Wednesday, October 31, 2007

Αγαπημένα (Part II)




Aυτά και τελειώνουμε !!!!
Το λατρεμένο μου notebook εντός της υπέροχης τσαντούλας του... Δυστυχώς το δερμάτινο ποντικάκι του, χάθηκε (που αλλού???) στο Βουκουρέστι.
Ενα από τα τέσσερα πακέτα τσιγάρα (με λιγότερα νοιώθω ανασφάλεια), αναπτηράκι και το αγαπημένο μου σταχτοδοχείο.
Και τώρα, όποιος θέλει, μπορεί να εκθέσει τα δικά του!!!! Αναμένω!!!
Τα πορτοφολάκια μου! Ενα για ψιλά, ένα για κάρτες και ένα κανονικό. Πως προέκυψαν όλα κόκκινα, ούτε που κατάλαβα!
"Τα παιδιά και οι μεγάλοι" του Αζίζ Νεσίν, είναι όχι το πιο αγαπημένο μου, αλλά το πιο πολυδιαβασμένο μου βιβλίο. Αγορασμένο από ένα παλαιοβιβλιοπωλείο, μου θυμίζει την παιδική αθωότητα και τα λάθη που κάνουμε ως μεγάλοι.



Η "κουκλο-οικογένεια", αγορασμένη τμηματικά από το ίδιο παιχνιδομάγαζο της Ιστανμπούλ, μας ακολούθησε στην Βουλγαρία. Απ΄ότι βλέπετε ακόμα δεν προλάβαμε να φορέσουμε τα χειμωνιάτικά μας.



Το ρολογάκι μου που το φοράω ανελλιπώς τα τρία τελευταία χρόνια. Η βέρα μου που μου την φόρεσε ο Δημήτρης όσο περιμέναμε να πρασινήσει ένα φανάρι. Το αγαπημένο μου δαχτυλίδι, δώρο επίσης του Δημήτρη, αγορασμένο από το μαγαζί του Σελτζούκ στην Κλειστή Αγορά.


Το πορτοφόλι που φιλοξενεί πάντα τουρκικά χαρτονομίσματα και μου δίνει την σιγουριά ότι θα επιστρέψω σύντομα στην Πόλη. Αγορασμένο από το Hotic στο Πέρα. Τρία από τα ζευγάρια γυαλιών μου. Εχω τόσο μεγάλη μυωπία, που την διασκεδάζω, αγοράζοντας γυαλιά.


Τα κινητούλια μου. Βουλγάρικο και Ελληνικό. Ο καημός μου είναι ότι το βουλγάρικο (που είναι κουκλί εεεε?) δεν είναι συμβατό με τις ελληνικές εταιρείες κινητής τηλεφωνίας.

Η Μαρίνα, με προσκάλεσε να "εκθέσω" τα αγαπημένα μου αντικείμενα... και τα κατάφερα. Μαρινάκι, σόρρυ για την καθυστέρηση!!!








Monday, October 29, 2007

Η Ανθρωπος

"Αυξάνεται ο πληθυσμός,
μα οι άνθρωποι λιγοστεύουνε!...",
τραγουδούσε ο Χατζής. Και συμφωνούσα μαζί του... Σήμερα, χάρη σε μία "ιντερνετική φίλη", δυό συγγενείς ξαναβρέθηκαν μετά από πολύ καιρό και είναι ευτυχισμένοι. Κι εγώ είμαι πολύ χαρούμενη, που ένας άνθρωπος , "ξένος", είχε την ευαισθησία να αφιερώσει τον χρόνο του σε μία τέτοια αναζήτηση... Σε ευχαριστούμε Α. Θα ήθελα πολύ να την "λινκάρω", αλλά δεν ξέρω αν συμφωνεί :)

