Η ομάδα : Εξη Βόσνιοι, τρεις Γάλλοι, δύο Ελληνες και ένας Βέλγος. Πιο λεπτομερειακά, έντεκα άντρες κι εγώ! Ακούγεται ανομοιογενής ομάδα, το ξέρω!
Τόπος συνάντησης : Εκθεση επίπλου στις Βρυξέλλες.
Τα high lights :
Το πανώ στο περίπτερο των Βόσνιων εξηγεί ότι ο πόλεμος στην Βοσνία τελείωσε εδώ και δεκαπέντε χρόνια, άρα πλέον το Σαράγεβο είναι ασφαλές και παράγει και έπιπλα! Αμ πως? Οι υπόλοιποι, αποφασίζουμε να τους χαρίσουμε στιγμές πολέμου, μόνο που αντί για βόμβες, πέφτουν φελλοί σαμπάνιας (πρέπει να έφαγαν καμιά τριανταριά φελλούς).
Τα γειτονικά περίπτερα ακούνε ιαχές "Χααααιντεεε Μπόσνιαααα", "Don't cry for me.... Argentina"(είπαμε να το κάνουμε λίγο λάτιν το σκηνικό) και "Μπά-λκανς". Αποφασίζεται ομόφωνα του χρόνου, να κολλήσουμε έναν χάρτη των Βαλκανίων στον τοίχο και να τρελλάνουμε τους διοργανωτές της έκθεσης που ήδη, έχουν φάει ένα κολληματάκι με το πανώ του Σαράγεβο.
Ο Δημήτρης καλεί εμπλοκή το κινητό του Ζέκο, για να μπορέσουν να χορέψουν με κέφι το ring tone του, Sultans of Swing. Ο Λοράν κάνει το μπαρ ντραμς και βαράει αλύπητα. Δεύτερη ομοφωνη απόφαση, του χρόνου θα πάμε με τα οργανάκια μας και θα δίνουμε κονσερτάκια κάθε βράδυ.
Τα γέλια μας έχουν περισσότερα ντεσιμπέλ από ότι όοοολη η έκθεση μαζί. Την δεύτερη μέρα οι γείτονες παύουν να εκπλήσσονται, είναι σίγουροι ότι όλη η φασαρία γίνεται από εμάς. Αποφασίζουμε ομόφωνα, να κόψουμε τα ανέκδοτα στα αγγλικά του χρόνου. Ο καθένας στη γλώσσα του, για να γελάμε σε βάρδιες.
Πλακώνει η σεκιούριτυ να δει αν πιάσαμε φωτιά, λόγω της μυρωδιάς του βοσνιακού μπιφτέκ. Ο Ζαν Πωλ ανακοινώνει το δικό του πλάνο για του χρόνου. Ξεχωριστό ψυγείο για τις βοσνιακές λιχουδιές, εί δυνατόν έξω από το κτίριο!
Είμαι η μόνη γυναίκα της παρέας, οπότε ο Δημήτρης με ανταλλάσει με τις δύο προηγούμενες του Ομάρ, γιατί η νέα του σύζυγος είναι αδελφή του Αλέν και δεν θέλουμε να τον προσβάλουμε. Επειδή δεν φτάνω για όλους, ο Μαλίκ χωρίζει με τον Ζέκο, για τα μάτια του Δημήτρη (σας τα γράφω τόσο σοβαρά, όσο τα λέγαμε, κάνοντας τους άσχετους να μας κοιτάζουν σαν άλιεν).
Μπαινοβγαίνει ο ένας στο περίπτερο του άλλου και παραγγέλνει δέκα φορτηγά για πλάκα, με το μότο "αν δεν πουλήσουμε σε ξένους, ας τα πουλήσουμε μεταξύ μας". Το αστείο είναι ότι εθιστήκαμε τόσο σε αυτή την πλάκα , που μας ξέφυγε και το κάναμε με πελάτες παρόντες. Οι Γάλλοι μας, προσπαθούν να μας συμμαζέψουν αλλά άντε να συμμαζέψεις Βαλκάνιους. Πνίγουν λοιπόν τον πόνο τους σε σαμπάνιες. Τρεις χιλιάδες ποτήρια σαμπάνιας σε τρεις μέρες. Νοτ σο μπαντ, ε?
Αποχαιρετιόμαστε με κλάμματα και αγκαλιές στον διάδρομο, μπλοκάροντας για κανένα δεκάλεπτο την κυκλοφορία (ήμασταν και πολλοί βλέπεις!). Ο Αλέν με αγκαλιάζει με λυγμούς και πάνω που πάνε να με πάρουν κι εμένα τα ζουμιά, ακούγεται το ουρλιαχτό του "pleeeaseeeeeee, send me orders!".
Πριν αποχαιρετιστούμε, έχουμε βρει την μοναδική (?) Πολωνέζα που δεν φοράει εσώρουχο, για να μας βγάλει την φωτογραφία που βλέπετε.... Ναι, ναι , όλοι οι "άντρες μου" της έλεγαν ότι πρέπει να την τραβήξει, καθιστή, οπότε η κοπέλλα μας αποκάλυψε το πρόβλημά της! Εξού και τα τρελλά χαμόγελά τους στην φωτό.
Το καλύτερο σας το είπα? Την μέρα που φτάσαμε, προβληματιστήκαμε μήπως οι χαμηλοί τοίχοι ανάμεσα στα περίπτερά μας, έπρεπε να είναι ψηλότεροι. Την μέρα που φύγαμε, αποφασίσαμε ότι του χρόνου, ινσαλλάχ, θα έχουμε ένα, κοινό περίπτερο. Αυτό με τα ντραμς, τις κιθάρες και τον χάρτη των Βαλκανίων. Ευτυχώς που οι βέλγοι διοργανωτές δεν γνωρίζουν τα σχέδιά μας και θα μας επιτρέψουν να συμμετάσχουμε...
