Για την ΑΜΑΛΙΑ

"Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)
«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007).

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της.Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες ινοσάρκωμα.Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες.

Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο.Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα.

Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Ο Μάιος μας έσκισε (φεύγοντας), εμπρός βήμα ταχύ (δικό του του γκαντέμη)

Θέλετε να πείτε ότι είμαι ΕΓΩ γκαντέμω? Οχι, όλη η γκαντεμιά ανήκει στη Βουλγαρία και μου την δανείζει όποτε μπορεί!

Αφού χαλαρώσαμε (τί καλά) τρεις μερούλες στο Βελινγραντ, γυρίζουμε και βρίσκουμε όλα τα απίθανα! Να και μερικά παραδείγματα:

- Τα τηλέφωνα ακόμα κομμένα ! Δέκα μέρες ολόκληρες, το καλώδιό μας κλεμμένο. Ναι , ναι , εκείνο το ίδιο που πέρσι με τις πλημμύρες είχε φτάσει Ελλάδα μέσω Εβρου. Τηλέφωνο στον διευθυντή, απάντηση "πάρτε τις βλάβες σας παρακαλώ", ανταπάντηση του εκνευρισμένου υπαλλήλου μας "δεν δοκιμάζετε να πάρετε εσείς μήπως σας απαντήσουν"? Τηλέφωνο στις βλάβες, που επιτέλους μετά από ολόκληρη τη συμφωνία του Μπετόβεν απαντούν "και τί να σας κάνουμε?θα περιμένετε να φέρουμε νέο καλώδιο από το Πλόβντιβ". Αν δηλαδή το έφερναν από Μόσχα πόσες μέρες θα θέλαμε? Απάντηση της εξαγριωμένης πλέον μεταφράστριάς μου "μήπως ξεχνάτε ποιός πληρώνει τους μισθούς σας ζώα?".

Και όχι, τα "ζώα", που κατάφεραν να εκνευρίσουν ακόμα και Βούλγαρους (οι οποίοι σπανιώς εκνευρίζονται), δεν πτοήθηκαν! Οπότε σήμερα το πρωί, στον Δημήτρη ξύπνησε ο Ελληνάρας (αχ πώς τον ζηλεύω), κατέβηκε στην πόλη έτοιμος για ανακαίνιση στα γραφεία του ΜΠΕ-ΤΕ-ΚΑ (ο ΟΤΕ βουλγαριστί) και ως διά μαγείας, το συνεργείο, μετά του καλωδίου κατέφθασε αμέσως, ο δε διευθυντής τηλεφωνούσε γεμάτος αγωνία να ρωτήσει αν τακτοποιήθηκαν όλα.

- Χθες το πρωί ο Νάσκο, μπαίνει στο γραφείο ουρλιάζοντας ότι μέσα σε έναν λάκκο με κατράμι έχει πέσει ένα από τα σκυλιά μας. Τελικά (με ανακούφιση να πω την αμαρτία μου) ανακαλύπτουμε, ότι δεν είναι δικό μας, αλλά ένα σκυλί επισκέπτης, πολύ άρρωστο, που ερχόταν εδώ κι έτρωγε από τα δικά μας. Προτείνω να φωνάξω τον Ράντι για ευθανασία, έτσι κι αλλιώς είναι χάλια. Αρρωστο και δυό μέρες στην πίσσα. Ο μπαρμπά Ιβάν, λέει ότι κανένα ζώο δεν αξίζει τέτοιο θάνατο και το βγάζει με τα χίλια ζόρια από την πίσσα. Ο σκυλάκος πέθανε αμέσως μόλις τον έβγαλαν. Σαν να είχε κρατήσει τις δυνάμεις του μέχρι εκεί.

