Monday, June 30, 2008

Το ευγενικό στρουμφ και το καλό του να είσαι ξένος

Πριν από ένα χρόνο, ακριβώς τέτοιες μέρες, επειδή ήμουν ξένη και γυναίκα, άρα ανεπιθύμητη και «άσχετη», δέχτηκα έναν πόλεμο άνευ προηγουμένου. Ασχετα με το πως εξελίχθηκε, βασανίστηκα αρκετά.
Σήμερα, ένα χρόνο μετά, με μεγάλη μου έκπληξη , είδα τα πλεονεκτήματα του να είσαι ξένος εδώ. Αλλά ας τα πάρω από την αρχή, δηλαδή ας μακρυγορήσω, ως συνήθως.
Χθες το απόγευμα, είχαμε ένα μικρό ατυχηματάκι με το αυτοκίνητο. Για την ακρίβεια, ο Δημητράκος μου το πάρκαρε σε ένα σίδερο, στην είσοδο του εργοστασίου. Η ασφαλιστική εταιρεία, με την οποία επικοινωνήσαμε αμέσως, απαίτησε πρωτόκολλο της τροχαίας. Κουλό ε? Εμ και το κοπανάς μόνος σου, εμ και πρέπει να καλέσεις τροχαία για να καταγραφεί η μαλακιούλα σου και επισήμως.
Το περιπολικό, προς έκπληξη όλων μας (εμάς των δύο και των παιδιών μας στην φύλαξη, που ήταν έτοιμα να κλάψουν) ήρθε σε πέντε λεπτά. Ο Δημήτρης έχει χάσει το διπλωματάκι του, ο Τόνυ και ο Ιβάν που προθυμοποιήθηκαν να το «φορτωθούν» είχαν τρίποντα από την τροχαία, οπότε η ασφαλής λύση ήμουν εγώ.
Οχι και τόσο ασφαλής, εδώ που τα λέμε, καθότι είχα κοπανήσει τις μπυρίτσες μου στο κυριακάτικο πικ-νίκ στα βουνά. «Πιες έναν καφέ σέφκα και δεν θα γράψει τίποτα» απεφάνθη ο πάντα αισιόδοξος Ιβάν.
Οι τρεις αστυνομικοί, αφού παραπονέθηκαν :
-για τα κουνούπια που έχουμε
-για την σκυλίτσα μας την Λίγκλα που τους έκανε χαρές
-για το ελληνικό δίπλωμά μου όπου όλα είναι γραμμένα με ελληνικούς χαρακτήρες και τρέχα γύρευε
-για την ελληνική ταυτότητά μου, που παρότι έχει λατινικούς χαρακτήρες, παραμένει για τους αλλοδαπούς μυστήριο ανεξερεύνητο
-για την μαλακία «μου» να καρφώσω καινούργιο αυτοκίνητο στο παλούκι (προφανώς θα σκέφτηκαν «δεν έπλενε τα πιάτα της η κότα, τί το ήθελε το τζιπ»)
,
προέβησαν στο πολυπόθητο αλκοτέστ. «Πρέπει να φυσήξετε για οκτώ δευτερόλεπτα χωρίς διακοπή, μέχρι να σφυρίξει το μηχάνημα». Ελα μου που στο τρίτο δευτερόλεπτο το έκοβα. Τί βάσανο κι αυτό, το τσιγάρο φταίει.
Τεσπά γέμισα με αέρα τα μαυρισμένα πνευμόνια μου και φύσηξα την έκτη ή έβδομη (ειχα σταματήσει το μέτρημα) φορά με δύναμη. Σφύριξε το τιμημένο και περίμενα να δω τα τερατάκια να σχηματίζονται και την ασφάλεια να μην πληρώνει μια. Εβγαλε κάτι γραμμούλες, «κάτι έπαθε» είπε το στρουμφάκι, «δεν ξαναφυσάω» ετοιμάστηκα να πω και εμφανίστηκε ξαφνικά το 0.00! Θαύμα? Χαλασμένο μηχάνημα? Εκανε ο Τόνυ μας κανένα νοηματάκι? Οπως και να ΄χε , ήμουν καθαρότατη.
Μας πήρε καμιά ώρα να ετοιμαστούν τα χαρτιά. Πώς γράφεται το όνομά μου στα Βουλγάρικα ήταν κάτι που τους απασχόλησε ιδιαιτέρως. Τί κι αν τους το έδειχνα από την άδεια παραμονής «όοοοοχι, πρέπει να είναι ίδιο με την ταυτότητα!». «Βρε χρυσά μου, η ταυτότητά μου δεν το γράφει στα Βουλγάρικα» και άλλα ευτράπελα. Στο μεταξύ ο Δημητράκος με τους φύλακες συσκέπτονταν πως θα απελευθερώσουν το ταλαίπωρο αυτοκινητάκι μας από το σίδερο.
«Αυριο πρωί θα έρθετε στην αστυνομική διεύθυνση, θα πληρώσετε το πρόστιμό σας και μετά θα πάτε στην Τροχαία να παραλάβετε το πρωτόκολλο» μου είπαν. Βουνό μου ακούστηκε, τα Βουλγαρικά μου ως γνωστόν είναι αισχρά και δεν έχω ιδέα που πέφτει η Αστυνομική Διεύθυνση και η Τροχαία, ούτε μου έχει ξανατύχει να πληρώσω πρόστιμο. Πρέπει να φαινόμουν χαμένη, με λυπήθηκαν μάλλον. Ισως σκέφτηκαν και ότι ο Δημήτρης θα με έδερνε για το τράκο.
