Πόσο κάνει αυτό το τετράδιο?

- Μπαμπά, πόσο κάνει αυτό το τετράδιο?

Η φωνούλα είναι παιδική, διστακτική. Γυρίζω να δω. Ενας αδύνατος μικρούλης, όχι πάνω από επτά - οκτώ, με έξυπνη φατσούλα, σχετικά καλοντυμένος. Δεν είναι όμορφος, μπορείς να τον πείς ασχημούλη. Δίπλα του, ένα ακόμα μικρότερο κοριτσάκι. Η αδελφούλα του προφανώς.

- Μπαμπά, πόσο κάνει αυτό το τετράδιο?

Εξακολουθεί να ρωτάει διστακτικά, περιμένοντας απάντηση. Η φωνή του δεν έχει ανέβει ούτε ένα τόνο. Κοιτάζω τον πατέρα. Απροσδιορίστου ηλικίας, κρατάει την μικρή από το χέρι. Δεν τον λες φτωχό, αλλά δεν είναι και λεφτάς. Στην Βουλγαρία, είναι πολύ απλό να ξεχωρίζεις με ένα βλέμμα τον φτωχό και τον πλούσιο. Δεν χρειάζεται να τους κοιτάξεις πάνω από μισό λεπτό.

- Μπαμπά, πόσο κάνει αυτό το τετράδιο? για τρίτη φορά η ερώτηση.

Εχω σταθεί σαν στήλη άλατος μπροστά στο ράφι, δεν κάνω βήμα, θέλω να βάλω τα κλάμματα. Ο μικρός σίγουρα ξέρει να διαβάζει νούμερα, μπορεί να δει την τιμή μόνος του. Αρα η ερώτησή του, είναι ένας έμμεσος τρόπος να δείξει στον μπαμπά του ότι θέλει αυτό το τετράδιο. Ο πατέρας, ή δεν τον ακούει, ή προσποιείται ότι δεν τον ακούει, για τους δικούς τους λόγους. Δεν έχω δει καν ποιό τετράδιο θέλει ο μικρός.

- Μπαμπά, πόσο κάνει αυτό το τετράδιο? τέταρτη φορά, ίδιες λέξεις, ίδιος τόνος. Ούτε ίχνος παιδικού εκνευρισμού, επειδή δεν λαμβάνει απάντηση.

Μου έρχεται να του κάνω δώρο το τετράδιο. Μόνο και μόνο για να μην ξανακούσω την ερώτηση. Καταπίνω την έντονη επιθυμία μου να κλάψω γοερά, μπροστά σε ένα ράφι με τετράδια. Είναι χαζό αυτό που μου συμβαίνει. Μην πω βλακώδες. Ο μπαμπάς του δεν είναι κουτός, αν ήθελε τετράδιο θα του το αγόραζε. Πολύ ορθά, αγοράζει μόνο ότι χρειάζονται και δεν υποκύπτει στην έμμεση απαίτηση του μικρού. Τα ξέρω όλα αυτά, κάπως έτσι με μεγάλωσαν οι δικοί μου γονείς και τους ευγνωμωνώ γι' αυτό. Βέβαια εγώ, δεν θα ρωτούσα ποτέ " πόσο κάνει το τετράδιο" , γιατί πολύ απλά ήξερα πως θα το αγοράσω μόνο όταν το χρειαστώ πραγματικά. Κοινώς, δεν έπιαναν ποτέ τέτοιες έμμεσες ερωτήσεις, στην περίπτωσή μου.

- Μπαμπά, πόσο κάνει αυτό το τετράδιο?

Ξεκολλάω από το ράφι και προχωράω γρήγορα. Αν το ακούσω άλλη μια φορά, θα κλάψω. Δεν μπορώ να το ακούσω πάλι. Είναι σαν να μου σκάβει την ψυχή η ερώτηση. Ξαφνικά γίνομαι κι εγώ επτά, μπαίνω "στα παπούτσια" του μικρούλη και ξέρω ότι θα του πάρει ώρες να ξεχάσει το τετράδιο. Ισως το ονειρευτεί κιόλας. Θυμάμαι (όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις), το κουβαδάκι και τα φτυαράκια της παραλίας, που πάντα ονειρευόμουν. Πού ποτέ δεν απέκτησα. Γιατί ποτέ δεν ζήτησα, ενδεχομένως.

Τους ξαναπετυχαίνω στο ταμείο. Η μικρούλα κρατάει μια τσάντα με ό,τι αγόρασαν. Ο μπαμπάς την ακολουθεί και ο μικρούλης έχει πάψει πια να ρωτάει, πόσο κάνει το τετράδιο. Περπατά πίσω από τον πατέρα του, χωρίς να μιλάει. Είναι εμφανές ότι δεν απαντήθηκε η ερώτησή του.