- Η βροχή που έπεφτε μανιωδώς όσο εμείς, αμέριμνοι κάναμε τα ιαματικά μας μπανάκια εκεί ψηλά στο βουνό, δεν καθυστέρησε μόνον τις εργασίες αποκατάστασης των τηλεφωνικών γραμμών. Πέρασε όλη κάτω από το ταλαίπωρο εργοστάσιό μας και ταρακούνησε το δεντράκι μας , που τριάντα χρόνια τώρα γνώρισε αλλαγές καθεστώτων, προσωπικού, χειμώνες άγριους, "τρυφερότητα" από τα σκυλάκια μας και τα αλογάκια μας. Κι αφού τα γνώρισε όλα αυτά, χθες το απόγευμα γνώρισε και το τεράστιο στόμα μου σχηματισμένο σε ένα "αααααααααααα" όταν το αντίκρυσα στην κατάσταση που βλέπετε. Επί του παρόντος, ψάχνουμε τον άνθρωπο που θα το κόψει, αν τον βρούμε φτύστε με. Να δείτε ότι θα αναγκαστώ να κουβαλήσω τον Κεμάλ με όλο τον εξοπλισμό του ξυλοκόπου, πριν γκρεμιστεί και το κτίριο.

Και για να μην λέτε ότι η γκαντεμιά μας σταματάει εδώ και "λίγα πάθαμε, πώς κάνω έτσι η κομπλεξική?", η υπεύθυνη προσωπικού βρίσκεται στο νοσοκομείο με ηπατίτιδα. Η νοσοκόμα του εργοστασίου (ναι, έχουμε και τέτοια βάσει νόμου), μου εξήγησε ενώ την κοιτούσα σαν ηλίθια , ότι η ηπατίτιδα της Ελλης, δεν είναι αυτή η επικίνδυνη που μεταδίδεται με την σεξουαλική επαφή, αλλά με πολύ απλούς τρόπους, συνεπώς να μην ανησυχώ!!! Λες και υπήρχε περίπτωση να έχω σεξουαλική επαφή με την Ελλη , η οποία σημειωτέον, έχει να δει αντρικό όργανο από την τελευταία βάφτιση αγοριού που παρέστη. Κι όταν άρχισα να τσιρίζω, ότι "αυτοί οι απλοί τρόποι μετάδοσης με ανησυχούν", μου εξήγησε ότι αφού ακόμα δεν έχω κιτρινίσει, δεν έχω υψηλό πυρετό , αιμορραγίες και φρικτούς πόνους δεν τίθεται θέμα φόβου. "Βέβαια γκοσπόζα, όλα αυτά θα σας συμβούν στο τελικό στάδιο, εφόσον νοσείται!" Μου πρότεινε να κάνω ένα εμβόλιο αλλά μόλις την ρώτησα για την σύνθεσή του απάντησε "εγώ πάντως δεν θα το κάνω, ίσως μου προκαλέσει αλλεργία". Πάνε και τα έξη λέβα που πλήρωσα να το αγοράσω, το ζώον. Τεσπά , ως πρώτο μέσο διάγνωσης, μας μοίρασε σήμερα κάτι χαρτάκια (τα κάναμε μαζική παραγγελία να βολευτούν και οι εκατόν τόσοι), τα οποία λέει πρέπει να κατουρήσουμε. Κάτι σε τεστ εγκυμοσύνης μου θύμισε αυτό και τα μισώ τα τεστ εγκυμοσύνης και την αγωνία τους να κάνουν ροζ γραμμούλες. Αντιπρότεινα εγώ να μην το κάνω, αλλά να τσεκάρω κάθε μέρα εάν τα ούρα μου μοιάζουν με μπύρα (άλλη ατάκα της χάι νοσοκόμας αυτή), γιατί κάτι τέτοιο θα αποδεικνύει ότι νοσώ. Δεν μου είπε μόνον τί μπύρα, μαύρη, κόκκινη, ξανθή, λέτε να έχει σημασία?

