Monday, May 31, 2010

Οι δολοφόνοι ξαναχτυπούν στην Γάζα

Πλέον δεν δολοφονούν μόνο Παλαιστίνιους....
Και βεβαίως, "ιδέα δεν έχουν ποιός έδωσε την εντολή"!
Μας δουλεύουν προφανώς , άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά.
Τις ανακοινώσεις της Ελληνικής Πρωτοβουλίας θα τις διαβάσετε στο :
Εδώ τα νεότερα από την Hurriyet (πιθανολογείται ότι οι περισσότεροι νεκροί είναι Τούρκοι ακτιβιστές) και εδώ ένα παράδειγμα του πως θα πρέπει να αντιδρούν (κατ' εμέ) οι κυβερνήσεις.

Wednesday, May 26, 2010

Istanbul και πάλι!

Η θέα από το δωμάτιό μας. Καινούργιο, πολύ καλό ξενοδοχείο, πανέμορφη θέα, αλλά εξακολουθώ να προτιμώ το Sirkeci και το Orient Express!

Ο αγαπημένος μας Χουλκί, μας είχε υποσχεθεί από το προηγούμενο ταξίδι μας, ηλιοβασίλεμα στο Salacak. Οπως βλέπετε, είχε απόλυτο δίκιο!


Επιστρέφοντας στο Karakoy, μπόρεσα (παρόλη την θολούρα του πράσινου Εφε) να φωτογραφήσω τον φωτισμένο σταθμό του Haydarpasa.


Λόγω του τριημέρου , αυτή τη φορά, χαρήκαμε την Πόλη λιγάκι παραπάνω...




Wednesday, May 19, 2010

Τα σύνορα και το διάλειμμα

Ταξιδεύοντας για την Ελλάδα πριν το Πάσχα, βρεθήκαμε προ εκπλήξεως. Στα βουλγαρικά σύνορα δεν υπήρχε κανένας υπάλληλος, συνοριοφύλακας και λοιπές ειδικότητες στα γκισέ. Σκέφτηκα ότι λόγω των ημερών, τα είχαν αφήσει οι άνθρωποι ανοιχτά, μην μποτιλιάρεται κι ο κοσμάκης, άλλωστε σκασίλα τους για το ποιός βγαίνει από την χώρα.
Επιστρέφοντας, την δεύτερη μέρα του Πάσχα, μας περίμενε άλλη έκπληξη. Ελληνες και Βούλγαροι αστυνομικοί, έλεγχαν ταυτόχρονα τα διαβατήρια, στα ελληνικά γκισέ. Σκέφτηκα και πάλι, ότι λόγω των ημερών, είπαν να επισπεύσουν την διέλευση των ταξιδιωτών και τακίμιασαν στην μία πλευρά.
Σε επόμενη κάθοδο στα πάτρια, είδα πλέον εντελώς κλειστά τα βουλγαρικά γκισέ. Κλειστά, καρακλειστά με τις ταμπελίτσες τους και τις αυτοκόλλητες ανακοινώσεις τους ξηλωμένες! Δεν λειτουργούσαν πλέον, ήταν φανερό. Στα ελληνικά γκισέ μαζί Ελληνες και Βούλγαροι, έκαναν τον έλεγχο για την είσοδο στην Ελλάδα. Μου άρεσε, γιατί χρόνια μπαινοβγαίνω στην πατρίδα, πρώτη φορά με περίμενε "καλημέρα" και χαμόγελο. Βουλγάρικα μεν, αλλά με περίμεναν. Πάντα μου την έδινε, που έμπαινα η ταλαίπωρη μετανάστης κι ένα χαμόγελο δεν έσκαγαν οι δικοί μας, μια λέξη δεν έλεγαν.
Το περασμένο Σάββατο που κατεβαίναμε, είχαμε μαζί μας και την Ελένα. Βάλθηκα λοιπόν να της εξιστορώ την κοσμοϊστορική αλλαγή και τα "κοινά" μας πλέον σύνορα. Ημουν πολύ ενθουσιασμένη, γιατί μια τέτοια κίνηση δείχνει ότι "οι λαοί μας προχωράνε, δεν αναγνωρίζουν σύνορα, συνυπάρχουν όλο και πιο αρμονικά" και άλλες τέτοιες παπαριές. Περάσαμε λοιπόν τα κλειστά Βουλγαρικά γκισέ και τσουπ, σκάσαμε σε ουρά. Μποτιλιάρισμα χαζό, μιας και στον δρόμο δεν είχαμε παρατηρήσει καμιά τρελλή προσέλευση προς τα σύνορα. Με το δεδομένο κι ότι ο έλεγχος είναι μόνο ένας πια, αυτό δεν κόλλαγε πουθενά.
- Να δεις που κάτι έγινε! είπα συμπληρώνοντας το κραγιόν μου.
- Τίποτα δεν έγινε. Μάλλον οι Βούλγαροι έμαθαν και στους Ελληνες το διάλειμμα! απάντησε ο Μήτσος.
Ακόμα γελάμε....

Thursday, May 13, 2010

Η βλακεία είναι ένας κύκλος...

Η τριγύρω περιρρέουσα μαυρίλα, έκανε την είσοδό της στην ζωή μου. Οταν όλοι γύρω σου είναι αγχωμένοι και μπλοκαρισμένοι, είναι αδύνατον να συνεχίσεις να παίζεις το παιχνίδι της χαράς με ευκολία. Αντίθετα, το πρώτο που βλέπεις είναι το γκρί και το μαύρο, στα χρώματα της μέρας.

Ετσι, παρότι κανένα νέο πρόβλημα δεν έχει κάνει την εμφάνισή του και τα ήδη υπάρχοντα ή επιλύονται, ή αφού δεν μπορώ να τα λύσω τα αφήνω, πλέω σε πελάγη μαυρίλας.

