Friday, December 19, 2008

Πόσο όμορφη είναι η αγάπη...




Υπάρχουν ακόμα παιδάκια που πιστεύουν στον Αη Βασίλη, το ξέρετε? Και όλα μαζί σήμερα, στον παιδικό σταθμό του χωριού μας, τον περίμεναν με αγωνία.
Η τσιγγανούλα η Τάνια, ντυμένη στα κόκκινα, χαμογελούσε που οι δασκάλες της την φωνάζουν "Πριντσέσκα".
Ο επίσης τσιγγανούλης Βέντσι, παρότι ο μικρότερος, είπε το πιο όμορφο ποίημα.
Ο Στογιάν, πήρε το πιο μικρό δώρο, αλλά το κρατούσε τόσο σφιχτά, ούτε που κοίταξε τα δώρα των άλλων και το προσωπάκι του έλαμψε. Αφήστε που μου χάρισε και τα πιο γλυκά χαμόγελα.
Η Σεβντά που τα καταγάλανα μάτια της και τα ανοιχτόχρωμα μαλλάκια της, έκαναν απίστευτα όμορφο το μαυριδερό μουτράκι, αγκάλιασε την κατάξανθη κουκλίτσα της με λατρεία. Οχι , δεν ήταν Μπάρμπι. Ηταν από κείνες τις φτωχοντυμένες κουκλίτσες των δικών μας παιδικών χρόνων.
Η ντυμένη στα κίτρινα Ιλιάνα, αγωνιούσε να πάρει πρώτη το δικό της δώρο, μέχρι τη στιγμή που την αγκάλιασα και περίμενε υπομονετικά τη σειρά της.
Οι νηπιαγωγοί που αγκαλιάζουν πενήντα παιδάκια (εκ των οποίων τα δεκαεπτά είναι τσιγγανάκια), δίνουν όλη τους την αγάπη και την φροντίδα, σε έναν τόπο που δεν προσφέρει πολλά. Κι είναι τόσο ζεστή και μεγάλη αυτή η αγάπη, που όλα τα παιδάκια αναφώνησαν "Πόσο όμορφη είναι η αγάπη και πόσο καλός γίνεσαι όταν σε αγαπούν!".
Παραδόξως, αποστήθισα τις φατσούλες και τα ονόματα από τα τσιγγανάκια. Ισως γιατί δεν τα είχα ξαναδεί σε σχολείο. Ξανθά, καλοντυμένα, υπάκουα παιδάκια βλέπεις παντού. Και παραδόξως, τα τσιγγανάκια είχαν πολύ πιο λαμπυρίζοντα βλέμματα και πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον για την γιορτή.
Στο τέλος της γιορτούλας, οι δασκάλες πήραν τα μικρότερα παιδάκια και αποχώρησαν για το μεγάλο, φωτεινό τους δωμάτιο, για να ανοίξουν τα δώρα τους. Δεν μπορούσαν να περιμένουν. Τα μεγαλύτερα καμάρωναν "πηγαίνετε κυρία, εμείς είμαστε μεγάλοι, δεν έχουμε αγωνία!". Πέντε χρονών αγγελούδια, δεν είχαν αγωνία να ανοίξουν τα φτηνά μεν, πολύχρωμα δε πακέτα τους!
Τα παιδιά εδώ δεν μοιάζουν με τα ελληνόπουλα. Οχι, γιατί δεν κάνουν απεργίες και διαδηλώσεις, όχι. Τα ελληνόπουλα, δεν θα ξεφώνιζαν από χαρά επειδή θα έπαιρναν δώρο ένα σακουλάκι με τρία μανταρίνια και δύο φτηνές σοκολάτες, ούτε επειδή είχαν το απρόσμενο έξτρα δώρο, ενός σοκολατένιου Αη Βασίλη. Κάνω λάθος?
Πόσα πράγματα, αντικαθιστά η αγάπη τελικά?
Να έχουμε γιορτές φωτεινές και γεμάτες από αγάπη, σαν τα χαμόγελα των παιδιών, που ξέρουν να βρίσκουν την ευτυχία στα λίγα και ουσιαστικά. Να είστε σίγουροι, ότι με αυτά τα παιδιά, το μέλλον του κόσμου μας δεν κινδυνεύει...

Ο Δημήτρης μου , το αφηγήθηκε πολύ καλύτερα...

2 comments:

kapote-sth-bg said...

Να συμπληρώσω εδώ georgia , πιστέυω ότι μου επιτρέπεις ,
Ο παιδικός αυτός σταθμός στήθηκε από τον δήμαρχο του χωριού Ognianovo , τον αγαπητό Μίτκο μας, που παρότι τραχύς σαν παρουσία , είναι από τους πιο γλυκούς ανθώπους που έχουμε γνωρίσει, αγωνιστής και φίλος της ιδιαίτερης αυτής πατρίδας του.

Το έργο του,αναλογικά με τα μέσα που διαθέτει είναι τεράστιο και παράδειγμα για τους δικούς μας πολιτικούς.

Ο δήμαρχος , έχει επίσης ανακαινήσει μερικώς το δημοτικό σχολείο, ένα καταπληκτικό κτίριο των αρχών του αιώνα και είναι ο πατέρας των 700 περίπου τσιγγάνων που ζουν στο χωριό μαζί με τους 2000 "βούλγαρους"

Marina said...

Πόσο όμορφη και καλωσυνάτη ακούγεται η γιορτή σας! Τα μάτια των παιδιών που προσμένουν το οτιδήποτε έξω απο την καθημερινότητα φτιάχνει το πιο ακριβό στολίδι, γεμίζει τη καρδιά μας ζεστασιά. Και ναί τα Ελληνόπουλα του σήμερα θα αδιαφορούσαν ή και ξύνιζαν για τα δώρα που δώσατε στη μακρινή Βουλγαρία, γιατί τα δικά μας έχουν μάθει σε περισσότερα.
Ομως ο πεθερός μου δεν παύει να μας λέει ότι όταν ήταν μικρός (λίγο μετά το 46) στο ορεινό χωριό του, ο Αγιος Βασίλης μοίραζε, ζεστά κάστανα και γλυφιτζούρια (απο καραμελωμένη ζάχαρη μόνο)για τα χρόνια πολλά και τι χαρά κάνανε και ο πιο μεγάλος λαχνός ήταν ένα σακί φασόλια! Αλλες εποχές!
Καλή χρονιά!