Κι επειδή πολύ αστεία τα πήρα όλα τα παραπάνω, λέω και το τελευταίο στραβό, που μας πόνεσε πολύ. Προχθές την νύχτα, το ένα από τα μωρά-σκυλάκια μας, ο Λιούμπο μας, χτυπήθηκε από αυτοκίνητο , κατά τα λεγόμενα του φύλακα. Ειλικρινά εύχομαι να είναι ψέματα (αφού πτώμα δεν είδαμε) και να το έκλεψαν. Το προτιμώ από το να σκέφτομαι ότι ο πανκ-Λιούμπο μας άφησε έτσι. Δεν αντέχω να βλέπω την δίδυμη αδελφούλα του την Λίλια, να τριγυρνάει μόνη της με αυτό το πονεμένο βλέμμα. Κοιμόταν πάντα ξαπλωμένη στα πόδια του. Και δεν αντέχω να βλέπω τον Δημήτρη που πονάει πολύ κι ας μην το λέει γιατί ο Λιούμπο ήταν ο αγαπημένος του.

Περαστικά μας , περαστικά μας...

Το μπογαλάκι

Φορούσε σκουρόχρωμα ρούχα της Ανατολίας. Το μαντήλι της μαύρο. Πολύχρωμα μόνο τα απλωμένα κουρέλια γύρω της. Το βλέμμα της δεν το έβλεπες, το μαντήλι ήταν κατεβασμένο χαμηλά στα μάτια της. Διέκρινες το απλωμένο χέρι κι ένα μπογαλάκι στα χέρια της, ήταν παιδί? Ακόμα κι αν ήταν παιδί, ήταν τυλιγμένο σε πολύχρωμα υφάσματα, φτηνά υφάσματα , τίποτε δεν φαινόταν εκτός από αυτά
Καθισμένη στην σκιά του τεράστιου κτιρίου, σε ένα παράδρομο της Ιστικλάλ, με παρακάλια και ευχές , έβγαζε ή δεν έβγαζε το ψωμί της. Δεν διέφερε σε κάτι από τις δικές μας τσιγγάνες, όλου του κόσμου τις τσιγγάνες, που προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή σου, να αποσπάσουν ένα κέρμα, λέγοντας ευχές και – γιατί όχι?- βρίζουν όταν προσπερνάς χωρίς να τις κοιτάξεις.
Πέρασα μπροστά της τέσσερις, πέντε φορές, όλο το πρωί, και κάθε φορά που διαπίστωνα πως ακόμα ήταν εκεί, προσπαθούσα να καταλάβω τί ήταν το ακίνητο, πολύχρωμο μπογαλάκι στα χέρια της. Αδύνατον... Οι διαβάτες περνούσαν από μπροστά της αγνοώντας την οι περισσότεροι, δεν είναι η μόνη τσιγγάνα – ζητιάνα της Πόλης, δεν είναι τίποτα πρωτότυπο ώστε να κλέψει την προσοχή τους. Κι αυτή καθισμένη οκλαδόν, προσπαθούσε απλά να προστατευτεί από τον ήλιο. Σου έδινε την εντύπωση, ότι από συνήθεια μιλούσε, από συνήθεια ζητιάνευε.
Αργά το απόγευμα βρισκόμουν καθισμένη έξω από ένα μπαρμπέρικο, στην άλλη γωνιά της πλατείας, αρκετά μακρυά από τον παράδρομο της Ιστικλάλ. Κάπνιζα και χάζευα τις χιλιάδες κόσμου που περπατούσε στον δρόμο, παρατηρούσα τα πρόσωπά τους, τα ρούχα τους, το ανακάτεμα των πολιτισμών. Είναι μάλλον αδύνατο , στην Πόλη των είκοσι εκατομμυρίων κατοίκων, να συναντήσεις δεύτερη φορά την ίδια μέρα ένα άτομο, πόσο περισσότερο πέντε ή έξη φορές. Κι όμως...
