Μας μπήκε! :Ρ

Αργησα να πώ "Καλή Χρονιά". Κάλλιο αργά παρά ποτέ... καλύτερη από όλες τις προηγούμενες και χειρότερη από όλες τις επόμενες εύχομαι, για μένα και για όλους μας. Εχουμε επιστρέψει από την Τετάρτη τα ξημερώματα από Ελλάδα και όχι απλώς χρόνο για ποστ δεν είχα (αχ και πόσα ήθελα να γράψω!) ούτε για ύπνο δεν υπάρχει χρόνος.
Το 2007 μπήκε με φούρια, προϋπολογισμοί που πρέπει να πιαστούν, νεύρα να τεντωθούν κλπ κλπ και χάσαμε και τον σκυλομπαμπά μας, τον Γιώργο. Μυστήριο μου φαίνεται πως μέσα σε δύο μήνες έχουν εξαφανιστεί δύο από τα αρσενικά σκυλία και μάλιστα τα μεγαλύτερα και πιο άγρια. Και μου τη δίνει να βλέπω την σκυλοοικογένεια αποσυντονισμένη, ο Γιώργος ήταν εξαιρετικός πάτερ φαμίλιας, απίστευτος φύλακας, αν και λίγο δικτάτορας ο άτιμος. Μετά την κατάρευση λοιπόν της δικτατορίας του, επικρατεί μία θλιμμένη αναρχία στα υπόλοιπα, να δούμε που θα βγεί. Λέτε βρε, να μου εξαφανίζουν τα σκυλιά για να μας φάνε λάχανο??? Οχι δεν βλέπω θρίλλερ και περιπέτειες, απλά ζω στην Βουλγαρία.
Πάντως όπως και να έχει γίναμε Ευρωπαίοι! (το Ευρώ δεν έχει γίνει ακόμα νόμισμά μας, οπότε επί του παρόντος κρατάμε το δεύτερο συνθετικό της λέξης, λίγο ανορθόγραφο). Αν καταλάβαμε τίποτα? Δυστυχώς, λείπαμε στην Ελλάδα, τις βραδυές των εκδηλώσεων, των πυροτεχνημάτων και των παρελάσεων και δεν αισθανθήκαμε την "λαμπρή είσοδο". Κάτι είχαμε ψιλοπάρει χαμπάρι, όταν βγαίνοντας για Ελλάδα στις 29, δεν βρήκαμε τσιγάρα στα αφορολόγητα. Τα οποία αφορολόγητα, έκλειναν! Ναι καλέ, έκλειναν! Θα πούμε το τσιγάρο τσιγαράκι σας λέω. Αααα, κι όταν μπήκαμε στις 2 Γενάρη, ήταν μεγάλη η ανακούφιση που δεν χρειαζόταν διαβατήριο (εμ εγκλωβισμένοι εδώ, δεν είχαμε χρόνο να βγάλουμε τα καινούργια, εκείνα με τον σιέλ Παρθενώνα, ξέρετε) και δεν υπήρχε τελωνειακός για να μας ξεχέσει στα Βουλγάρικα για το κρασί του μπαμπά (20λιτρο παρακαλώ), το κεφαλοτύρι του μπαμπά (λύσσα να μην έχουν ένα σκληρό κίτρινο τυρί εδώ οι άσχετοι), τις ελιές και τα πορτοκαλομανταρινόλεμόνια, που έτσι και κατέβαινα το επόμενο πρωί στην μπόρσα εδώ δίπλα, θα είχα γίνει πλούσια! Δεν μιλάμε για όλα τα γλυκά των γιορτών, αυτά και με τελωνείο θα τα περνούσαμε (λες να μήν?). Κι έτσι μόλις περάσαμε τα σύνορα κυριλέ (και χωρίς να πληρώσουμε για την απολύμανση για πρώτη φορά !) ένοιωσα ότι ναι, η Βουλγαρία είναι Ευρώπη, πάει και τελείωσε! Δεν μου κράτησε πολύ η χαρά, όταν άρχισαν οι τεράστιες λακούβες (σε σχήματα όλων ανεξαιρέτως των Ευρωπαϊκών κρατών) και η ομίχλη σε δρόμους χωρίς κανέναν φωτισμό, πήρα τα λόγια μου πίσω και είπα "Ευρώπη και κουραφέξαλα, οι Βούλγαροι είναι πάντα Βούλγαροι". Την επόμενη μέρα ασφαλώς, όταν ουδείς γνώριζε τί γίνεται με τα φορτηγά, με τί χαρτιά ταξιδεύουν, πως περνάνε τα σύνορα, όταν ούτε εφορίες ούτε τελωνεία σου έδιναν απαντήσεις (παρά μόνο την απίθανη "δεν είμαστε γραφεία πληροφοριών εδώ") έγινα Βουλγάρα καραμπινάτη, κάτασπρη και ροδομάγουλη και ανέκραξα "πανάθεμα την Ευρώπη σας, τί θέλατε και μας μπλέξατε??".
