Για το... περιβάλλον ρε γαμώτο!

Χθες βράδυ, έξω από το μεγάλο σουπερ-μάρκετ στον τσιγγάνικο μαχαλά. Είναι τόσος ο κόσμος, που δεν μπορείς να μπεις στο μαγαζί αν δεν σπρώξεις καμμιά δεκαριά. Στην είσοδο, λες και γίνεται πανηγύρι. Ενας ψηλός, καλοζωισμένος Βούλγαρος γύρω στα πενήντα-πενηνταπέντε, ακούγεται να δίνει διαταγές.
- Μάζεψέ το αυτό! Κι αυτό! Και το άλλο χαρτάκι!
Τον κοιτάζω, προσπαθώντας να καταλάβω ποιόν διατάζει. Βλέπω και τον σεκιουριτά που τον ενθαρρύνει, χαμογελώντας με ικανοποίηση.
- Τώρα, πήγαινέ τα στο καλαθάκι! Και γύρνα για τα υπόλοιπα!
Ο αποδέκτης των διαταγών, είναι ένα κοριτσάκι γύρω στα έξη. Υπακούει πειθήνια, σκύβει και μαζεύει όλο το σκουπιδαριό από ταμειακές αποδείξεις, που έχει πεταχτεί έξω από την είσοδο. Οχι, δεν τα πέταξε το κοριτσάκι. Διότι δεν είναι εκεί για ψώνια. Είναι ένα από τα παιδάκια, που σε παρακαλούν να τους δώσεις το καρότσι σου φεύγοντας, για να κερδίσουν τα είκοσι στουτίνκι που έχεις βάλει. Ωστόσο, υπακούει τον κύριο και μαζεύει τα χαρτάκια, πάει κι έρχεται στον κάδο απορριμάτων.
Εχω «φορτώσει» τόσο άγρια, που μου έρχεται να του πατήσω το μπεζ παπούτσι-φίδι! Σε δευτερόλεπτα, βρίσκομαι μέσα στο μαγαζί σπρωγμένη και γυρίζω προς τον Δημήτρη
- Τώρα μπορείς να μου πείς με ποιό δικαίωμα, έβαζε το τσιγγανάκι να μαζέψει τα σκουπίδια????
Δεν πήρα απάντηση , προφανώς γιατί δεν υπήρχε.
Ο άνετος κυριούλης, δεν έκανε παρατήρηση σε κανέναν από όσους πετούσαν τα σκουπίδια. Ούτε έσκυψε ο ίδιος βέβαια, να μαζέψει κανένα. Αν το έκανε, είμαι σίγουρη ότι δεν θα υπήρχαν σκουπίδια, τόσο άγριος ήταν. Και βεβαίως, η φτωχή μας χώρα, είναι ένα απέραντο σκουπιδαριό, παρότι υπάρχουν πολλοί άγριοι κύριοι «που την νοιάζονται»!. Εβγαλε όλο τον αυταρχισμό του στο πιτσιρίκι, υποχρεώνοντας το να μαζέψει τα σκουπίδια των άλλων! Επειδή ήταν τσιγγανάκι ασφαλώς! Σε άλλο παιδάκι δεν τολμούσε να το κάνει αυτό! Και σίγουρα γύρισε σπίτι του, περήφανος για την προσφορά του στο περιβάλλον και το κοινωνικό σύνολο.
Βγαίνοντας, δεν πέτυχα έξω τη μικρή. Είχε προφανώς φοβηθεί, ότι θα την βάλουν ΚΑΙ να σφουγγαρίσει κι έφυγε τρέχοντας, μετά το καθάρισμα. Σκασίλα της και για τα καροτσάκια! Κρίμα , όχι μόνο γιατί θα της έδινα το καρότσι μου αλλά της είχα αγοράσει κι ένα σοκολατένιο γλυκό, γαμώτο! Εψαξα μήπως πετύχω τον Ζόρο, τον άλλο κολλητό μου «καροτσάκια», αλλά προφανώς είχε πέσει σήμα ατάκτου υποχώρησης. Στην μάχη για το περιβάλλον, καμιά φορά, νικάει ο ρατσισμός!

