Κορίνα, έχεις πακέτο!

Είναι εδώ η αγαπημένη μου! Η Θεία Λένα! Αχχχχ! Πως με χαϊδεύει, πώς με ταϊζει λιχουδιές! Είναι τόσο καλή μαζί μου, που έχω ξεχάσει τις τυπικές αγριάδες μου και έχω γίνει το πρώτο σκυλί-αλοιφή της Βουλγαρίας!

Βέβαια όλα τα όμορφα, έχουν έναν κακό αντίποδα. Και σε αυτή την περίπτωση, το κακό αρχίζει από Κάππα κεφαλαίο! Και ονομάζεται Κορίνα! Ναι, ναι, αυτή η ψηλομύτα σκυλίτσα της Θείας Λένας, που την περασμένη φορά που ήρθε, έκλεψε τις κροκέτες μου και με γαύγισε ξαπλωμένη στον καναπέ, που για μένα είναι απαγορευμένος. Ημουν πολύ ευγενική μαζί της, δεν την γαύγισα καν, αλλά ομολογώ ότι ευχαρίστως θα την έτρωγα για πρωινό! Μα είναι δυνατόν ένα τοσοδούλικο σκυλί να έχει τέτοια φωνή?

Αυτή τη φορά, η Θεία Λένα, δεν την έφερε μαζί της (ευτυχώς!!!!). Ωστόσο τόσο η μαμά όσο κι ο μπαμπάς μου, την αναφέρουν κάθε τόσο. Και μου κάνουν αυτή την γελοία ερώτηση "Μέτζυ που είναι η Κορίνα????". Την πρώτη φορά που με ρώτησε η μαμά, έτρωγα. Με το που άκουσα το όνομα της ακατανόμαστης, μου κόπηκε η ορεξούλα μαχαίρι. Παράτησα τις κροκέτες μου και έτρεξα στο μαξιλαράκι μου! Χθες το ίδιο έκανε ο μπαμπάς, ενώ ήμουν ξαπλωμένη στα πόδια της θείας Λένας και χουζούρευα! Ε, δεν άντεξα! Σηκώθηκα κι έφυγα, ρίχνοντάς του ένα δολοφονικό βλέμμα! Η Θεία Λένα είναι δική μου! Το μόνο που μας χωρίζει είναι η Κορίνα!

Για να ξεχαστώ, άρχισα να χαζεύω την τηλεόραση. Η μαμά με την Θεία Λένα, έβλεπαν την αγαπημένη εκπομπή της μαμάς. Αυτή με το πακέτο με τα κρεμμύδια. Γιατί σίγουρα έχει πολλά κρεμμύδια το πακέτο και η μαμά κάθε φορά που βλέπει την εκπομπή πατάει κι ένα κλάμα. Επειδή δεν μου αρέσει να κλαίει η μαμά, ποτέ δεν παρακολουθώ. Χθες όμως, που τους είχα νεύρα, το είδα όλο το πακέτο μέχρι το τέλος!

Και μου ήρθε μια καταπληκτική ιδέα! Γι'αυτό και σερφάρω σήμερα, για να στείλω μήνυμα στην εκπομπή να παραδώσει και το δικό μου πακέτο!

Ποιός θα είναι ο παραλήπτης??? Η Κορίνα φυσικά!

Τί θα της βάλω στο πακέτο??? Μα ένα καταπληκτικό φιλετάκι, φτιαγμένο από τα μπροστινά ποδαράκια μου!!

Δεν είναι απίθανο?

Ερώτηση, που πουλάνε ον λάιν, υδροκυάνιο???

Γααααααβ!

Πόλη και πάλι Πόλη

Αν είναι κάτι που μου προκαλεί συγκίνηση κάθε φορά που το ζω, αν και το έχω ζήσει εκατοντάδες φορές πιά, είναι η είσοδος στο φωτισμένο, νυχτερινό Ικιτελλί. Είναι οι στιγμές εκείνες, που κολλάω τα μάτια μου στο τζάμι του αυτοκινήτου, ξεχνάω τις ώρες που έχασα στα σύνορα, την πηγμένη από φορτηγά εθνική, την κούραση του ταξιδιού. Είναι που βλέπω την αγκαλιά της Πόλης μου ανοιχτή, να με προσμένει και που βιάζομαι να χωθώ μέσα της.
Κάθε ταξίδι στην Πόλη, μοιάζει και ταυτόχρονα διαφέρει απόλυτα από κάθε προηγούμενο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι, αυτά τα ταξίδια, ποτέ δεν θα τα βαρεθώ, ποτέ δεν θα με κουράσουν. Ετσι, το μόνο που σκέφτομαι τώρα , είναι ότι αύριο βράδυ το Ικιτελλί θα είναι εκεί ολόφωτο, κι εγώ θα τρέχω για να του ξεφύγω γρήγορα και να φτάσω στο Σιρκετζί, την γειτονιά μου.

Το είχα γράψει την Πέμπτη. Παρότι αυτή την φορά, δεν μπήκαμε από το Ικιτελλί και προτιμήσαμε το Ακσαράυ, η αίσθηση παρέμεινε η ίδια. Ο Σαββατιάτικος πρωινός ήλιος, μας πλάνεψε τόσο, που παρόλο το κρύο περπατήσαμε από το Σιρκετζί μέχρι την Ιστικλάλ χωρίς να μας κουράσουν τα ανηφορικά σοκάκια του Γαλατά. Κι ήταν τόσο το κέφι μας που ξαναγυρίσαμε στο Σιρκετζί περπατώντας.

Το "καινούργιο" αυτή τη φορά, ήταν η διαδρομή Εμινονού - Ουσκιουντάρ με το καραβάκι της γραμμής. Ο ήλιος είχε ήδη κρυφτεί και ο θαλασσινός αέρας έφερνε ανατριχίλα, αλλά ήταν τόση η ανάγκη μας να χαρούμε την διαδρομή που καθίσαμε στο κατάστρωμα. Συντροφιά μας, οι γλάροι της Πόλης που μας ακολουθούσαν καθ'όλη τη διάρκεια της "βαρκάδας" μας.

Θα συμφωνήσω με την φράση της Σεβίντς. Είμαστε πολύ τυχεροί, που βρεθήκαμε και πάλι εκεί, με τόσο αγαπημένους φίλους γύρω μας. Και χαίρομαι που τόσα χρόνια μετά το πρώτο μου ταξίδι εκεί, η μαγευτική επίδρασή της Πόλης επάνω μου γίνεται κάθε φορά και μεγαλύτερη.