«Θα σας περιμένω εγώ στην είσοδο μετά την βάρδιά μου» προθυμοποιήθηκε ο ένας εκ των τριών στρούμφ. «Αλλά μέχρι τις 8.30 να είστε εκεί» συμπλήρωσε.
«Να δεις που θα με βρει κι άλλο κακό σήμερα» μουρμούρισε ο Μητσάκος μου αλλά τον αγριοκοίταξα και το κατάπιε.
Τα στρουμφάκια αποχώρησαν , κατακόκκινα από τα κουνούπια, καταγδαρμένα από την Λίγκλα κι εμείς με την παρέα των τοπικών στρουμφ του χωριού (που κατέφθασαν να δώσουν τα φώτα τους κι αυτά), κόψαμε το κωλοσίδερο και απελευθερώσαμε το ταλαιπωρημένο μας αυτοκίνητο.
Σήμερα το πρωί, αγουροξυπνημένη κατέφθασα με τον οδηγό της εταιρείας στην αστυνομία. «Θα ζητήσουμε τον ινσπέκτορ Κόστοβ» του είπα. Ούτε ήξερα ποιός είναι ο ινσπέκτορ Κόστοβ, αυτόν μου είπαν να ψάξω, αυτόν έψαχνα. Ο θυρωρός όμως που ήξερε ποιός ήταν ο Κόστοβ, είχε απαίτηση να μάθει αν είχαμε ραντεβού μαζί του και ποιός τον ζητούσε. «Γκεόργκια» άκουσα μια φωνή. Γύρισα και ανακουφισμένη είδα τον αστυνομικό που κατέγραψε το συμβάν χθες. Ω ναι, με περίμενε!
Ανεβήκαμε στον πρώτο όροφο, με έβαλαν να καθίσω , είπα να καπνίσω κιόλας αλλά σκέφτηκα να μην το παρατραβήξω. Και βάλθηκαν να τρέχουν. Ο αστυνομικός, ο συνάδελφός του και ένας κολλητός του οδηγού μας, που βρέθηκε τυχαία εκεί. Οι ίδιοι πήγαν στον προϊστάμενο, οι ίδιοι έγραψαν το πρόστιμο και αφού μου ζήτησαν συγγνώμη για την Βουλγαρική γραφειοκρατία, μου είπαν ότι είμαι έτοιμη για να πάω στην τροχαία.
Σκέφτηκα ότι και στην Ελλάδα έχουμε γραφειοκρατία, μόνο που εκεί δεν μας βάζουν να καθίσουμε, ούτε τρέχουν να μας εξυπηρετήσουν και πολύ περισσότερο δεν μας ζητάνε συγγνώμη. Το σκέφτηκα μεν, δεν τον είπα δε, τους αφήνω στο όνειρό τους περί της ανωτέρου γείτονος.
Ο αστυνομικός που με περίμενε, προθυμοποιήθηκε να πάμε μαζί στην τροχαία, για να μην καθυστερήσω. «Αν δεν έχετε αυτοκίνητο να πάμε με το δικό μου είπε». Είχαμε ευτυχώς (δεν αντέχω τόση καλοσύνη) και φτάσαμε στην τροχαία.
Μόλις είδα την ουρά που περίμενε να πληρώσει πρόστιμα με έπιασε ζαλάδα. Αν δεν ήταν εκατό άτομα, εκατόν ένα ήταν σίγουρα. «Πάει το οκτάωρο» βιάστηκα να σκεφτώ. Και ξαφνικά έχασα και το στρουμφάκι – συνοδό. Συμφορά μου, αυτό μου έλειπε. Να στηθώ στην ουρά, αλλά πώς? Τα χαρτιά όλα τα είχε μαζί του.
Πάνω που ήμουν έτοιμη να βάλω τις φωνές, άκουσα πάλι μια φωνή να με φωνάζει. Ακολουθώντας την, βρέθηκα όχι μπροστά, αλλά πίσω από την ταμία! «Ο συνάδελφος θέλησε μια εξυπηρέτηση και δεν μπορώ να του την αρνηθώ» έλεγε η κυριούλα στους απ’ έξω. Περίμενα να ακούσω τα τζάμια του γκισέ να σπάνε από πέτρες, μούτζες να πέφτουν, βρισίδια να έρχονται από το εξαγριωμένο πλήθος. Να ακούσω τεσπά, το περιβόητο «να περίμενες στην ουρά μωρή κότα!». Αμ δε! Οι απέξω χαμογέλασαν, η ταμίας επίσης, παρότι της έδωσα 150 για 104. «Μην σας ανησυχεί, έχω ρέστα», μου είπε.
Βγαίνοντας, ο φύλακας-αστυνομικός μου με περίμενε, πήγε μόνος του και πήρε το πρωτόκολλο και μου το έδωσε. Μας παρακάλεσε να τον γυρίσουμε στην αστυνομία, «αν μπορούσαμε». Την ώρα που κατέβαινε από το αυτοκίνητο, αφού ζήτησε μια ακόμη φορά συγγνώμη για την ταλαιπωρία και την γραφειοκρατία, με "αποτελείωσε"... «Αν θέλετε πηγαίνετε το πρωτόκολλο στην ασφαλιστική σήμερα μέχρι τις 3, έτσι ώστε αν χρειαστείτε κάτι, να μπορώ να σας βοηθήσω. Μετά θα φύγω από την πόλη, πρέπει να πάω το παιδί μου στο νοσοκομείο στην Σόφια». Τον ευχαρίστησα και κατέβηκε.
Γύρισα στον οδηγό μας, «Ιορντάν, το ξέρεις ότι έχετε καλούς αστυνομικούς?»

