Δυό μέρες τώρα, είμαστε χωρίς άντρα στο γραφείο (και στο κρεββάτι μου, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μας). Δουλεύουμε μέσα σε απόλυτη ησυχία κι αν δεν είχαμε τα κλάμματα της Πέτιας χθες, θα έλεγε κανείς πως είμαστε κρατική βιβλιοθήκη.
Η άκρα-του-τάφου-σιωπή, κόπηκε μαχαίρι πριν από μερικές ώρες εξαιτίας μιας τσιρίδας της Πέτιας. Την τσιρίδα, ακολούθησε η αμφιλεγόμενη φράση της "μα από που βγαίνει? από που βγαίνειιιιιιιιιιιι?". Επειδή ήμουν σίγουρη ότι αποκλείεται να έψαχνε το κορδονάκι του ταμπόν της ή, να της είχε μπει ο,τιδήποτε, σηκώθηκα κι έτρεξα στο γραφείο της, το οποίο στο μεταξύ είχε εγκαταλείψει.
Κόντεψα να λυποθυμίσω, όχι γιατί δεν άντεξα στην θέα των άδειων γραφείων αλλά γιατί ένας καπνός ερχόταν με τα όλα του από την κουζίνα. Βάσει των λεγομένων του σοφότατου λαού μας, όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά. Κι εγώ έχω μεν, πολλές φοβίες αλλά η χειρότερή μου είναι η φωτιά. Οσο απίθανο κι αν ακούγεται, την απέκτησα όταν ήρθα στην Βουλγαρία και κληρονόμησα από τον προκάτοχό μου, την υποχρέωση να εγκαταστήσω πυρανίχνευση και πυρασφάλεια στο χάλασμα (σόρρυ, το εργοστάσιο εννοούσα). Η τοπική πυροσβεστική, μού έγινε στενός κορσές επί δύο χρόνια (τόσο χρειάστηκε για να γίνουν οι εργασίες) και μέχρι να πάρω την κωλουπογραφή τους είχα εφιάλτες ότι καίγομαι αγκαλιά με τα σκυλιά μας. Δεν τους ξεπέρασα ποτέ! Ακόμα και τώρα ενώ ξέρω ότι γίνεται άσκηση πυρασφάλειας μια φορά το μήνα, τρέχω σαν παλαβή να δω σε ποιό σημείο πιάσαμε φωτιά μόλις ακούσω συναγερμό.
Επί του θέματος τώρα. Ο καπνός με έπνιξε καθώς έτρεξα προς την κουζίνα. Δεν είδα πουθενά φωτιά, αλλά είδα όλες τις παλαβές μαζεμένες να την ψάχνουν. Αρχισα εγώ τις τσιρίδες. Η πρώτη αφορούσε το να τσακιστούν να βγουν έξω από τον καπνό. Η δεύτερη για το που στο διάολο έχουν τα κλειδιά της πόρτας που οδηγούσε στο προαύλιο. Είναι ηλίθιο, σε εργασιακό χώρο να έχεις κλειδωμένη μια πόρτα που δεν ανοίγεις ποτέ και τα κλειδιά να μην είναι επάνω στην κλειδαριά! Το να σπάσω την κωλόπορτα δεν έπαιζε, είναι κομμουνιστικό κειμήλιο απίστευτου βάρους.
Ταυτόχρονα, καμιά μας δεν μπορούσε να βρει από που βγαίνει όλος αυτός ο καπνός. Αφού άνοιξα την πόρτα και ανασάναμε ελαφρώς, αρχίσαμε να μετακινούμε ψυγεία, κουζίνες, ψύκτες, καφετιέρες, φωτιά πουθενά. Η Ελλη έριξε την ιδέα ότι μπορεί να είχε πιάσει φωτιά ο πάνω όροφος κι από εκεί να ερχόταν ο καπνός. Ετρεξε λοιπόν να την ψάξει. Βγαίνοντας στο προαύλιο, ανακάλυψα ότι αυτό που έπρεπε να ψάξουμε είναι η πνευματική μας διαύγεια, γιατί επάνω όροφος στο γραφείο δεν υπάρχει! Τότε ήταν που πέρασα στον δεύτερο γύρο τσιρίδας. Να φωνάξουν τον ηλεκτρολόγο και να φέρουν για παν ενδεχόμενο πυροσβεστήρες.
