Μίσος

Ελεγα για χρόνια ότι δεν μπορώ να μισήσω ... Το μίσος είναι πολύ δυνατό συναίσθημα για να το σπαταλάς άσκοπα... Σήμερα ξεπεράσατε τα όρια σας, ή μάλλον σήμερα κατάλαβα ότι τα ξεπεράσατε....

Σας μισώ τετράποδα!

Τί ωραία να δουλεύεις τον Δεκαπεντάυγουστο!

Ή μέρα ξεκίνησε υπέροχα... ακολουθώντας μια υπέροχη νύχτα! Η τηλεόραση ανοιχτή όλη τη νύχτα, ο ύπνος με είχε πάρει κατά τη διάρκεια του βραδυνού δελτίου ειδήσεων της δορυφορικής ΕΡΤ, εκεί που ο Χαρίτος μας ενημέρωνε πόσο εύθραυστη είναι η εκεχειρία στο Λίβανο. Είχα περάσει κανένα μισάωρο , τριγυρίζοντας στο δωμάτιο (δεν θα το ξαναπώ σπίτι μετά την πλάκα που έπαθα με την πεθερά μου, η οποία στην απάντησή μου "στο σπίτι είμαστε" ακόνισε μαχαίρια, πιστεύοντας πως ήρθαμε στην Ελλάδα και της το κρατήσαμε κρυφό) και ψάχνοντας συρτάρια για να βρω ένα παυσίπονο. Οι ορμόνες μου, κατά την προσφιλή τους τακτική αφότου ήρθα εδώ, τρελλάθηκαν once again, κάνοντας τον κύκλο μου από Ελβετικό ρολόι, κινέζικη μαϊκού της Ομόνοιας. Πονούσα σαν να με μαχαίρωνες παντού, αλλά τσιμουδιά στον Δημήτρη, ήταν ικανός να γυρίσει πίσω μέσα στη νύχτα....

Ξύπνησα κατά τις πέντε με το γνωστό αίσθημα νυχτερινής πείνας και την έπεσα στην πίτσα που είχα αφήσει γιατί δεν τρωγόταν με τίποτα. Μα Θεέ μου, ΝΙΚΑΣ πήρα, στην Ελλάδα είχαμε μάθει "βλέπεις ΝΙΚΑΣ , είναι καλό", εδώ τί τους έπιασε κι αντί για ψωμί βάζουν ένα πράγμα σαν τα μπισκότα ΠΤΙ ΜΠΕΡ σε αλμυρή έκδοση; Τεσπά δάγκωσα την μπισκοτοπίτσα μου και ξαναξάπλωσα, είχα ακόμα μια ώρα μπροστά μου.

Τα κινητά χτύπησαν με ένα λεπτό διαφορά όπως πάντα, ετοιμάστηκα, πήρα την κατσαρόλα με το φαγητό των σκυλιών παραμάσχαλα, και ξεχύθηκα στους δρόμους, ευχόμενη να μην βρώ άλλα αυτοκίνητα, και να μην με πιάσει ούτε ένα κόκκινο, το αυτοκίνητο τα έχει παίξει και σβήνει κάθε τρεις και λίγο , δεν είχα διάθεση για τέτοια. Για καλή μου τύχη, έσβησε μόνο δυό φορές, οι δρόμοι ήταν άδειοι, το μισό Πλόβντιβ διακοπάρει προφανώς και το άλλο μισό δεν πάει στις δουλειές του από τα χαράματα.

Εφτασα λοιπόν , ο φύλακας περίμενε εναγωνίως να μου ανοίξει, μετά το χθεσινό του κάζο που τον βρήκα κοιμισμένο, μάλλον δεν θα ξανακοιμηθεί αυτή την εβδομάδα. Και μπήκα στον παράδεισό μου! Παράδεισος για όλο΄το προσωπικό σήμερα αφού ο Δημήτρης λείπει! Φώναξα έναν έναν εδώ, τους ρώτησα αν ξέρουν τί θα κάνουν, ήξεραν είπαν, σκατά ήξεραν τελικά, ο ένας πέφτει πάνω στον άλλο προσπαθώντας να βρει ρυθμό. Το παμφάγο ανακοίνωσε, αφού πήγα εγώ εκεί, ότι του λείπει κόσμος. Γιατί δεν μπήκε στον κόπο να το πει από το πρωί μην ρωτήσετε, προφανώς δεν ήθελε να ενοχλήσει!

