Είδαμε ότι οι κοινές, καλοκαιρινές διακοπές, που σχεδιάζαμε από την μέρα που έπεσε το πρώτο χιόνι, πήγαν περίπατο. Ο πρώτος που φρόντισε να μας το θυμίσει, ήταν ο Στανισλάβ που πήρε τη Στέφκα του και σάπισε μεταξύ πισίνας και παραλίας για δεκαπέντε μέρες, μην αντέχοντας να περιμένει , να συμπέσουν οι ελαστικές ημερομηνίες μας.
Ο δεύτερος της παρέας, ο Βλάντι ο δικηγόρος μας, φρόντισε να μας τακτοποιήσει όπως - όπως, πήρε προχθές τη γυναίκα του και έφυγε για τη θάλασσα κι αυτός. Οχι, που θα περίμενε εμάς!
Ετσι, χθες βράδυ, κι ενώ ο Δημήτρης σχεδίαζε πόσα φορτηγά θέλει σήμερα, για να κλείσει το τζίρο του μήνα κι ο Μπόικο υπολόγιζε πως θα του τα βρει, γύρισα προς τη Μπόμπι, που το όνειρο της θάλασσας, την τρώει μήνες. "Πάμε μόνες μας αύριο?" της είπα.
Οι άντρες δεν εξέφρασαν αντιρήσεις, ο Μπόικο βέβαια, φρόντισε να μας πει ότι στο Οζμπορ θα υπάρχει "τσιγγανία" και γιατί δεν πάμε Χαλκιδική. Εισέπραξε ένα "χέσε μας Μπόικο που θα περάσουμε τα σύνορα για να δούμε θάλασσα" και ξαναγύρισε στα φορτηγά του.
Δεν μας πτοούσε τίποτα, έτσι σε 3 ώρες, αφήνουμε σκυλιά, παιδιά και φορτηγά στους άντρες και την κάνουμε.
Καλές μας βουτιές!!!!
No comments:
Post a Comment