Πρέπει να αποτελούσαμε ένα απίστευτο θέαμα, οι μισές στο προαύλιο κι οι άλλες μισές να συνεχίζουμε να ψάχνουμε τις πρίζες όταν έσκασε μύτη ο Μπάι Πέτιο ακολουθούμενος από καμιά δεκαριά εργάτες με πυροσβεστήρες. Στοιβιάστηκαν όλοι στην κουζίνα και περίμεναν να βρουν τις φλόγες!!!
Ο Μπαι Πέτιο (γνωστός από παλαιότερα ποστ για τις εξαιρετικές του ικανότητες) είπε ότι οι πρίζες δεν έχουν κανένα πρόβλημα. Θυμήθηκα τις οδηγίες του επιβλέποντα πυροσβέστη μας (σε περίπτωση πυρκαγιάς κόψτε το ρεύμα) και τον ρώτησα εάν το έκοψε. Ισως τον είχε θολώσει ο καπνός, γιατί μου είπε "αααα, όχι ακόμα". Ετοιμη ήμουν να τον βρίσω αλλά μόλις τον είδα να κατεβάζει τον διακόπτη μαζεύτηκα. Γιατί δεν το είχα κάνει τόση ώρα μόνη μου? Χρειαζόμουν ηλεκτρολόγο για να κατεβάσω τον διακόπτη?
Είχαμε ηρεμήσει ελαφρά γιατί φλόγες δεν βλέπαμε, ήμασταν σε πανικό αφετέρου γιατί ο αγνώστου προελεύσεως καπνός γινόταν όλο και πιο πυκνός. Συν τις εργατώρες που χάνονταν (ναι, το παραδέχομαι, σκέφτηκα και αυτό, ντροπή μου!). Τότε κατέφθασε η Πόλια! Με μια μόνο ματιά της στο χώρο εντόπισε το πρόβλημα. Πέρασε ανάμεσά μας, με ένα καλαθάκι σκουπιδιών που είχε ήδη μείνει μισό από το κάψιμο. Ειλικρινά δεν περίμενα ποτέ ότι ένα τόσο μικρό καλαθάκι, μπορούσε να βγάλει τόσο καπνό! Την επαίνεσα για την εξυπνάδα της και την διαύγειά της. Το καλαθάκι καιγόταν μπροστά μας κι εμείς ψάχναμε τις πρίζες!
Αφού ξεμπουκάραμε όλοι στο προαύλιο για να ανασάνουμε , αποφάσισα να μάθω ποιά πέταξε το τσιγάρο της στο καλάθι. "Μα αφού καπνίζουμε στα γραφεία, υπάρχει λόγος να πετάμε το τσιγάρο στο καλάθι της κουζίνας? Και καλά, δεν μπορούσατε να το σβήσετε πρώτα? Ποιά το έκανε?". Αρνητικές απαντήσεις από παντού. Ημουν σίγουρη ότι καμιά δεν θα παραδεχόταν την μαλακία της. Πάνω που ετοιμαζόμουν να τις μαζέψω, επέστρεψε η Πόλια που είχε πάει να ξεφορτωθεί το καμμένο καλαθάκι. "Αχ Σέφκα, πάντοτε αδειάζω το σταχτοδοχείο σας στο καλάθι, σήμερα γιατί άναψε??". Κατάπια τους επαίνους που είχα βιαστεί να της δώσω και τραύλισα "την επόμενη φορά να ρίχνεις και νερό!".
Πριν από λίγο , τα κορίτσια με ενημέρωσαν ότι από σήμερα, η νομοθεσία απαγορεύει το κάπνισμα στους δημόσιους χώρους. Κάτι ήξερε ο πρωθυπουργούλης μας...
No comments:
Post a Comment