Η ημέρα του Αγίου Γεωργίου, είναι μία από τις μεγαλύτερες γιορτές για την Βουλγαρία, γιορτάζεται με μεγαλύτερο ενθουσιασμό από ότι και η μέρα του Πάσχα. Η Βουλγαρική "εκδοχή" του ονόματός μου, Γκεργκάνα, έχει λοιπόν την τιμητική της στις 6 Μάη. Για καλή μου τύχη, εκείνη την μέρα θα βρίσκομαι εκτός και θα αποφύγω τις σούβλες. Είναι ωστόσο, τόσο χαρακτηριστικά τα έθιμα των Βούλγαρων για την μέρα εκείνη, έπηρεασμένα και από την πολύχρονη Τουρκική κατοχή τους (βλ. κουρμπάν), αλλά και τόσο παλιά, ώστε σήμερα να φαντάζουν εντελώς αναχρονιστικά, που αξίζει τον κόπο να σας "βάλω στο κλίμα", παραθέτοντας μια (όσο το δυνατόν πιο πιστή), μετάφραση από ένα κείμενο του Λιουμπεν Μπογιάνωβ, σχετικό με την Γκεοργκίοβντέν.
Στην Βουλγαρία, υπάρχουν πολλά έθιμα και γιορτές, σχετικά με την ημέρα του Αγίου Γεωργίου (Georgiovden). Γιορτάζεται, στις 6 του Μάη, αν και υπάρχουν πολλές ημερολογιακές αλλαγές στην Ορθόδοξη θρησκεία (πολλές ονομαστικές εορτές, έχουν αλλάξει ημερομηνίες, εδώ και καιρό.)
Ο Αγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος (Sveti Georgi “Pobedonosez”) αγιοποιήθηκε για τα έργα του. Συνήθως απεικονίζεται να ιππεύει ένα άσπρο άλογο, και να σκοτώνει με το δόρυ του τον Δράκο. Σύμφωνα με τον θρύλο, ο Δράκος ήταν απειλή για τους βοσκούς και τα κοπάδια τους, και κάθε φορά έκλεβε ένα ζώο. Οι βοσκοί ήταν απελπισμένοι. Κατόπιν εμφανίστηκε ο Αγιος Γεώργιος και σκότωσε τον Δράκο.
Από εκείνη τη μέρα, οι βοσκοί γιορτάζουν κάθε χρόνο τον Αγιο Γεώργιο και κάνουν kurban, την σφαγή δηλαδή ζώων , σαν θυσία στον Αγιο. Σε κάθε σπίτι στα χωριά, σφάζεται ένα αρνί. Πριν από αυτό, το κεφάλι του αρνιού στολίζεται με λουλούδια και διαβάζεται μια προσευχή. Ολες οι πόρτες του χωριού, καλύπτονται με λουλούδια. Νωρίς το πρωί, οι άνθρωποι πηγαίνουν στα ποτάμια για να πλυθούν. Αυτή τη μέρα πρέπει επίσης να ζυγιστούν («pretegliam se”)- αυτή είναι η «μοναδική» μέρα που οι άνθρωποι (σύμφωνα με το θρύλο), ελέγχουν το βάρος τους. Υπάρχει μια ακόμα παράδοση, οι άνθρωποι να πηγαίνουν στις κούνιες ("lyulka") την μέρα αυτή.
Η ημέρα του Αγίου Γεωργίου , μερικά χρόνια μετά την ανεξαρτησία της Βουλγαρίας, καθιερώθηκε ώς η μέρα του Στρατού. Στο παρελθόν, εκείνη τη μέρα γίνονταν στρατιωτικές παρελάσεις. Τα τελευταία χρόνια, αυτή η συνήθεια επανέρχεται.
1 comment:
Tο κουμπάνι δεν είναι τουρκική επιρροή, αλλά πολύ προγενέστερη,πιθανώς προχριστιανική.Η λέξη κουρμπάν και κουρμπάνι είναι εβραϊκή,αν δεν κάνω λάθος.Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με τις λεγόμενες τουρκικές επιρροές στην Ελλάδα ή στην Βουλγαρία ή αλλού, καθώς οι τουρκικές (λεγόμενες,πάλι)παραδόσεις, είναι τόσο πολυεθνικές, όσο ακριβώς και οι Τούρκοι!
Post a Comment