(Πότε θα πάψουν να με πονούν οι παιδικές ανεκπλήρωτες επιθυμίες???)

Το σπασμένο παράθυρο

Ενα παιδί έντεκα χρονών, πετάει μια πέτρα και σπάει το παράθυρο του σχολείου.

Οι δάσκαλοι καλούν τους γονείς.

Οχι για να συζητήσουν μαζί τους το πρόβλημα.

Οχι, για να δουν τί οδηγεί το παιδί σε αυτή την συμπεριφορά.

Οχι, για να προτείνουν το πως θα βοηθηθεί το παιδί.

Τους καλούν για να ζητήσουν 50 λέβα.

Τόσο κοστίζει το παράθυρο. Το παιδί τους το έσπασε. Πρέπει να το πληρώσουν.

Το παιδί θα ξανασπάσει παράθυρα.

Θα το ξανασκάσει από το σχολείο.

Οι γονείς θα το ρωτάνε κάθε μέρα τί φταίει.

Θα δίνουν για κάθε παράθυρο το ένα πέμπτο του μισθού τους.

Το παιδί, δεν θα απαντάει.

Γιατί δεν ξέρει τί του φταίει.

Αν ήξερε, δεν θα το έκανε. Σωστά?

Κάποιες φορές, η καθημερινότητα αυτής της χώρας, με πονάει σαν μαχαιριά...

Για γέλια (μην σου πω και για κλάμματα!)

Νέος πελάτης, επιμένει ότι θέλει όλη η μεταξύ μας επικοινωνία να γίνεται με φαξ. (Πάλι καλά που δεν ζήτησε και τέλεξ!). Εξηγούμε ότι όλη μας η επικοινωνία, με όλους τους πελάτες, γίνεται μόνο ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΑ. Γιες, έχει μέηλ ο εν λόγω πελάτης, αλλά από το πραγματικά πολυπληθές προσωπικό του, δεν το χρησιμοποιεί κανένας! Το έχει μάλλον για μόστρα. Εξηγούμε επίσης, ότι προς αποφυγή λαθών, θα πρέπει οι παραγγελίες να μην είναι χειρόγραφες.

Προχθές τηλεφωνεί μία υπάλληλός του, τον Δημήτρη.

- Το φάξ το λάβατε????

- Οχι!

- Μα το στείλαμε!

- Σας είπα ότι πρέπει να στέλνετε μέηλ. Τέλος πάντων, ξαναστείλτε το.

Παίρνουμε το πολυπόθητο φαξ. Μια παραγγελία κακογραμμένη στα ελληνικά, με σχεδιάκια πάνω (λες και είμαστε κρετίνοι και πρέπει να μας σχεδιάσει τον καναπέ για να καταλάβουμε τί θέλει!). Οσο, για την ημερομηνία παράδσης , βλέπουμε το απίθανο " ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΜΕΝΑ ΠΡΙΝ ΤΗΝ .....". Δεν είμαι σίγουρη ότι θα είναι "σε σένα", αλλά κάπου θα είναι, δεν το συζητώ!

Πιστεύω ότι ο Σάσο μας, πήρε το φαξ, δεν το θεώρησε σημαντικό και το πέταξε ή δεν ξέρω κι εγώ τί το έκανε.

Οπότε ο Δημήτρης, έξαλλος πλέον και ξεχνώντας τις ευγένειες, τηλεφωνεί την κοπελίτσα και της λέει ότι δεν πρόκειται να αποδεχτεί ξανά παραγγελία με φαξ.

- Ζούμε στο 2011, όταν επιστρέψουμε στο 1991, μπορείς να τις στέλνεις με φαξ!

Αργά το απόγευμα, παίρνω από τον Δημήτρη ένα μέηλ. Το "LOL" στο θέμα, με προϊδέαζει για ανέκδοτο. Ανοίγω το συνημμένο. Και αρχίζω να γελάω ΜΕΧΡΙ ΔΑΚΡΥΩΝ.

Νέα παραγγελία, πάλι χειρόγραφη (το word είναι προφανώς unknown word για δαύτους) , πάλι με σχεδιάκια, ΣΚΑΝΑΡΙΣΤΗΚΕ και στάλθηκε με μέηλ! Οπως και να το κάνεις, σημειώσαμε πρόοδο!

Μαυροθαλασσίτικο ανέκδοτο με τα όλα του. Ο Τεμέλ κι ο Γιωρίκας να δημιουργούσαν μαζί, τέτοιο ανέκδοτο δεν έφτιαχναν!