Wednesday, June 25, 2008

Λιώμα , πτώμα και τα συναφή...

Τί φταίει???
- Το χθεσινό ξενύχτι?? Μην γελάτε, το να κοιμάμαι καθημερινές στις 2:00 είναι ξενύχτι για μένα.
- Οι χθεσινές μπύρες? Μα δύο μικρές ήπια γαμώτο. Δηλαδή παλιά που έπινα τον Βόσπορο πώς ξυπνούσα το πρωί πριν χτυπήσει ξυπνητήρι?
- Η ζέστη??? Ε Ιούνης είναι, ζέστανε. Δεν έχουμε και καύσωνα!
- Ο αριθμός των φορτηγών που περιμένουν απ'έξω σήμερα?? Μα δεν είναι η πρώτη φορά, οι τελευταίες μέρες του μήνα πάντα έτσι είναι.
- Η Ντίντι που την πήρε ο ύπνος και ξύπνησε εμένα χαράματα να κατεβώ να ανοίξω στους εργάτες?? Μα γύρισα πλευρό, ο Δημητράκος την πλήρωσε!
- Ο Σπασ-τικός (αυτό το παιδί δεν θα μπορούσε να έχει άλλο όνομα!!) που σώνει και καλά θέλει να μιλήσουμε σήμερα γιατί έχει "μεγάλο ζόρι" και δεν μπορεί να περιμένει έως αύριο? Οχι, δεν είναι θαυμαστής μου, προμηθευτής μου είναι που πολύ θα ήθελε να με σπάσει στο ξύλο, αλλά επί του παρόντος με έχει ανάγκη.
Ο,τι και να φταίει, λέω να προχωρήσω ολοταχώς στον πέμπτο φραπέ της μέρας, μήπως και ξυπνήσω και να είμαι σε φόρμα το βράδυ να δω την ομαδάρα! Αυτό δεν το χάνω ακόμα κι αν χρειαστεί να μεταφέρω την τι-βούλα στο κρεββάτι! Α, έχουμε και τουρκική κερκίδα σήμερα, ο Οζανάκος μας είναι εδώ!

