Η ταμπέλα

Πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, η αδελφή μου μετακόμισε σε νέα περιοχή. Πηγαίνοντας συχνά - πυκνά να την δω, χάζευα τον δρόμο και τις ταμπέλες. Μην γελάσετε, αλλά βρίσκω περιοχές και δρόμους που έχω ξαναπεράσει, ακριβώς επειδή θυμάμαι τις ταμπέλες των μαγαζιών. Και ασφαλώς χάνομαι εξίσου εύκολα, αν μια ταμπέλα αλλάξει, ή ένα μαγαζί κλείσει και ούτω καθ' εξής.

Το μάτι μου λοιπόν τότε έπεφτε κάθε , μα κάθε, φορά σε κάποια συγκεκριμένη ταμπέλα. Αγνωστο γιατί, την είχα αποστηθίσει. Οταν πριν από τρία χρόνια, γνώρισα τον διαδικτυακό "αδελφό μου" σε κάποιον σέρβερ, όταν μου είπε σε ποιά περιοχή έχει μαγαζί, του είπα "μήπως σε λένε Ταδόπουλο?". Ο κακομοίρης, ήταν έτοιμος να κάνει φορμάτ στον δίσκο του, να ψάξει για κάμερες, νόμισε ότι μιλούσε με άτομο απευθείας από την ΕΥΠ. Ούτε που φανταζόταν ότι τον γνώριζα ήδη πέντε χρόνια, από την ... ταμπέλα του.

Σήμερα ο μπρό μου ετοιμάζεται να αποχωριστεί την περιοχή, την ταμπέλα του και μερικά χρονάκια της ζωής του (καθόλου λίγα). Και ξέρω ότι παρ' όλο ο ίδιος το θέλησε και το αποφάσισε τον πονάει. Μπορεί και να θυμώσει που κάνω πόστ την ταμπέλα του, αλλά ελπίζω να την κρατήσει για να την βλέπω που και που, ή αν πρόκειται να την πετάξει να μου την χαρίσει. Είμαι σίγουρη ότι θα κρατήσει τις ευχάριστες αναμνήσεις και θα πετάξει ότι τον πόνεσε από αυτή, οικογενειακό μας προσόν άλλωστε αυτή η τακτική.

Και βέβαια όπως καταλάβατε, ήδη σκέφτομαι ότι την επόμενη φορά που θα επισκεφτώ την αδελφούλα μου, είναι πολύ, μα πολύ πιθανό να χάσω τον δρόμο...

Καλή αρχή μπρο!