Λίγκλα

Και οι σκέψεις σκάνε σαν πυροτεχνήματα...
Δεν έχουμε μια φωτογραφία της. Δεν την φωτογραφίσαμε ποτέ, δεν έτυχε.
Πού είναι το γιλεκάκι που της έφτιαξε ο Τόνυ, αυτό που έγραφε «SECURITY»?
Μήπως είναι χειρότερα που δεν την αφήσαμε να πεθάνει εδώ,
με όλους μας γύρω της?
Μήπως δεν νοιώθει άνετα στο σπίτι του γιατρού Κίροβ?
Δεν προλάβαμε να την κουρέψουμε και να της κάνουμε μπάνιο.
Αν φύγει αύριο, που θα λείπουμε,
ο γιατρός Κίροβ,θα σκεφτεί να την φέρει εδώ?
Θέλω να είναι δίπλα στον Πλάμεν, αν φύγει.
Να βλέπει το ποτάμι, κάτω από την μεγάλη καρυδιά.
Σε ποιόν να το πω?
Πώς θα είναι η είσοδος χωρίς αυτήν?
Ποιός θα με υποδέχεται με χαρές τα βράδυα που θα κατεβαίνω στο σπίτι?
«Οταν γυρίσει, θα την δέσουμε!» μου λέει με σιγουριά η Ελένα.
Η φράση της, πολύχρωμο πυροτέχνημα.
Πιάνομαι πάνω της.
«Θα γυρίσει, λες?»
Θα γυρίσει , μέχρι χθες περπατούσε.
Την χαϊδεύαμε και δεν πονούσε.
Της έβρεχα τα χείλη με νερό και γλυφόταν.
Μέχρι χθες το πρωί, δεχόταν τροφή και νερό.
Μόλις σήμερα παρουσίασε την αναιμία.
Το προλάβαμε?
Αν είχε κάνει μαγνητική νωρίτερα?
Αν ήταν δεμένη και δεν έβγαινε στον δρόμο?
Αν της είχα βγάλει μια φωτογραφία με το σεκιουριτάδικο γιλεκάκι της?
‘Η τότε που πασαλείφτηκε με τις μπογιές κι απέκτησε πράσινες ανταύγειες?
Ο Κραστάν την έλεγε «Κιλιμάκι», ο Κραστάν έφυγε.
Εμείς την λέμε «Λίγκλα», γιατί ξάπλωνε για χάδια με το που μας έβλεπε.
Πριν τρία χρόνια ήρθε μόνη της, διωγμένη, χαμένη, ποιός ξέρει?
Αυτή μας διάλεξε.
Και έμεινε!
Ελεύθερη, δεν την δέσαμε ποτέ.
Δεν θέλησε ποτέ να φύγει.
Γιατί να το κάνει τώρα?

Χθες αναθαρρήσαμε όλοι, ο γιατρός είπε ότι γαύγιζε τις γάτες του.
Σκέφτηκα ότι δεν θα χρειαστεί ποτέ, να ανεβάσω αυτό το κείμενο, που έγραψα την μέρα που την πήρε. Τελευταία αναλαμπή.
Αντεξε μια εβδομάδα. Πριν λίγο ο Κίροβ τηλεφώνησε, ζητώντας την συγκαταθεσή μας για ευθανασία. Δεν απάντησα, την έδωσε η Ελένα. Στο μόνο που απάντησα, ήταν όταν ρώτησε αν θέλουμε να την φέρει εδώ. Θέλω, να είναι δίπλα στον Πλάμεν, να βλέπει το ποτάμι κάτω από την μεγάλη καρυδιά. Δεν θα μάθουμε ποτέ αν την χτύπησε άνθρωπος ή αυτοκίνητο.
Θα σκέφτομαι μόνο ότι έφυγε, τόσο απρόσμενα, όσο ήρθε.

