Η καινούργια μας, ελπιδοφόρα (όπως κάθε καινούργια) κυβέρνηση, έκανε μια ωραία αναδιάταξη στις τοπικές εφορίες. Ως εταιρεία μεγάλη και τρανή (πανάθεμά μας), με το τέλος του 2009 αποχαιρετήσαμε, την μικρή τοπική μας εφορία και διαβήκαμε την είσοδο της κεντρικής, στο Πλόβντιβ. Οχι μόνοι μας, ασφαλώς. Μας συνόδεψαν άλλες ενενήντα της περιοχής μας και δεν ξέρω πόσες ακόμα από όλη την νότια χώρα.
Τί σημαίνει αυτό? Εκτός από την τιμή και το κύρος, να λέγεσαι «μεγαλο-μεσαία εταιρεία» (ξανά πανάθεμά μας), ένα δρομολόγιο μίας ώρας να πας και μιας να γυρίσεις. Αν λάβει κανένας υπ'όψιν του ότι κάθε μήνα, πρέπει να κουβαλάμε κι όοοοολα τα παραστατικά μας για τον συνήθη και λατρεμένο έλεγχο του φουπουά, η απόσταση δεν είναι και μικρή.
Επειδή εκτός από μεγάλη, φέρελπις εταιρεία, είμαστε και στυλάτοι, η Πέτια αποφάσισε ότι η τεράστια τσάντα μου, με την επιγραφή «Buy IN Paris», αγορασμένη απευθείας από το αεροδρόμιο της ομωνύμου πόλης (ήταν το μόνο που μου επέτρεπε η τσέπη μου να αγοράσω κατά το ταξιδάκι στο Παρίσι), θα πηγαινοέρχεται κάθε μήνα στο Πλόβντιβ, φιλοξενώντας τα κλασσέρ μας. Για να πάρει και το κολάι, ήδη την χρησιμοποίησε κατά τον τελευταίο έλεγχο στην μικρή μας, τοπική εφορία, προσπαθώντας να ακούσει τις ψιθυριστές βρισιές του Ιβάν που την κουβάλησε.
Σήμερα, ως στυλάτες και κυριλάτες στελεχάρες, αποφασίσαμε να πάμε την παρθενική μας βόλτα στο νέο μας κρεματόρειο (σόρρυ, εφορία ήθελα να πω) για να πάρουμε μια φορολογική ενημερότητα και να κόψουμε και κίνηση. Το πρώτο που προσέξαμε ήταν ότι μπορείς να παρκάρεις ακριβώς απ΄έξω, για να ξεφορτώνεις κάθε μήνα τα κλασσεράκια σου, κάτι που εδώ ήτο αδύνατο, η εφορία μας βρισκόταν σε πεζόδρομο. Εγώ ωστόσο, πρότεινα να χρησιμοποιούμε την ωραία μου τυρκουάζ βαλίτσα με τα ροδάκια, για να κάνουμε και λίγο θόρυβο στις σκάλες και κατ’ επέκταση, εντύπωση!
Μετά συνατήσαμε μια υπάλληλο, που μετατέθηκε εκεί από την πόλη μας και μόνο που δεν ανταλλάξαμε φιλιά! Ηταν σαν να συναντιόνταν έλληνες μετανάστες στον σταθμό του Μονάχου. Αφού όλες μας, αναπολήσαμε τις ευτυχισμένες στιγμές και βρισίδια που ανταλλάσαμε στην μικρή μας πόλη, η καλή υπάλληλος, θέλοντας να εξυπηρετήσει τις συντοπίτισες, έτρεξε να περάσει στο σύστημά της την αίτησή μας. Γελαστή έφυγε, γελαστή γύρισε, για να μας πει ότι το σύστημα-τα-παιξε-δεν-δουλεύει, άρα δεν θα μας την έκανε τη χάρη σήμερα. Επειδή είμασταν γλυκές και δεν κοβόμασταν να την πάρουμε και σήμερα, είπαμε ότι θα ξαναπάμε. Κι επειδή μας είχε συνεπάρει η ευγένεια (λέμε τώρα), ζητήσαμε να δούμε τον διεθυντή, επίσης συντοπίτη μας, για να τον ρωτήσουμε εάν τελικά θα μας επιστραφεί το φουπουά μας (κατάχλωμο). Πληροφορηθήκαμε ότι ο διευθυντής είναι ταξίδι σε γειτονική χώρα, άρα μέχρι να γυρίσει, ξεχνάμε και το φουπουά μας!
