Να μην υπάρχουν οι στρατοί!

Ο πιλότος που χάθηκε χθες , είχε την «ατυχία», το κορμί του να το συλλέξει από την θάλασσα, ο εχθρός, ο ίδιος εκείνος εχθρός, τον οποίο φαντασιωνόταν ότι πολεμούσε, εκτελώντας την νυχτερινή του άσκηση, λίγο πριν πάθει το βέρτιγκο του...
Το αγέννητο παιδί του θα μεγαλώσει χωρίς πατέρα, αλλά με πολύ μίσος μέσα του, γι’αυτούς που του τον στέρησαν. Οταν μπει στον αγώνα της ζωής και χρειαστεί την πατρική πλάτη να σταθεί πίσω του, ενδεχομένως να πει «χέστηκα που έγινες ήρωας, προτιμούσα να μην σε είχε κανένας, ποτέ ακούσει, αλλά πίσω μου».
Η πολιτεία, θα κλαίει και θα χτυπιέται, για το καινούργιο F16 της, που χάθηκε, μα τόσα λεφτά πεταμένα στην θάλασσα! Η ίδια πολιτεία, έχει ράτζα στα νοσοκομεία της, έλλειψη σε αίθουσες διδασκαλίας και διδακτικό προσωπικό, αλλά πληθώρα μνημείων ηρώων και πεσόντων. Η ίδια πολιτεία, με την λειψή παιδεία της, θα διδάξει το παιδί του ήρωα κι άλλα ακόμα, πως πρέπει να είναι περήφανα για κάποιον που δε γνώρισαν και ποτέ τους δεν θα γνωρίσουν. Με την ίδια λειψή της παιδεία , θα μάθει στα ίδια παιδιά τους εχθρούς τους, τους οποίους επίσης δεν γνώρισαν και δεν θα γνωρίσουν.
Κι όλοι μα όλοι, θα συνεχίζουμε για χρόνια, το ίδιο θέατρο του παραλόγου. Θα αγοράζουμε εξοπλισμό (εμείς τον πληρώνουμε, μην μου πείτε πως δεν το ξέρατε!), θα φυλάμε σύνορα, θα θρηνούμε ήρωες και θα τους χτίζουμε μνημεία. Και για να τα συντηρούμε όλα αυτά με λόγο και αιτία, θα έχουμε πάντα εχθρούς που θα μας προκαλούν και θα καραδοκούν να πατήσουν τα χώματά μας. Κι αυτοί οι εχθροί θα αναπαράγονται, πάλι από τα χώματά μας, όταν ο κάθε ένας «ήρωάς» μας που θα "φυτεύεται" σε αυτά θα αφήνει πίσω του ανθρώπους θρεμμένους με οργή...
Εδώ έρχεται πάλι ο Χατζής, επίκαιρος πάντα...

Να σταματήσουν είπαν τα καψόνια,
Να μην φορούν στην έξοδο χακί..
Να βάψουν άλλο χρώμα τα καμιόνια,
Να μην τους γράφουν φυλακή...
Μα κανείς δεν τόλμησε να πει,
Να μην υπάρχουν οι στρατοί.