Διάλογος

Εγώ : Για έλα να δούμε τα μωρά σου.

Μετζυ : Γκκκκκρρρρρρ! Στο σπιτάκι είναι, πήγαινε να τα δεις!

Μωρά : Ουάααααααααααααααααααα

Εγώ : Βρε αναίσθητο πλάσμα, κλαίνε!

Μέτζυ : Γκρρρρρρρρρρρρρρρρ (σκάστεεεεεε επιτέλους!)

Εγώ : Εμ δεν είσαι μάνα εσύ! Αναίσθητη!

Μέτζυ : Γαβ, γάβ, γάβ, γάβ!!! (Ναι, να γίνω σαν την χαζοΠόλια, που είναι ο δικός της έξη μηνών και τον σέρνει από δίπλα!)

Εγώ : Ελα παιδί μου στα μωρά σου! Εγώ θα στα μεγαλώσω???

Μέτζυ : Μμμμμμμμμμμμμμ, γαβ! (Μμμμμ, Καλή ιδέα!)

Εγώ : Δεν κατάλαβες! Δικά σου είναι!

Μέτζυ : Ουάαααα, γαβ, γαβ, γαααααβ! (κι εγώ δικιά σου είμαι, αλλά με έχεις εξορίσει με τα σκασμένα!)

Εγώ : Οκ, δεν θα πιεις το γάλα που σου έφερε ο Τόνυ, απ'ότι φαίνεται δεν το χρειάζεσαι!

Μέτζυ : Ουάααααααααααααα, μιααααααμ, μιάααααααμ!Γαβ! Γαβ! (θέλω το γαλατάκι μου, έλααααα!Δώστο μου σου λέωωωωωω!)

Μωρά : Ουάααααααααααααααααααα!

Μέτζυ : Γκρρρρρρρρρρρρ, γαβ! (Σκάστεεεεεεεεεεεεεε είπα, έρχομαι!)

Αυτή τη στιγμή τα μωρά κοιμούνται σε ομάδες. Τα τρία άσπρα-καφέ μαζί, τα τέσσερα άσπρα-μαύρα μαζί. Η αναίσθητη μάνα λιάζεται και με κοιτάζει με νεύρα. Ηπιε και το γάλα της και τον ζωμό κότας. Ο επίσης αναίσθητος πατέρας, κάθεται έξω από το συρματόπλεγμα που τους χωρίζει, κοιτάζει μια τη Μέτζυ, μια το σπιτάκι. Που και που σηκώνει το πίσω πόδι και τραβάει ένα ξύσιμο. "Η χαζή, πάλι γέννησε και την μάντρωσαν", πρέπει να σκέφτεται. Και μην ακούσω ξανά ότι τα ζώα έχουν πιο εξελιγμένο το μητρικό ένστικτο γιατί θα φάω τις μπούκλες μου!!!