Εφριξα !!!!!!!!!

Οταν λες ότι "έκανες και τέταρτο παιδί για να διοριστείς στο Δημόσιο"...

Οταν τολμάς να δηλώσεις με υφάκι, πως "ο νόμος αίρεται, το τέταρτο παιδί δεν αίρεται"...

τότε

Γιατί αναρωτιόμαστε πώς φτάσαμε σε αυτή την κατάντια?

Γιατί βρίζουμε τους πάντες και τα πάντα?

Γιατί γκρινιάζουμε και κλαιγόμαστε?

Τέτοια σκατά είμαστε, τόσο μαλακισμένα σκεφτόμαστε, τέτοιοι πολιτικοί μας αξίζουν, τέτοια κατάντια θα έχουμε (και λίγη μας είναι)!

Καλά κάνω κι αποφεύγω να δω ειδήσεις. Ασε που είχα αποφασίσει να μην σχολιάσω το κλίμα των ημερών, αλλά να παραμείνω μια χαζή, ματαιόδοξη ξανθιά. Αλλά με κάτι τέτοια, δεν μπορώ να μην φρικάρω!

Και τα παιδιά σαν μόρια του ΑΣΕΠ τα βλέπετε ρε γελοίοι???????

Ανευ τίτλου (λέμε τώρα)

Ονομαστική γιορτή, επέτειος με τον Μήτσο μου (έξη χρόνια πώς πέρασαν?), η γιορτή του παιδιού στην άλλη πατρίδα... Και οργασμός φορτώσεων! Ο Μήτσος παρομοίασε την εταιρεία σήμερα, σαν μνί που χύνει ασταμάτητα! (Ξέρω, είναι πρωτότυπος σε παρομοιώσεις).

Κι αφού έχουν παρελάσει εκτός από φορτηγά, ένα κάρο προμηθευτών που την φύλαγαν για σήμερα, έχω πουλήσει δύο καρεκλίτσες χωρίς να πάρει χαμπάρι ο Μήτσος ότι του απασχολώ τους εργάτες, τα δεκατρία σκυλιά μας έχουν λυσσάξει στο γαύγισμα με τόσο κόσμο , το κεφαλάκι μου πάει να σπάσει. Η ώρα πάει δυόμιση και απ'ότι προβλέπεται δεν θα φύγουμε από την πολυοργασμική εταιρειούλα μας, πριν τα μεσάνυχτα.

Πέραν αυτού τα τηλέφωνα χτυπούν ασταμάτητα και οι Βούλγαροι δεν καταλαβαίνουν το γιατί, αφού τον Αγιο Γεώργιο εδώ τον γιορτάζουμε στις 6 Μάη (με εθνική αργία παρακαλώ!)

Παρ' όλα αυτά, το αυριανό ταξιδάκι στην Πόλη δεν θα μπορέσουμε να το κρατήσουμε μυστικό όπως υπολογίζαμε. Κι αυτό, γιατί ξεμείναμε από μηχανισμούς και πήρα κλαίγοντας τον Τζεμ (που σήμερα γιορτάζει την μέρα του παιδιού και διακοπάρει, σαν χαζό παιδί που είναι), για να μου τους ετοιμάσει αύριο. "Με ποιά κούριερ να τους στείλω, σαββατιάτικα????" ρώτησε, "giorgia courier" απάντησα κι έτσι αύριο το πρωί, θα πρέπει να πεταχτούμε και στην ασιατική πλευρά. Κρίμα, γιατί έλεγα να ξεκινήσουμε τη μέρα με αυθεντικό Ισκεντέρ Κεμπάπ της Μπούρσας , στο Μπεσικτάς.

Σας αφήνω για να πάρω ένα ντεπονάκι και να εγκαταλείψω το γραφείο μου, προκειμένου να συμμετάσχω στο εορταστικό κλίμα του οργασμού της εταιρείας. Ω Μπόζιε, Μπόζιε!