Saturday, June 21, 2008

Τί εισπράτεις εδώ

Οι φύλακές μας δεν είναι από τα τριγύρω χωριά. Είναι από μια κωμόπολη , τριάντα χιλιόμετρα από εδώ, που πριν από τους Βαλκανικούς πολέμους, κατοικείτο από Ελληνες και στην οποία μετά, εγκαταστάθηκαν πολλοί Βούλγαροι πρόσφυγες από την περιοχή της Δράμας. Δεν ξέρω αν αυτό είναι , που τους κάνει κάπως διαφορετικούς από τους ντόπιους.
Δούλευαν όλοι, στην εταιρεία φύλαξης που είχαμε πριν και πληρώνονταν με έναν μισθό πείνας. Η εταιρεία παρότι πληρωνόταν αδρά από εμάς, κάποια στιγμή δεν τους κατέβαλλε τους μισθούς τους. Οταν ένας - ένας άρχισαν να μας αποχαιρετούν γιατί θα έφευγαν από την εταιρεία, έσπασα το συμβόλαιο και προσέλαβα τους ίδιους. Με το ίδιο κόστος, γίναμε όλοι πιο ευτυχισμένοι. Τα παιδιά γιατί πλεόν είχαν έναν αξιοπρεπή μισθό και μια αξιοπρεπέστερη δουλειά κι εμείς γιατί η απρόσωπη εταιρεία φύλαξης, αντικαταστάθηκε από δικούς μας υπαλλήλους.
Δεν θα ξεχάσω την παιδιάστικη χαρά τους, όταν τους αγοράσαμε καινούργια ρούχα κι όταν τους γεμίσαμε με νέα έπιπλα το μικρό τους φυλάκιο. Χάρηκαν τόσο, που παρά τις αρχικές μας προβλέψεις, ότι σε λίγους μήνες το φυλάκιο θα ξαναγινόταν "τσαντήρι", εξακολουθούν να το καθαρίζουν δις ημερησίως!
Την περασμένη εβδομάδα, τους στείλαμε έπιπλα κήπου, να μπορούν να κάθονται έξω τα βράδυα. Και τα έφτιαξαν τόσο όμορφα που κατεβαίνουμε κι εμείς όταν τελειώνουμε και χαζολογάμε.
Χθες το απόγευμα, πήραμε μια τράπουλα και κατεβήκαμε στην είσοδο. Να πιούμε έναν καφέ με τα παιδιά μέχρι να γυρίσουμε να δούμε τον αγώνα. Είχε ωραία λιακάδα και η μυρωδιά από το φρεσκοκομμένο γρασίδι, σου γαργαλούσε τη μύτη. Τα μεγαλύτερα μωρά της Μέτζυς, επίσης δεμένα εκεί. Δεν προλάβαμε να καθήσουμε και κατάλαβα ότι ο Τόνυ ήταν στεναχωρημένος.
- Σέφκα, να αλλάξουμε τα ονόματα των σκυλιών. Μπορούμε?
- Γιατί βρε Τόνυ? Σε ενοχλεί να τα φωνάζεις με τα ονόματα τα δικά μας? αστειεύτηκα.
- Οχι Σέφκα. Αλλά περνάνε κάποιοι από τους εργάτες και τα βρίζουν, τα πειράζουν. Ε, δεν μου αρέσει!
- Βρε Τόνυ , οι εργάτες δεν σου βρίζουν τα σκυλιά. Εμάς βρίζουν.
- Ε, αυτό είναι που δεν μου αρέσει!
- Τα σκυλιά είναι ο Δημήτρης κι η Γωγώ. Αστους να βρίζουν, κάπως πρέπει κι αυτοί να εκτονωθούν.
Αλλάξαμε κουβέντα, αρχίζαμε να τους μαθαίνουμε δηλωτή, ήπιαμε τον καφέ μας και ανηφορήσαμε.
Κι απόρρησα με τον εαυτό μου. Στο παρελθόν, με πονούσε πολύ το να καταλαβαίνω πόσο με μισούν, κάποιοι από τους εργάτες μας. Πριν από ένα χρόνο, θα ρωτούσα τον Τόνυ "ποιός εργάτης το είπε?", όχι για να τον μαλώσω μετά, αλλά για να πονέσω περισσότερο. Πλέον το άκουσα, με "τσίμπησε" για δευτερόλεπτα και μετά μου πέρασε. Αυτό ήταν.
Τώρα πια, δεν με ενοχλεί το να αντιπαθούν ή και να μισούν, εμένα προσωπικά. Δεν με ενοχλεί να χρησιμοποιούν κοροϊδευτικές εκφράσεις όταν μιλούν για μένα. Αυτοί είναι και δεν μπορούν να σκεφτούν αλλιώς. Δεν έχω την απαίτηση να με αγαπήσουν.
Με πονάει όμως, το πόσο μίσος και κακία κρύβεται μέσα τους. Και δεν φταίνε μόνον αυτοί για όσα νοιώθουν. Μεγάλωσαν μέσα στην μιζέρια, την καχυποψία και τον φόβο. Μέσα στο μίσος και την καταπίεση. Δεν μπορούν να δώσουν κάτι διαφορετικό. Η περιοχή μας είναι πολύ υποβαθμισμένη, κοριτσάκια "πωλούνται" στους δρόμους και οι γονείς το γνωρίζουν και δεν αντιδρούν. Μανάδες, εγκαταλείπουν τα παιδιά τους στον αλκοολικό ή τεμπέλη σύζυγο και φεύγουν για το εξωτερικό, με την δικαιολογία "βαρέθηκα". Πως μπορώ να έχω την απαίτηση, αυτοί οι άνθρωποι, να αγαπήσουν έναν ξένο, όταν αδιαφορούν για τους δικούς τους. Οταν οι ίδιοι εισπράτουν απόρριψη και μίσος?
Το τραγικό είναι, ότι τους βλέπεις τόσο παραδομένους στην μοίρα τους , που αισθάνεσαι πως σε αυτά τα χωριά, η ζωή και οι νοοτροπίες , δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ. Κι όσο δεν αλλάζουν, θα εξακολουθούν να δέρνουν ή να βρίζουν το ανυπεράσπιστο σκυλί, μόνο και μόνο γιατί έχει το όνομα του "σέφε" ή της "σέφκας" τους. Δεν είναι και τόσο φοβερό αν σκεφτείς, πως το ίδιο κάνουν στο παιδί τους γιατί απλά τους το παράτησε η μάνα του.
Ηρθε κι έδεσε με το σχόλιο του Δημήτρη μου, στο "ό,τι δίνεις, εισπράτεις". Και συμφωνώ μαζί του ως προς το τί εισπράτεις εδώ. Το εισπράτεις όμως, από ανθρώπους που σε όλη τους τη ζωή δεν έχουν πάρει τίποτε περισσότερο. Γι'αυτό συνεχίζω να σκέφτομαι και να πορεύομαι έτσι. Οπως έλεγε ο παππούς Αζίζ "έτσι ήρθαν τα πράγματα, μα έτσι δεν θα πάνε"...Κι είμαστε εμείς, ένας ένας κι όλοι μαζί, που μπορούμε να αλλάξουμε τον δρόμο τους.