Monday, October 22, 2007

Big Brother σαββατοκύριακο

Μετά από ένα ακόμα "big brother" σαββατοκύριακο... ξύπνησα με τις ακόλουθες έννοιες:
- το ταξίδι στην Ελλάδα που πρέπει να κάνω, αλλά δεν ξέρω αν μπορεί να γίνει
- ο θείος Τζελίλ που δεν βρέθηκε και ιδέα δεν έχω πως θα βρεθεί, είχα υποσχεθεί στη Σεβίντς ότι θα τον βρω και θα την περιμένει
- η ιστορία του θείου Τζελίλ, που στοιχειώνει τις νύχτες μου και δεν έχω καταφέρει να την καταγράψω...
- η βροχή είναι απίστευτα δυνατή, θα αντέξουν οι αποθήκες και τα σπιτάκια των σκυλιών?
- η παραγωγή παρότι τρέχει , εξακολουθεί να είναι πίσω!
- προβλέπεται βαρύς χειμώνας, το πετρέλαιο αυξήθηκε και το λειτουργικό μας θα χτυπήσει κόκκινο
- ο ανηψιός μου έχει γενέθλια την Κυριακή και δεν έχω τρόπο ούτε να προλάβω να του στείλω δώρο
- ούτε για την γιορτή του Δημήτρη προλαβαίνω να αγοράσω δώρο...
- το deadline των εκβιαστών-μιζαδόρων-υπηρεσιών, έληξε το Σάββατο και τους περιμένω να σκάσουν μύτη και να αρχίσουμε τους εναγκαλισμούς
- μια φίλη πήγε ταξίδι σε περιοχή - μάτι του κυκλώνα, και την ζηλεύω! (αυτό λέγεται μαζοχισμός)
- πρέπει να παραγγείλω χιλιόμετρα υφάσματα και δεν ξέρω από που να αρχίσω... προς το παρόν κλαίω στους προμηθευτές να παραδώσουν κάτι νωρίτερα
- θέλω ή δεν θέλω να κάνω αυτή τη δουλειά, κι αν δεν θέλω τί διάολο θέλω να κάνω???
- είχα, έχω κι αν έχω, πού και ποιοί είναι οι φίλοι μου ???
Ολα τα παραπάνω, είναι οι επικεφαλίδες και μόνο μερικών από όσα σκέφτομαι... ξέρω, είναι γελοίες σκέψεις. Μάλλον πρέπει να κόψω τα big brother σαββατοκύριακα!

Monday, October 15, 2007

Τελείωσε?

Ξανθός , γαλανομάτης, φάτσα πανέξυπνη...
- Πώς σε λένε ?
- Τεό.
- Πόσο χρονών είσαι?
- Τρία - τέσσερα...
- Τρία, επεμβαίνει ο μπαμπάς.
- Και τί κάνεις Τεό μου?
- Εχετε μεγάλα σκυλάκια έξω και θα με φάνε....
Του χαμογελάω, με εκείνο το χαμόγελο που ανοίγει διάπλατα για να καταπιεί τα δάκρυα... Κάποτε το πάθαινα μόνο με κορίτσια. "Δεν είναι μητρικό ένστικτο, επιστροφή στην παιδική μου ηλικία είναι" παρηγοριόμουν. Πια δεν υπάρχει παρηγοριά, αυτό είναι και τελείωσε... Τελείωσε?

Friday, October 12, 2007

Η οχιά, το ξέπλυμα και ... τα νεύρα μουυυυ

Ασήμαντο μεν, με τάραξε δε....