Πάνε βέβαια αυτά, πέρασαν ή θα περάσουν (σε πόσα χρόνια αγνοώ,αλλά πλήζ, όχι ερωτήσεις που πονάνε) και επιστρέψαμε στην καθημερινότητά μας, στο Μετζάκι μας, που μας έλειψε και σε όλες "τις ανέσεις της ζωής στο χωριό" (ω ναί, έβρασα χθες φακές στην ξυλόσομπα στον απίθανο χρόνο των είκοσι λεπτών και ήταν απίθανες) και για να είμαι ειλικρινής, δεν μας βλέπω να ξεκουνάμε πάλι σύντομα, αρκετά με τα ταξίδια, κεφάλια μέσα.
Η Ελλάδα δεν μου φάνηκε αλλαγμένη, το σπίτι μας παρότι ήταν θεόκλειστο έξη ολόκληρους μήνες δεν είχε καν σκόνη, οι γονείς μου είναι καλύτερα απ'ότι πριν από έξη μήνες, δείχνουν να έχουν πια συνηθίσει την απουσία μας, ο Θανούκος μας μεγάλωσε και έχω την εντύπωση ότι μοιάζει και στις τρείς μας (μην το ακούσει ο γαμπρός μου, κάηκα)! Οχι, φίλους δεν είδαμε πλην του Γιάννη. Να είμαστε και ειλικρινείς, δεν μας έψαξε και κανένας όσο είμασταν στο Ναύπλιο. Η αλήθεια είναι ότι κι εμείς έχουμε ξεκόψει από όλους, όσο καιρό είμαστε εδώ, και όπως και να το κάνουμε, οι "φιλίες" είναι και λίγο συνήθεια, σωστά ? Αυτό που με σόκαρε, ήταν ότι παρότι δεν ζω σε μία πόλη ωραιότερη από το Ναύπλιο, δεν έχω καμία πρόθεση να επιστρέψω εκεί, για πρώτη ίσως φορά μου φάνηκε τόσο μικρό , τόσο τετρημμένο. Εμένα, που πριν από πέντε περίπου χρόνια, το επέλεξα για να ξαναστήσω τη ζωή μου. Θα γράψω (αν τα καταφέρω) κάποια άλλη στιγμή για τό πώς είδα το Ναύπλιο αυτή την φορά.
Λοιπόν μας περιμένει μια κουραστική χρονιά (ακόμα μία), ελπίζω τουλάχιστον να μπορέσουμε να την βγάλουμε πέρα με λιγότερο κόπο από την προηγούμενη και με λιγότερες προσωπικές απώλειες. Είναι η χρονιά που θα κλείσω τα τριανταπέντε και κάπως μου ακούγεται μμτ. Είδωμεν....
Πριν λίγα λεπτά ο Δημήτρης μου (που κλείνει τα σαρανταένα σήμερα και τον χαίρομαι) ανακάλυψε τον σκυλομπαμπά μας, παγιδευμένο κάπου προς το βουνό και τον έφερε πίσω διψασμένο, πεινασμένο και με τα μάτια κατακόκκινα. Ηταν λέει το καλύτερο δώρο που μπορούσε να πάρει (και ο Δημήτρης και ο Γιώργος θα συμπληρώσω εγώ). Κι έτσι θα σας αφήσω για να συμμετάσχω στο πάρτυ της σκυλοοικογένειας που στήθηκε ήδη απέξω από την πόρτα μας, με όλα τα μέλη να παρίστανται! Το βράδυ θα κάνουμε το "μπανκέτι" για την "ροζντεν ντεν" του Δημήτρη , σε κάποιο εστιατόριο, σε κάποιο βουνό, η κράτηση ευγενική χορηγία της Ολγας και του Κράσι (ούτε κατάλαβα που είναι, ούτε τίποτα, αλλά αφού λύσσαξαν να πάμε, ας πάμε να τελειώνουμε).
Να περνάμε όλοι καλά.