Διάλογος

Εγώ : Για έλα να δούμε τα μωρά σου.

Μετζυ : Γκκκκκρρρρρρ! Στο σπιτάκι είναι, πήγαινε να τα δεις!

Μωρά : Ουάααααααααααααααααααα

Εγώ : Βρε αναίσθητο πλάσμα, κλαίνε!

Μέτζυ : Γκρρρρρρρρρρρρρρρρ (σκάστεεεεεε επιτέλους!)

Εγώ : Εμ δεν είσαι μάνα εσύ! Αναίσθητη!

Μέτζυ : Γαβ, γάβ, γάβ, γάβ!!! (Ναι, να γίνω σαν την χαζοΠόλια, που είναι ο δικός της έξη μηνών και τον σέρνει από δίπλα!)

Εγώ : Ελα παιδί μου στα μωρά σου! Εγώ θα στα μεγαλώσω???

Μέτζυ : Μμμμμμμμμμμμμμ, γαβ! (Μμμμμ, Καλή ιδέα!)

Εγώ : Δεν κατάλαβες! Δικά σου είναι!

Μέτζυ : Ουάαααα, γαβ, γαβ, γαααααβ! (κι εγώ δικιά σου είμαι, αλλά με έχεις εξορίσει με τα σκασμένα!)

Εγώ : Οκ, δεν θα πιεις το γάλα που σου έφερε ο Τόνυ, απ'ότι φαίνεται δεν το χρειάζεσαι!

Μέτζυ : Ουάααααααααααααα, μιααααααμ, μιάααααααμ!Γαβ! Γαβ! (θέλω το γαλατάκι μου, έλααααα!Δώστο μου σου λέωωωωωω!)

