Ξανθός , γαλανομάτης, φάτσα πανέξυπνη...
- Πώς σε λένε ?
- Τεό.
- Πόσο χρονών είσαι?
- Τρία - τέσσερα...
- Τρία, επεμβαίνει ο μπαμπάς.
- Και τί κάνεις Τεό μου?
- Εχετε μεγάλα σκυλάκια έξω και θα με φάνε....
Του χαμογελάω, με εκείνο το χαμόγελο που ανοίγει διάπλατα για να καταπιεί τα δάκρυα... Κάποτε το πάθαινα μόνο με κορίτσια. "Δεν είναι μητρικό ένστικτο, επιστροφή στην παιδική μου ηλικία είναι" παρηγοριόμουν. Πια δεν υπάρχει παρηγοριά, αυτό είναι και τελείωσε... Τελείωσε?
6 comments:
It ain't over till it's over......
Ayto ta leei ola....:)
Θα ήμαστε για πάντα παιδιά, μές την καρδιά.
τιποτα δεν τελειωνει..ποτε!!
Zoaki μου και Φεγγαροαγκαλιασμένη μου, δεν θέλω να πιστέψω ότι τελείωσε... Αν και ίσως θα έπρεπε.
Lianne μου, πράγματι, αυτό δεν αλλάζει :)
Σου έχω κάνει πρόσκληση για συμμετοχη σε παιχνίδι. Να γράψουμε μερικά αντικείμενα που συντροφεύουν τη καθημερινή μας μερα.
Post a Comment