Το ότι έκλεισα τα τριανταεννέα, μου πήρε δυό μέρες να το καταλάβω και να το ποστάρω. Βασικά, ο Μητσάκος βιάστηκε να μου ευχηθεί ένα πρωινό νωρίτερα και τον ακολούθησε η Κρέμα, πηδώντας στο κρεββάτι μου. "Αφού την φιλάει ο ντάντυ, ας την φιλήσω κι εγώ", πρέπει να σκέφτηκε. Μετά καταλάβαμε ότι ο μήνας έχει 15 κι όχι 16 και κυνηγήσαμε το ταλαίπωρο, το σκυλί.
Το δείπνο γενεθλίων μου, περιλάμβανε συζητήσεις για αναζήτηση πρωτοτυπίστα και εργονομία του κώλου. Ω ναι, η εργονομία στο προϊόν μας, είναι ακριβώς αυτό. Πως θα βολευτεί ο κώλος σου. Το λέω λοιπόν απλά, για να γίνει κατανοητό.
Κατά την προσφιλή μου συνήθεια, σε όποιον με ρωτάει πόσο χρονών είμαι, θα λέω πλέον, σαράντα. Απεχθάνομαι το τριανταεννέα και δύο ημέρες, ή τριανταεννέα και μισό, που θα απαντούσε κάποιος νορμάλ άνθρωπος. Σαράντα στρογγυλά και τέλος.
Τον Αύγουστο, παραδοσιακά, θα κάνω την τέταρτη τρύπα στο δεξί μου αυτί. Εχω σταμπάρει από τώρα το σημείο. Ψηλά, πάνω από αυτήν των τριάντα. Τί κι αν δεν έχω καμία σχέση πιά, με την Γωγώ των τριάντα? Οι τρύπες, χρόνια δεν κοιτούν.
Οχι, μην βιαστεί κανένας να βγάλει συμπεράσματα. Καμία κρίση ηλικίας δεν περνάω κι ούτε προτίθεμαι. Δεν γεννήθηκα για να μείνω νεαρή και χαριτωμένη. Ούτε που το θέλω κιόλας. Ασε που πατώντας τα σαράντα, κλείνεις και κεφάλαια που πόνεσαν γιατί πιά δεν λές " μα γιατί δεν έγινε?", λες " δεν μπορεί πια να γίνει!" και ξεμπερδεύεις δια παντός. Κι ούτε τολμάει κανένας να σου πει " έχεις καιρό ακόμα!". Αλλο βάσανο αυτό, αυτός ο κανένας με τις κουβέντες του.
Η μόνη σκιά στα γενέθλια μου, ήταν η συγκίνηση του πατέρα μου στο τηλέφωνο. Για πρώτη φορά εδώ και τριανταεννέα χρόνια, μου ευχήθηκε μισοκλαίγοντας. Τον τελευταίο καιρό με κοροϊδευε συχνά "μην ανησυχείς κοριτσάκι μου, δεν θα σε αφήσω να ορφανέψεις μικρή". Αχ ρε μπαμπά, στην παράταση παίζουμε και το ξέρω, μην νομίζεις όμως ότι μεγάλωσα κιόλας.
Μπάι δε γουέι, εκτός από τα σαράντα, η πρόωρη κλιμακτήριος μου χτυπά την πόρτα και κάνω πως δεν την ακούω. Δεν προλαβαίνω δηλαδή να της ανοίξω, να ξεμπερδεύουμε. Αφού είπε να έρθει νωρίτερα από το ραντεβού μας, ας περιμένει κι αυτή.
Χρόνια μου πολύχρωμα λοιπόν! Και εντοιχισμένα!
9 comments:
Δεν το πιστεύω, έχεις γενεθεί την ίδια μέρα με την πολυαγαπημένη μου αδελφούλα (αυτή που μένει μόνιμα στην Αμερική). 16-11-1972! Τι να πω! απλά άφωνη...
Πολύχρονη, τις πιό θερμές ευχές μου για δημιουργική και ερωτεύσιμη χρονιά (του χρόνου θα σου ευχηθώ καλύτερες ευχές).