Στηρίξτε την οικογένεια Νατζαφί

Όποιος επιθυμεί να υποστηρίξει οικονομικά την οικογένεια Νατζαφί που έπεσε θύμα τρομοκρατικής επίθεσης με αποτέλεσμα τον θάνατο του 15 χρονου γιού τους και το σοβαρό τραυματισμό της 9χρονης κόρης τους, μπορεί να καταθέσει χρήματα στον ερανικό λογαρισμό του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες, στην Εθνική Τράπεζα, Αρ.Λ.129/341635-64, Najafi Mouhammat Isa.

Διαδώστε το!

(από http://afroditealsalech.blogspot.com/2010/04/blog-post.html )

Ντο βίζντενε

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, που μπαίνουν στη ζωή σου κι αρχίζουν να την γεμίζουν χρώματα. Πράσινα, γαλάζια, κόκκινα. Κι ενώ παίρνεις και δίνεις χρώματα, κάποια στιγμή, τραβούν μια γκρίζα πινελιά. Είτε γιατί δεν έχουν άλλα χρώματα, είτε γιατί δεν θέλουν να τα χαρίσουν άλλο σε σένα. Το μάτι σου, κολλάει τόσο, σε αυτή, την μία και μοναδική γκρίζα πινελιά, που δεν βλέπει κανένα από τα υπόλοιπα χρώματα που σου χάρισαν πριν. Και τότε, τους σπρώχνεις έξω από την ζωή σου και κλείνεις με δύναμη την πόρτα πίσω τους.

Οσο κι αν την χτυπάνε διστακτικά, όσο κι αν ξέρεις ότι τριγυρίζουν απ΄έξω, η ψυχή σου έχει τόσο πολύ πονέσει στην θέα αυτής της γκρίζας πινελιάς, που δεν σκέφτεσαι καν να ανοίξεις και πάλι την πόρτα σου.

Κάποια μέρα, οι άνθρωποι αυτοί πεθαίνουν, χάνονται για πάντα. Τότε συνειδητοποιείς, ότι πλέον, ακόμα κι αν ανοίξεις την κλειστή πόρτα σου, δεν μπορούν, όσο κι αν το ήθελαν να γυρίσουν. Το αδύνατο της επιστροφής, κάνει την γκρίζα πινελιά, τόσο μικρή κι ασήμαντη μπροστά στα χρώματα που σου χάρισαν. Η ψυχή σου χαμογελάει με νοσταλγία βλέποντας τον χρωματισμένο καμβά και θεωρεί λεπτομέρεια εκείνη την μικρή, γκρίζα μουτζούρα στο τέλος του τοίχου. Ανοίγεις πάλι την πόρτα σου και να! Ετσι όπως είναι ανοιχτή, σκεπάζει την γκρίζα πινελιά και δεν θα την δεις ξανά.

Χθες το απόγευμα, τολμήσαμε για πρώτη φορά μετά από χρόνια, να ακούσουμε και πάλι, τον "τοίχο " σου. Εκείνον που μας χάρισες, όταν ζωγράφιζες με χρώματα την ζωή μας και τις ψυχές μας. Ξέρω ότι χαμογέλασες, με εκείνο το πονηρό χαμόγελο. Ξέρω ακόμα, ότι οι σταγόνες της βροχής που έπεφταν στο τζάμι μας, ήταν η ψυχή σου που κατέβηκε για λίγο, για να τραγουδήσει μαζί μας. Τώρα, που η πόρτα μου είναι ξανά ανοιχτή και στον τοίχο της ζωής μου, δεν βλέπω πια την γκρίζα πινελιά σου, μπορώ για πρώτη φορά να σου πω "ντο βίζντενε".

Φύγαμεεεεεε!

Επειδή είμαστε για δέσιμο (γεγονός !)...

Επειδή η Πόλη μας, μας έλειψε (μεγαλύτερο γεγονός!)...

Επειδή όσο κι αν παραπονιόμαστε για τα χιλιόμετρα, είμαστε πάντα παιδιά του δρόμου....


Αύριο το πρωί, "καχβαλτί" στο Σιρκετζί!!!!!

Υ.Γ. 1. Η φωτογραφία είναι από την αυλή του χαμάμ του Τζαγάλογλου.
Υ.Γ.2. Εχω δύο αναρτήσεις αποθηκευμένες, μία αστεία και μία θλιβερή. Να δώ πότε θα τις ανεβάσω με τα μυαλά που κουβαλάω!