Προχθές , υπάλληλος τραπέζης ζητάει άδεια να μιλήσει με μια εργάτρια μας. Την δίνουμε. Βρίσκονται ακριβώς έξω από το γραφείο και ακούγεται η υπάλληλος τραπέζης (σαν οχιά είναι), να ουρλιάζει λες και μιλάει στον σκύλο της, που κατούρησε μέσα στο σπίτι. Πριν προλάβουμε να επέμβουμε, η αγενέστατη υπάλληλος- οχιά, μας κοπανάει την πόρτα στα μούτρα και φεύγει, η δε Βαλεντίνα, μαζεύει τα βρεγμένα της και επιστρέφει στην δουλειά της. Εγιναν τόσο γρήγορα όλα, που ο Δημήτρης μετά από δύο λεπτά, μου είπε «πάω να σώσω την Βάλια», χωρίς να έχει προλάβει να δει ότι η υπάλληλος έφυγε.
Ενοιωσα φοβερές τύψεις για το περιστατικό, το εργοστάσιο πρέπει να είναι άσυλο για τους εργάτες, να νοιώθουν ασφαλείς εδώ, άσχετα με το τί χρωστάνε και που. Μετάνοιωσα που επέτρεψα στην τραπεζική υπάλληλο να ανέβει από την πύλη, ας της έστηνε μπλόκα, ας την έβρισκε στο σπίτι της, εδώ δεν έπρεπε να την δεχτώ. Να σημειώσω, ότι η Βαλεντίνα δεν μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής, κάθε άλλο. Με κουράζει η ατελείωτη κλάψα της, η κουτοπονηριά της και η τεμπελιά της. Αυτό όμως είναι άσχετο.
Σήμερα το πρωί ο Δημήτρης ενημερώνεται από τον φύλακα ότι ένα ζευγάρι τραπεζικοί υπάλληλοι, ψάχνουν την Βαλεντίνα. Ακριβώς επειδή του έχω μεταφέρει τις τύψεις μου και τις σκέψεις μου, λέει του φύλακα «οι κύριοι να περάσουν από το γραφείο, πριν συναντήσουν την εργάτρια». Εμφανίζονται η αγενέστατη οχιά που ήρθε προχθές, κι ένα ξέπλυμα με βαμμένο μαλλί, που επειδή φοράει κοστούμι (ριγέ, καρα-βουλγάρικο παρεμπιπτόντως), νομίζει ότι έγινε και κύριος. Κανένας από τους δύο δεν είναι πάνω από τα τριάντα. Ο Δημήτρης τους δέχεται με χαμόγελο. Ακούω το ξέπλυμα να μιλάει έντονα, αλλά επειδή δεν γνωρίζω τα Βουλγάρικα καλά, δεν καταλαβαίνω τί λέει, αντιλαμβάνομαι μόνο το ύφος. Η οχία-υπάλληλος δεν μιλάει, προφανώς έφερε τον «νταβατζή» να τρομοκρατήσει κι άλλο την Βαλεντίνα. Ο Δημήτρης με ρωτάει πως λέμε στα Βουλγάρικα την λέξη ευγένεια, του την γράφω. Τους εξηγεί, ότι τους επιτρέπει να συναντήσουν την Βαλεντίνα, εφόσον όμως της φερθούν ευγενικά γιατί εδώ είναι ο χώρος εργασίας της και υπεύθυνοι είμαστε εμείς. Η οχιά δείχνει συγκαταβατική (αυτό που ακούω να λέει είναι «ασφαλώς, ασφαλώς») αλλά το ξέπλυμα εξακολουθεί να ενοχλεί τα αυτιά μου. Σηκώνομαι και πηγαίνω στο γραφείο του Δημήτρη, ο οποίος επαναλαμβάνει τα περί ευγένειας. Πλησιάζει και η υπεύθυνη προσωπικού, η Ελλη. Το ξέπλυμα με κοιτάζει και μου ανακοινώνει ότι θέλουν να κατασχέσουν τον μισθό της Βαλεντίνα. Δεν καταλαβαίνω τί μου λέει, παρά μόνο όταν ακούω την Ελλη να του απαντά, ότι για αυτό , χρειάζεται δικαστική απόφαση. Είναι προφανές, ότι δεν μπορούν να έχουν τέτοια απόφαση, για κάποιους λόγους κι απλά ελπίζουν ότι θα πέσουν σε άσχετους. Εχω όμως ήδη φορτώσει άγρια... Μιλάω. «Πρώτον βρίσκεστε σε Εταιρεία και όχι στην Τράπεζά σας, οπότε πρέπει να προσέχετε πώς μιλάτε. Δεύτερον, η κυρία πληρώνεται από εμάς, για να εργάζετε και όχι για να χάνει τον χρόνο της μιλώντας με τις τράπεζες. Τρίτον, εάν επιθυμείτε να την βρείτε, μπορείτε να πάτε σπίτι της σε μη εργάσιμη ώρα...» (εκεί η οχία αρχίζει να κουνάει το κεφάλι πάνω-κάτω, υποδηλώνοντας «όχι», προφανώς που να κάνει υπερωρίες?) και συνεχίζω «Επειδή επιλέξατε να την βρείτε εδώ, μπορείτε να την συναντήσετε, αλλά επειδή η εταιρεία δεν είναι δική σας και τους όρους συμπεριφοράς εδώ μέσα τους βάζουμε εμείς, θα σας παρακαλούσα να είστε πιο ήρεμος!» . Ολα αυτά, ευγενικά μεν, κοφτά δε, σε σπαστά (θεόσπαστα Βουλγάρικα). Το ξέπλυμα λέει συνεχώς «εντάξει» αλλά σε τόσο έντονο ύφος που είναι πασιφανές ότι δεν το εννοεί. Συνεχίζω «δεν με καταλαβαίνετε μάλλον, δεν μιλάτε σε οφειλέτη σας αυτή τη στιγμή, ΟΦΕΙΛΕΤΕ να είστε ήρεμος και ευγενής αν θέλετε να παραμείνετε εδώ». Μάλλον η φωνή μου είναι υψωμένη εκείνη την στιγμή, μου έρχεται να του χώσω ένα χαστούκι και να του ξεκολλήσω τα μισά δόντια , ίσως το αντιλαμβάνεται γιατί κοιτάζει την οχιά (η οποία εξακολουθεί να κουνάει το κεφάλι χωρίς να μιλάει), σηκώνονται και φεύγουν σαν βρεγμένες γάτες. «Σέφκα , αυτός είναι ο Μίρο, που δούλευε εδώ πριν έρθετε» μου λέει η Ελλη. «Και γιατί δεν το λες τόση ώρα ρε Ελλη???» φωνάζω... Ο Μίρο την ξέρει δηλαδή την Βαλεντίνα, υπήρξαν συνάδελφοι... Και όχι μόνον αυτό. Ο Μίρο φεύγοντας φόρεσε ένα μικρό φεσάκι στην εταιρεία για να τον θυμόμαστε. Εκατό τηλέφωνα του έκανε το λογιστήριο και λεφτά δεν είδαμε. Κι ήρθε σήμερα να μας τρομοκρατήσει! Καμιά φορά τα ξεπλύματα νομίζουν, πως επειδή φόρεσαν κοστούμι, απέκτησαν και κύρος.... στο διάολο.