Κοστολόγηση

Βιώνω μια περίοδο ευαισθησίας, αδιευκρινίστου προελεύσεως. Σε σημείο που αλλάζω κανάλι, επειδή η ταινία που παρακολουθώ, αναφέρεται στην αρχή στον θάνατο ενός παιδιού. Συνεπώς μην περιμένετε κάτι χαρούμενο ή αστείο. Βλέπετε, η ευαισθησία με οδηγεί πάντα σε ανάλυση άσχημων καταστάσεων και αναμετάδοση θεμάτων που με πονούν.
Ετσι σήμερα το πρωί, ανακάλυψα ότι η αξία της ανθρώπινης ζωής δεν κοστολογείται διαφορετικά από την αξία ενός καφέ. Πόσες φορές, δεν έχουμε ακούσει τις απίθανες οικονομικές «αναλύσεις» (γράφεται ακριβώς όπως αυτές των ούρων), για την τιμή του καφέ? Πώς μπορεί ας πούμε στην Αθήνα ο καφές να στοιχίζει παραπάνω απ’ ότι στη Ρώμη και γιατί είναι πιο ακριβός, ας πούμε στο Παρίσι? Για να είμαι ειλικρινής, ουδέποτε συγκράτησα αυτές τις τιμές, γιατί όταν θέλω έναν καφέ, θα τον πιώ όπου και να είμαι αδιαφορώντας με το πόσο θα κοστίσει. Για τον ίδιο λόγο, ποτέ δεν κοιτάζω τις τιμές στα σούπερ μάρκετ. Αφού θα αγοράσω έτσι κι αλλιώς, αυτά που χρειάζομαι, ποιός ο λόγος να το κάνω?
Αλλά ας επανέλθουμε στην κοστολόγηση της ανθρώπινης ζωής. Την τιμή της οποίας κοιτάζω μανιωδώς, χρόνια. Η δε μανία μου γίνεται μεγαλύτερη όταν βιώνω αυτές τις ευαισθησίες, αδιευκρινίστου προελεύσεως. Η κοστολόγηση λοιπόν μιας ανθρώπινης ζωής, στην χώρα που ζω, είναι αντίστοιχη των καθ’ όλα χαμηλότερων κοστολογίων της. Αντίστοιχη του φτηνότερου καφέ της, σε σύγκριση πάντα με την Ελλάδα. Η κυβέρνηση, έδωσε αποζημιώση (δεν είναι αυτός ο σωστός όρος, αλλά αυτός μου ήρθε στα γρήγορα) δέκα χιλιάδες λέβα για κάθε έναν από τους δεκαπέντε νεκρούς της Οχρίδας. Δηλαδή, πέντε χιλιάδες ευρώ.

Θα μου πείτε, ότι το ποσό, για τα βουλγαρικά δεδομένα είναι πράγματι μεγάλο. Οτι και πάλι καλά που έδωσε αποζημίωση, δεν ήταν άλλωστε υποχρεωμένη να το κάνει. Ναι, συμφωνώ και πράγματι θαυμάζω τον τρόπο που λειτούργησε, απέναντι σε αυτή την εθνική συμφορά. Αλλά πέντε χιλιάδες ευρώ για μια ανθρώπινη ψυχή, είναι ένα αστείο. Φαντάζεστε τί θα λέγαμε στην Ελλάδα, σε αντίστοιχη περίπτωση?
Οι συγγενείς των θυμάτων, λειτουργώντας με την ίδια σύνεση που λειτούργησε η κυβέρνηση (η οποία βράβευσε με παράσημο ανδρείας, όλους τους κατοίκους της ΠΓΔΜ , οι οποίοι βοήθησαν στην διάσωση των επιζήσαντων), θα ευχαριστήσουν την κυβέρνησή τους για αυτό το ποσό. Δεν θα ζητήσουν περισσότερα, δεν θα ψάξουν άκρη μέσω της δικαστικής οδού. Οι άνθρωποί τους, είχαν με κόπο μαζέψει τα εκατόν πενήντα λέβα για την τριήμερη εκδρομή τους και γνώριζαν ότι με αυτό το ποσό, δεν ήταν δυνατόν να ταξιδέψουν με πολυτελή μέσα, ούτε να έχουν ταξιδιωτική ασφάλιση. Γνώριζαν, ότι το ταξίδι είχε οργανωθεί άρπα-κόλλα, γιατί πολύ απλά δεν θα μπορούσαν να πληρώσουν, τίποτε πιο οργανωμένο. Οχι, σαφώς και ο πνιγμός δεν ήταν στο πρόγραμμα της εκδρομής, αλλά τί αλλάζει τώρα?
Ετσι, όλοι εμείς που θα σνομπάραμε μια τέτοια εκδρομή, που δεν θα την είχαμε καν ανάγκη και θα προτιμούσαμε μια πτήση τσάρτερ για έναν πολυτελή προορισμό, θα κοστίζαμε πολύ περισσότερο εάν το αεροπλανάκι μας τσακιζόταν. Οι συγγενείς μας, επί χρόνια ολόκληρα θα απαιτούσαν αποζημιώσεις λες και με αυτές θα μας έφερναν πίσω. Μόνιμα, η καραμέλα θα ήταν «για να πληρώσουν οι υπαίτιοι», «για την μνήμη των νεκρών μας!». Και βέβαια αυτοί θα θεωρούνταν οι απόλυτα ενεργοί πολίτες! Αυτοί που θα αλλάξουν τον κόσμο, μην αφήνοντας το άδικο να περάσει! Ναι κι εδώ ίσως έχετε αντίλογο. Αν οι άνθρωποι αυτοί, δεν έκαναν αυτές τις φθηνές εκδρομές με τα ημι-παράνομα γραφεία ταξιδίων, δεν θα υπήρχε το φαινόμενο. Μπορώ όμως κι εδώ να απαντήσω, ότι αυτή η εκδρομή για αυτούς τους ανθρώπους, είναι ότι θα ήταν για μας ένα ταξίδι – όνειρο ζωής. Και ο καθένας μας που θέλει να πραγματοποιήσει το όνειρό του, φροντίζει να του φτάσουν τα λεφτά του.
Που θέλω να καταλήξω εν ολίγοις? (Και εν πολλοίς, εν τέλει). Σε μια φράση, που σίγουρα χρειάζεται διευκρίνηση, αλλά θα την αφησω να αιωρείται και να την αντιληφθεί καθένας, όπως θέλει:
Σήμερα, αντιλήφθηκα , ότι όσο πιο μεγάλο είναι το παράστημα μιας ψυχής, τόσο χαμηλότερη οικονομική αξία έχει.

