Πριν από χρόνια, σε ένα παιχνιδάδικο της Πόλης, αγόρασα την Αυσιέν. Μια ευτραφή, κατάμαυρη κουκλίτσα. Θες γιατί πάντα ονειρευόμουν ένα κοριτσάκι, θες γιατί όταν κόλλησε στο μυαλό μου η σκέψη της υιοθεσίας ονειρευόμουν νεγράκια ή τσιγγανάκια, η Αυσιέν λειτούργησε και λειτουργεί όλα αυτά τα χρόνια σαν υποκατάστατο.
Τα βράδυα μιμούμαι την φωνή της στον Δημήτρη και λέω ό,τι τρελλό και παλαβό μου κατεβαίνει. Μέχρι και μπλογκ της άνοιξα κάποια στιγμή, να λέει τα τρελλά της ον λάιν. Τόσα χρόνια έχει εμπλουτιστεί τόσο πολύ η ιστορία της, που κάποιες φορές ξεφεύγουμε και αναφερόμαστε σε αυτή, σαν να είναι υπαρκτό πρόσωπο. Της φορτώνουμε και κανένα στραβό που και που, διότι ως γνωστόν είναι διαβολεμένα έξυπνη και πανούργα.
Σήμερα το πρωί, διάβασα ότι πέθανε ο Οσάμα Μπιν Λάντεν. Ενοιωσα μια βαθιά θλίψη...
Ο Δημήτρης ρώτησε γιατί.
- Νοιώθω σαν να πέθανε η Αυσιέν, απάντησα.
- Η Αυσιέν?
- Ηταν τόσο υπαρκτός όσο και η Αυσιέν, ξέρεις....
Οπως θα έλεγε ο Καβάφης, "Και τώρα τί θα γένουμε χωρίς Οσάμα Μπιν Λάντεν;
Ο άνθρωπος αυτός ήτο μια κάποια λύσις".
No comments:
Post a Comment