Ασήμαντο μεν, με τάραξε δε....
Προχθές , υπάλληλος τραπέζης ζητάει άδεια να μιλήσει με μια εργάτρια μας. Την δίνουμε. Βρίσκονται ακριβώς έξω από το γραφείο και ακούγεται η υπάλληλος τραπέζης (σαν οχιά είναι), να ουρλιάζει λες και μιλάει στον σκύλο της, που κατούρησε μέσα στο σπίτι. Πριν προλάβουμε να επέμβουμε, η αγενέστατη υπάλληλος- οχιά, μας κοπανάει την πόρτα στα μούτρα και φεύγει, η δε Βαλεντίνα, μαζεύει τα βρεγμένα της και επιστρέφει στην δουλειά της. Εγιναν τόσο γρήγορα όλα, που ο Δημήτρης μετά από δύο λεπτά, μου είπε «πάω να σώσω την Βάλια», χωρίς να έχει προλάβει να δει ότι η υπάλληλος έφυγε.
Ενοιωσα φοβερές τύψεις για το περιστατικό, το εργοστάσιο πρέπει να είναι άσυλο για τους εργάτες, να νοιώθουν ασφαλείς εδώ, άσχετα με το τί χρωστάνε και που. Μετάνοιωσα που επέτρεψα στην τραπεζική υπάλληλο να ανέβει από την πύλη, ας της έστηνε μπλόκα, ας την έβρισκε στο σπίτι της, εδώ δεν έπρεπε να την δεχτώ. Να σημειώσω, ότι η Βαλεντίνα δεν μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής, κάθε άλλο. Με κουράζει η ατελείωτη κλάψα της, η κουτοπονηριά της και η τεμπελιά της. Αυτό όμως είναι άσχετο.
Σήμερα το πρωί ο Δημήτρης ενημερώνεται από τον φύλακα ότι ένα ζευγάρι τραπεζικοί υπάλληλοι, ψάχνουν την Βαλεντίνα. Ακριβώς επειδή του έχω μεταφέρει τις τύψεις μου και τις σκέψεις μου, λέει του φύλακα «οι κύριοι να περάσουν από το γραφείο, πριν συναντήσουν την εργάτρια». Εμφανίζονται η αγενέστατη οχιά που ήρθε προχθές, κι ένα ξέπλυμα με βαμμένο μαλλί, που επειδή φοράει κοστούμι (ριγέ, καρα-βουλγάρικο παρεμπιπτόντως), νομίζει ότι έγινε και κύριος. Κανένας από τους δύο δεν είναι πάνω από τα τριάντα. Ο Δημήτρης τους δέχεται με χαμόγελο. Ακούω το ξέπλυμα να μιλάει έντονα, αλλά επειδή δεν γνωρίζω τα Βουλγάρικα καλά, δεν καταλαβαίνω τί λέει, αντιλαμβάνομαι μόνο το ύφος. Η οχία-υπάλληλος δεν μιλάει, προφανώς έφερε τον «νταβατζή» να τρομοκρατήσει κι άλλο την Βαλεντίνα. Ο Δημήτρης με ρωτάει πως λέμε στα Βουλγάρικα την λέξη ευγένεια, του την γράφω. Τους εξηγεί, ότι τους επιτρέπει να συναντήσουν την Βαλεντίνα, εφόσον όμως της φερθούν ευγενικά γιατί εδώ είναι ο χώρος εργασίας της και υπεύθυνοι είμαστε εμείς. Η οχιά δείχνει συγκαταβατική (αυτό που ακούω να λέει είναι «ασφαλώς, ασφαλώς») αλλά το ξέπλυμα εξακολουθεί να ενοχλεί τα αυτιά μου. Σηκώνομαι και πηγαίνω στο γραφείο του Δημήτρη, ο οποίος επαναλαμβάνει τα περί ευγένειας. Πλησιάζει και η υπεύθυνη προσωπικού, η Ελλη. Το ξέπλυμα με κοιτάζει και μου ανακοινώνει ότι θέλουν να κατασχέσουν τον μισθό της Βαλεντίνα. Δεν καταλαβαίνω τί μου λέει, παρά μόνο όταν ακούω την Ελλη να του απαντά, ότι για αυτό , χρειάζεται δικαστική απόφαση. Είναι προφανές, ότι δεν μπορούν να έχουν τέτοια απόφαση, για κάποιους λόγους κι απλά ελπίζουν ότι θα πέσουν σε άσχετους. Εχω όμως ήδη φορτώσει άγρια... Μιλάω. «Πρώτον βρίσκεστε σε Εταιρεία και όχι στην Τράπεζά σας, οπότε πρέπει να προσέχετε πώς μιλάτε. Δεύτερον, η κυρία