Το Ιλιντεν και η Μαντόνα

Χθες, ενώ το αεροπλάνο πετούσε σε έναν ηλιόλουστο ουρανό, είπα την μαγική φράση :
- Βαρέθηκα το καλοκαίρι! Θέλω χειμώνα, με κούπες καφέ και χουχούλιασμα.
Δεν άργησα να τον δω, μόλις βρεθήκαμε πάνω από τη Σόφια. Και τον κατάλαβα για τα καλά, όταν βγήκα τρέχοντας από το αεροδρόμιο, για να καπνίσω το πρώτο μου τσιγάρο. Δεκατρείς βαθμοί , όλοι κι όλοι και ο ουρανός καταράκτης.
Η Βουλγαρία θα έπρεπε να γιορτάζει χθες, όπως κάθε 6η του Σεπτέμβρη. Δεν το έκανε. Γιατί μετά την Μητρόβα (βλέπε προηγούμενη ανάρτηση), μας προέκυψε η Οχρίδα, που τράβηξε δεκαπέντε Βούλγαρους στα νερά της. Ισως γι΄αυτό, ο ουρανός συνηγόρησε με το όλο κλίμα και άνοιξε τις κανουλές του χθες. Και πέραν των ψυχών που χάθηκαν, βρήκαμε κι άλλο ένα λόγο να τα βάλουμε με τους γείτονες. Δεν ήταν και δύσκολο.
Κάτι το πόσο παλιό ήταν το σαπιοκάραβο, κάτι πόσο υπέρβαρο, κάτι οι γιατροί της γειτόνισσας που ζητούσαν να πληρωθούν από τους διασωθέντες, ήρθε κι έδεσε. Λέτε να έχουμε και κανένα βέτο πάλι?

Οπως και να έχει, ευθύνες υπάρχουν. Και διερωτώμαι, πώς μπορεί οποιοδήποτε τουριστικό πλοιάριο, να μην έχει σωσίβια! Η απλούστερη απορία που έχει κανείς, μετά από μια τέτοια τραγωδία. Το πλοιάριο βυθίστηκε μέσα σε ελάχιστα λεπτά, με τους επιβάτες να προσπαθούν να κρατηθούν από ό,τι έβρισκαν. "Δύο γυναίκες, φιλονικούσαν για μια καρέκλα, στο τέλος πνίγηκαν και οι δύο".
Ο Μητροπολίτης του Πλόβντιβ χθες, στην επιμνημόσυνη δέηση για τους δεκαπέντε νεκρούς, ανέφερε την αιτία του ναυαγίου. Η οποία αιτία, δεν είχε καμία σχέση με τις ανακοινώσεις της κυβέρνησης. Κατ΄αυτόν λοιπόν, «Ο Θεός τιμωρεί το Βουλγαρικό έθνος για τις αμαρτίες του και κυρίως γιατί στις 29 Αυγούστου, αντί να νηστεύουν για την γιορτή του Αγίου Ιωάννη, διασκέδαζαν στην συναυλία της Μαντόνα!!!» Μεταξύ μας, η εκκλησία είχε τόσο φαγωθεί με την εν λόγω συναυλία που κουτί της έπεσε μια καταστροφή, για να έχει να λέει.