Πέρασε μπροστά μου. Περπατούσε αργά, και στην πλάτη της βρισκόταν το πολύχρωμο μπογαλάκι της. Τα δευτερόλεπτα που βρέθηκε ακριβώς μπροστά μου, το πολύχρωμο μπογαλάκι κάρφωσε πάνω μου δύο τεράστια μαύρα μάτια , ένα διερευνητικό ύφος που μόνο σε παιδί δεν μπορούσε να ανήκει. Δεν θα ήταν δύο χρονών. Καθόταν σφιγμένο ατάραχα σε ένα αυτοσχέδιο μάρσιπο από πολύχρωμα υφάσματα ,στην πλάτη της μητέρας του (ήταν άραγε η μητέρα του?), και παρατηρούσε με τα τεράστια αμυγδαλωτά του μάτια το πλήθος. Το μόνο που έβλεπες (και που σε έκανε να καταλάβεις ότι όχι, δεν είναι μπογαλάκι), ήταν το πρόσωπό του. Το κεφάλι του ήταν καλυμμένο με ένα κόκκινο εμπριμέ μαντηλάκι, μια σταλιά κοριτσάκι μαντηλοφορεμένο.
Η τσιγγάνα προχώρησε, σκέφτηκα ότι θα ήθελα να τις φωτογραφίσω, αλλά δεν πρόλαβα και η μικρή γύρισε το κεφάλι της πίσω κι εξακολούθησε να με καρφώνει με τα μάτια της, μέχρι που χάθηκαν στο πλήθος. Οχι, δεν χαμογελούσε όπως όλα τα μωρά του κόσμου. Αυτό το βλέμμα, ήταν ένα βλέμμα, που δεν βλέπεις σε παιδιά. Δάκρυσα. Αυτό το παιδί, που με διάλεξε για να ακουμπήσει το βλέμμα του, τόσο επίμονα επάνω μου, θα μεγάλωνε στον δρόμο. Κι εγώ, που τόσο με κομμάτιασε το βλέμμα του, δεν θα μεγάλωνα ποτέ , κανένα παιδί. Χάιδεψα ενστικτωδώς τον «Αλλάχ» που κρεμόταν στον λαιμό μου και σκέφτηκα ότι , εκείνη η γυναίκα, που δεν φορούσε ένα τέτοιο κόσμημα αν και μουσουλμάνα, που δεν είχε την δυνατότητα να ταξιδεύει τα Σαββατοκύριακα όπου ήθελε , είχε κάτι που εγώ δεν θα είχα ποτέ, δυό τεράστια παιδικά μάτια που θα την κοιτούσαν με αγάπη.
Και μετά από αυτό , ήθελα να φύγω, να βρεθώ μακρυά από την Πόλη που καθρεφτιζόταν στα μάτια εκείνης της μικρής, ήθελα να κρυφτώ στο καβούκι μου, να μην βλέπω τίποτε που θα μου θύμιζε εκείνο το βλέμμα. Γυρίσαμε ξημερώματα, ταξιδεύοντας μέσα στην βροχή και ξάπλωσα για μία ώρα στο κρεββάτι μου. Βούλιαξα σε έναν ύπνο βαθύ, μακρυά από την Πόλη και τα χρώματά της, αφήνοντας εκεί το βλέμμα που με πόνεσε. Αλλά το βλέμμα της μικρής δεν με άφησε. Ηρθε στον ύπνο μου, μόνο που δεν το φορούσε πια ένα μπογαλάκι, αλλά μια ισχνή μελαχροινή μικρούλα με κοντά μαύρα μαλλιά, ντυμένη με σιέλ ρουχαλάκια, μια μικρούλα που είχε κάπου ξεχάσει το μαντηλάκι της...

Ολα πάνω στην άμμο χτίζονται...

Τίποτα, δεν χτίζεται πάνω στην πέτρα .

Oλα πάνω στην άμμο χτίζονται.

Mα εγώ θα χτίσω πάνω στην άμμο,

σαν να 'τανε η άμμος... πέτρα!

Εχω την εντύπωση ότι αυτό προσπαθώ να κάνω καθημερινά εδώ. Να χτίσω πάνω στην άμμο, έχοντας την απαίτηση, η άμμος να συμπεριφερθεί σαν πέτρα. Μα καλά καλά, δεν μπορεί να συμπεριφερθεί σαν χώμα, άμμος είναι. Πόσο περισσότερο να γίνει πέτρα...Μάταιος αγώνας ?

