Ιδρυμα Αζίζ Νεσίν (2)

Ο γνωστός Τούρκος συγγραφέας Αζίζ Νεσίν, δημιούργησε το 1973 , στην Τσατάλτζα της Κωνσταντινουπολης ένα ίδρυμα για άπορα παιδιά. Το ίδρυμα ξεκίνησε να λειτουργεί στην παρούσα μορφή του το 1982 και σήμερα φιλοξενεί 42 παιδιά, από διάφορες περιοχές της Τουρκίας.

Ο Αζίζ Νεσίν έζησε εκεί, μέχρι και το τέλος της ζωής του, το 1995. Πριν πεθάνει, ζήτησε να ταφεί στον κήπο του ιδρύματος, για να μπορεί καθημερινά να ακούει τα βήματα των παιδιών. Η επιθυμία του αυτή εκπληρώθηκε.
Μετά τον θάνατό του, πρόεδρος του Ιδρύματος, ορίστηκε ο γιός του Αλί, καθηγητής Μαθηματικών σε Πανεπιστήμιο της Πόλης.
Τα παιδιά που φιλοξενούνται στο ίδρυμα, προέρχονται από άπορες οικογένειες, οι οποίες δεν μπορούν να τους προσφέρουν εφόδια για εκπαίδευση. Μπαίνουν στο ίδρυμα, συνήθως κατά την προσχολική ηλικία και αποχωρούν από αυτό, όταν είναι ικανά να εξασφαλίσουν μόνα τους το εισόδημα που απαιτείται για την διαβίωσή τους. Αυτό σημαίνει, ότι τα περισσότερα παιδιά, αποχωρούν από το Ιδρυμα, μετά την ολοκλήρωση και των πανεπιστημιακών τους σπουδών και την εύρεση κάποιας εργασίας. Τα παιδιά μπορούν, εφόσον το επιθυμούν να επισκέπτονται τις οικογένειές τους και το αντίστροφο.

Οσα φοιτούν σε πανεπιστήμια της Πόλης, μένουν σε διαμερίσματα που έχουν αγοραστεί όλα αυτά τα χρόνια από το Ιδρυμα. Οταν φοιτούν σε άλλες πόλεις, το ίδρυμα καλύπτει και τα έξοδα κατοικίας τους. Το Ιδρυμα καλύπτει επίσης όλα τα έξοδα σπουδών των παιδιών, την διατροφή τους και τον ρουχισμό τους.
Τα έσοδα του Ιδρύματος, προέρχονται από δωρεές εθελοντών – φίλων του Ιδρύματος και από τα πνευματικά δικαιώματα του συγγραφικού έργου του Αζίζ Νεσίν. Παράλληλα, στο Ιδρυμα λειτουργεί ένα μικρό κατάστημα, στο οποίο πωλούνται χειροτεχνήματα των παιδιών , καθώς και αγροτικά προϊόντα από τα μποστάνια του ιδρύματος.
Υπηρεσίες στο Ιδρυμα, προσφέρουν εθελοντές, οι οποίοι μαθαίνουν στα παιδιά, ξένες γλώσσες, θέατρο, ξυλογυπτική, κεραμική τέχνη κλπ. Οποιοσδήποτε μπορεί να επισκεφθεί το ίδρυμα και να δει τις συνθήκες διαβίωσης των παιδιών, να παίξει μαζί τους, να μιλήσει με τους εθελοντές και να επισκεφτεί το μικρό μουσείο με τα προσωπικά αντικείμενα του Αζίζ Νεσίν.

Επειδή το Ιδρυμα το βλέπω σαν ένα δικό μου κομμάτι, μου ήταν εξαιρετικά δύσκολο να γράψω μια ανάρτηση παρουσίασης. Μέρες τώρα σβήνω και γράφω. Η γλώσσα που χρησιμοποιείται σε τέτοιες παρουσιάσεις, μου φαίνεται τυποποιημένη και ξύλινη. Σκέφτομαι ότι σε πέντε ή δέκα παραγράφους, δεν μπορώ να σας παρουσιάσω ούτε τα χαμόγελα των παιδιών, ούτε τα παιχνίδια τους, ούτε την αγκαλιά τους. Γιατί όταν βρεθείς στο ίδρυμα, δεν μπορείς πια να το δεις χωρίς συναίσθημα. Παύει να είναι οργανισμός, γίνεται ένα μεγάλο σπίτι, γεμάτο αγάπη και φροντίδα για παιδιά που έχουν πραγματική ανάγκη. Συνεπώς, ενδέχεται να σας δημιουργηθούν κι άλλες απορίες – ερωτήματα, που δεν απαντήθηκαν στην σύντομη αυτή παρουσίαση. Θα χαρώ πολύ να μου κάνετε τις ερωτήσεις σας και να σας απαντήσω.