Ο Ιβάν ήρθε να μας μαζέψει και με τον άερα της πρωτευουσιάνας πια, μπήκαμε στο αυτοκίνητο. Ετοιμάστηκα να πάρω τον συνηθισμένο υπνάκο μου, αλλά η Πέτια τρωγόταν :
- Ξέρεις, όλη η νότια χώρα εξυπηρετείται εδώ πλέον. Μέχρι και Χάσκοβο!
- Α ώραια, είμαστε πολλοί!
- Φαντάσου τώρα να έρθουν από το Χάσκοβο για ενημερότητα, δυό ώρες δρόμος και να τους πουν ότι δεν δουλεύει το σύστημα!
- Ε ναι, θα κοιμηθούν στο Πλόβντιβ μέχρι να δουλέψει!
- Χαχαχαχα!
- Τί γελάς? Φαντάζεσαι να ξεκινάει η λογίστρια από το Χάσκοβο κάθε μήνα και να φέρνει την βαλίτσα με τα κλασσέρ, με το λεωφορείο?
- Χαχαχαχα!
- Γέλα, γέλα! Ετσι γελούσες κι όταν βάψαμε την εταιρεία μπλε, εν όψει εκλογών! Φάτα τώρα!
- Εγώ ακόμα ελπίζω ότι η νέα κυβέρνηση, θα τα αλλάξει τα πράγματα!
- Ε ναι η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ! Να το πεις και στους προμηθευτές που περιμένουν πληρωμές από το φουπουά. Μην χάσουν την ελπίδα τους!
-Χαχαχαχα!
Ηταν το τελευταίο της γέλιο, για σήμερα. Μόλις γυρίσαμε, ετοιμάστηκε να υποβάλλει την δήλωση του νέου φουπουά ηλεκτρονικά. Βιαζόταν να προλάβει, πριν πάει η ώρα πέντε και κλειδώσουν τα συστήματα της εφορίας. Τα οποία δεν θα μπορέσουν να κλειδώσουν εν τέλει. Βλέπετε, είναι πεσμένα από την ώρα που φύγαμε από το Πλόβντιβ. Υποθέτω ότι δεν έσπασε ακόμα τον υπολογιστή της, πρώτον γιατί εξακολουθεί να ελπίζει και δεύτερον γιατί νοιώθει σαφώς πιο τυχερή, από την άγνωστη Χ συνάδελφό της, στο Χάσκοβο!
Τί σημαίνει αυτό? Εκτός από την τιμή και το κύρος, να λέγεσαι «μεγαλο-μεσαία εταιρεία» (ξανά πανάθεμά μας), ένα δρομολόγιο μίας ώρας να πας και μιας να γυρίσεις. Αν λάβει κανένας υπ'όψιν του ότι κάθε μήνα, πρέπει να κουβαλάμε κι όοοοολα τα παραστατικά μας για τον συνήθη και λατρεμένο έλεγχο του φουπουά, η απόσταση δεν είναι και μικρή.
Επειδή εκτός από μεγάλη, φέρελπις εταιρεία, είμαστε και στυλάτοι, η Πέτια αποφάσισε ότι η τεράστια τσάντα μου, με την επιγραφή «Buy IN Paris», αγορασμένη απευθείας από το αεροδρόμιο της ομωνύμου πόλης (ήταν το μόνο που μου επέτρεπε η τσέπη μου να αγοράσω κατά το ταξιδάκι στο Παρίσι), θα πηγαινοέρχεται κάθε μήνα στο Πλόβντιβ, φιλοξενώντας τα κλασσέρ μας. Για να πάρει και το κολάι, ήδη την χρησιμοποίησε κατά τον τελευταίο έλεγχο στην μικρή μας, τοπική εφορία, προσπαθώντας να ακούσει τις ψιθυριστές βρισιές του Ιβάν που την κουβάλησε.
