Τί όμορφος χειμώνας

Ο ντιάντο (παππούς) Λίτσο, είναι ο πατέρας του κολλητού μας, του Μπόυκο. Κάθε φορά που τον βλέπω, τρέχω και τον αγκαλιάζω σφιχτά. Μου το ανταποδίδει πάντα, παρότι οι αγκαλιές μεταξύ άτομων που δεν είναι συγγενείς, δεν συνηθίζονται τρελλά στα μέρη μας. Εγώ δεν τον αποκαλώ "ντιάντο" αλλά "σβετί (άγιο)" και νομίζω ότι του ταιριάζει απόλυτα.

Παρότι στα νειάτα του υπήρξε διάσημος παλαιστής, έμεινε για όλη του τη ζωή στο μικρό χωριό του, δουλεύοντας σκληρά για το μεροκάματο. Σήμερα που είναι στα εβδομηνταεπτά, εξακολουθεί να δουλεύει και να κάνει παράλληλα αγγαρείες σε όλους μας. Να ταίσει τα σκυλιά στο γκαράζ του γιού του, να φέρει σανό στο άλογό μας όταν ξεμένουμε κι ό,τι άλλο φανταστείς. "Οχι", δεν ακούς ποτέ από το στόμα του.

Το περασμένο σαββατοκύριακο αποφασίσαμε με τον Μπόυκο, να πάμε στο διαμέρισμά του, σε κάποιο χιονοδρομικό θέρετρο. Δυό μέρες ψηνόμουν στον πυρετό αλλά ήταν αδύνατο να μην πάμε, μιας και τους είχαμε στήσει ήδη δυό φορές. Σηκώθηκα από το κρεββάτι με τρομερή γκρίνια, δεν ήπια καφέ καν και μάζεψα δυό ρούχα με τα χίλια ζόρια. Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο έβριζα τον "γαμώκαιρο", "σήμερα βρήκε να πέσει το κωλόχιονο? που θα πρέπει να περάσουμε το σκατοβουνό?" (Μετρήστε πόσες ωραίες λέξεις χώρεσαν, σε μία φράση! Και σημειώσατε ότι πήγαινα εκδρομή, δεν με έστελναν στα τάγματα εργασίας!)

Βρεθήκαμε όλοι στο πατρικό του Μπόυκο. Οσο προσπαθούσαμε να εξηγήσουμε στην μπάμπα Νικολίνκα ότι δεν χρειαζόμαστε φαγητό μαζί, ναι μας αρέσει ο καπαμάς αλλά δεν πάμε σχολική εκδρομή να πάρουμε το κατσαρολάκι μας (δεν τόλμησε κανένας να της πει, ότι έτσι και σκάγαμε μύτη στο τετράστερο με τον τέντζερη, θα τρώγαμε πόρτα αντί για καπαμά!), ήρθε ο ντιάντο Λίτσο.

Μπήκε στο σπίτι κατακόκκινος από το κρύο κι έτρεξα αμέσως στην αγκαλιά του. "Τί κάνεις?" τον ρώτησε ο Δημήτρης. "Είμαι πολύ καλά παιδί μου!" είπε δυνατά με ένα πλατύ χαμόγελο. "Δεν βλέπεις τί όμορφο χειμώνα έχουμε?"

Φύγαμε και όλη η γκρίνια μου, είχε πάει περίπατο. Οταν ο Δημήτρης επανέλαβε τα λόγια του, ντράπηκα όσο δεν παίρνει. Πώς μπορούσα να γκρινιάζω με το παραμικρό, όταν ένας παππούς τόσο κουρασμένος από τη ζωή κι από τα χρόνια, μπορεί ακόμα να χαίρεται γιατί ο χειμώνας είναι χειμώνας? Το μάθημα της ημέρας (για μένα τουλάχιστον): Οσο πιο απλά δούμε τη ζωή μας, τόσο πιο πολύ θα την απολαύσουμε. Κι ας χάνουμε τον δρόμο, πού και πού...