Ο σταθμός

Ο Λιούτοβ, ο ζωγράφος δεν υπάρχει πιά και το έργο δεν πωλείται. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να το χαζεύω... Νοιώθω ότι βρίσκομαι κι εγώ στον ηλιόλουστο σταθμό.

Γκρρρρρρρρρρρρρ

Τα δέκατα τα πρωτοπήρα χαμπάρι την Δευτέρα. Η αλήθεια είναι ότι το Σάββατο το απόγευμα, γυρίζοντας στο ξενοδοχείο, ένοιωθα λιωμένη, το απέδωσα στο ταξίδι, την έλλειψη ύπνου και την αυξημένη κατανάλωση πράσινου Εφέ, οπότε έκανα ένα μπάνιο, ντύθηκα και επανέλαβα. Δεν έχουν πει ότι τα εγκαύματα τα γιατρεύεις με στάχτη?
Την Κυριακή, η διαδρομή με κούρασε, αλλά σκέφτηκα ότι μάλλον το ταξίδι και τα όσα είχαμε να κάνουμε ήταν μεγάλα για να στριμωχτούν σε δύο μέρες όλες κι όλες.
Την Δευτέρα το πρωί, έβαλα θερμόμετρο. Ενοιωθα απλά εξαντλημένη, τίποτα περισσότερο, με λίγο περισσότερο ύπνο θα έστρωνα, σωστά? Αμ δε...
Δευτέρα με Πέμπτη, τα δέκατα επέμεναν, παρακεταμόλες, ελαφρά αναλγητικά , απλά ηρεμούσαν λίγο τους πόνους στα πόδια μου. Χθες το απόγευμα το θερμόμετρο έδειξε το γνωστό 37.3, αλλά δεν ένοιωθα και πολύ καλά. Μέχρι να μαζέψω κινητά, τσιγάρα και τον λοιπό εξοπλισμό και να ανέβω στο διαμέρισμα, ένοιωσα ότι καίγομαι. Ντους στα γρήγορα και χώθηκα στο κρεββάτι, κρύωνα απίστευτα παρ’ όλη την ζέστη. Ανοιξα το «ημερολόγιο ενός μάγου», που ενθουσίασε τον Δημήτρη, αλλά στην δεύτερη κιόλας σελίδα διαπίστωσα ότι ήταν αδύνατο να συγκεντρωθώ, σε αυτό το χάλι δεν θα μπορούσα να διαβάσω ούτε Σούπερ Κατερίνα, πόσο μάλλον Κοέλιο! Ιδρωσα, απαίσιος ιδρώτας και μετά βυθίστηκα σε μια περίεργη κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, όπου σκεφτόμουν διάφορα περίεργα... Παρακεταμόλες, νοστιμότατο φαγητό που ο Δημήτρης – να’ναι καλά- μαγείρεψε, κι ας του έκανα παρατήρηση πως δεν ξέρει να «παίζει» με τα μπαχαρικά.
Κοιμήθηκα μάλλον ήρεμα, παρ’ όλους τους ομηρικούς καυγάδες της σκυλοοικογένειας (είναι όλα μα όλα σε οίστρο αυτές τις μέρες και πέφτει Το ξεμάλλιασμα , ή μάλλον το ξεμάτωμα!).
Και ω τί ευτυχία σήμερα το πρωί! Ξύπνησα και καθώς πήγα να σηκωθώ, ανακάλυψα ότι η μέση μου πονούσε αφόρητα, δέκα χρόνια πριν είχα ξανανοιώσει τέτοιο απαίσιο πόνο. Πώς συνέβη χωρίς να την έχω καταπονήσει καθόλου? Ούτε βάρη σήκωσα, ούτε απότομες κινήσεις έκανα...
Δεν μου αρέσει, καθόλου δεν μου αρέσει αυτό το χάλι. Ειδικά σήμερα που έρχεται το Λενιώ μου (ενάμιση χρόνο την ψήναμε να έρθει στον παράδεισο!). Είναι κι αυτό το κερατένιο προβληματάκι, που υπάρχει χρόνια και ουδείς μπορούσε να προσδιορίσει αν και πότε θα μου χτυπήσει την πόρτα. Είναι λογικό κάθε φορά που κάτι νοιώθω στη μέση μου ή στα πόδια μου να με πιάνει μια –τόση δα- φοβία.
Είναι και το ότι είναι τόσο δύσκολη η υπόθεση «γιατρός» εδώ. Οι γιατροί σπάνια μιλάνε αγγλικά (συνήθως ξέρουν το «may we discuss in English?» και μόλις απαντήσεις θετικά, χάνουν τα λόγια τους). Εχω την «κακιά» συνήθεια να βομβαρδίζω με ερωτήσεις τους γιατρούς που με εξετάζουν, ακόμα και για τα πιο απλά πράγματα, η πληθώρα γιατρών στην οικογένεια ευθύνεται γι’αυτό, το ξέρω. Εδώ λοιπόν δεν μπορώ να ρωτήσω. Ακόμα κι αν η μεταφράστρια μεταφράσει ό,τι ρωτήσω, δεν θα μπορέσει να μεταφράσει την απάντηση. Για να μην αναφέρω την απίθανη περίπτωση που ενώ έκανα υπέρηχο, ο ακτιλονόγος λόγω δικού του προβλήματος υγείας, μιλούσε ψιθυριστά στην γραμματέα του (η μόνη που μπορούσε να τον καταλάβει), αυτή στην μεταφράστρια κι η μεταφράστρια σε μένα!
Μάλλον όμως δεν θα τον γλυτώσω αύριο τον γιατρό, δεν υπάρχει λόγος να το αναβάλλω άλλο. Να ηρεμήσει κι ο Δημήτρης που ανησυχεί υπέρ του δέοντος. Περαστικά μας...