Μωρά : Ουάααααααααααααααααααα!

Μέτζυ : Γκρρρρρρρρρρρρ, γαβ! (Σκάστεεεεεεεεεεεεεε είπα, έρχομαι!)

Αυτή τη στιγμή τα μωρά κοιμούνται σε ομάδες. Τα τρία άσπρα-καφέ μαζί, τα τέσσερα άσπρα-μαύρα μαζί. Η αναίσθητη μάνα λιάζεται και με κοιτάζει με νεύρα. Ηπιε και το γάλα της και τον ζωμό κότας. Ο επίσης αναίσθητος πατέρας, κάθεται έξω από το συρματόπλεγμα που τους χωρίζει, κοιτάζει μια τη Μέτζυ, μια το σπιτάκι. Που και που σηκώνει το πίσω πόδι και τραβάει ένα ξύσιμο. "Η χαζή, πάλι γέννησε και την μάντρωσαν", πρέπει να σκέφτεται. Και μην ακούσω ξανά ότι τα ζώα έχουν πιο εξελιγμένο το μητρικό ένστικτο γιατί θα φάω τις μπούκλες μου!!!



Friday, June 20, 2008

Εδώωωωω

1. Πήζω ασύστολα!!! Η Ελενα βολτάρει στα Λονδίνα κι εγώ πρέπει να γίνω χίλια κομμάτια! Πριν πάρει την άδεια της με αποκάλεσε "εργασιο-αλκοολική"!!!! Μήπως έπρεπε κι εγώ να την αποκαλέσω "αναίσθητη" που πήρε άδεια ενώ πνιγόμαστε κι ενώ είναι μόνο τρεις μήνες στην εταιρεία???
2. Εχω υπέρταση και πάλι (όχι που θα με ξέχναγε!)
3. Ξαναέγινα "γιαγιά", το Μετζάκι μας απέκτησε Παρασκευή και 13, επτά κουκλιά και έζησαν όοοολα! Ο γιατρός Κίροβ τα βρήκε "όλα οκ".
4. Εχω νεύρα, νεύρα, νεύρα.
5. Θέλω να εξαφανιστώ , να εξαφανιστώ, να εξαφανιστώ.
6. Το νέο μου κομπιούτερ έχει ένα εκνευριστικά ηχηρό πληκτρολόγιο! Το λαπτόπι μου από την άλλη, ψυχορραγεί, τίγκα στους ιούς.
7. Να περάσει η μέρα , να δω την ομαδάρα (δεν απαντώ σε ερωτήσεις τύπου "ποιά ομαδάρα??", μία είναι που γυρίζει τούμπα όλα τα ματς στο ευρώ-τέτοιο). Στο προηγούμενο παιχνίδι, ουρλιάξαμε τόσο στο 3ο γκολ, που τα σκυλιά μας σίγουρα ότι μας σφάζουν, γαύγιζαν επί ένα τέταρτο.
8. Το καλοκαίρι, ήρθε , φεύγει? Που πάει? Τεσπά του χρόνου, μπορεί και να το συναντήσουμε.
Για όσους δεν κατάλαβαν, δεν είμαι καθόλου , μα καθόλου, καλά...

