Η θέα από το δωμάτιό μας. Καινούργιο, πολύ καλό ξενοδοχείο, πανέμορφη θέα, αλλά εξακολουθώ να προτιμώ το Sirkeci και το Orient Express!
Ο αγαπημένος μας Χουλκί, μας είχε υποσχεθεί από το προηγούμενο ταξίδι μας, ηλιοβασίλεμα στο Salacak. Οπως βλέπετε, είχε απόλυτο δίκιο!
Επιστρέφοντας στο Karakoy, μπόρεσα (παρόλη την θολούρα του πράσινου Εφε) να φωτογραφήσω τον φωτισμένο σταθμό του Haydarpasa.Η τριγύρω περιρρέουσα μαυρίλα, έκανε την είσοδό της στην ζωή μου. Οταν όλοι γύρω σου είναι αγχωμένοι και μπλοκαρισμένοι, είναι αδύνατον να συνεχίσεις να παίζεις το παιχνίδι της χαράς με ευκολία. Αντίθετα, το πρώτο που βλέπεις είναι το γκρί και το μαύρο, στα χρώματα της μέρας.
Ετσι, παρότι κανένα νέο πρόβλημα δεν έχει κάνει την εμφάνισή του και τα ήδη υπάρχοντα ή επιλύονται, ή αφού δεν μπορώ να τα λύσω τα αφήνω, πλέω σε πελάγη μαυρίλας.
Παράλληλα καθένας που σηκώνει το τηλέφωνο και με καλεί, καθένας που με συναντά, κάνει την ίδια μαλακισμένη ερώτηση : «Τί γίνεται με την Ελλάδα?». Λες και ζω στην Ελλάδα και ξέρω! Η λες και παρακολουθώ ειδήσεις ή κι αν παρακολουθούσα θα είχα την ακριβή ενημέρωση. Υποθέτω ότι οι Βουλγαρικές φυλλάδες (τις οποίες έπαψα επίσης να ξεψαχνίζω) περιγράφουν το «ελληνικό δράμα» γλαφυρότατα.
Ακουσα και το κουφό «εσείς οι Ελληνες φταίτε που ακρίβυνε το δολλάριο». Δεν απάντησα, διότι σε τέτοιες περιπτώσεις απαντάω από μέσα μου «φτωχοί άνθρωποι, φτωχά μυαλά». Προς έκπληξή μου, τα πήρα βαρέως και με την ταξιδιωτική οδηγία που εξέδωσε ο καλός μας ο πρωθυπουργός, προκειμένου οι Βούλγαροι να παραμείνουν στα εδώ τουριστικά θέρετρα το τετραήμερο αργίας. Θα μου πεις, την οικονομία του πάει να στηρίξει το παιδί, αλλά μπορούσε να το κάνει χωρίς να αδειάσει έτσι την Ελλάδα.
Αλλά όπως προείπα, η έκπληξη για μένα δεν ήταν η οδηγία , αλλά ο εκνευρισμός που μου προκάλεσε. Ποτέ δεν ήμουν κολλημένη με την Ελλάδα και συνήθως, έβριζα μόνη μου για τα στραβά μας. Προφανώς, κάποια από τις ελληνικές ρίζες μου (παρά την πενταετή, ακούσια απονεύρωση), παραμένει ζωντανή κάπου βαθιά μέσα μου και με τσιγκλίζει.
Ετσι ενώ μέχρι τώρα, οι Βούλγαροι άκουγαν «Ελληνας» και μας κοιτούσαν με δέος, πλέον λένε «Ελληνας» και μετά φτύνουν (διότι τα οδοντικά σκευάσματα, τους πέφτουν ακριβά για να ξεπλύνουν το στόμα τους).
Κι εγώ, παρότι θεωρώ τον εαυτό μου, άκρως συγκρατημένο, ελέγξιμο και σπανίως ερριστικό, προχθές που άκουσα τον ταλαίπωρο Πέτιο να μιλάει με χαρά για το άνοιγμα των Τεμπών και να ονειρεύεται μια νέα Εθνική Οδό, Σόφια-Προμαχώνα, φώναξα χαιρέκακα «αυτό δεν θα το δεις ούτε σε πενήντα χρόνια!». Λες και θα έπαιρνα την ρεβάνς μου για τα βρισίδια που ακούει η Ελλάδα, μιλώντας έτσι σε έναν φτωχοδιάβολο οδηγό!
Είναι λοιπόν να απορείς. Πώς ο παλαίποτε "ισχυρός", δεν θέλει να κατέβει από την καρέκλα του, ακόμα και απόλυτα ξεφτυλισμένος και πώς ο παλαίποτε "ανίσχυρος", νοιώθει ξαφνικά ισχυρός, όχι γιατί βελτιώθηκε αλλά γιατί ξεφτυλίστηκε ο ισχυρός. Κάτι κόμπλεξ που έχουμε οι άνθρωποι! Τώρα αν καταλάβατε τί εννοώ, μου αξίζει βραβείο, αμφιβάλλω για το αν το κατάλαβα κι εγώ.