Οχι αστείο... Γελοίο

Χάνεται ένα κορίτσι δεκαεπτά ετών. Η αδελφή του κοριτσιού δηλώνει ότι την μέρα της εξαφάνισης, η μικρή της τηλεφώνησε και της είπε ότι έχει απαχθεί κι ότι στην απαγωγή της, εμπλέκονται και αστυνομικοί. Η αστυνομία "αποφασίζει" ότι η μικρή βαρέθηκε την ζωή εδώ και το έσκασε για το εξωτερικό. Η οικογένεια αντιδρά, ασφαλώς.

Βρίσκουν το πτώμα της μετά από δύο μήνες, σε προάστιο της πόλης που ζούσε. Ο ιατροδικαστής διαπιστώνει, πως το κορίτσι έχει δολοφονηθεί από την ημέρα της εξαφάνισης. Την ίδια μέρα, η αστυνομία συλλαμβάνει δύο ύποπτους. Κι ενώ ανακοινώνεται επίσημα η σύλληψή τους, δεν περνούν λίγες ώρες και ο ένας αναφέρεται ήδη σαν "αυτόχειρας". Οι αστυνομικοί μετά την σύλληψη τον πήγαν στο σπίτι του(!) και "αυτοπυροβολήθηκε". Γιατί ενώ τον είχαν συλλάβει, ήταν οπλισμένος, καθώς και το πώς διέφυγε της προσοχής τους και αυτοπυροβολήθηκε, είναι κάτι που προφανώς δεν θα μάθουμε ποτέ.

Το κερασάκι στην τούρτα της συμφοράς? Βγαίνει ο πρωθυπουργός μας, να βάλει τα πράγματα στην θέση τους! Απαιτεί από τους γονείς, να ζητήσουν συγγνώμη από την αστυνομία! "Αντί να κατακρίνουν την αστυνομία, να κατακρίνουν το περιβάλλον τους. Γνωστοί τους απήγαγαν το παιδί ". Τα συμπεράσματα δικά μας και η ζωή στην χώρα των ρόδων συνεχίζεται.

Το μαύρισμα εν τέλει, είναι αναπόφευκτο. Λέω να κόψω την ενημέρωση και να διαβάζω μόνο εσπρέσσο. 'Η να πάψω να σχολιάζω την επικαιρότητα...

Οι νύφες των Πυραμίδων.

Πού και πού διαβάζω τα βουλγαρικά νέα, για να μην είμαι εντελώς εκτός επικαιρότητας. Αν επαναπαυόμουν στα "κουτσομπολιά" του προσωπικού, θα ήταν σαν να είμαι στην Ελλάδα και παρακολουθώ ειδήσεις του Σταρ. Ακούστε λοιπόν το απίστευτο που βρήκα σήμερα!

Τις τελευταίες μέρες, μεγάλος αριθμός ανδρών από συγκεκριμένη περιοχή της Αιγύπτου, αιτήθηκε βίζας, στην Βουλγαρική πρεσβεία, στο Κάιρο. Για όσους δεν το γνωρίζουν, οι Βούλγαροι τις αιτήσεις βίζας, τις ψειρίζουν όσο δεν παίρνει, τις δε βίζες τις δίνουν σπανιότατα. Ειδικά μέρες που είναι, προ εντάξεως στην Σένγκεν. Εν ολίγοις, την ψυχή τους παίρνεις, βίζα δεν παίρνεις. (Οξύμωρο για χώρα με τόσο μεγάλη μετανάστευση, αλλά μην μπω σε άσχετα χωράφια). Φαντάσου τώρα, να σκάνε ένα κάρο αιτήσεις Αιγυπτίων για βίζα, ταυτοχρόνως! Ξεκίνησαν λοιπόν το ψείρισμα και εντόπισαν άλλο ένα κοινό σημείο, σε όλες (μα σε όλες!) τις αιτήσεις. Ολοι οι Αιγύπτιοι αιτούντες, ήταν φρεσκοπαντρεμένοι με Βουλγάρες!!!

