Ημέρα Εθνικού Πένθους για την Βουλγαρία

Δεν θα ανέβουν οι μισθοί και οι συντάξεις. Κι ας έχουν μπει σε ιγκλού εδώ και δυό χρόνια.

Γιατί φτιάχνουμε ... δρόμους!

Μόνο που δεν προβλέψαμε, πως οι νέοι μας δρόμοι δεν θα διευκολύνουν κανένα από τα παλιά μας Λάντα.

Επιπροσθέτως, κάποιοι από τους υπηκόους μας δεν έχουν, ούτε Λάντα.

Και θα μπαίνουν σε λεωφορεία - ερείπια για να πάνε στην θάλασσα. Εκεί έχει δουλειά, τα καλοκαίρια. Τα παλιά λεωφορεία, έχουν χαμηλότερο ναύλο. Ειδικά όταν ανήκουν σε φαληρισμένες εταιρείες ,με κεφάλαιο 5 ευρώ. Και κάποιος που πληρώνεται εκατό ευρώ το μήνα, διατηρεί το δικαίωμά του να δει για λίγο την θάλασσα. 'Η να πάει εκεί για δουλειά. Με όσο το δυνατόν μικρότερο κόστος.

Ενα - ένα, θα μου πεις. Προέχει να φτιάξουμε τους δρόμους και μετά θα δούμε τί θα κάνουμε με τους απατεώνες. Ασε που θέλαμε να προσελκύσουμε ξένες επενδύσεις. Κι αυτό το μισό ευρώ για κεφάλαιο, πολύ βόλεψε.

Κι άλλωστε η μόστρα μας είναι οι δρόμοι. Να περνάει ο ξένος με το τζιπ του και να χαίρεται ταξίδι. Δεν μας νοιάζουν οι φτωχοδιάβολοι, που ταξιδεύουν με παλιά λεωφορεία. Και στην θάλασσα ακόμα, τους κρύβουμε δέκα - δέκα σε ανήλιαγα δωμάτια. Μόλις τελειώνει η βάρδιά τους, δεν φαίνονται πουθενά.

Αν δεν χάνονταν οκτώ ψυχές, κανένας δεν θα έψαχνε αν η εταιρεία είναι φαληρισμένη, αν το λεωφορείο ήταν ερείπιο, αν οι τεχνικοί έλεγχοι ήταν μαϊμού. Και μην μου πεις πως δεν ήταν. Με εικοσιπέντε ευρώ στον ελεγκτή, περνάς από τεχνικό έλεγχο και γάιδαρο. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να κυρήξουμε μια μέρα πένθους και να τελειώνουμε. Να ανοίξει κι ο δρόμος που αναγκαστήκαμε να τον κλείσουμε, γαμώ το κωλοατύχημα.

Δεν ξέρω πώς τα καταφέραμε. Η Οχρίδα, το Γιάμπολ και σήμερα η Θράκια. Τρία χρόνια, τρεις ημέρες πένθους. Τουλάχιστον αυτές τις αυξήσαμε, μεγάλε. Και τώρα, ας γυρίσουμε όλοι στην δουλειά μας, γιατί - είπαμε- δουλεύεις μόνος σου.