Tuesday, October 09, 2007

Τη σημαία μου μέσα!

Κάθε Οκτώβρη τηρούμε το «έθιμο» αλλαγής της σημαίας. Στην είσοδο του στολιδιού μας (όπου στολίδι, βλέπε εργοστάσιο-φάντασμα), υπάρχουν τρεις σημαίες. Τα πρώτα χρόνια η μία ήταν της Εταιρείας, η δεύτερη η Βουλγαρική και η τρίτη η Ελληνική. Πέρσι, αποφασίσαμε ότι εν όψει της εισόδου της Βουλγαρίας στην ΕΕ, η Ελληνική θα πρέπει να αντικατασταθεί με την Ευρωπαϊκή.
Σήμερα κατέφθασαν οι καινούργιες σημαίες και ήρθε η πολυπόθητη στιγμή της αλλαγής. Το θέμα απλούστατο ε? Η δουλειά? Ακόμα πιο απλή. Το πόσο σύνθετα γίνονται όλα στην Βουλγαρία (κυρίως τα απλούστατα) θα σας το αποδείξουν οι παρακάτω ευτράπελοι διάλογοι :
- Ο συντηρητής να κρεμάσει τις σημαίες.
- Ποιός από τους δύο? Ο μηχανικός ή ο ηλεκτρολόγος?
- Σντόιιιιινγκ!
Καταφθάνουν εν τέλει και οι δύο, προφανώς ο ένας θα κρατάει τη σημαία, ο άλλος θα τον κρατάει, δεν θέλω να σκεφτώ περισσότερα. Μαζί τους και η αποθηκάριος σε κατάσταση υστερίας :
- Δεν έχουμε ελληνική σημαία!!! Χάσαμε την ελληνική σημαία?
- Γιατί Ντίντι μου, τί την θέλουμε την Ελληνική? (την καλοπιάνουμε γιατί
κλαίει εύκολα).
- Μα δεν θα βάλουμε ελληνική????
- Σντόιιιιιιιγκ! (Γιατί έναν χρόνο δεν έχουμε ελληνική και γιατί τρία είναι τα κοντάρια, που να την βάλουμε την Ελληνική? Στο τέταρτο που δεν έχουμε; για να μην πω τίποτα πιο χοντρό! Και πώς θα την χάναμε, ποιός θα έκλεβε Ελληνική σημαία την τύχη μου?)
Η ομάδα σημαίας, πριν αναχωρήσει για την ιστορική αλλαγή έχει απορίες , τις οποίες και εκφράζει:
- Σε τί διάταξη να τις βάλουμε?
- Σντόιιιιινγκ! (όπως είναι οι προηγούμενες, αλλά ας το κάνουμε λιανά)
- Αριστερά της Εταιρείας, στη μέση η Βουλγαρική, δεξιά η Ευρωπαϊκή.
- Αριστερά, όπως τις βλέπουμε από μέσα ή από το δρόμο???
- Σντόοοοοοιγκκκκκκκκκ! Από μέσα! Από μέσα δεν θα τις κρεμάσετε?
- Α ναι, οκ. Καταλάβαμε.
Αναχωρούν και παίρνουμε όλοι βαθιές ανάσες. Δύο λεπτά αργότερα το τηλέφωνο χτυπάει. Είναι ο φύλακας, που επιβλέπει τον Ζόρο που επιβλέπει τον Πέτιο που κρεμάει τη σημαία. Ακούω τη Χριστίνα να λέει, έτοιμη να ουρλιάξει :
- Οπως τις βλέπεις από μέσα, αριστερά της Εταιρείας, μετά η Ευρωπαϊκή και μετά η Βουλγαρική και... (γυρίζοντας προς εμένα) σέφκα, λάθος τα είπα?
- Σντόοοοοιγκ (συνοδευόμενο από σταυροκόπημα, αν μη τι άλλο, εδώ, έχω γίνει θρήσκα!)

Tuesday, October 02, 2007

Ο μπαμπάς μου είναι θυμωμένος γιατί δεν θέλει να δεχτεί ότι μεγάλωσα!!! (Οπως όλοι οι μπαμπάδες κοριτσιών).

Η μαμά μου είναι χαρούμενη που επιτέλους επέλεξα τον σωστό άντρα!!! (Οπως όλες οι μαμάδες κοριτσιών).



Εγώ είμαι τρελλά ερωτευμένη



και βγαίνω συνέχεια βόλτες μαζί του!

Η μαμά σεβάστηκε την επιθυμία μας και δεν φωτογράφισε τις πολύ προσωπικές μας στιγμές :Ρ