Πλημμύρες

Ο Έβρος αγρίεψε και πλημμύρισε τα πάντα, ο Δούναβης πάγωσε. Μέρα εθνικού πένθους σήμερα, η δέκατη πέμπτη μέσα σε είκοσι χρόνια. Τραγικό αν σκεφτείς, ότι επτά χρόνια εδώ, μετράω ήδη πέντε μέρες εθνικού πένθους και δεν ξέρω μήπως μου διαφεύγει και καμία.

Φράγματα έσπασαν σαν τσιγαρόχαρτα, καταπίνοντας χωριά και ανοίγοντας "γραφικές" για τα Βαλκάνια, διαμάχες. Ποιός ήταν υπεύθυνος του φράγματος Χ? Η κυβέρνηση? Η νομαρχία? Το δείνα ή το τάδε υπουργείο? Αααα, μπορεί και κανένας, κάποια φράγματα δεν έχουν αποτυπωθεί σε κανένα χάρτη. Υπάρχουν όμως... και καταρρέουν τα κερατένια. Οπως και να έχει, βγήκε η γαμάτη αποζημίωση! Περί τα εκατόν εξήντα έξη ευρά ανά νοικοκυριό που καταστράφηκε και περί τα πέντε χιλιάρικα ευρά για κάθε νεκρό. Τόσο αποτιμούνται εδώ οι ζωές, τα ξαναπάμε και στο πένθος της Οχρίδας. Οι πρώτοι που έσπευσαν να στείλουν βοήθεια στους δοκιμαζόμενους κάτοικους του Μπίσερ, ήταν οι κάτοικοι του Τσαρ Καλογιάν. Εξη Φλεβάρη, πνίγηκε το Μπίσερ, Εξη Αυγούστου πρόπερσι, είχε πνιγεί το Τσαρ Καλογιάν.

Κολλάμε στις ειδησεογραφικές ιστοσελίδες, για να δούμε ποιό είναι το επόμενο φράγμα που θα σπάσει, τί θα πλημμυρίσει. Και καταντήσαμε να χαιρόμαστε, που η θερμοκρασία θα ξαναπέσει στους μείον είκοσι, για να σταματήσουν να λιώνουν τα χιόνια, να σταματήσουν να ξερνάνε τρόμο τα ποτάμια. Ανακοινώσεις, που και που. Το φράγμα Ψ είναι επικίνδυνο, οι κάτοικοι να ανέβουν στο ψηλότερο σημείο του χωριού. Να τρέξουν οι δόλιοι, μέσα στο χιονιά, να ανέβουν στο βουνό ή να σκαρφαλώσουν σε καμιά στέγη. Ιδανικός ο καιρός για αναβάσεις.

Τα σχολεία έκλεισαν. Κάποιος γνωστός προχθές, ανέφερε ότι τα κλείνουν γιατί είναι υψηλό το κόστος θέρμανσης τέτοιες μέρες. Κι έτσι τα παιδάκια που το σπίτι τους είναι πιο κρύο από το σχολείο, θα ξεπαγιάσουν ευκολότερα. Και χωρίς να κοστίζει στο κράτος. Πού το βάζεις αυτό?

Και μέσα σε όλη αυτή τη μαυρίλα, που το μισό μέτρο χιόνι δεν λέει να την καλύψει, η Ελλάδα πνίγεται καθημερινά, με τον δικό της τρόπο. Αλλου είδους φράγματα σπάνε κι εκεί, διαφορετικές πλημμύρες την σβήνουν από τον χάρτη. Και δεν έχεις που να ακουμπήσεις την ελπίδα, σε ποιά πατρίδα να την δεις να ανθίζει, να ξεγελαστείς για λίγο ότι έπιασε άνοιξη. Εύχεσαι να παγώσουν όλα , μαζί κι ο χρόνος. Δεν αντέχεται νέα πλημμύρα κι οι Ελληνες βαρέθηκαν τις αναβάσεις.

"Ετσι και σκάσει και στο χωριό μας το ποτάμι, θα μαζευτεί όλος ο κόσμος εδώ", λέω του Δημήτρη. "Είμαστε οι μόνοι στην πλαγιά. Ευτυχώς, τους βολεύουμε όλους". Και σκέφτομαι ότι έναν αιώνα πριν, κάποιος παλιός, φωτισμένος άρχοντας του χωριού, ήθελε να το μεταφέρει στο σημείο που είμαστε εμείς. Δεμένοι οι χωρικοί με το ποτάμι τους, όχι μόνο δεν το δέχτηκαν, του έκαψαν και το σπίτι του άρχοντα. Κι αυτός πήρε των οματιών του και έφυγε από τη χώρα. "Την φωτιά την παλεύεις με το νερό, το νερό δεν παλεύεται με τίποτα", είπαν χθες κάποιοι πληγέντες.