Ιδρυμα Αζίζ Νεσίν (2)

Ο γνωστός Τούρκος συγγραφέας Αζίζ Νεσίν, δημιούργησε το 1973 , στην Τσατάλτζα της Κωνσταντινουπολης ένα ίδρυμα για άπορα παιδιά. Το ίδρυμα ξεκίνησε να λειτουργεί στην παρούσα μορφή του το 1982 και σήμερα φιλοξενεί 42 παιδιά, από διάφορες περιοχές της Τουρκίας.

Ο Αζίζ Νεσίν έζησε εκεί, μέχρι και το τέλος της ζωής του, το 1995. Πριν πεθάνει, ζήτησε να ταφεί στον κήπο του ιδρύματος, για να μπορεί καθημερινά να ακούει τα βήματα των παιδιών. Η επιθυμία του αυτή εκπληρώθηκε.
Μετά τον θάνατό του, πρόεδρος του Ιδρύματος, ορίστηκε ο γιός του Αλί, καθηγητής Μαθηματικών σε Πανεπιστήμιο της Πόλης.
Τα παιδιά που φιλοξενούνται στο ίδρυμα, προέρχονται από άπορες οικογένειες, οι οποίες δεν μπορούν να τους προσφέρουν εφόδια για εκπαίδευση. Μπαίνουν στο ίδρυμα, συνήθως κατά την προσχολική ηλικία και αποχωρούν από αυτό, όταν είναι ικανά να εξασφαλίσουν μόνα τους το εισόδημα που απαιτείται για την διαβίωσή τους. Αυτό σημαίνει, ότι τα περισσότερα παιδιά, αποχωρούν από το Ιδρυμα, μετά την ολοκλήρωση και των πανεπιστημιακών τους σπουδών και την εύρεση κάποιας εργασίας. Τα παιδιά μπορούν, εφόσον το επιθυμούν να επισκέπτονται τις οικογένειές τους και το αντίστροφο.

Οσα φοιτούν σε πανεπιστήμια της Πόλης, μένουν σε διαμερίσματα που έχουν αγοραστεί όλα αυτά τα χρόνια από το Ιδρυμα. Οταν φοιτούν σε άλλες πόλεις, το ίδρυμα καλύπτει και τα έξοδα κατοικίας τους. Το Ιδρυμα καλύπτει επίσης όλα τα έξοδα σπουδών των παιδιών, την διατροφή τους και τον ρουχισμό τους.
Τα έσοδα του Ιδρύματος, προέρχονται από δωρεές εθελοντών – φίλων του Ιδρύματος και από τα πνευματικά δικαιώματα του συγγραφικού έργου του Αζίζ Νεσίν. Παράλληλα, στο Ιδρυμα λειτουργεί ένα μικρό κατάστημα, στο οποίο πωλούνται χειροτεχνήματα των παιδιών , καθώς και αγροτικά προϊόντα από τα μποστάνια του ιδρύματος.
Υπηρεσίες στο Ιδρυμα, προσφέρουν εθελοντές, οι οποίοι μαθαίνουν στα παιδιά, ξένες γλώσσες, θέατρο, ξυλογυπτική, κεραμική τέχνη κλπ. Οποιοσδήποτε μπορεί να επισκεφθεί το ίδρυμα και να δει τις συνθήκες διαβίωσης των παιδιών, να παίξει μαζί τους, να μιλήσει με τους εθελοντές και να επισκεφτεί το μικρό μουσείο με τα προσωπικά αντικείμενα του Αζίζ Νεσίν.