Κι έτσι ψάξε - ψάξε - θα - με - βρεις (ουδέν κρυπτόν από το υπουργείο μας και μπράβο τους!), ξεσκεπάστηκε όλο το σενάριο. Το οποίο ήταν μεν ευφάνταστο, αλλά αν γνωρίζεις τα δεδομένα, βλέπεις ότι έμπαζε από παντού. Βουά λα το σενάριο:

Ενας μεσήλικας ιθαγενής και ένας Αραβας που μένει εδώ, οι οποίοι συστήνονταν ως "επιχειρηματίες" (τρύπα σεναρίου νόμερ εντνό: Ολοι όσοι πάνε να κάνουν κουτσουκέλα, έτσι συστήνονται), μετά από περιήγηση στας βουλγαρικάς εξοχάς, μάζεψαν απροσδιόριστο αριθμό γυναικών , από είκοσι έως σαρανταπέντε χρονών. Ως επί το πλείστον τσιγγάνες (τρύπα σεναρίου, νόμερ ντβε: Τις τσιγγάνες τις υποπτεύονται ακόμα και ελλείψει καπνού. Φαντάσου τώρα που υπήρχε και ντουμάνι). Τις έντυσαν, τις στόλισαν και τις πήγαν εκδρομούλα στο Κάιρο (τρύπα σεναρίου, νόμερ τρι: Μα όλες μαζί? Χάθηκε να τις στέλνατε μία-μία?). Εκτός από το δωρεάν ταξιδάκι, τους έδωσαν και πεντακόσια ευρουλάκια το κεφάλι, για να παραδεχτούν γυρίζοντας ότι ήρθαν σε γάμου κοινωνία με τους Αιγύπτιους. Εκεί, έγιναν οι "γάμοι" σε χρόνο ντε-τε και τις γύρισαν πίσω. (τρύπα σεναριού, νόμερ τσέτιρι: Δεν τις άφηναν λίγο εκεί, να φανεί ότι έκαναν και μήνα του μέλλιτος?). Μόνες, διότι οι "σύζυγοι" έτρεξαν να κάνουν αίτηση για βίζα.

Είναι κατανοητό, ότι οι "σύζυγοι" ακόμα κι αν είχαν μισή πιθανότητα για βίζα, πλέον δεν έχουν καμία. Είναι επίσης κατανοητό, ότι εκτός από την βίζα που χάθηκε, κλαίνε και τα ευρουλάκια τους. Τα οποία προφανώς, τα μάζεψαν με κόπο. Οι "επιχειρηματίες" δεν έχουν συλληφθεί ακόμα, αλλά σίγουρα θα τους βρουν. Οσο για τις "νύφες", θα έχουν να λένε στον μαχαλά ή στο χωριό,ότι είδαν τις Πυραμίδες. Αν και δεν νομίζω ότι τους έκαναν και τέτοια εκδρομούλα. Οι εφημερίδες λένε ότι ξεσκεπάζεται "μεγάλο κύκλωμα παράνομης διακίνησης μεταναστών". Εγώ λέω ότι ξεσκεπάζεται ένα απλό "νταλαβέρ". Μαζί με βλακεία απεριόριστη, εκ μέρους όλων όσων συμμετείχαν στο σεναριάκι. Αλλά ας μην χαλάσω το όνειρο!

ΥΓ : Επειδή μαύρισα όσο δεν πάει, από άλλο νέο που διάβασα σήμερα κι επειδή μέρες που ζούμε, το "μαύρισμα" με σκοτώνει κυριολεκτικά, είπα να διακωμωδίσω λιγουλάκι το παραπάνω. Ξέρω ότι δεν είναι αστείο, φτωχές γυναίκες και απελπισμένοι άντρες, να πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης. Οι μεν για πεντακόσια γαμωευρώ και οι δε για να έρθουν στον -χαμένο πλέον- ευρωπαϊκό παράδεισο.

χάπυ νιου γίαρρρρρ

Πάλι πίσω στα κρύα και τα χιόνια μας! Για το καλό! Μετά από δέκα μέρες σε μια Ελλάδα ηλιόλουστη. Τόσο ηλιόλουστη που μέχρι και αρνί ψήσαμε και τραπέζια στρώσαμε στην αυλή του θείου, λες και ήταν Πάσχα.

