Wednesday, May 22, 2013

...

Επί δύο μέρες, βούρκωνα για ένα κοριτσάκι που ο μπαμπάς του δεν του αγόρασε παιχνίδι, στο μαγαζί ενός αεροδρομίου. Το κοριτσάκι είχε μαλλιά σαν τα δικά σου και θυμήθηκα ότι κάποτε θέλαμε πολύ μια εντελώς χαζή κούκλα, που δεν ήρθε ποτέ (μεταξύ μας, ευτυχώς!). Επιτέλους μπορώ να παραδεχτώ, ότι το κοριτσάκι και η κούκλα που ήθελε, δεν ήταν παρά η αφορμή για να λυθούν τα δάκρυα από μέσα μου. Αυτά τα δάκρυα που δεν θέλω να δεις.
Επί ένα μήνα, κάνω τον κλόουν, τον καραγκιόζη κι ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Ακόμα και σε σένα. Κυρίως σε σένα. Και δαγκώνω τα χείλη μου, όταν σε ακούω να γελάς με την κάθε μαλακία που εκτοξεύω. Τί καλά που δεν μπορείς να με δεις.
Την τελευταία εβδομάδα, τα όνειρά μου είναι γλυκά, όσο τα βλέπω. Βαριά κι ασήκωτα όταν ξυπνάω και τα θυμάμαι. Το υποσυνείδητό μου, βαράει μπουνιές σε όσα προσπαθώ επιμελώς, να διαχειριστώ με "ψυχραιμία".
Επέλεξα να προσποιούμαι την όρθια, όταν οι δίπλα καταρρέουν. Και να σε μαλώνω πως κακώς ανησυχείς για το αύριο και για το δύσκολο καλοκαίρι που βλέπεις να έρχεται. Δεν θέλω να σε "νταντέψω", να σε "λυπηθώ", να "δείξω συντριβή". Ισως γιατί βαθιά μέσα μου, φοβάμαι πιο πολύ από εσένα.
Πρέπει όμως να το παλέψουμε κι αυτό. Το ξέρεις κι εσύ. Αθόρυβα και συνομωτικά, όπως κάναμε όταν ήμασταν παιδιά. Αλλωστε τώρα, έχουμε πολύ σοβαρότερους λόγους, για να θέλουμε την νίκη. Θα βάλεις τα δυνατά σου? Ερχομαι...