Λίγκλα

Και οι σκέψεις σκάνε σαν πυροτεχνήματα...
Δεν έχουμε μια φωτογραφία της. Δεν την φωτογραφίσαμε ποτέ, δεν έτυχε.
Πού είναι το γιλεκάκι που της έφτιαξε ο Τόνυ, αυτό που έγραφε «SECURITY»?
Μήπως είναι χειρότερα που δεν την αφήσαμε να πεθάνει εδώ,
με όλους μας γύρω της?
Μήπως δεν νοιώθει άνετα στο σπίτι του γιατρού Κίροβ?
Δεν προλάβαμε να την κουρέψουμε και να της κάνουμε μπάνιο.
Αν φύγει αύριο, που θα λείπουμε,
ο γιατρός Κίροβ,θα σκεφτεί να την φέρει εδώ?
Θέλω να είναι δίπλα στον Πλάμεν, αν φύγει.
Να βλέπει το ποτάμι, κάτω από την μεγάλη καρυδιά.
Σε ποιόν να το πω?
Πώς θα είναι η είσοδος χωρίς αυτήν?
Ποιός θα με υποδέχεται με χαρές τα βράδυα που θα κατεβαίνω στο σπίτι?
«Οταν γυρίσει, θα την δέσουμε!» μου λέει με σιγουριά η Ελένα.
Η φράση της, πολύχρωμο πυροτέχνημα.
Πιάνομαι πάνω της.
«Θα γυρίσει, λες?»
Θα γυρίσει , μέχρι χθες περπατούσε.
Την χαϊδεύαμε και δεν πονούσε.
Της έβρεχα τα χείλη με νερό και γλυφόταν.
Μέχρι χθες το πρωί, δεχόταν τροφή και νερό.
Μόλις σήμερα παρουσίασε την αναιμία.
Το προλάβαμε?
Αν είχε κάνει μαγνητική νωρίτερα?
Αν ήταν δεμένη και δεν έβγαινε στον δρόμο?
Αν της είχα βγάλει μια φωτογραφία με το σεκιουριτάδικο γιλεκάκι της?
‘Η τότε που πασαλείφτηκε με τις μπογιές κι απέκτησε πράσινες ανταύγειες?
Ο Κραστάν την έλεγε «Κιλιμάκι», ο Κραστάν έφυγε.
Εμείς την λέμε «Λίγκλα», γιατί ξάπλωνε για χάδια με το που μας έβλεπε.
Πριν τρία χρόνια ήρθε μόνη της, διωγμένη, χαμένη, ποιός ξέρει?
Αυτή μας διάλεξε.
Και έμεινε!
Ελεύθερη, δεν την δέσαμε ποτέ.
Δεν θέλησε ποτέ να φύγει.
Γιατί να το κάνει τώρα?

Χθες αναθαρρήσαμε όλοι, ο γιατρός είπε ότι γαύγιζε τις γάτες του.
Σκέφτηκα ότι δεν θα χρειαστεί ποτέ, να ανεβάσω αυτό το κείμενο, που έγραψα την μέρα που την πήρε. Τελευταία αναλαμπή.
Αντεξε μια εβδομάδα. Πριν λίγο ο Κίροβ τηλεφώνησε, ζητώντας την συγκαταθεσή μας για ευθανασία. Δεν απάντησα, την έδωσε η Ελένα. Στο μόνο που απάντησα, ήταν όταν ρώτησε αν θέλουμε να την φέρει εδώ. Θέλω, να είναι δίπλα στον Πλάμεν, να βλέπει το ποτάμι κάτω από την μεγάλη καρυδιά. Δεν θα μάθουμε ποτέ αν την χτύπησε άνθρωπος ή αυτοκίνητο.
Θα σκέφτομαι μόνο ότι έφυγε, τόσο απρόσμενα, όσο ήρθε.