Τί όμορφος χειμώνας

Ο ντιάντο (παππούς) Λίτσο, είναι ο πατέρας του κολλητού μας, του Μπόυκο. Κάθε φορά που τον βλέπω, τρέχω και τον αγκαλιάζω σφιχτά. Μου το ανταποδίδει πάντα, παρότι οι αγκαλιές μεταξύ άτομων που δεν είναι συγγενείς, δεν συνηθίζονται τρελλά στα μέρη μας. Εγώ δεν τον αποκαλώ "ντιάντο" αλλά "σβετί (άγιο)" και νομίζω ότι του ταιριάζει απόλυτα.

Παρότι στα νειάτα του υπήρξε διάσημος παλαιστής, έμεινε για όλη του τη ζωή στο μικρό χωριό του, δουλεύοντας σκληρά για το μεροκάματο. Σήμερα που είναι στα εβδομηνταεπτά, εξακολουθεί να δουλεύει και να κάνει παράλληλα αγγαρείες σε όλους μας. Να ταίσει τα σκυλιά στο γκαράζ του γιού του, να φέρει σανό στο άλογό μας όταν ξεμένουμε κι ό,τι άλλο φανταστείς. "Οχι", δεν ακούς ποτέ από το στόμα του.

Το περασμένο σαββατοκύριακο αποφασίσαμε με τον Μπόυκο, να πάμε στο διαμέρισμά του, σε κάποιο χιονοδρομικό θέρετρο. Δυό μέρες ψηνόμουν στον πυρετό αλλά ήταν αδύνατο να μην πάμε, μιας και τους είχαμε στήσει ήδη δυό φορές. Σηκώθηκα από το κρεββάτι με τρομερή γκρίνια, δεν ήπια καφέ καν και μάζεψα δυό ρούχα με τα χίλια ζόρια. Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο έβριζα τον "γαμώκαιρο", "σήμερα βρήκε να πέσει το κωλόχιονο? που θα πρέπει να περάσουμε το σκατοβουνό?" (Μετρήστε πόσες ωραίες λέξεις χώρεσαν, σε μία φράση! Και σημειώσατε ότι πήγαινα εκδρομή, δεν με έστελναν στα τάγματα εργασίας!)

Βρεθήκαμε όλοι στο πατρικό του Μπόυκο. Οσο προσπαθούσαμε να εξηγήσουμε στην μπάμπα Νικολίνκα ότι δεν χρειαζόμαστε φαγητό μαζί, ναι μας αρέσει ο καπαμάς αλλά δεν πάμε σχολική εκδρομή να πάρουμε το κατσαρολάκι μας (δεν τόλμησε κανένας να της πει, ότι έτσι και σκάγαμε μύτη στο τετράστερο με τον τέντζερη, θα τρώγαμε πόρτα αντί για καπαμά!), ήρθε ο ντιάντο Λίτσο.

Μπήκε στο σπίτι κατακόκκινος από το κρύο κι έτρεξα αμέσως στην αγκαλιά του. "Τί κάνεις?" τον ρώτησε ο Δημήτρης. "Είμαι πολύ καλά παιδί μου!" είπε δυνατά με ένα πλατύ χαμόγελο. "Δεν βλέπεις τί όμορφο χειμώνα έχουμε?"

Φύγαμε και όλη η γκρίνια μου, είχε πάει περίπατο. Οταν ο Δημήτρης επανέλαβε τα λόγια του, ντράπηκα όσο δεν παίρνει. Πώς μπορούσα να γκρινιάζω με το παραμικρό, όταν ένας παππούς τόσο κουρασμένος από τη ζωή κι από τα χρόνια, μπορεί ακόμα να χαίρεται γιατί ο χειμώνας είναι χειμώνας? Το μάθημα της ημέρας (για μένα τουλάχιστον): Οσο πιο απλά δούμε τη ζωή μας, τόσο πιο πολύ θα την απολαύσουμε. Κι ας χάνουμε τον δρόμο, πού και πού...