Επειδή το Ιδρυμα το βλέπω σαν ένα δικό μου κομμάτι, μου ήταν εξαιρετικά δύσκολο να γράψω μια ανάρτηση παρουσίασης. Μέρες τώρα σβήνω και γράφω. Η γλώσσα που χρησιμοποιείται σε τέτοιες παρουσιάσεις, μου φαίνεται τυποποιημένη και ξύλινη. Σκέφτομαι ότι σε πέντε ή δέκα παραγράφους, δεν μπορώ να σας παρουσιάσω ούτε τα χαμόγελα των παιδιών, ούτε τα παιχνίδια τους, ούτε την αγκαλιά τους. Γιατί όταν βρεθείς στο ίδρυμα, δεν μπορείς πια να το δεις χωρίς συναίσθημα. Παύει να είναι οργανισμός, γίνεται ένα μεγάλο σπίτι, γεμάτο αγάπη και φροντίδα για παιδιά που έχουν πραγματική ανάγκη. Συνεπώς, ενδέχεται να σας δημιουργηθούν κι άλλες απορίες – ερωτήματα, που δεν απαντήθηκαν στην σύντομη αυτή παρουσίαση. Θα χαρώ πολύ να μου κάνετε τις ερωτήσεις σας και να σας απαντήσω.

Ιδρυμα Αζίζ Νεσίν

Χρόνια τώρα, θέλω να μιλήσω για το Ιδρυμα. Σκέφτομαι όμως ότι το Ιδρυμα, θα μπορούσε να αποτελέσει ένα μπλογκ από μόνο του, τόσο πολλά είναι αυτά που πρέπει να γραφούν και δεν αποφασίζω να το ξεκινήσω. Κάποτε με τον Αλί συζητήσαμε να μεταφράσουμε την σελίδα του στα αγγλικά και κατόπιν θα ήταν εύκολο για μένα να την μεταφράσω στα Ελληνικά. Απ΄ότι φαίνεται, κανένας μας δεν είχε τον χρόνο να το κάνει.
Εχω τόσο απορροφηθεί από το τρέξιμο της καθημερινότητας που δεν σκέφτηκα καν, ότι οι πλημμύρες του περασμένου Σεπτέμβρη στην Πόλη, θα έχουν καταστρέψει τα πάντα. Δεν είχα καν επισκεφθεί την σελίδα. Προχθές, μου ήρθε ένα μέηλ, τα παιδιά ήθελαν να μου στείλουν ένα βιβλίο, δώρο. Ενοιωσα την συνηθισμένη συγκίνηση που νοιώθω κάθε φορά που παίρνω ειδήσεις από τα «παιδιά μου». Μπήκα στη σελίδα, για να τα νοιώσω κοντά μου, παλιότερα το έκανα κάθε μέρα, σχεδόν.
Και είδα την απόλυτη καταστροφή! Την περιγραφή της οποίας, ο Αλί είχε μεταφράσει και στα αγγλικά, ευτυχώς. Δεν μπορώ να σας περιγράψω πώς ένοιωσα. Ισως γιατί βλέποντας τις φωτογραφίες, το μυαλό μου γύριζε αυτόματα στον χώρο πριν την καταστροφή. Στον καταπράσινο κήπο που γιορτάζαμε την μέρα των παιδιών, στο εργαστήριο χειροτεχνίας που ξετρύπωνα απίστευτα αντικείμενα φτιαγμένα από τα παιδιά, στα σαλόνια με τους ζωγραφισμένους τοίχους, στην τεράστια βιβλιοθήκη. Ο Δημήτρης δεν άντεξε να δει τίποτα, μετά την φωτογραφία της κουζίνας, εκεί που κάποτε απολαύσαμε το πιο όμορφο δείπνο μαζί με τα παιδιά και τους εθελοντές.
Σήμερα σκέφτομαι πως το σώμα του παππού Αζίζ, δέχτηκε πάνω του τόση λάσπη, όση χρόνια πριν, μάζευε από τους επικριτές του. Και πως βέβαια, για μέρες, η ψυχή του δεν ησύχασε, ακούγοντας τα βηματάκια των παιδιών. Ασφαλώς, ο παππούς Αζίζ, ποτέ δεν φοβήθηκε την μανία της φύσης, όπως ποτέ δεν φοβήθηκε και την μανία των εχθρών του. Την φύση την λάτρεψε και γι’αυτό επέλεξε το ίδρυμα να φτιαχτεί μέσα σε αυτή και τα παιδιά να μεγαλώνουν μαθαίνοντας κι εκείνα να την αγαπούν.
Δεν θα μακρυγορήσω άλλο. Ο παππούς Αζίζ, έγραφε πάντα σύντομα και περιεκτικά. Τα σαρανταδύο παιδιά του Ιδρύματος Νεσίν, έχουν ανάγκη την βοήθεια όλων μας. Για να μπορέσει να ξαναγίνει, το μεγάλο σπίτι τους όπως ήταν πριν την πλημμύρα. Για να μπορέσουν να ξαναπαίξουν στον κήπο τους, να μελετήσουν στα δωμάτια μελέτης, να καλλιεργήσουν τα λαχανικά τους στα μποστάνια τους. Σκεφτείτε πως αυτά τα παιδιά, αμέσως μόλις κατάλαβαν τον κίνδυνο, δεν έτρεξαν να σώσουν τα παιχνιδάκια ή τα ρούχα τους αλλά το πολύτιμο αρχείο του «παππού τους». Ενα ελάχιστο ποσό από το υστέρημά μας, μπορεί να τα βοηθήσει.
Ο τραπεζικός λογαριασμός του ιδρύματος είναι ο ακόλουθος:

