Τα χαμόγελα της αγάπης

Σάββατο βράδυ στην Ιστικλάλ.
Ανακατεμένες μυρωδιές από γεμιστά μύδια, κάστανα και βρασμένο καλαμπόκι.
Το πολύχρωμο πλήθος, σχηματίζει ένα τεράστιο χαμόγελο που ξεκινά από την πλατεία του Ταξίμ και φτάνει στο Λύκειο του Γαλατά.
Μικροί και μεγάλοι, χαίρονται τις τελευταίες καλοκαιρινές βραδυές.
Ο Δημήτρης έχει αποσπαστεί από την παρέα και έχει κολλήσει σε ένα από τα αμέτρητα πηγαδάκια ανθρώπων. Με κοιτάζει και μου κάνει νόημα να πλησιάσω.
Τί τόσο αξιοπρόσεκτο, καθήλωσε τόσο κόσμο γύρω του?
Το κοριτσάκι «των ονείρων μας», καθισμένο στην αγκαλιά του πατέρα του, χαμογελά στον ζωγράφο του δρόμου. Η οικογένεια, μαζί με τα ψημένα καλαμπόκια, θα πάρει απόψε στο σπίτι και το πορτραίτο της μικρής.
Ο πατέρας πνιγμένος στην ευτυχία, μοιράζει χαμόγελα σε όσους έχουν μαζευτεί και δεν θαυμάζουν το μπλοκ στα χέρια του ζωγράφου, αλλά την αγάπη που ξεχυλίζει από την πατρική αγκαλιά. Δίπλα, όρθια η μάνα, δύσκολο να καταλάβεις την έκφρασή της. Καλυμένη ολόκληρη, δεν μπορώ να δω τα μάτια της.
Κοιτάζω τον πατέρα και μου χαρίζει ένα χαμόγελο. Θέλω να την φωτογραφήσω. Η όψη της καλυμένης μάνας, συγκρατεί την μηχανή στα χέρια μου. Να ρωτήσω καλύτερα. Του γνέφω, "μπορώ"? «Νο πρόμπλεμ!» μου απαντά γελώντας και εστιάζω πάνω τους. Ο πατέρας κάτι ψιθυρίζει στην μικρή κι αυτή αποσπά το χαμόγελό της από τον ζωγράφο και το γυρίζει πάνω μου. Φωτεινό, αγαπημένο, αγνό. Το τελευταίο δευτερόλεπτο, ο πατέρας κάνει τα μαλλάκια της στην άκρη, για να φαίνεται το πρόσωπάκι της καλύτερα.

Αυτό ήταν! Βάζω τα χέρια στο στήθος και υποκλίνομαι "ευχαριστώ".

«Τί χαρούμενο παιδί και τί ευτυχισμένος πατέρας!» μονολογώ.
«Πνιγμένη από πατρική αγάπη, η μικρή» συμπληρώνει ο Δημήτρης που με άκουσε.
«Μακάρι να μην την καλύψει όταν μεγαλώσει, είναι τόσο όμορφη!» σκέφτομαι.