Στα τηλεφωνήματα που ακολούθησαν ήταν όλοι τους άρρωστοι, τα χρυσούλια μου αρρώστησαν, λες και δεν ήξεραν πως θα μάθω για το πανηγύρι! Εμφανίστηκε λοιπόν ο Δήμαρχος με τρομερή όρεξη για κουβέντα, για να με πληροφορήσει για το πανηγύρι του Δεκαπενταύγουστου. Πρώτη σκέψη "αχ τι καλά, τελικά είναι σαν κι εμάς, δεν πειράζει που δουλεύουμε αύριο, τουλάχιστον το χωριό γιορτάζει".

- Πότε αρχίζει το πανηγύρι Δήμαρχε;

- Αύριο το πρωί με την Λειτουργία

(Σκέψη δεύτερη " ε δεν πειράζει, στην Ελλάδα αρχίζουν με τον εσπερινό την παραμονή , αλλά σιγά , απλά αυτοί έχουν άλλα έθιμα")

- Και για πες μας τί πρόγραμμα έχετε ;

- Μετά τη λειτουργία θα έχουμε ποδοσφαιρικό αγώνα βετεράνων

(Σλέψη τρίτη "χμμμ στην Ελλάδα δεν έχουμε τέτοια , ε μην τους παρεξηγώ μωρέ, τόσα χρόνια είχαν κλειστές τις εκκλησίες")

- Και θα έχουμε και τηλεόραση!

- Μπράβο Δήμαρχε!

- Μόνο στους βετεράνους , επειδή είναι πολύ γέροι και ίσως χτυπήσει η καμπάνα μέχρι του χρόνου (γελάκι ο Δήμαρχος)

- Στα διάλα Δήμαρχε πρωί πρωί (από μέσα μου). Και μετά; (Από έξω μου)

- Μετά θα κάνουμε κουρμπάν (ακριβώς έτσι, κατά τα άλλα οι Τούρκοι τους ανακάτεψαν την κουλτούρα), θα σφάξουμε τρία αρνιά και θα φάμε. Για τους καλεσμένους θα έχουμε τραπέζια στο καφενείο (οι υπόλοιποι στον δρόμο, όρθιοι συμπληρώνω από μέσα μου).

- Αχ τι ωραία, θα έρθω οπωσδήποτε Δήμαρχε!(ας όψεται)

- Ναι ναι, μετά θα κάνουμε και αγώνες με άλογα!

- Με άλογα;

- Ναι, με αρχαίο τρόπο, όπως στην αρχαία Ελλάδα!

- Στην Αρχαία Ελλάδα ; (προφανώς θα νομίσει ο Δήμαρχος ότι ψέμματα λέω ότι είμαι Ελληνίδα"

- Δηλαδή όχι ακριβώς όπως στην αρχαία Ελλάδα, θα έχουμε και κάρα, όπως στην Αμερική!

(Σκέψη, μην ρωτάτε αρίθμηση, προφανώς θα μιμηθούν την άγρια Δύση , πανάθεμά τους! Θα τρίξουν τα κόκκαλα του Ζίβκοφ φοβάμαι)

- Α ωραία θα είναι, θα έρθουμε Δήμαρχε (απέξω μου). Ξεμπέρδευε Δήμαρχε , έχω και δουλειές πρωί πρωί (εντελώς από μέσα μου).

- Ξέρετε βέβαια, τα άλογα και τα κάρα, θα τα οδηγούν γύφτοι, άλλωστε οι γύφτοι ξέρουν από άλογα (διστακτικός ο Δήμαρχος)

- Αλλίμονο, αλλίμονο, σιγά καλέ και ποιό το πρόβλημα; (ναι Δήμαρχε, νομίζεις οτί με εξέπληξες, μα μόνο γύφτους έχει το χωριό, ποιός θα τα οδηγούσε, Ινδιάνοι; )

- Αν έχετε κάμερα φέρτε τη, να βιντεοσκοπήσουμε τις εκδηλώσεις.

- Βεβαίως και θα φέρουμε (το μυαλό αυτομάτως πάει σε αυτόν που έχει κάμερα από εδώ μέσα και θα φάει το παστέλι).

- Να σας πω την αλήθεια , βαρετά θα είναι, θα προτιμούσα να πάρω τα βουνά αύριο, χαχαχα.

- Χαμογελάω (απέξω μου). Σταδιάλα και πάλι Δήμαρχε, μου φαγες τόση ώρα για να μου πείς ότι το πανηγύρι σας θα είναι για τα πανηγύρια , να παίξετε και καραγκιόζη ξεχάσατε (από μέσα μου.

Τσεπώνει την δωρεά για την καταπληκτική εκδήλωση και αποχωρεί χαιρετώντας σαν πολιτικός. Τώρα θα στην φέρω κερατά, σκέφτομαι1

- Ααααα, παρεμπιπτόντως, με τη γέφυρα τί κάνατε Δήμαρχε, μας έχουν φάει οι παρακάμψεις!

