Οταν πρωτοήρθα στο εργοστάσιο πριν πέντε χρόνια, η προειδοποίηση ήταν σαφής. Το ζευγάρι των σκυλιών δαγκώνει. Μόνο ο εργάτης που τα τάιζε μπορούσε να τα πλησιάσει. Τα μικρά τους (ο Ρίτσι κι ο Τζέκυ, μόλις έξη μηνών τότε), ήταν χαδιάρικα. Η αλήθεια είναι ότι το ζευγάρι, ο Γιώργος και η Ερικα ήταν τα πιο μεγάλα σκυλιά που είχα δεί. Δεν άκουσα την προειδοποίηση και τα πλησίασα αμέσως. Δεν μου επιτέθηκαν ποτέ, απεναντίας έδειξαν να δένονται μαζί μας σαν να τα γνωρίζαμε χρόνια.
Στα χρόνια που πέρασαν, ο Γιώργος δάγκωσε πολλούς μέχρι που έφυγε και δεν ξαναγύρισε. Κάποιοι μας είπαν ότι τον είδαν δεμένο σε ένα εξοχικό σε άλλο χωριό. Η Ερικα έμεινε μόνη και έρημη. Εχω την αίσθηση, ότι αφότου χάθηκε ο Γιώργος το προσωπάκι της άλλαξε, απέκτησε μια μόνιμη θλίψη. Μεγαλώσαμε πολλά μωρά της, πλέον μεγαλώνουμε τα δισέγγονά της. Δεν την δένουμε πια. Τον τελευταίο χρόνο δεν επιτίθεται σε κανέναν, τριγυρνάει ελεύθερη παντού, παραστέκει τις μικρότερες στις γέννες τους, προστατεύει τα μωρά τους, ξαπλώνει κουρασμένη να την χαϊδέψω όταν με βλέπει. Η μαύρη μουσούδα της, έχει αρχίσει να ασπρίζει, γερνάει.
Σήμερα το πρωί την βρήκα να κινείται με δυσκολία. Δεν είχε καν το κουράγιο να ξαπλώσει για να την χαϊδέψω. Με κοιτούσε με τα κουρασμένα, τεράστια μάτια της, σαν να ήθελε κάτι να μου πει. Φωνάξαμε τον γιατρό Κίροβ να την δει. Δεν χρειάστηκε να μου πει πολλά, για να ακούσω αυτό που περίμενα. "Είναι πάνω από δέκα χρονών, ο οργανισμός της άρχισε να εξασθενεί". Δεν νομίζω ότι θα την βοηθήσουν πολύ οι ενέσεις και τα χάπια. Ούτε ότι θα γίνει ξανά η Ερικα που είχαμε. Ελπίζω να φύγει ήρεμα και ξεκούραστα, δεν θα ήθελα να χρειαστεί να επέμβουμε. Είναι πάντα το πιο έξυπνο, το πιο ξεχωριστό σκυλί μας και τώρα καταλαβαίνω γιατί. Γιατί έζησε πολύ, έζησε χαρούμενα, έζησε γεμάτα. Η πείρα της ζωής κάνει την διαφορά μας.
Χαίρομαι που γέρασε όπως έπρεπε. Με φροντίδα, αγάπη, χωρίς να της λείψει κάτι. Γι'αυτό και γράφω για αυτήν σήμερα, πριν ακόμα φύγει...