Οχι, δεν είπε κάτι για τα παιδιά από το χωριό Αντόν που έμειναν ορφανά, ούτε για το ποιός θα τα ταϊζει από εδώ και πέρα. Αυτά τα παιδάκια, είναι αδύνατον να βρίσκονταν στην συναυλία της Μαντόνα, για να το πληρώνουν έτσι. Συν τοις άλλοις, δεν βρέθηκε κανένας να τον ρωτήσει, γιατί ο Θεός προτίμησε να τιμωρήσει τα συγκεκριμένα άτομα, καθ' οδόν για το προσκύνημά τους, στο μοναστήρι του Οσίου Ναούμ και δεν έκαψε κανένα από τα μαφιόζικα στέκια της πρωτεύουσας!

Σήμερα, ημέρα Εθνικού Πένθους για την Βουλγαρία, έχει ήδη αρχίσει να μου τη σπάει το φθινόπωρο, το οποίο διακαώς επιθυμούσα. Είναι πολύ νωρίς, για να κρυφτεί ο ήλιος, τώρα που το ξανασκέφτομαι...

Υ.Γ2. Το Παρίσι, το κρατώ σε εκρεμμότητα. Γιατί δεν πρόλαβε να με μαγέψει.

Σπάσκα Μητρόβα

Εχετε φανταστεί ποτέ, ότι μια γυναίκα, θα μπορούσε να καταδικαστεί σε φυλάκιση γιατί δεν παρείχε κλίνη στον πρώην σύζυγό της, όταν αυτός την επισκεπτόταν για να δει το παιδί τους?
Εγώ πάντως, δεν το είχα φανταστεί!

Η 23χρονη Σπάσκα Μητρόβα, Βουλγαρικής καταγωγής, καταδικάστηκε από δικαστήριο της ΠΓΔΜ, σε τρίμηνη φυλάκιση, για τον παραπάνω λόγο. Ηδη εκτίει την ποινή της, σε φυλακή της ΠΓΔΜ. Να σημειωθεί ότι η 23χρονη αντιμετωπίζει, σοβαρότατο πρόβλημα υγείας (πάσχει από καρκίνο του μαστού) και το ανήλικο παιδάκι της, φιλοξενείται πλέον σε ίδρυμα.

Ο λόγος του διαζυγίου ήταν η διαρκής άσκηση βίας, από τον σύζυγό της, κυρίως λόγω της Βουλγαρικής καταγωγής της. (Λες και δεν ήξερε την καταγωγή της, όταν την παντρεύτηκε!).

Η άρνησή της να του επιτρέπει να κοιμάται στο σπίτι της, όταν ήθελε να επισκέπτετε το παιδί τους, την έστειλε στην φυλακή.

Ο πρόεδρος της ΠΓΔΜ, δεν έκανε αποδεκτή την αίτηση χάριτος (αφού κατ'αρχάς, αρνήθηκε ότι την έλαβε).

Συγκεκριμένα, σε επιστολή του προς την μητέρα της Μητρόβα, ισχυρίζεται πως "δεν μπορεί να δώσει χάρη στην νεαρή γυναίκα, εφόσον το σύνταγμα της χώρας του, του δίνει το δικαίωμα να πράξει κάτι ανάλογο, μόνο σε περιπτώσεις, που άπτονται άμεσα, του εθνικού συμφέροντος και η συγκεκριμένη, δεν είναι μία από αυτές". Παράλληλα, συμβουλεύει την οικογένεια της φυλακισμένης, "να ζητήσει χάρη με την κανονική διαδικασία που προβλέπεται, από το υπουργείο Δικαιοσύνης"! (Κοινώς "φέξε μου και γλύστρησα").

Στις αρχές του περασμένου Αυγούστου, η Βουλγαρική κυβέρνηση αποφάσισε να επέμβει (μιας και η Σπάσα είναι κάτοχος Βουλγαρικού διαβατηρίου). Παρ' όλες τις επαφές ανάμεσα στις δύο πλευρές, δεν υπήρξε αποτέλεσμα.

Σήμερα το πρωί, το εθνικιστικό κόμμα της Βουλγαρίας, πρότεινε την άσκηση βέτο ως προς την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ. Την ίδια στιγμή, η Βουλγαρική κυβέρνηση, ανακοίνωνε, ότι εξάντλησε όλες τις πιέσεις, προκειμένου να αποφυλακιστεί η Σπάσκα. "Δεν θέλουμε να επέμβουμε στους Νόμους και την Δικαιοσύνη ενός ξένου κράτους. Θεωρήσαμε απλά, ότι θα λειτουργούσαν τα ανθρωπιστικά αισθήματα".

Οι Βούλγαροι θεωρούν ότι το μόνο που μπορούν πλέον να κάνουν, είναι να πιέσουν την ΠΓΔΜ, μέσω του Ε.Ε.