με κύρια έγνοια την δουλειά τους. Γι’αυτή τη δουλειά, θα κάνουν τις μεγαλύτερες υποχωρήσεις. Θα ξεπεράσουν τα ωράρια, θα δεχτούν να δουλέψουν και με χαμηλότερους μισθούς. Δουλικότητα, θα πουν κάποιοι. Φιλότιμο, θα πω εγώ.
Τί χάθηκε και τί χάνεται με την κρίση στην Τουρκία?
Για τους πολλούς, το εβδομήντα τοις εκατό του πληθυσμού, τίποτε απολύτως. Τα εισοδήματά τους ανέκαθεν ήταν χαμηλά ή έστω μεσαία και οι απαιτήσεις τους, απόλυτα προσαρμοσμένες σε αυτά. Τα ανέκαθεν υψηλά, τραπεζικά επιτόκια, οι ανέκαθεν υψηλές, τιμές των καυσίμων, δεν τους επέτρεψαν ποτέ να «παρεκτραπούν» στον υπερκαταναλωτισμό. Δεν υπάρχει τίποτε να στερηθούν που να μην στερήθηκαν ήδη. Αντίθετα, απολαμβάνουν ό, τι απολάμβαναν πάντα κι αυτό το «ό,τι», είναι πράγματα που εμείς ενδεχομένως θα σνομπάραμε.
Ενα άλλο είκοσι τοις εκατό, είναι σαν τον κοστουμαρισμένο ταξιτζή μας. Ο,τι και να χάσει, θα κοιτάξει μπροστά και θα δουλέψει όπου βρει, προκειμένου να έχει τα απαραίτητα. Γιατί την εταιρεία του, από το μηδέν την ξεκίνησε και το γνωρίζει καλά αυτό το μηδέν. Βλέπετε εν μέσω κρίσης, πολύ κλαίνε για «καταστροφές» που ανέκαθεν αφορούσαν χρήματα των τραπεζών και ευρωπαϊκών προγραμμάτων και όχι κατ΄ουσίαν δικά τους.
Ενα δέκα τοις εκατό κάτι θα χάσει χωρίς να μπορεί να προχωρήσει, αλλά όπως και να το κάνεις, δεν είναι παρά ένα δέκα τοις εκατό.
Ασχετο:
Φύγαμε την ώρα που η Πόλη γινόταν αστακός, για να υποδεχτεί τον Ομπάμα.
- Είναι πολύ έξυπνη η Μισέλ, σε όλη την Ευρώπη πήγε, εδώ δεν έρχεται, είπε με το καυστικό ύφος του,ο Ογούζ.
- Και γιατί είναι έξυπνη παρακαλώ? βιάστηκα να ρωτήσω.
(Δεν θεωρώ ποτέ έξυπνο κάποιον που τριγυρίζει την Ευρώπη και αρνείται να πάει στην Τουρκία, για τους δικούς μου, ενδεχομένως υποκειμενικούς λόγους)
- Μπορείς να μου πείς τί θα έκανε εδώ, παρέα με την Εμινέ?, απάντησε και δεν βρήκα τί να απαντήσω.

Friday, April 03, 2009

Hayat gelmiş kapım açık buyursun

Λέω να παραφράσω έναν αγαπημένο στίχο σήμερα....

Hayat gelmiş kapım açık buyursun...

Και να προσθέσω και κάτι που παράφρασε πριν από χρόνια ο παππούς Αζίζ:

...böyle gelmiş böyle gitmez!

Γιατί το κουράγιο το θες στα δύσκολα και το φως το αποζητάς στο σκοτάδι.

Thursday, April 02, 2009

Το πρησμένο μπαλάκι

Η Νούσια φτάνει στο γραφείο μου με μια άδεια ασθενείας.
- Ο Νικολάι ο ταπετσέρης, σέφκα.
- Μπήκε νοσοκομείο τελικά? Λες να είναι σοβαρό?
- Μάλλον.
Βλέπω την Ελένα απέναντί μου να έχει λυθεί στα γέλια
- Τί γελάς παιδί μου? Αφού το παιδί έχει πρόβλημα
- Γι΄ αυτό γελάω!
- ???????????
- Την Παρασκευή που λείπατε και ζήσαμε το δράμα μας....
- Ναι ξέρω, που πλάκωσαν οι ξυλουργοί τους ταπετσέρηδες γιατί τεμπέλιαζαν.
- Ε, ο Νικολάι ήταν ένας από αυτούς που τα έξυναν όλη μέρα!!!! Από το πολύ ξύσιμο, του έγινε τούμπανο το μπαλάκι!
Εχω πέσει κάτω και χτυπιέμαι στα γέλια, ενώ η Νούσια , που δεν γνωρίζει αγγλικά, αδυνατεί να καταλάβει πώς είμαστε τόσο αναίσθητες με το .... πρησμένο μπαλάκι του Νικολάι!