Λογαριασμός σε ΕΥΡΩ:

Nesin Vakfi
Ziraat Bank, Catalca branch, Branch code 130,

Account no. 952 55 01 --5003

(IBAN: TR 80000 1000 1300 9525501 5003)
Swift Code : TCZBTR2A

Εάν επιθυμείτε να στείλετε κάποια χρήματα μέσω πιστωτικής κάρτας, μπορείτε να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του ιδρύματος . Στην αρχική σελίδα δεξιά, θα δείτε στην κίτρινη στήλη, την ένδειξη "Click here for donations via credit card". Να τονίσω, ότι η διαδικασία αυτή είναι απόλυτα ασφαλής, απλή και ανέξοδη.
Εάν πάλι επιθυμείτε να γίνετε μόνιμοι δωρητές του ιδρύματος, στέλνοντας έτσι ένα συγκεκριμένο ποσό κάθε μήνα, μέσω της πιστωτικής σας κάρτας, συμπληρώστε το αντίστοιχο κουτάκι στην φόρμα.

Σας ευχαριστούμε πολύ!!!

Ανεκδοτάκι

Φοβερό ανέκδοτο, που άκουσα με αφορμή την χθεσινή επέτειο (βλ. προηγούμενο πόστ).

Η Βουλγάρα, πετάγεται στον ύπνο της ανήσυχη. Σηκώνεται από το κρεββάτι, κοιτάει έξω από το παράθυρο και μετά τρέχει στην κουζίνα. Ανοίγει πρώτα το φαρμακείο, κοιτάζει καλά καλά και κατόπιν το ψυγείο. Αναστενάζοντας με ανακούφιση επιστρέφει στο κρεββάτι.

Ο σύζυγος που έχει ξυπνήσει από τον θόρυβο την ρωτάει:

- Τί έπαθες και πετάχτηκες μέσα στη νύχτα?

- Αγάπη μου, τί να σου λέω! Είδα έναν φρικτό εφιάλτη!

- Δηλαδή?

- Να, είδα ότι είχαμε το φαρμακείο μας γεμάτο με όλα τα απαραίτητα φάρμακα, το ψυγείο μας, με όλα τα τρόφιμα για μια εβδομάδα, δεν χωρούσε τίποτα σου λέω! Και ο δρόμος έξω από το σπίτι μας, ήταν άδειος και καθαρός!

- Και αυτό, εσύ το λές εφιάλτη??? ρωτάει απορημένος ο σύζυγος

- Μα ναι αγάπη μου! Φοβήθηκα ότι γύρισαν οι κομμουνιστές!

Σαν σήμερα

... από τις δεύτερες πατρίδες μου...

