Ιστανμπούλ

Είμαστε στην Ιστανμπούλ από χθες το μεσημέρι και απολαμβάνουμε (επιτέλους) λιακάδα. Παρ'ότι καιγόμουν στον πυρετό την ώρα που φθάσαμε και ο πονόλαιμός μου ήταν αφόρρητος, κατάφερα μετά από δύο ώρες ύπνου, να επιδοθώ στο σπορ της ρακοποσίας, με μπόλικα παγάκια.

Στο ψαράδικο Ασμαλούμεστζίτ, μας περίμενε μία έκπληξη, πέρα από τα φρέσκα ψάρια. Μια ακόμη έκθεση των υπέροχων έργων του Αλί Νεσίν, που εκτός από καλός μαθηματικός και γιος του παππού Αζίζ είναι και απίθανος ζωγράφος. Εάν βρεθείτε στην Πόλη μέχρι τις 10 του Γενάρη, επισκεφθείτε την έκθεση και θαυμάστε τα έργα του.

Η βραδυά συνεχίστηκε (και η ρακοποσία ασφαλώς) στο σπίτι του Αλί, που ότι είχε επιστρέψει από το ίδρυμα Νεσίν , μέχρι τις 3.30 το πρωί . Εκεί μας περίμενε και το δώρο μας, ένα βιβλία με ποιήματα του Αζίζ Νεσίν που συνοδεύονται από έργα του Αλί.

Και επί τη ευκαιρία,μία γιορτινή πρόταση...Οσοι από εσάς, αγαπήσατε τα βιβλία του Αζίζ Νεσίν, στείλτε την αγάπη σας στο Ιδρυμα Νεσίν, μπαίνοντας στην επίσημη ιστοσελίδα του www.nesinvakfi.org και κάνοντας μία δωρεά για τα σαράντα παιδάκια που φιλοξενούνται σε αυτό! Το ποσό δεν έχει σημασία, η χειρονομία αρκεί.

Καλές γιορτές σε όλους!

Τα δώρα του Αγιοβασίλη

Η μέρα ξεκίνησε με τους χειρότερους οιωνούς. Δύο φορτηγά έπρεπε να φορτωθούν σήμερα κι άλλο ένα αύριο, για να είμαστε οκ με τα μπάτζετ μας και τις παραδόσεις μας. Πώς το θελα? Συνομιλία με τον βασικό συνεργάτη:

- Νιάμαμε Γκογκό , νιάμαμεεεεε (το Γκογκό είμαι εγώ, το "νιάμαμε" σημαίνει "δεν έχουμε").

- Και τί θα κάνω εγώ βρε Μπόικο??? Πρέπει Παρασκευή τα φορτηγά να είναι κάτω!

- Δεν θέλουν οι οδηγοί να λείπουν Χριστούγεννα!

- Ποια Χριστούγεννα καλό μου? Κυριακή θα είναι πίσω! Εδώ ο Τούρκος κάνει μπαϊράμι ξεφορτώνοντας! Οι Βούλγαροι θέλουν Χριστούγεννα πέντε μέρες πριν?

- Ετσι είναι οι Βούλγαροι, τεμπέληδες, με πονάει το κεφάλι μου! (φανταστείτε να μην ήταν και Βούλγαρος ο Μποικάκος , τί θα έλεγε για τους Βούλγαρους).

Πανάθεμα το κεφάλι σου, Μπόικο. Και πέφτω στα πόδια άλλων που τόσο καιρό παρακαλούν να φορτώσουν και τους σνομπάρω. Γιατί, αν μη τι άλλο, η "εταιρειάρα" μας αποφεύγει τις απιστίες, προσπαθεί να είναι μονογαμική ως προς τους συνεργάτες. Αλλά όταν οι "σύζυγοι νιάμα", τί θα κάνει η καψερή? Θα καλέσει τον Αγιο Βασίλη!

Αγιος Βασίλης, παρτ ουάν! Να ΄ναι καλά, βρέθηκαν τα τρία καταραμένα φορτηγά. Κι αν δεν σκάσει κανένα απρόοπτο τελευταία στιγμή, όλα θα είναι τότσνο.

Πάμε στο επόμενο. Καθυστερήσεις εισπράξεων από όπου μπορείς να φανταστείς.

Λογίστρια : Πώς πληρώνουμε?

Εγώ : Με φιλιά!

Με κοιτάζει λοξά. Την κοιτάζω ολόισια.Δεν μπαίνει στον κόπο να με ρωτήσει, ποιός θα δώσει τα φιλιά, το θεωρεί δεδομένο.