Παράλληλα καθένας που σηκώνει το τηλέφωνο και με καλεί, καθένας που με συναντά, κάνει την ίδια μαλακισμένη ερώτηση : «Τί γίνεται με την Ελλάδα?». Λες και ζω στην Ελλάδα και ξέρω! Η λες και παρακολουθώ ειδήσεις ή κι αν παρακολουθούσα θα είχα την ακριβή ενημέρωση. Υποθέτω ότι οι Βουλγαρικές φυλλάδες (τις οποίες έπαψα επίσης να ξεψαχνίζω) περιγράφουν το «ελληνικό δράμα» γλαφυρότατα.

Ακουσα και το κουφό «εσείς οι Ελληνες φταίτε που ακρίβυνε το δολλάριο». Δεν απάντησα, διότι σε τέτοιες περιπτώσεις απαντάω από μέσα μου «φτωχοί άνθρωποι, φτωχά μυαλά». Προς έκπληξή μου, τα πήρα βαρέως και με την ταξιδιωτική οδηγία που εξέδωσε ο καλός μας ο πρωθυπουργός, προκειμένου οι Βούλγαροι να παραμείνουν στα εδώ τουριστικά θέρετρα το τετραήμερο αργίας. Θα μου πεις, την οικονομία του πάει να στηρίξει το παιδί, αλλά μπορούσε να το κάνει χωρίς να αδειάσει έτσι την Ελλάδα.

Αλλά όπως προείπα, η έκπληξη για μένα δεν ήταν η οδηγία , αλλά ο εκνευρισμός που μου προκάλεσε. Ποτέ δεν ήμουν κολλημένη με την Ελλάδα και συνήθως, έβριζα μόνη μου για τα στραβά μας. Προφανώς, κάποια από τις ελληνικές ρίζες μου (παρά την πενταετή, ακούσια απονεύρωση), παραμένει ζωντανή κάπου βαθιά μέσα μου και με τσιγκλίζει.

Ετσι ενώ μέχρι τώρα, οι Βούλγαροι άκουγαν «Ελληνας» και μας κοιτούσαν με δέος, πλέον λένε «Ελληνας» και μετά φτύνουν (διότι τα οδοντικά σκευάσματα, τους πέφτουν ακριβά για να ξεπλύνουν το στόμα τους).

Κι εγώ, παρότι θεωρώ τον εαυτό μου, άκρως συγκρατημένο, ελέγξιμο και σπανίως ερριστικό, προχθές που άκουσα τον ταλαίπωρο Πέτιο να μιλάει με χαρά για το άνοιγμα των Τεμπών και να ονειρεύεται μια νέα Εθνική Οδό, Σόφια-Προμαχώνα, φώναξα χαιρέκακα «αυτό δεν θα το δεις ούτε σε πενήντα χρόνια!». Λες και θα έπαιρνα την ρεβάνς μου για τα βρισίδια που ακούει η Ελλάδα, μιλώντας έτσι σε έναν φτωχοδιάβολο οδηγό!
Είναι λοιπόν να απορείς. Πώς ο παλαίποτε "ισχυρός", δεν θέλει να κατέβει από την καρέκλα του, ακόμα και απόλυτα ξεφτυλισμένος και πώς ο παλαίποτε "ανίσχυρος", νοιώθει ξαφνικά ισχυρός, όχι γιατί βελτιώθηκε αλλά γιατί ξεφτυλίστηκε ο ισχυρός. Κάτι κόμπλεξ που έχουμε οι άνθρωποι! Τώρα αν καταλάβατε τί εννοώ, μου αξίζει βραβείο, αμφιβάλλω για το αν το κατάλαβα κι εγώ.

Για να μην παρεξηγήσετε το άνευ ουσίας και συνοχής κείμενό μου, θα σας παραπέμψω στο «Μπονμπον Παλάς» της Ελίφ Σαφάκ που διαβάζω αυτές τις μέρες. «Η βλακεία είναι ένας κύκλος. Δεν έχει αρχή και δεν έχει και τέλος».

Monday, May 03, 2010

.............

Οταν η Ελένα το πρωί μπήκε στο γραφείο μου και μου ανακοίνωσε ότι έχουμε πρόβλημα με μια παράδοση στην Γαλλία, πήρα το γνωστό μου ύφος. Αυτό που παίρνω κάθε φορά όταν καταλαβαίνω ότι κάποιος οδηγός το έριξε στην ξάπλα και δεν έφυγε στην ώρα του. Καθώς μου εξηγούσε, όχι απλώς άλλαξα ύφος αλλά έμεινα να την κοιτάζω χωρίς να μπορώ να πω κουβέντα.
Γιατί μου εξηγούσε αυτό. Και γιατί το δεκατριάχρονο παιδί, που τριγυρνούσε ξημερώματα Κυριακής στους δρόμους της Σόφιας και πέθανε με αυτό τον τραγικό τρόπο, ήταν ο γιος του οδηγού που βιάστηκα να κατηγορήσω. Ενός τόσο συμπαθητικού και εργατικού ανθρώπου, ο οποίος εκείνη τη στιγμή οδηγούσε κάπου στην Ουγγαρία για το μεροκάματο. Και βεβαίως ήταν αδύνατο, να ελέγξει τον μικρό γιό του.
Σήμερα, στα διάφορα φόρουμς, κάποιοι κατηγορούν τα αδέσποτα σκυλιά, κάποιοι τον οδηγό που δεν σταμάτησε και κάποιοι άλλοι (οι περισσότεροι) τους γονείς. Πόσο εύκολο είναι τελικά να κατηγορείς χωρίς να ξέρεις...