Διακοπή στις διακοπές

Μισώ αυτές τις διακοπές των διακοπών. Από Μεγάλη Παρασκευή μέχρι και Δευτέρα του Πάσχα διακοπές. Σήμερα και αύριο πάλι δουλειά. Και τρέχεις να μαζέψεις τα προηγούμενα και τα επόμενα, γιατί από την Πέμπτη έως και την επόμενη Τρίτη, η Βουλγαρία γιορτάζει την Πρωτομαγιά της και τον Αη Γιώργη της, επί έξη συνεχόμενες μέρες.

Κι όταν δεν είσαι Βούλγαρος για να το θεωρείς λογικό, νοιώθεις τύψεις που θα νεκρώσει το σύμπαν για τόσες μέρες. Θες να μπεις στους ρυθμούς σου και δεν μπορείς. Γιατί πάνω που μπαίνεις, θα ξαναβγείς.

Το Πάσχα στην Ελλάδα δεν ήταν κακό (πώς θα μπορούσε άλλωστε), αλλά ανήμερα το πρωί ξυπνήσαμε και χωρίς καν να το συζητήσουμε, αρχίσαμε να πακετάρουμε τα της επιστροφής. Και με τρόμαξε το ότι δεν ήθελα να μείνω παραπάνω, απεναντίας, βιαζόμουν να χυθώ στην άδεια - ευτυχώς- Εθνική και να περάσω τα σύνορα.

Και σήμερα νοιώθω μια κερατένια μελαγχολία και καθόλου δεν ενθουσιάζομαι, που την Πέμπτη θα πάμε στο βουνό, να ηρεμήσει λιγάκι το κεφάλι μας. Να σκεφτείς, ότι πριν το Πάσχα, πως και πως το περίμενα.

Ισως φταίει και το τι έχασα τη μέρα, δυό φορές κατέβηκα στο Πλόβντιβ, να αποκτήσω το χαρτονάκι της μόνιμης παραμονής μου, τρία χρόνια τώρα το ανέβαλλα κι αν δεν έπρεπε να υποβάλλω αύριο την φορολογική μου δήλωση, θα το ανέβαλλα κι άλλο.

Εχω κουβαλήσει βιβλία μαζί μου και παραδόξως δεν με πιάνει μανία να χωθώ μέσα τους. Νοιώθω αλλαγές μέσα μου, αυτό το ταξίδι στην Ελλάδα, μου έδειξε ότι έχω απομακρυνθεί εντελώς πια κι ότι δεν μπορώ να την δω ούτε σαν τουρίστας. Την Βουλγαρία πάλι, δεν μπορώ να την νοιώσω "τόπο μου". Αιωρούμαι λοιπόν γεωγραφικά, κάνοντας πατρίδα τον γάμο μου. Είναι το μόνο "σημείο" της γης, που εξακολουθώ συνειδητά να ανήκω.Η μόνη σταθερά... Θενκς Μητσάκο μου.