Καλά δεν είναι ούτε κάν 30?

Επειδή είμαι πολύ ζηλιάρα ώστε να μείνω απέξω, και όλοι πολύ ευγενικοί ώστε να αφήνουν στα μπλογκ τους ανοιχτή την πρόσκληση για όσους θέλουν να απαντήσουν στο Ερωτηματολόγιο του Προύστ...

1. Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Να μπορώ να αναγνωρίζω τις ευτυχισμένες στιγμές.

2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;

Το δεύτερο ξυπνητήρι που χτυπάει με διαφορά μιας ώρας από το πρώτο!

3. Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;

Χθες βράδυ, όταν η κουμπάρα μου, μου έστειλε την απάντηση της RENAULT σε επιστολή Ελληνα, με θέμα «Arhidia kivotio»
4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;

Αγχώδης , αγχώδης, αγχώδης

5. Το βασικό ελάττωμά σας;

Βλ. Απάντηση Ν.4

6. Σε ποια λάθη δείχνετε μεγαλύτερη επιείκεια;

Σε αυτά που γίνονται για πρώτη φορά.

7. Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Δεν τίθεται θέμα ταύτισης
8. Ποιοι είναι οι ήρωες σας σήμερα;

Ανθρωποι, που κάνουν αυτό που θέλουν, όπως το θέλουν, αδιαφορώντας για το τί θα πουν οι άλλοι και κυρίως, χωρίς να βλάψουν κανέναν (παρ’εκτός τον εαυτό τους ίσως).
9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;

Αυτό στην Ιστάνμπουλ, το οποίο επαναλαμβάνεται σε τακτά χρονικά διαστήματα, χωρίς καμία φορά να μοιάζει με την προηγούμενη.
10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Πολλοί, αλλά πρώτα απ’ όλους ο Αζίζ Νεσίν.
11. Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άνδρα;
Το θηλυκό μυαλό του :P

12. ... και σε μια γυναίκα;
Να μην λειτουργεί σαν συμπλήρωμα ενός άντρα

13. Ο αγαπημένος σας συνθέτης

Γκόραν Μπρέγκοβιτς

14. Το τραγούδι που σφυρίζετε, κάνοντας ντους;

Θεωρείται τραγούδι το «Δημήηηητρηηηηη, πετσέταααααααααα»?