Πριν από 20 χρόνια η Βουλγαρία αποχαιρέτησε το κομμουνιστικό καθεστώς και τον Τοντορ Ζίβκοβ. Οι Βούλγαροι αναφερόμενοι στο καθεστώς, το αποκαλούν "ο καιρός του σοσιαλισμού". Τα τελευταία 20 χρόνια, είμαστε "μετά την Δημοκρατία". Αρα η 10η Νοέμβρη του '89, ίσως μπορεί να θεωρηθεί μέρα της Δημοκατίας, λέω εγώ.

Πριν από 71 χρόνια, η Τουρκία αποχαιρετά με πόνο, τον Κεμάλ Ατατούρκ. Το τί σημαίνει ο Ατατούρκ για την Τουρκία δεν θα το αναλύσω. Οχι τώρα, τουλάχιστον. Θα πω μόνο, την σκέψη που κάνω πολλές φορές. Η Τουρκία χρειάζεται έναν Ατατούρκ σήμερα. Κι όχι μόνο αυτή...

Δακρυσμένο κάδρο

Βρυξέλλες, αεροδρόμιο, στημένη στην ουρά για τον έλεγχο διαβατηρίων. Πονάω ολόκληρη και οι δύο τσάντες που κρέμονται στους ώμους μου, το κάνουν χειρότερο. Μασουλάω το νύχι μου, χαζεύοντας το μανώ που ξέφτυσε. Οχι, αυτή τη στιγμή, βάζω στοίχημα πως δεν μπορώ να νοιώσω τίποτα, πέραν από τον πόνο στη μέση μου.
Συνειδητοποιώ ότι η ουρά έχει «μπλοκάρει» για λίγο. Σκατά, πότε θα περπατήσω μέχρι την πύλη, που είναι στου διαόλου τη μάνα? Αφήνω το νύχι μου ήσυχο και κοιτάζω προς το γκισέ.
Ενα νεαρό ζευγάρι, δεν θα είναι εικοσιπέντε χρονών. Δεν χρειάζεται να ακούσω να μιλάνε, είναι Τούρκοι. Αγκαλιάζουν μια γυναίκα γύρω στα πενήντα και κλαίνε. Δεν ακούγεται λυγμός, αλλά είναι τόσο εμφανές ότι κλαίνε και οι τρείς. Η γυναίκα ισιώνει το μαντήλι της, ένας άλλος νεαρός, την προτρέπει να προχωρήσουν. Η γυναίκα σηκώνει το πακέτο που κουβαλάει, χαμογελά δακρυσμένη και προχωρεί πίσω από τον νεαρό που μάλλον, προσφέρθηκε να την συνοδέψει μέχρι το αεροπλάνο, για να μην χαθεί.
Προχωράει κοιτάζοντας πίσω της, το ζευγάρι την παρακολουθεί να χάνεται. Πότε θα την ξαναδούν άραγε? Πόσο θα πάλεψαν για να την φέρουν για λίγες μέρες μαζί τους? Γυρίζουν για να φύγουν. Τα χέρια τους δένονται σφιχτά και τα μάτια τους είναι πλημμυρισμένα από δάκρυα. Και συμβαίνει το απίστευτο....
Ο υπάλληλος πίσω από το γκισέ, δακρυσμένος, ξεχνιέται για λίγο, δεν λέει να περάσει ο επόμενος.
Ο «επόμενος», ένας νέγρος γιάπης βγάζει ένα χαρτομάντηλο και σκουπίζει τα δικά του δάκρυα.
Εγώ που στέκομαι πίσω του, έχω ξεχάσει και τη μέση μου και τις βαρυές τσάντες μου και αφήνω το δικό μου δακρυσμένο βλέμμα πάνω στο ζευγάρι. Με το ζόρι συγκρατώ έναν λυγμό.
Για λίγα δευτερόλεπτα, ένας «άγνωστος» αποχωρισμός, έβαλε άγνωστους ανθρώπους σε ένα δακρυσμένο κάδρο.
...
Ο υπάλληλος, χαμογελώντας λυπημένα, καλεί τον επόμενο.
Ο νέγρος κρύβει το μαντήλι στην τσέπη του και προχωρεί προς το γκισέ.
Μετά από αυτόν θα περάσω εγώ, φορτωμένη με τις βαρυές μου τσάντες.