Αγιος Βασίλης, παρτ του. Και σκάνε οι εισπράξεις. Από το πουθενά! Μέχρι και πελάτης που μου χρωστούσε δυό χρόνια , θυμήθηκε να πληρώσει.

Και εγώ ευχαριστώ τον Αγιο Βασίλη , που μπορεί εμένα να με ξέχασε προς το παρόν, θυμήθηκε όμως την εταιρεία και της έκανε δώρο φορτηγά και εισπράξεις. Αν έστελνε και καμιά πενηνταριά καλούς εργάτες θα του αγόραζα και νέο τάρανδο από τα φημισμένα βουνά μας.

Κι έτσι τα μεγάλα αχχχχ και βαχχχχ ξεμπερδεύουν και οδεύουμε ολοταχώς προς τις διακοπές. Αντε να δούμε μέχρι την Παρασκευή, μήπως και μου πέσει και η πίεση!

Νέα από την Μέτζυ

Επιτέλους, μπορείτε να θαυμάσετε τα μωρά μου. Δεν ήθελα να τα δείτε, πριν αποκτήσω και πάλι πρόσβαση στο μεταξωτό χαλί που κοιμόμουν πριν γεννήσω! Δεν είμαστε υπέροχη οικογένεια????

γκρρρρρρρρρ και πάλι

Αυτό θα πεί ανωμαλία!!!

Επί τρεις εβδομάδες, έχω εκνευριστεί, τσιρίξει, απογοητευτεί, στρεσσαριστεί όσο δεν παίρνει.

Περνάω μία Κυριακή ήρεμη και ξυπνάω σήμερα με το βλέμμα στραμμένο στις διακοπές.

"Οχι, δεν θα αγχωθώ ξανά μέχρι τις γιορτές", σκεφτόμουν.

Μπορεί κανένας να μου πει, πώς είναι δυνατόν,

πάνω που είπα να ηρεμήσω,

πώς διάολο με θυμήθηκε η υπέρταση???

Σαν λαθρομετανάστης στο Αιγαίο νοιώθω, πανάθεμά την.

Νεύρα, νεύρα, νεύρα

Σήμερα έδωσα την δική μου ερμηνεία στο μότο "το να διοικείς μια εταιρεία απαιτεί πολλά @@".
Δεν υποδηλώνουν ικανότητα χρυσό μου τα πολλά @@!
Απαιτεί πολλά, για να χεις να σου τα σπάνε!!!!
Αδίκως τόσο καιρό καμάρωνα, με την ερμηνεία που όλοι δίνουμε για να καμαρώνουμε! Αν δεν είχες καρδιά μου τί θα σου έσπαζαν????

Να μην υπάρχουν οι στρατοί!

Ο πιλότος που χάθηκε χθες , είχε την «ατυχία», το κορμί του να το συλλέξει από την θάλασσα, ο εχθρός, ο ίδιος εκείνος εχθρός, τον οποίο φαντασιωνόταν ότι πολεμούσε, εκτελώντας την νυχτερινή του άσκηση, λίγο πριν πάθει το βέρτιγκο του...
Το αγέννητο παιδί του θα μεγαλώσει χωρίς πατέρα, αλλά με πολύ μίσος μέσα του, γι’αυτούς που του τον στέρησαν. Οταν μπει στον αγώνα της ζωής και χρειαστεί την πατρική πλάτη να σταθεί πίσω του, ενδεχομένως να πει «χέστηκα που έγινες ήρωας, προτιμούσα να μην σε είχε κανένας, ποτέ ακούσει, αλλά πίσω μου».
Η πολιτεία, θα κλαίει και θα χτυπιέται, για το καινούργιο F16 της, που χάθηκε, μα τόσα λεφτά πεταμένα στην θάλασσα! Η ίδια πολιτεία, έχει ράτζα στα νοσοκομεία της, έλλειψη σε αίθουσες διδασκαλίας και διδακτικό προσωπικό, αλλά πληθώρα μνημείων ηρώων και πεσόντων. Η ίδια πολιτεία, με την λειψή παιδεία της, θα διδάξει το παιδί του ήρωα κι άλλα ακόμα, πως πρέπει να είναι περήφανα για κάποιον που δε γνώρισαν και ποτέ τους δεν θα γνωρίσουν. Με την ίδια λειψή της παιδεία , θα μάθει στα ίδια παιδιά τους εχθρούς τους, τους οποίους επίσης δεν γνώρισαν και δεν θα γνωρίσουν.
Κι όλοι μα όλοι, θα συνεχίζουμε για χρόνια, το ίδιο θέατρο του παραλόγου. Θα αγοράζουμε εξοπλισμό (εμείς τον πληρώνουμε, μην μου πείτε πως δεν το ξέρατε!), θα φυλάμε σύνορα, θα θρηνούμε ήρωες και θα τους χτίζουμε μνημεία. Και για να τα συντηρούμε όλα αυτά με λόγο και αιτία, θα έχουμε πάντα εχθρούς που θα μας προκαλούν και θα καραδοκούν να πατήσουν τα χώματά μας. Κι αυτοί οι εχθροί θα αναπαράγονται, πάλι από τα χώματά μας, όταν ο κάθε ένας «ήρωάς» μας που θα "φυτεύεται" σε αυτά θα αφήνει πίσω του ανθρώπους θρεμμένους με οργή...
Εδώ έρχεται πάλι ο Χατζής, επίκαιρος πάντα...