15. Το βιβλίο, που σας σημάδεψε;
Εχω την τάση, να ταυτίζομαι με τα βιβλία που αγαπώ, συνεπώς δεν είναι μόνον ένα.
16. Η ταινία, που σας σημάδεψε;

Ομορφα χωριά, όμορφα καίγονται...

17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;

Μονέ

18. Το αγαπημένο σας χρώμα;

Το μπλέ, το γαλάζιο , το σιέλ

19. Ποια θεωρείτε ως μεγαλύτερη επιτυχία σας;

Το ότι επιτέλους έμαθα να εξαντλώ όλα τα ενδεχόμενα, πριν μιλήσω.

20. Το αγαπημένο σας ποτό;

Tanqueray με σόδα

21. Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;

Που βρίσκομαι εδώ που βρίσκομαι

22. Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ’ όλα;

Τη βία, σε όλες της τις πιθανές μορφές (και νομίζω ότι είναι αμέτρητες οι άτιμες)

23. Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Να διαβάζω (όχι αυτά που γράφω:Ρ)
24. Ο μεγαλύτερος φόβος σας;

Να μην μπορώ να περπατήσω (καθόλου αβάσιμος)

25. Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;

Στους πελάτες που με τον τρόπο τους ΑΠΑΙΤΟΥΝ να μην ακούσουν την αλήθεια.
26. Ποιο είναι το μόττο σας;

Το έργο μπροστά μας , δεν είναι ποτέ τόσο μεγάλο, όσο η δύναμη μέσα μας

27. Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;

Σε αεροπορικό δυστύχημα
28. Εάν συναντούσατε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Αν (λέμε αν) τον συναντούσα, κάτι θα σκεφτόμουν
29. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεσθε αυτό τον καιρό;

Σας αρέσει η φρουτοσαλάτα???

Ταξίδι στον Παράδεισο...

Αύριο, αυτή την ώρα, θα ταξιδεύω για τον Παράδεισό μου... Θα με περιμένουν ανοιχτές αγαπημένες αγκαλιές και χαμογελαστά κυματάκια, θα συναντήσω τη θάλασσα. Θα με προϋπαντήσουν χαμόγελα τεράστια, έτοιμα να ενωθούν με το δικό μου και να σκορπίσουν πάνω από είκοσι εκατομμύρια ανθρώπων. Για μια ακόμη φορά θα νοιώσω ότι ανήκω εκεί, και ότι αυτό το "εκεί", μου ανήκει.

Σήμερα ένοιωσα άπειρες φορές ότι κουράστηκα να διοχετεύω ενέργεια σε λάθος τόπο, με λάθος αποδέκτες, σε λάθος χρόνο.

Αύριο, μεθαύριο, την Κυριακή, θα νοιώσω άπειρες φορές την αγάπη να με αγκαλιάζει κι εγώ να την σκορπάω τριγύρω μου, σε πολύβουα δρομάκια, κάτω από τεράστιες γέφυρες, σε πάρκα απέραντα, όπου οι οικογένειες γαλήνιες θα κάνουν το καθιερωμένο τους πικνίκ.

Θα με τυλίξει η απλότητα του κόσμου, η απλότητα της ζωής, που τόσο σύνθετη πρέπει να είναι, ώστε να μην μπορώ ποτέ να την αποκτήσω... Και η ψυχή μου θα προσπαθήσει μέσα σε σαρανταοκτώ ώρες, να γιατρέψει πληγές, να ξεχάσει κακίες και μικρότητες, μηνών ολόκληρων. Δικές μου πληγές και κακίες δικές μου.

Θα χαμογελάω, δεν θα είμαι απότομη, δεν θα κλειδώνω τις λέξεις μου στο μυαλό μου. Δεν θα κοιμηθώ, δεν υπάρχει τίποτα να αποφύγω με τον ύπνο και ούτε λεπτό να χάσω από την ζωή.