Saturday, June 14, 2008

Αυτό που δίνεις, εισπράτεις

Με προσκάλεσε η Μαρίνα , να σας πω μια φράση που λέω συχνά και με χαρακτηρίζει. Το πόσες μέρες μου πήρε για να απαντήσω, είναι ενδεικτικό του ότι δεν μπορούσα να ξεχωρίσω κάποια.
Σήμερα ξεκινώντας το ποστ, σκέφτηκα να πάρω την "βοήθεια του κοινού". Ρώτησα λοιπόν τον Δημήτρη, που με ακούει 24/7, "Ποιά φράση χρησιμοποιώ συχνά???" , αλλά οι απαντήσεις του ("Μα καλά, είσαι μ@λ@κας??" και "αντε και..."), δεν είναι δυνατόν να αναλυθούν, ούτε να απασχολήσουν ολόκληρο ποστ. Αφήστε που κατά τα άλλα, παρόλα τα κατάλοιπα "μπετατζούς" και πωλήτριας σιδήρου, είμαι μια πολύ καθωσπρέπει κυρία :ΡΡ
Ετσι, μετά από αρκετή ώρα σπαζοκεφαλιάς, κατέληξα σε μια φράση που λέω συχνά (αλλά ο Δημητράκος μου προφανώς, παρότι την ακούει συνεχώς, την έχει διαγράψει από τη μνήμη του:Ρ).
"Αυτό που δίνεις, εισπράτεις", λοιπόν.
Πιστεύω ότι εάν είσαι θετικός απέναντι στους άλλους, εισπράτεις θετική ενέργεια κι από αυτούς και το αντίστροφο. Εάν αυτό που δίνεις είναι επιφυλακτικότητα και καχυποψία, έτσι θα σε δουν και οι άλλοι. Εάν γκρινιάζεις, μην περιμένεις να ακούσεις κάτι παραπάνω από γκρίνια. Εάν είσαι ανοιχτός και καλοπροαίρετος, τέτοιες συμπεριφορές θα προσελκύσεις.
Ναι, θα πείτε πως δεν είναι πάντα έτσι. Και πως υπάρχουν και εξαιρέσεις. Και δεν θα διαφωνήσω με σθένος, γιάτι παντού και πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις. Αλλά νομίζω ότι εάν ψάξουμε λίγο τις συμπεριφορές μας και τα συναισθήματά μας, θα δούμε αυτό ακριβώς που λέω. Οτι δηλαδή, αυτό που εισπράξαμε, κάποια στιγμή, το έχουμε ήδη δώσει εμείς.
Θεωρώ ότι αυτή η φράση, με έχει βοηθήσει πολύ, να κατανοήσω τις δικές μου ανεπάρκειες, ευαίσθητα σημεία και λανθασμένες συμπεριφορές. Και δεν την έλεγα πάντα, είναι κάτι που "βγήκε" τον πρώτο καιρό που ήμουν εδώ. Βλέπετε, λόγω των εξαιρετικά δύσκολων και διαφορετικών συνθηκών, η μόνη άμυνά μου ήταν να σκαλίζω το "μέσα μου". Δεν σημαίνει ότι πιά είμαι αλάνθαστη, αλλά βασισμένη σε αυτό, ανακαλύπτω τα λάθη μου σε σχέση με τους άλλους και προσπαθώ να τα διορθώσω. Δεν το κατορθώνω πάντα, αλλά νομίζω ότι είμαι σε καλό δρόμο.
Λοιπόν, αφού σας έδωσα μια φράση, πρέπει να ακούσω και τις δικές σας! Ποιός θα συνεχίσει???

Thursday, June 12, 2008

Να το πάρει το ποτάμι!!!

Η Μαρίνα και η Lianne με εξέπληξαν! Αν και νομίζω ότι το Μαρινάκι μου έκανε πλάκα με την επιλογή της αλήθειας, έπεσε μέσα.
Πριν από μερικά χρόνια, δούλευα σε εταιρεία που εμπορευόταν εξοπλισμό για τεχνικά έργα. Κάποια στιγμή, είχα την ιδέα να προσθέσω στην γκάμα μας, μεταλλότυπους για σκυρόδεμα. Οσοι γνωρίζουν από τεχνικά έργα, ξέρουν ότι τα προϊόντα που τα αφορούν, είναι αδύνατον να τα πουλήσεις εάν δεν ξέρεις, τί δυνατότητες και χαρακτηριστικά έχουν και πως χρησιμοποιούνται. Ειδικά όταν είσαι γυναίκα (συνεπώς αμφισβητείσαι πιο εύκολα σε ανδροκρατούμενο χώρο), θα πρέπει να ξέρεις λεπτομέρειες που ένας άντρας θα μπορούσε και να αποφύγει.
Αφού λοιπόν με τα πολλά, διαπίστωσα ότι ο "αποστάτης" και το "μουρέλο" ήταν ένα και το αυτό, κατάλαβα ότι το να βλέπω τα εμπορεύματα συναρμολογημένα στην έκθεσή μας, δεν ήταν αρκετό για να τα «μάθω». Ετσι αποφάσισα για μια ακόμα φορά, να βγω στο εργοτάξιο.
Για κακή μου τύχη, ήταν καλοκαίρι και το έργο γινόταν δίπλα στην θάλασσα. Στα διαλείμματά μου, κατέβαινα από την σκαλωσιά και πλακωνόμουν στο αντιηλιακό (δεν χρειάζεται να σας πω ότι τα χέρια μου έγιναν κατακόκκινα ούτε ότι γελούσε ο καφετζής δίπλα, όταν πήγαινα να πάρω καφέ μέσα στη βρώμα και τη μαυρίλα!). Οχι, ούτε μια βουτιά δεν έκανα!
Το καλό ήταν ότι λόγω γυναικείας παρουσίας στο εργοτάξιο, εμφανίστηκαν και κάτι ξεχασμένοι εργάτες που είχαν πάρει άδεια από την σημαία, οπότε η δουλειά προχώρησε πιο γρήγορα.
Δυστυχώς δεν έχω εδώ τις φωτογραφίες από το «έργο μου», για να δείτε τί καλή δουλειά έκανα! Και το πιο τρελλό είναι, ότι δεν με πειράζει να την ξανακάνω αν κάποτε χρειαστεί!