- Ξέρετε, εδώ τα πράγματα αργούν πάντα! (τον κερατά δεν μάσησε, μου πέταξε στα μούτρα αυτό που ήθελα να του χτυπήσω).

Κι έτσι περιμένω τον πρώτο Δεκαπενταύγουστο που θα δουλέψω, (σε κάτι τέτοια νοσταλγώ την Ελλάδα) και σκέφτομαι ότι για να πάω στο πανηγύρι του χωριού και να δω τα καράκια με τους γύφτους και τον ποδοσφαιρικό αγώνα μελλοθανάτων, θα πρέπει να κάνω έναν ολόκληρο κύκλο ανάμεσα στα χωριά ή να διασχίσω το ποτάμι, έχοντας σηκώσει τα μπατζάκια μου!

Και του χρόνου νάμαστε καλά στο φαρ ουέστ!

Ετσι νοιώθω σήμερα

Ενας αγώνας να ζήσει... λες κι είναι παιδί σου, λες και βγήκε από τα σπλάχνα σου. Μπαίνεις το πρωί, το βλέπεις μελαγχολικό και γκρίζο, όπως όλα τα κομμουνιστικά θεριά της περιοχής που πάσχισαν κάποια στιγμή να μεταμορφωθούν σε εξευρωπαϊσμένα κτίρια. Ακουμπάς τους τοίχους του, χαζεύεις τα χορτάρια που φυτρώνουν ατίθασα στους αρμούς και κανείς δεν νοιάζεται να τα βγάλει αν δεν του σπάσεις τα νεύρα φωνάζοντας. Λατρεύεις τα σπασμένα τζάμια του, καμαρώνεις την πονεμένη ιστορία του.
Μπαίνεις μέσα και είναι όλοι εκεί. Οσοι απέμειναν από τις τελευταίες εκκαθαρίσεις. Ξέρεις ότι στην έχουν φυλαγμένη, θεωρούν ότι τους πρόδωσες, δεν σε αγαπούν κι ας τους νοιώθεις δικούς σου, κι ας πάλεψες μέχρι εσχάτων να μην υπάρξουν απώλειες.
Και ξέρεις ότι σας σκοτώνουν. Σας διαλύουν όλους μαζί. Εσένα, εκείνο , τους ανθρώπους του. Σας πυροβολούν και περιμένουν το τέλος σας. Αλλωστε κάτι θα μείνει για την λεία τους. Θα το αγκαλιάσουν τότε, αφού το ξεριζώσουν από την δική σου αγκαλιά και θα το κανακέψουν για λίγο. Μέχρι να πειστεί κι αυτό κι οι άνθρωποι, που τόσο εύκολα πείθονται ότι είναι πάλι χαϊδεμένο. Και μετά φτου κι από την αρχή. Γιατί κανένας δεν το νοιάζεται όσο εσύ, σε κανέναν δεν είναι απαραίτητη η στραπατσαρισμένη ανάσα του, όσο σε σένα.
Κι αναζητάς τον επαγγελματισμό σου. Αυτόν για τον οποίο χρόνια υπερηφανεύεσαι Αυτός που δεν θα σε άφηνε ποτέ να δεθείς με ένα γαμημένο κτίριο και με μία σακατεμένη ιδέα. Μια ιδέα που λάτρεψες περισσότερο κι από αυτούς που την δημιούργησαν. Αυτός ο επαγγελματισμός που δεν θα σου προκαλούσε ποτέ αιμορραγίες και υπέρταση και θα σε βοηθούσε να κοιμάσαι τα βράδια χωρίς βαλεριάνα. Αυτός ο επαγγελματισμός που αν τελικά υπάρχει, είναι εγκληματικός για σένα και επικερδής για τους άλλους.
Και το συνειδητοποιείς. Δεν είσαι εδώ για τα γαμημένα λεφτά τους, δεν είσαι εδώ για τα γαμημένα χρέη σου, ούτε για να μπορείς να χαλάς όσα θές. Είσαι εδώ γιατί εδώ είναι το παιδί σου, αβοήθητο , ένα μωρό που πασχίζει να σταθεί στα πόδια του και τρέχει στην αγκαλιά σου κάθε φορά που κάποιος του βάζει τρικλοποδιά και χτυπάει τα γόνατά του. Αυτά τα γόνατα που παρόλες τις τρικλοποδιές, ακόμα το κρατάνε όρθιο.
Κι ανακαλύπτεις ότι δεν μπορείς να ζεις μακρυά του, όσο κι αν πονάς, όσα κι αν θυσιάζεις γι’αυτό. Προτιμάς να χάνεσαι μαζί του, καμμιά μάνα δεν αφήνει το παιδί της, ούτε ακόμα κι όταν πειστεί ότι είναι νεκρό.


7.8.2006