Ποτέ άλλοτε δεν ανυπομονούσα τόσο, να δω την Πόλη φωτισμένη μπαίνοντας...

Georgiovden

Η ημέρα του Αγίου Γεωργίου, είναι μία από τις μεγαλύτερες γιορτές για την Βουλγαρία, γιορτάζεται με μεγαλύτερο ενθουσιασμό από ότι και η μέρα του Πάσχα. Η Βουλγαρική "εκδοχή" του ονόματός μου, Γκεργκάνα, έχει λοιπόν την τιμητική της στις 6 Μάη. Για καλή μου τύχη, εκείνη την μέρα θα βρίσκομαι εκτός και θα αποφύγω τις σούβλες. Είναι ωστόσο, τόσο χαρακτηριστικά τα έθιμα των Βούλγαρων για την μέρα εκείνη, έπηρεασμένα και από την πολύχρονη Τουρκική κατοχή τους (βλ. κουρμπάν), αλλά και τόσο παλιά, ώστε σήμερα να φαντάζουν εντελώς αναχρονιστικά, που αξίζει τον κόπο να σας "βάλω στο κλίμα", παραθέτοντας μια (όσο το δυνατόν πιο πιστή), μετάφραση από ένα κείμενο του Λιουμπεν Μπογιάνωβ, σχετικό με την Γκεοργκίοβντέν.

Στην Βουλγαρία, υπάρχουν πολλά έθιμα και γιορτές, σχετικά με την ημέρα του Αγίου Γεωργίου (Georgiovden). Γιορτάζεται, στις 6 του Μάη, αν και υπάρχουν πολλές ημερολογιακές αλλαγές στην Ορθόδοξη θρησκεία (πολλές ονομαστικές εορτές, έχουν αλλάξει ημερομηνίες, εδώ και καιρό.)

Ο Αγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος (Sveti Georgi “Pobedonosez”) αγιοποιήθηκε για τα έργα του. Συνήθως απεικονίζεται να ιππεύει ένα άσπρο άλογο, και να σκοτώνει με το δόρυ του τον Δράκο. Σύμφωνα με τον θρύλο, ο Δράκος ήταν απειλή για τους βοσκούς και τα κοπάδια τους, και κάθε φορά έκλεβε ένα ζώο. Οι βοσκοί ήταν απελπισμένοι. Κατόπιν εμφανίστηκε ο Αγιος Γεώργιος και σκότωσε τον Δράκο.

Από εκείνη τη μέρα, οι βοσκοί γιορτάζουν κάθε χρόνο τον Αγιο Γεώργιο και κάνουν kurban, την σφαγή δηλαδή ζώων , σαν θυσία στον Αγιο. Σε κάθε σπίτι στα χωριά, σφάζεται ένα αρνί. Πριν από αυτό, το κεφάλι του αρνιού στολίζεται με λουλούδια και διαβάζεται μια προσευχή. Ολες οι πόρτες του χωριού, καλύπτονται με λουλούδια. Νωρίς το πρωί, οι άνθρωποι πηγαίνουν στα ποτάμια για να πλυθούν. Αυτή τη μέρα πρέπει επίσης να ζυγιστούν («pretegliam se”)- αυτή είναι η «μοναδική» μέρα που οι άνθρωποι (σύμφωνα με το θρύλο), ελέγχουν το βάρος τους. Υπάρχει μια ακόμα παράδοση, οι άνθρωποι να πηγαίνουν στις κούνιες ("lyulka") την μέρα αυτή.

Η ημέρα του Αγίου Γεωργίου , μερικά χρόνια μετά την ανεξαρτησία της Βουλγαρίας, καθιερώθηκε ώς η μέρα του Στρατού. Στο παρελθόν, εκείνη τη μέρα γίνονταν στρατιωτικές παρελάσεις. Τα τελευταία χρόνια, αυτή η συνήθεια επανέρχεται.