Ενα παιδί έντεκα χρονών, πετάει μια πέτρα και σπάει το παράθυρο του σχολείου.
Οι δάσκαλοι καλούν τους γονείς.
Οχι για να συζητήσουν μαζί τους το πρόβλημα.
Οχι, για να δουν τί οδηγεί το παιδί σε αυτή την συμπεριφορά.
Οχι, για να προτείνουν το πως θα βοηθηθεί το παιδί.
Τους καλούν για να ζητήσουν 50 λέβα.
Τόσο κοστίζει το παράθυρο. Το παιδί τους το έσπασε. Πρέπει να το πληρώσουν.
Το παιδί θα ξανασπάσει παράθυρα.
Θα το ξανασκάσει από το σχολείο.
Οι γονείς θα το ρωτάνε κάθε μέρα τί φταίει.
Θα δίνουν για κάθε παράθυρο το ένα πέμπτο του μισθού τους.
Το παιδί, δεν θα απαντάει.
Γιατί δεν ξέρει τί του φταίει.
Αν ήξερε, δεν θα το έκανε. Σωστά?
Κάποιες φορές, η καθημερινότητα αυτής της χώρας, με πονάει σαν μαχαιριά...
1 comment:
Αν στην Ελλάδα έκαναν οι διευθυντές των σχολείων το ίδιο, μετά απο κάθε κατάληψη, αν χρέωναν τους γονείς για τα σπασίματα που έκαναν τα βλαστάρια τους, τιμωρώντας τους και για την αγωγή που τους έδωσαν, ίσως τα πράγματα να ήταν πολύ διαφορετικά. Ισως να υπήρχε και παιδεία-σεβασμός πρός τους άλλους που ξεκινάει να μαθαίνεται απο το σπίτι μας.
Post a Comment