Κι όμως , δεν έχω καμία απολύτως διάθεση να κατέβω Ελλάδα γαμώτο. Ισως γιατί δυό μέρες τώρα έχω κοιμηθεί ελάχιστα και στη δουλειά επικρατεί τρέλλα. Ούτε να σαπίσω στο Πλόβντιβ το Σαββατοκύριακο θέλω. Μου θυμίζω τον εαυτό μου τρία χρόνια πριν, όταν ξάπλωνα την Παρασκευή το βράδυ στο κρεββάτι, δεν κοιμόμουν και μέχρι την Δευτέρα περίμενα να πεθάνω. Κατά περίεργο τρόπο, παρότι όταν επιθυμούμε κάτι πολύ, το σύμπαν συνομωτεί μαζί μας, αυτό δεν συνέβη. Κι έτσι την Δευτέρα το πρωί με την αϋπνία μου αγκαλιά, εγκατέλειπα το κρεββάτι μου και επέστρεφα στην δουλειά. Ανεπανάληπτες εποχές, δεν νομίζετε;
Εχω σβήσει τα φώτα, η μείωση του λειτουργικού κόστους βλέπετε και οι μόνοι ήχοι που ακούω πλην των πλήκτρων μου, είναι ο θόρυβος που κάνει ο Ρίτσι έξω από το παράθυρό μου παίζοντας με το άδειο πιάτο του. Τυχερός, γαλήνιος Ρίτσι, μπορεί να παίζει έστω και με ένα άδειο πιάτο.
Συνειδητοποιώ το τραγικόν του θέματος (ή μήπως δεν είναι τελικά παρά μόνο αυτό που σε όλους συμβαίνει;), έχω μείνει μόνη και δεν εννοώ στο γραφείο μετά το ωράριο εργασίας, εννοώ ότι είμαι μόνη, πάντα είμαστε μόνοι προφανώς κι ας φοβόμαστε να το παραδεχτούμε. Ποτέ δεν μπορούμε να αφομοιωθούμε εντελώς, να αλλοτριωθούμε εντελώς, να γίνουμε πιστά αντίγραφα άλλων ή στρατιωτάκια τους. Γιατί πολύ απλά, ο καθένας από εμάς είναι ένας και μοναδικός... κι αν σκεφτούμε ότι το μοναδικός έχει την ίδια ρίζα με το μόνος ή το μοναχικός, τότε την πήραμε την απάντηση.
Τί μέλλει γενέσθαι όμως; Αν ήμουν χαρτορίχτρα, μέντιουμ ή Μεσσίας ίσως και να έδινα μια απάντηση. Επί του παρόντος όμως το μυαλό μου θυμίζει Ρώσικη σαλάτα, η μία σκέψη καλύπτει την άλλη μέχρι που εκείνη η άλλη αρχίζει να αντιστέκεται και ξαναβγαίνει από πάνω, κι όλη αυτή η μάχη των σκέψεων που προσπαθούν να επικρατήσουν, γίνεται μέσα μου, στο δικό μου κεφάλι , στο δικό μου κορμί, αποδυναμώνοντάς με εντελώς.
Νοιώθω νυσταγμένη αλλά ξέρω πως δεν μπορώ να κοιμηθώ, πεινασμένη αλλά ξέρω πως δεν μπορώ να φάω, απελπισμένη αλλά ξέρω πως δεν μπορώ να αυτοκτονήσω. Οχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί πολύ απλά είμαι πολύ δειλή για κάτι τέτοιο.
Θα μου πείτε τί κάθομαι και γράφω η γυναίκα; Ποιά συνοχή έχουν όλα αυτά που αραδιάζω; Δεν θέλω να τα διαβάσει κανένας, δεν θέλω να έχουν συνοχή, δεν με νοιάζει εν τέλει... απλά θέλω να φωνάξω σε μένα, για μένα!βοήθεια....