Χθες, μετά από πολύ καιρό, αναγκάστηκα να ανακατευτώ με την παραγωγή. Ενας σημαντικός πελάτης, ήθελε κάτι καναπεδάκια. "Νησιώτικο στυλ" απεφάνθη. Από τη μία, έχω να δω νησί κάτι αιώνες. Από την άλλη, η έμπνευση να "παίζω" με τα υφάσματα, με έχει εγκαταλείψει καιρό. Παράγουμε τόσο μαζικά, που η Φατιμούλα κοιτάζει την τιμή, χέστηκε για τα χρώματα και τις ποιότητες. Δεν την κατηγορώ καθόλου, σε τέτοιες εποχές έχει δίκιο και μπράβο της. Χάρη σε αυτή και σε όλες τις Φατιμούλες του κόσμου, δουλεύουμε ακόμα. Αλλωστε, πάντα γκρινιάζω με τις ιδέες του Μήτσου να αναβαθμίσει το στυλ μας.
Ο Μήτσος όμως, ο υπέρμαχος του ντιζάιν, έλειπε. Κι έπρεπε εγώ, να κλειδώσω τις ανάγκες τις Φατιμούλας για λίγη ώρα και να ψάξω το "νησιώτικο στυλ". Εφερα ένα γύρo στο μυαλό μου τα υφάσματα που έχουμε και έκανα έναν συνδυασμό, που δεν σκέφτηκα ποτέ ότι μπορεί να υπάρξει. Εναν συνδυασμό που η Φατιμούλα επίσης, δεν θα αγοράσει ποτέ. Εριξα και δυό - τρεις πινελιές, εντελώς απλές. Ο Αγγελάκος όταν του τις έλεγα, ήταν έτοιμος να κλάψει. Μάλλον νόμισε ότι σάλταρα. "Εκρού ρέλι στο τζήν ύφασμα σέφκα? Και εκρού κουμπιά? Κουμπιά στα μαξιλάρια? Σίγουρα?". Μου επανέλαβε την ερώτηση δύο φορές. Σαν να ευχόταν, να έχω μπερδευτεί. Τον αγριοκοίταξα, όπως κάθε φορά που κολλάει η βελόνα του κι έφυγε.
Σήμερα το "δημιούργημα" πήρε σάρκα και οστά. Δηλαδή ύφασμα και αφρολέξ. Και όταν πήγα να το δω, ξαναθυμήθηκα πως είναι τα νησιά. Και είδα ότι εξακολουθώ να "ζωγραφίζω" τρελλά με τα υφάσματα. Κάποια πράγματα, είναι σαν το ποδήλατο. Οσο κι αν αλλοτριώνεσαι, δεν τα ξεχνάς ποτέ.