φιλιά Γωγώ και να γράφεις :)
Να περνάς καλά και να ευχαριστιέσαι με την καρδιά σου όλα αυτά για τα οποία είσαι τυχερή! Χρόνια σου πολλά και με το καλό καινούρια σκουλαρίκια!
Πολύχρονη και πολύχρωμη και πάντα με ανθρώπους και πάσης φύσεως ζωντανά που σε αγαπάνε! Να ζήσεις Γωγώ. Όπως και όπου θες εσύ!
Κι ένα φιλί σε παρακαλώ στο μπαμπά σου από εμένα...
@Mamma, εγώ πάλι το πιστεύω, γιατί από τα λίγα που διαβάζω, βρίσκω να έχω πολλά κοινά με την αδελφούλα σου.
Ευχαριστώ για τις ευχές σου, μια χαρά είναι. Ετσι όπως μας έχουν κάνει, μας στέρησαν και την δυνατότητα ευχών. Οσο για το γράψιμο, τα τελευταία χρόνια με εκπλήσει το πόσο ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να γράψω, άσε που αρχίζω να ξεχνάω και λέξεις. Ενδέχεται μαζί με την πρόωρη κλιμακτήριο να έχω και πρόωρη άνοια? Φιλιά πολλά.
@sstamoul, πολύ σε ευχαριστώ. Οσο για τα σκουλαρίκια, λέω πάντα ότι αν ζήσω μέχρι τα εβδομήντα, θα σουρώνω μακαρόνια στο δεξί μου αυτί!
@Dr Low, σε ευχαριστώ κι έπεσες διάνα. Διότι τα ζωντανά μου είναι απαραίτητο συμπλήρωμα αγάπης. Το "όπου" θέλω δε, είναι κάτι που τον τελευταίο καιρό το σκέφτομαι πολύ και πρέπει να το προχωρήσω.
Το φιλί στον μπαμπά, θα περιμένει μέχρι τα Χριστούγεννα, αποκλείεται να τον δω νωρίτερα και μεταξύ μας, εύχομαι να μην χρειαστεί να τον δω νωρίτερα (καταλαβαίνεις τι εννοώ). Θα το χαρεί πάντως, γιατί έχει τρεις κόρες κι από ότι λέει πάντα, θα ήθελε άλλες τρεις.
και σεις τρεις κόρες; κι εμείς :)
πολλές συμπτώσεις βρε παιδί μου!
απορία: τί δεν έγινε?:))
@mamma, η μιά ξενιτεμένη ακριβώς όπως εσείς, μαμά μόνο η μία (αν δεν κάνω λάθος και εσείς, μία από τα ίδια και σε αυτό). Ααααα κι έχει κι ο δικός μας ο μικρός, νονά μια από τις θείες. (Δεν συνεχίζω, γιατί θα πιστέψουμε ότι μιλάμε για αντικατοπτρισμό:D ).
@Μητσάκο θυμήθηκες τους κωδικούς σου τζάνεμ? Καλως το! Δεν γελάω που την έχεις (και καλά) την απορία, γελάω που την εκφράζεις και μεγαλοφώνως! Τίποτα καλέ, όλα έγιναν! Εκτός από του σπανού τα γένια :*
Χρόνια πολλά με κέφια και νέα σκουλαρίκια. Οι δεκαετίες μετράνε στο να διώχνουν τις τύψεις γι' αυτά που δεν είμαστε/δεν κάναμε/δεν προλάβαμε/δεν θελήσαμε/και σε όλα τα "επρεπε". Αυτά να μείνουν στα 30 εκεί. Για τη νέα δεκαετία εύχομαι να είναι δημιουργική, με μπόλικες χαρές και σχεδόν καθόλου λύπες
@Μαρίνα μου, για τις ευχές σου, ΑΜΗΝ! Για τα λοιπά, έχεις απόλυτο δίκιο. Στο τριάντα άφησα πολλά εκεί. Και μου βγήκε σε καλό. Οπότε, έχουμε μια μεταιχμιακή χρονιά μέχρι να δούμε πως θα με βρουν τα σαράντα ολοστρόγγυλα! Φιλιά πολλά!
Post a Comment