Ασχετα

Πριν δεκαπέντε μέρες, μετά από κάτι φωνές, η Νεβένα έβαλε τα κλάμματα πάνω στο φωτοτυπικό. Πράγμα απολύτως ασυνήθιστο. Οχι οι φωνές, αυτές τις έχουμε σε ημερήσια διάταξη. Το να κλαίει η Νεβένα ήταν το ασυνήθιστο. Γιατί η Νεβένα ήταν ανέκαθεν σκύλα στην δουλειά. Δεν λέει πολλά, κάνει περισσότερα από όσα βλέπεις και μιλάει σαν στρατηγός. Προσπάθησα να την κλείσω στην αγκαλιά μου και να την ηρεμήσω, πράγμα κομματάκι δύσκολο. Γιατί εκτός από σκύλα είναι και ογκώδης. Το φαινόμενο εξηγήθηκε προχθές, η Νεβένα είναι έγκυος!!! "Δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή" είπε όταν μας το ανακοίνωσε, με το γνωστό στρατηγικό ύφος της. Εννοούσε προφανώς ότι είναι μικρή ακόμα, άσε που έχουμε και τρελλή δουλειά. "Δεν είναι ο κατάλληλος πατέρας" ήθελα να της πω, αλλά δεν μου πέφτει λόγος. Η Ελένα είπε να της δώσει κουράγιο. " Δεν υπάρχουν κατάλληλες στιγμές σε αυτά! Κοίτα κι εμένα! Ετσι έλεγα στην ηλικία σου! Εφτασα τα τριανταοκτώ και έμεινα χωρίς παιδί". Δεν βλέπω βέβαια να τρελλαίνεται από την έλλειψη παιδιού, αλλά έπρεπε κάτι να πει.

Η Ελένα τρελλαίνεται από τον όγκο της δουλειάς, από τις απαιτήσεις όλων και τις δικές της, απέναντι στον εαυτό της. Εχει μάθει απέξω κι ανακατωτά που βρίσκεται το κάθε χωριό της Γαλλίας. Οταν την ρωτάς που είναι ο τάδε πελάτης, απαντάει " Περιοχή 66" και θες να την πλακώσεις στις μπουνιές. Γιατί δεν είμαστε όλοι το γκουγκλ μαπς! Με τόσες πληροφορίες κάθε μέρα, βραχυκυκλώνει συχνά πυκνά αλλά δεν το βάζει κάτω. Εχει και το άλλο καλό. Παραδέχετε πάντα, "Εκανα λάθος". Το πρόβλημα είναι ότι τα λάθη είναι πολλά. Και το μεγαλύτερό της πρόβλημα, είναι ότι μόλις η Νεβένα γεννήσει, θα κλατάρει μόνη της. Προσπαθεί να κρατάει δυνάμεις και πάει για ύπνο στις έντεκα. "Δεν ξέρω τί μου συμβαίνει πια! Ξαπλώνω στις έντεκα και το μυαλό μου αρχίζει να κάνει σχήματα για φορτώσεις! Μέχρι τις τέσσερις είμαι ξύπνια!" μας είπε χθες.

"Μία από τα ίδια!" της απάντησα. Γιατί κι εμένα με παίρνει το ξημέρωμα. Στο μεταξύ χτυπάω κάτι βόλτες στην κουζίνα και μασουλάω ότι βρω μπροστά μου. Κάθε νύχτα όμως. Τρέμω την μέρα που η ζυγαριά μου θα δείξει το αποτέλεσμα. Ακόμα αντιστέκεται, καρφωμένη στο ίδιο βάρος. Προφανώς όλο αυτό το μπάχαλο, έχει εκαταστήσει ένα σκουλικάκι μέσα μου και μου τρώει τα σπέκουλος και τα μαρόν γκλασέ σε χρόνο ντε τε. "Πώς είσαι?" με ρώτησε χθες το βράδυ ο Δημήτρης, ενώ μαγειρεύαμε για τις μικρές. "Μια χαρά! Αν εξαιρέσεις την κωλογρίπη που μας θέρισε, το ότι το στόμα μου είναι γεμάτο άφθες κι ότι έχω περίοδο κάθε δεκαπέντε μέρες πλέον, είμαι μια χαρά!". Αρχισε να γελάει. "Γιατί, με βλέπεις να έχω κάτι??" τον ρώτησα έτοιμη να γελάσω κι εγώ.

Και η ζωή συνεχίζεται. Τουλάχιστον γελάμε ακόμα...