Tuesday, June 10, 2008

Αρχίζει το ματς!

Ουδεμία διάθεση είχαμε να δούμε τον σημερινό αγώνα της Ελλάδας στο EURO. Γενικά είμαστε τόσο ξεθεωμένοι, που ούτε καν το είχαμε σκεφτεί. Σκέφτονται όμως άλλοι για μας, πριν από εμάς. Οι Βούλγαροι φίλοι μας, που έχουν ήδη κάνει κερκίδα σε καφετέρια γειτονικής κωμόπολης κι έχουν σπάσει τα τηλέφωνα, για να μας ενημερώσουν ότι ο αγώνας αρχίζει στις δέκα παρά τέταρτο. Ούτε η δικαιολογία μας ότι θέλουμε "να κάνουμε παιδί απόψε" , δεν τους πτόησε.
Μήπως να υποστηρίξω την αντίπαλη ομάδα, για να μην το ξανακάνουν???
υ.γ1 . Θα επανέλθω συντόμως με το παιχνίδι που χρωστάω στην Μαρίνα μου και την αλήθεια μου, από το προηγούμενο.
υ.γ2 . Πλάκα - πλάκα, με συγκίνησαν σήμερα που σκέφτηκαν για τον αγώνα!

Tuesday, June 03, 2008

Τρία ψέματα και μία αλήθεια...

Δεν φτάνει που η Adomiel εξαφανίζεται κατά περιόδους και την ψάχνουμε εναγωνίως, επιστρέφει και με προσκλήσεις που απαιτούν κόπο!!!
Και κάθομαι εγώ και γράφω, τα τρία ψέματα και την μία αλήθεια μου. Και τα σβήνω και τα ξαναγράφω, γιατί διάολε, όλα ψέματα μοιάζουν! Οχι τίποτε άλλο, πρέπει να σας βάλω και στον κόπο να αναγνωρίσετε το αληθές.
Ξεκινάμε λοιπόν, ευχηθείτε να το ολοκληρώσω, γιατί κοντεύει να λιώσει το πλήκτρο του backspace :P
1. Σε μια από τις προηγούμενες δουλειές μου, ήμουν μπετατζού. Καλούπωνα δηλαδή σε οικοδομές. Παρ'όλη την υψοφοβία μου, σας διαβεβαιώ ότι ουδέποτε τρόμαξα, όντας σκαρφαλωμένη σε σκαλωσιά. Γιατρέ μου, τί λέτε για αυτό?
2. Εχω δυσανεξία στην λακτόζη. Εξαιτίας αυτού πίνω το καφεδάκι μου χωρίς γαλατάκι και ασφαλώς τρέμω την οστεοπόρωση.
3. Πιστή στην μόδα της περμανάντ (αν και ντεμοντέ κατά καιρούς) έχω κάψει τα τσουλούφια μου από τα συνεχή κατσαρώματα. Είναι τέτοιο το χάλι μου, που ο κομμωτής μου κάθε φορά με απειλεί ότι δεν γλυτώνω το κούρεμα με την ψιλή, προκειμένου να σώσω το κεφάλι μου.
4. Εκτός από υψοφοβία, υποφέρω και από κλειστοφοβία. Και τα έχω βρει σκούρα στην Βουλγαρία, που στις παλιές πολυκατοικίες, πρέπει να ανέβεις επτά ή και δέκα ορόφους με τα πόδια. Δεν πειράζει, έτσι αποφεύγω και τα τρισάθλια ασανσέρ, κάνω και την γυμναστικούλα μου.
Ουφ!!! Καλέ δεν έσβησα! Εύγε μου! Το τελείωσα! Οποιος θέλει να αποδείξει, πόσο ψεύτης είναι, μπορεί να συνεχίσει.
Adomiel μου, ευχαριστώ για την πρόσκληση!!! Και φρόντισε να μην χάνεσαι, μας λείπεις εε???