Σήμερα, ως στυλάτες και κυριλάτες στελεχάρες, αποφασίσαμε να πάμε την παρθενική μας βόλτα στο νέο μας κρεματόρειο (σόρρυ, εφορία ήθελα να πω) για να πάρουμε μια φορολογική ενημερότητα και να κόψουμε και κίνηση. Το πρώτο που προσέξαμε ήταν ότι μπορείς να παρκάρεις ακριβώς απ΄έξω, για να ξεφορτώνεις κάθε μήνα τα κλασσεράκια σου, κάτι που εδώ ήτο αδύνατο, η εφορία μας βρισκόταν σε πεζόδρομο. Εγώ ωστόσο, πρότεινα να χρησιμοποιούμε την ωραία μου τυρκουάζ βαλίτσα με τα ροδάκια, για να κάνουμε και λίγο θόρυβο στις σκάλες και κατ’ επέκταση, εντύπωση!
Μετά συνατήσαμε μια υπάλληλο, που μετατέθηκε εκεί από την πόλη μας και μόνο που δεν ανταλλάξαμε φιλιά! Ηταν σαν να συναντιόνταν έλληνες μετανάστες στον σταθμό του Μονάχου. Αφού όλες μας, αναπολήσαμε τις ευτυχισμένες στιγμές και βρισίδια που ανταλλάσαμε στην μικρή μας πόλη, η καλή υπάλληλος, θέλοντας να εξυπηρετήσει τις συντοπίτισες, έτρεξε να περάσει στο σύστημά της την αίτησή μας. Γελαστή έφυγε, γελαστή γύρισε, για να μας πει ότι το σύστημα-τα-παιξε-δεν-δουλεύει, άρα δεν θα μας την έκανε τη χάρη σήμερα. Επειδή είμασταν γλυκές και δεν κοβόμασταν να την πάρουμε και σήμερα, είπαμε ότι θα ξαναπάμε. Κι επειδή μας είχε συνεπάρει η ευγένεια (λέμε τώρα), ζητήσαμε να δούμε τον διεθυντή, επίσης συντοπίτη μας, για να τον ρωτήσουμε εάν τελικά θα μας επιστραφεί το φουπουά μας (κατάχλωμο). Πληροφορηθήκαμε ότι ο διευθυντής είναι ταξίδι σε γειτονική χώρα, άρα μέχρι να γυρίσει, ξεχνάμε και το φουπουά μας!
Ο Ιβάν ήρθε να μας μαζέψει και με τον άερα της πρωτευουσιάνας πια, μπήκαμε στο αυτοκίνητο. Ετοιμάστηκα να πάρω τον συνηθισμένο υπνάκο μου, αλλά η Πέτια τρωγόταν :
- Ξέρεις, όλη η νότια χώρα εξυπηρετείται εδώ πλέον. Μέχρι και Χάσκοβο!
- Α ώραια, είμαστε πολλοί!
- Φαντάσου τώρα να έρθουν από το Χάσκοβο για ενημερότητα, δυό ώρες δρόμος και να τους πουν ότι δεν δουλεύει το σύστημα!
- Ε ναι, θα κοιμηθούν στο Πλόβντιβ μέχρι να δουλέψει!
- Χαχαχαχα!
- Τί γελάς? Φαντάζεσαι να ξεκινάει η λογίστρια από το Χάσκοβο κάθε μήνα και να φέρνει την βαλίτσα με τα κλασσέρ, με το λεωφορείο?
- Χαχαχαχα!
- Γέλα, γέλα! Ετσι γελούσες κι όταν βάψαμε την εταιρεία μπλε, εν όψει εκλογών! Φάτα τώρα!
- Εγώ ακόμα ελπίζω ότι η νέα κυβέρνηση, θα τα αλλάξει τα πράγματα!
- Ε ναι η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ! Να το πεις και στους προμηθευτές που περιμένουν πληρωμές από το φουπουά. Μην χάσουν την ελπίδα τους!
-Χαχαχαχα!
Ηταν το τελευταίο της γέλιο, για σήμερα. Μόλις γυρίσαμε, ετοιμάστηκε να υποβάλλει την δήλωση του νέου φουπουά ηλεκτρονικά. Βιαζόταν να προλάβει, πριν πάει η ώρα πέντε και κλειδώσουν τα συστήματα της εφορίας. Τα οποία δεν θα μπορέσουν να κλειδώσουν εν τέλει. Βλέπετε, είναι πεσμένα από την ώρα που φύγαμε από το Πλόβντιβ. Υποθέτω ότι δεν έσπασε ακόμα τον υπολογιστή της, πρώτον γιατί εξακολουθεί να ελπίζει και δεύτερον γιατί νοιώθει σαφώς πιο τυχερή, από την άγνωστη Χ συνάδελφό της, στο Χάσκοβο!
No comments:
Post a Comment