Monday, February 08, 2010

Πόλη και πάλι Πόλη


Αν είναι κάτι που μου προκαλεί συγκίνηση κάθε φορά που το ζω, αν και το έχω ζήσει εκατοντάδες φορές πιά, είναι η είσοδος στο φωτισμένο, νυχτερινό Ικιτελλί. Είναι οι στιγμές εκείνες, που κολλάω τα μάτια μου στο τζάμι του αυτοκινήτου, ξεχνάω τις ώρες που έχασα στα σύνορα, την πηγμένη από φορτηγά εθνική, την κούραση του ταξιδιού. Είναι που βλέπω την αγκαλιά της Πόλης μου ανοιχτή, να με προσμένει και που βιάζομαι να χωθώ μέσα της.
Κάθε ταξίδι στην Πόλη, μοιάζει και ταυτόχρονα διαφέρει απόλυτα από κάθε προηγούμενο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι, αυτά τα ταξίδια, ποτέ δεν θα τα βαρεθώ, ποτέ δεν θα με κουράσουν. Ετσι, το μόνο που σκέφτομαι τώρα , είναι ότι αύριο βράδυ το Ικιτελλί θα είναι εκεί ολόφωτο, κι εγώ θα τρέχω για να του ξεφύγω γρήγορα και να φτάσω στο Σιρκετζί, την γειτονιά μου.

Το είχα γράψει την Πέμπτη. Παρότι αυτή την φορά, δεν μπήκαμε από το Ικιτελλί και προτιμήσαμε το Ακσαράυ, η αίσθηση παρέμεινε η ίδια. Ο Σαββατιάτικος πρωινός ήλιος, μας πλάνεψε τόσο, που παρόλο το κρύο περπατήσαμε από το Σιρκετζί μέχρι την Ιστικλάλ χωρίς να μας κουράσουν τα ανηφορικά σοκάκια του Γαλατά. Κι ήταν τόσο το κέφι μας που ξαναγυρίσαμε στο Σιρκετζί περπατώντας.
Το "καινούργιο" αυτή τη φορά, ήταν η διαδρομή Εμινονού - Ουσκιουντάρ με το καραβάκι της γραμμής. Ο ήλιος είχε ήδη κρυφτεί και ο θαλασσινός αέρας έφερνε ανατριχίλα, αλλά ήταν τόση η ανάγκη μας να χαρούμε την διαδρομή που καθίσαμε στο κατάστρωμα. Συντροφιά μας, οι γλάροι της Πόλης που μας ακολουθούσαν καθ'όλη τη διάρκεια της "βαρκάδας" μας.

Θα συμφωνήσω με την φράση της Σεβίντς. Είμαστε πολύ τυχεροί, που βρεθήκαμε και πάλι εκεί, με τόσο αγαπημένους φίλους γύρω μας. Και χαίρομαι που τόσα χρόνια μετά το πρώτο μου ταξίδι εκεί, η μαγευτική επίδρασή της Πόλης επάνω μου γίνεται κάθε φορά και μεγαλύτερη.

1 comment:

Estrella is little miss Greeky said...

Πόσο ζηλεύω την αίσθηση αυτή... Τα λέει όλα το άρθρο σου. Θέλω να πάω με το αμάξι, θέλω να το ζήσω.