Δέκα μέρες, που μας γύρισαν χρόνια πίσω. Κι έτσι μας ξαναβρήκε ένα ξημέρωμα στου Σάκη, που παραπονιόταν γιατί έπεσε η δουλειά. "Κρίση?" τον ρωτήσαμε. "Οχι ρε σεις, απλά οι πελάτες μου γέρασαν και πεθαίνουν". Μαζί μας η έξτρα ορντίναρυ θεία του Μήτσου. Αφότου την γνώρισα πριν ενάμιση χρόνο, τρέχω να προλάβω τις στιγμές που χάσαμε και θέλω να είμαι μαζί της με τις ώρες και να τα λέμε. Ολα.

Αλλο βράδυ , με παλιούς συμμαθητές. Εικοσιένα χρόνια μετά, ήμασταν ακόμα σαν να βγήκαμε για διάλειμμα. Τραγουδήσαμε, ήπιαμε, γελάσαμε και ήταν απίστευτο πως ανακτάς κώδικες επικοινωνίας με ανθρώπους, που το μόνο κοινό σας ήταν τα σχολικά θρανία. Οχι με όλους βέβαια. Είμαι πολύ τυχερή που υπάρχει πάντα ο Τάκης. Και που είναι τόσο δυνατός, αισιόδοξος και σαρκαστικός όσο όταν ήταν ντυμένος Αη Βασίλης στο νηπιαγωγείο. Και που δείχνει σε όλους μας, την φωτεινή πλευρά της ζωής, με μία ψυχική δύναμη που ζηλεύω.

Δυό βράδυα με την μπουμπού και τον Γιώργο. Δεν ξέρω γιατί τα τελευταία επτά χρόνια δεν καταφέραμε να βρεθούμε ούτε μισή φορά. Ετσι έπρεπε, προφανώς. Βρεθήκαμε κι ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα. Καμία απόσταση σε χρόνο και τόπο, δεν άλλαξε όσα ζήσαμε και νοιώθαμε, κοριτσάκια ακόμα, δέκα χρόνια πριν. Κι όσο κι αν μας άλλαξε ο χρόνος, η ευχάριστη έκπληξη ήταν ότι μας άλλαξε προς την ίδια κατεύθυνση. Οι δρόμοι μας δεν έγιναν παράλληλοι και δεν θα γίνουν ποτέ. Και πάντα θα είμαστε "ίδιες", όπως χαιρέκακα μας αποκαλούσε μια μαύρη ψυχή, κάποτε.

Και τέλος πολλές , γλυκές στιγμές με την οικογένεια και τους συγγενείς, που "στερούμαστε" τα τελευταία χρόνια. Είμαι ακόμα το "κοριτσάκι" του μπαμπά μου, κι ας έχει πλέον ο ίδιος γίνει ένας ταλαιπωρημένος παππούς. Μπορεί να μην δύναμαι, να του ανεβάσω τον πεσμένο στα τάρταρα αιματοκρίτη του, αλλά θέλω να πιστεύω ότι την διάθεση του την ανεβάσαμε λίγο. Δεν θα ξεχάσω το χαμόγελο της μαμάς μου, όταν της έδειξα το καφετί σημαδάκι στο μάγουλό μου."Στο πήρα κι αυτό μάμμυ".

Κι αφού γεμίσαμε μπαταρίες και ψυχή, σε μια Ελλάδα που αδειάζει, πιστεύω ότι ο χρόνος που ήρθε, θα είναι φωτεινός και χαρούμενος. Κι ας προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο. Γιατί ο μεγαλύτερος, ο πιο αληθινός πλούτος μας, είναι οι δικοί μας άνθρωποι, γύρω μας. Αυτοί που θα γεμίζουν τις ψυχές μας με χαμόγελα. Κι αυτός ο πλούτος, δεν μπορεί να ξεπουληθεί, να φορολογηθεί ή να υποθηκευτεί. Καλό είναι να τον ανακτήσουμε, μιας και κάποιοι από εμάς, τον έχουμε ξεχάσει εντελώς.

Για το κλείσιμο, η καλύτερη ατάκα έβερ, από τον ανηψιό μου: "Παππού δεν θέλω λεφτά και δώρο, αφού κέρδισα το φλουρί!".

Καλή μας χρονιά!