Ετσι νοιώθω σήμερα

Ενας αγώνας να ζήσει... λες κι είναι παιδί σου, λες και βγήκε από τα σπλάχνα σου. Μπαίνεις το πρωί, το βλέπεις μελαγχολικό και γκρίζο, όπως όλα τα κομμουνιστικά θεριά της περιοχής που πάσχισαν κάποια στιγμή να μεταμορφωθούν σε εξευρωπαϊσμένα κτίρια. Ακουμπάς τους τοίχους του, χαζεύεις τα χορτάρια που φυτρώνουν ατίθασα στους αρμούς και κανείς δεν νοιάζεται να τα βγάλει αν δεν του σπάσεις τα νεύρα φωνάζοντας. Λατρεύεις τα σπασμένα τζάμια του, καμαρώνεις την πονεμένη ιστορία του.
Μπαίνεις μέσα και είναι όλοι εκεί. Οσοι απέμειναν από τις τελευταίες εκκαθαρίσεις. Ξέρεις ότι στην έχουν φυλαγμένη, θεωρούν ότι τους πρόδωσες, δεν σε αγαπούν κι ας τους νοιώθεις δικούς σου, κι ας πάλεψες μέχρι εσχάτων να μην υπάρξουν απώλειες.
Και ξέρεις ότι σας σκοτώνουν. Σας διαλύουν όλους μαζί. Εσένα, εκείνο , τους ανθρώπους του. Σας πυροβολούν και περιμένουν το τέλος σας. Αλλωστε κάτι θα μείνει για την λεία τους. Θα το αγκαλιάσουν τότε, αφού το ξεριζώσουν από την δική σου αγκαλιά και θα το κανακέψουν για λίγο. Μέχρι να πειστεί κι αυτό κι οι άνθρωποι, που τόσο εύκολα πείθονται ότι είναι πάλι χαϊδεμένο. Και μετά φτου κι από την αρχή. Γιατί κανένας δεν το νοιάζεται όσο εσύ, σε κανέναν δεν είναι απαραίτητη η στραπατσαρισμένη ανάσα του, όσο σε σένα.
Κι αναζητάς τον επαγγελματισμό σου. Αυτόν για τον οποίο χρόνια υπερηφανεύεσαι Αυτός που δεν θα σε άφηνε ποτέ να δεθείς με ένα γαμημένο κτίριο και με μία σακατεμένη ιδέα. Μια ιδέα που λάτρεψες περισσότερο κι από αυτούς που την δημιούργησαν. Αυτός ο επαγγελματισμός που δεν θα σου προκαλούσε ποτέ αιμορραγίες και υπέρταση και θα σε βοηθούσε να κοιμάσαι τα βράδια χωρίς βαλεριάνα. Αυτός ο επαγγελματισμός που αν τελικά υπάρχει, είναι εγκληματικός για σένα και επικερδής για τους άλλους.
Και το συνειδητοποιείς. Δεν είσαι εδώ για τα γαμημένα λεφτά τους, δεν είσαι εδώ για τα γαμημένα χρέη σου, ούτε για να μπορείς να χαλάς όσα θές. Είσαι εδώ γιατί εδώ είναι το παιδί σου, αβοήθητο , ένα μωρό που πασχίζει να σταθεί στα πόδια του και τρέχει στην αγκαλιά σου κάθε φορά που κάποιος του βάζει τρικλοποδιά και χτυπάει τα γόνατά του. Αυτά τα γόνατα που παρόλες τις τρικλοποδιές, ακόμα το κρατάνε όρθιο.
Κι ανακαλύπτεις ότι δεν μπορείς να ζεις μακρυά του, όσο κι αν πονάς, όσα κι αν θυσιάζεις γι’αυτό. Προτιμάς να χάνεσαι μαζί του, καμμιά μάνα δεν αφήνει το παιδί της, ούτε ακόμα κι όταν πειστεί ότι είναι νεκρό.


7.8.2006