Αντιλαμβάνομαι ότι βρίσκομαι στο ίδιο έργο θεατής, μετά από δέκα χρόνια.
Τελικά κάποιοι άνθρωποι, παρόλες τις φανφάρες τους δεν έχουν μάθει να δίνουν ψυχή. Κι ούτε πρόκειται. Αγνοούν τί σημαίνει, τί κοστίζει. Εγώ πάλι σαν μαλάκας, δεν μπορώ να αγγίξω τίποτα χωρίς να του στάξω σταγόνες από την ψυχή μου.
Και το συγκεκριμένο, είναι το "παιδί μου". Το μοναδικό "παιδί" που γέννησα και μεγαλώνω.
Κάποτε είχα πει ότι αν το πειράξουν, θα το κάψω και θα καώ μέσα του. Και το εννοούσα. Κι ας γελάσαμε.
Σήμερα καταλαβαίνω, ότι έλεγα μαλακίες. 'Οτι κακώς το εννοούσα. Μια μάνα που αγαπάει το παιδί της, δεν καίγεται μαζί του. Εχει πάντα την δύναμη να κάψει, όποιον τόλμησε να το πειράξει. Εχω νέα... κάπου θα μυρίσει καμμένο.