Να σταματήσουν είπαν τα καψόνια,
Να μην φορούν στην έξοδο χακί..
Να βάψουν άλλο χρώμα τα καμιόνια,
Να μην τους γράφουν φυλακή...
Μα κανείς δεν τόλμησε να πει,
Να μην υπάρχουν οι στρατοί.

Η πολυθρόνα του Μπέκενμπάουερ!!!

Πριν από πολλά πολλά χρόνια, ο Γερμανός θρύλος του ποδοσφαίρου Μπέκενμπάουερ, χάρισε ένα υπέροχο δερμάτινο σαλόνι σε έναν Βούλγαρο συνάδελφό του. Πριν από ενάμιση χρόνο, αυτό το σαλονάκι, κατέφθασε στο εργοστάσιό μας για επισκευή. Το δέρμα του είχε φθαρεί τόσο, που η σύζυγος του Βούλγαρου, προκειμένου να απαλλαγεί από δαύτο και γνωρίζοντας πόσο σφιχτοχέρης είναι ο σύζυγός της, επέλεξε ένα πανάκριβο δέρμα για να το ξαναντύσει.

Επισκευάσθηκε πρώτα ο καναπές. Ο σύζυγος ερχόμενος να τον πάρει, ξετρελλάθηκε με το πόσο καινούργιο έγινε το πολύτιμο δώρο, του πολύτιμου φίλου του, αλλά κόντεψε να μου μείνει στα χέρια, όταν άκουσε πόσο κόστισε. Η σύζυγος τηλεώνησε κατόπιν για να με ενημερώσει ότι εν τέλει δεν θα προχωρήσουμε στην επισκευή των πολυθρόνων.

"Τότε να σας τις στείλω αμέσως", της είπα.

"Οχι, όχι χρυσό μου! Δεν χρειάζεται. Κράτησέ τες εκεί!" απάντησε όλο χαρά.

"Μα θα στεναχωρηθεί ο σύζυγος, ήταν τόσο σημαντικό δώρο γι'αυτόν"

"Δεν πειράζει, δεν έχω κι χώρο να τις βάλω πια" απάντησε η κυριούλα....

Ετσι οι θρυλικές πολυθρόνες, έμειναν μέσα στην ταπετσαρία μας.

Χθες πήγαμε για τρεις ωρίτσες στο Πλόβντιβ να ψωνίσουμε. Γυρίζοντας, ανακαλύψαμε ότι η Μέτζυ είχε χαθεί! Ο Δημήτρης βγήκε να την ψάξει. Τον άκουσα να έρχετε λαχανιασμένος...

"Η Μέτζυ... " άρχισε,

"Ζεί? Είναι καλά??" απάντησε η αγχώδης μητέρα (εγώ δηλαδή).

"Ναι, δηλαδή νομίζω.... Γέννησε!" απάντησε ο Δημήτρης έτοιμος να κλάψει.

"Το σκυλάκι μας! Γέννησε και εμείς λείπαμε! Το μικρό μου ...." ξεκίνησα την ανάμεικτη από ενοχές κλάψα. "Δημήτρη, που γέννησε το σκυλί μας?" (δεν ξέρω τί σημασία είχε να ξέρω και που γέννησε!!!)

"Στην πολυθρόνα του Ρουμενίγκε!!!" μου απάντησε ο Δημήτρης , όλο καμάρι!

"Ασχετεεεεεεεεεε! Σου έχω πει, του Μπέκενμπάουερ είναι η πολυθρόνα! Αμάν πια!" τσίριξα.