πληρώνεται από εμάς, για να εργάζετε και όχι για να χάνει τον χρόνο της μιλώντας με τις τράπεζες. Τρίτον, εάν επιθυμείτε να την βρείτε, μπορείτε να πάτε σπίτι της σε μη εργάσιμη ώρα...» (εκεί η οχία αρχίζει να κουνάει το κεφάλι πάνω-κάτω, υποδηλώνοντας «όχι», προφανώς που να κάνει υπερωρίες?) και συνεχίζω «Επειδή επιλέξατε να την βρείτε εδώ, μπορείτε να την συναντήσετε, αλλά επειδή η εταιρεία δεν είναι δική σας και τους όρους συμπεριφοράς εδώ μέσα τους βάζουμε εμείς, θα σας παρακαλούσα να είστε πιο ήρεμος!» . Ολα αυτά, ευγενικά μεν, κοφτά δε, σε σπαστά (θεόσπαστα Βουλγάρικα). Το ξέπλυμα λέει συνεχώς «εντάξει» αλλά σε τόσο έντονο ύφος που είναι πασιφανές ότι δεν το εννοεί. Συνεχίζω «δεν με καταλαβαίνετε μάλλον, δεν μιλάτε σε οφειλέτη σας αυτή τη στιγμή, ΟΦΕΙΛΕΤΕ να είστε ήρεμος και ευγενής αν θέλετε να παραμείνετε εδώ». Μάλλον η φωνή μου είναι υψωμένη εκείνη την στιγμή, μου έρχεται να του χώσω ένα χαστούκι και να του ξεκολλήσω τα μισά δόντια , ίσως το αντιλαμβάνεται γιατί κοιτάζει την οχιά (η οποία εξακολουθεί να κουνάει το κεφάλι χωρίς να μιλάει), σηκώνονται και φεύγουν σαν βρεγμένες γάτες. «Σέφκα , αυτός είναι ο Μίρο, που δούλευε εδώ πριν έρθετε» μου λέει η Ελλη. «Και γιατί δεν το λες τόση ώρα ρε Ελλη???» φωνάζω... Ο Μίρο την ξέρει δηλαδή την Βαλεντίνα, υπήρξαν συνάδελφοι... Και όχι μόνον αυτό. Ο Μίρο φεύγοντας φόρεσε ένα μικρό φεσάκι στην εταιρεία για να τον θυμόμαστε. Εκατό τηλέφωνα του έκανε το λογιστήριο και λεφτά δεν είδαμε. Κι ήρθε σήμερα να μας τρομοκρατήσει! Καμιά φορά τα ξεπλύματα νομίζουν, πως επειδή φόρεσαν κοστούμι, απέκτησαν και κύρος.... στο διάολο.
Τα πορτοφολάκια μου! Ενα για ψιλά, ένα για κάρτες και ένα κανονικό. Πως προέκυψαν όλα κόκκινα, ούτε που κατάλαβα!
"Τα παιδιά και οι μεγάλοι" του Αζίζ Νεσίν, είναι όχι το πιο αγαπημένο μου, αλλά το πιο πολυδιαβασμένο μου βιβλίο. Αγορασμένο από ένα παλαιοβιβλιοπωλείο, μου θυμίζει την παιδική αθωότητα και τα λάθη που κάνουμε ως μεγάλοι. 
Η "κουκλο-οικογένεια", αγορασμένη τμηματικά από το ίδιο παιχνιδομάγαζο της Ιστανμπούλ, μας ακολούθησε στην Βουλγαρία. Απ΄ότι βλέπετε ακόμα δεν προλάβαμε να φορέσουμε τα χειμωνιάτικά μας. 
Το ρολογάκι μου που το φοράω ανελλιπώς τα τρία τελευταία χρόνια. Η βέρα μου που μου την φόρεσε ο Δημήτρης όσο περιμέναμε να πρασινήσει ένα φανάρι. Το αγαπημένο μου δαχτυλίδι, δώρο επίσης του Δημήτρη, αγορασμένο από το μαγαζί του Σελτζούκ στην Κλειστή Αγορά.
Το πορτοφόλι που φιλοξενεί πάντα τουρκικά χαρτονομίσματα και μου δίνει την σιγουριά ότι θα επιστρέψω σύντομα στην Πόλη. Αγορασμένο από το Hotic στο Πέρα. Τρία από τα ζευγάρια γυαλιών μου. Εχω τόσο μεγάλη μυωπία, που την διασκεδάζω, αγοράζοντας γυαλιά.
Τα κινητούλια μου. Βουλγάρικο και Ελληνικό. Ο καημός μου είναι ότι το βουλγάρικο (που είναι κουκλί εεεε?) δεν είναι συμβατό με τις ελληνικές εταιρείες κινητής τηλεφωνίας.
Η μαμά σεβάστηκε την επιθυμία μας και δεν φωτογράφισε τις πολύ προσωπικές μας στιγμές :Ρ