Κατόπιν ήρθε ο γιατρός, την κατεβάσαμε από την πολυθρόνα-θρύλο, γιατί έτοιμη να κουτρουβαλιαστεί αγκαλιά με τα μωρά ήταν, την αφήσαμε να τελειώσει την γέννα της (ούτε ένα , ούτε δύο, εννέα έκανε!) και από σήμερα μεταφέρθηκε έξω από το σπίτι μας και πάμε να αγοράσουμε ωτασπίδες, γιατί τα μικρά τσιρίζουν , τσιρίζουν, τσιρίζουν!

Να μας ζήσουν!

Γλάροι στο Πλόβντιβ !!!

Χθες το απόγευμα, μας έπιασε μανία να βγούμε από το εργοστάσιο-φάντασμα. Φύγαμε κατά τις έξη και γύρω στις επτά φτάσαμε στο Πλόβντιβ. Παρκάραμε τον Ντούλη στο parking του Trimontium. Το Trimontium, είναι ένα εξαιρετικά επιβλητικό ξενοδοχείο, τουρκικών συμφερόντων, στο καλύτερο σημείο της πόλης.
Περπατήσαμε στην φωτισμένη Γκλάβνα (κάτι αντίστοιχο της δικής μας Ερμού), ευτυχώς το κρύο ήταν μάλλον μαλακό. Χαζέψαμε το Λούνα Πάρκ που έχει στηθεί εν όψει των Χριστουγέννων, τις φωτισμένες βιτρίνες και χαρήκαμε πραγματικά, που τα υπέροχα νεοκλασσικά κτίρια έχουν αρχίσει να αναπαλαιώνονται. Πριν δυόμιση χρόνια, ήταν όλα ετοιμόρροπα!
Φτάσαμε στο “Heminway” , ένα πολύ ιδιαίτερο εστιατόριο, το μοναδικό σε όλη την πόλη που μπορείς να φας, πραγματικά ζουμερά φιλέτα!

Ο Δημήτρης με αποκάλεσε «καθαρόαιμη Βουλγάρα», όταν παρήγγειλα μία σαλάτα για τον καθένα! Πλην της σαλάτας, παρήγγειλα δύο ειδών πατατούλες (χωριάτικες και σωτέ με δυόσμο), μελιτζάνες με ντομάτα και τυρί, φρέσκα ψωμάκια και δύο πιάτα με φιλέτο. Ολα αυτά, μαζί με τις μπύρες μας και τους καφέδες στο τέλος, στοίχησαν το εξωφρενικό ποσό των 35 ευρώ! Εν τέλει, σε κάποια μέρη, η Βουλγαρία δεν έχει ακριβύνει και πολύ.
Με είχε πιάσει μια αναπόληση παιδικών και μαθητικών χρόνων, οπότε ο Δημήτρης άκουσε (για πολλοστή φορά), ιστορίες και ιστοριούλες. Εχει υπομονή εν τέλει αυτό το παιδί, κάποιες φορές.

Γύρω στις εννιά, αποφασίσαμε να φύγουμε. Περπατώντας προς το parking, άρχισα να χαζεύω once again, το Trimontium.
Εγώ : Κοίτα πόσο όμορφο είναι! Τί υπέροχο κτίριο.
Δ: Ρε σύ, αυτά τα πουλιά που πετάνε πάνω του....τόσο μεγάλα περιστέρια?
Εγώ : Αχ ναι! Αλλά, μεγάλα δεν είναι για περιστέρια? Αυτά τα πουλιά είναι...
Δ : Γλάροι!!!
Εγώ : Τί λες μωρέ? Δεν είσαι στην Ιστανμπούλ! Που σκατά βρέθηκαν οι γλάροι στο Πλόβντιβ! Εχεις ξαναδεί ποτέ?
Εγώ (με την φωνή της Αυσιέν) : Γλάροι είναι ατά μου και γι’αυτό πετούν ΜΟΝΟ πάνω από το Τούρκικο ξενοδοχείο.
Δ: Ευτυχώς που δεν καταλαβαίνουν οι πεζοί ελληνικά, θα μας μαζέψουν με τους ζουρλομανδύες!
Εγώ : Κι όμως! Κοίτα τριγύρω! Πράγματι, τα πουλιά μόνο πάνω από το ξενοδοχείο πετούν...
Δ: Ναι, πράγματι είναι γλάροι! Πάρε τον Ξανθούλη τηλέφωνο να του το πεις:ΡΡΡ. Αλλά μωρό μου, το καλό που σου θέλω, μην το πεις σε κανέναν άλλον αυτό, ε???? Θα γελάνε και οι γλάροι!
Εγώ, σαν υπάκουο παιδί που είμαι, δεν το είπα σε κανέναν, όπως με συμβούλεψε... Μόνο ποστ το έκανα!!!