Ανάσες.

Δεν είχα ποτέ σκεφτεί, πόση απόλαυση μπορεί να σου δώσει το θέαμα μιας μέλισσας που μαζεύει γύρη , από το λουλούδι ενός πορτοκαλί ιβίσκου.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα ποτέ "χρόνο" να το παρατηρήσω...
μέχρι το περασμένο Σάββατο.
Κι όπως πολύ σωστά ειπώθηκε , η θάλασσα θα έχει πολύχρωμα ψάρια και τα δέντρα γλυκούς καρπούς, χωρίς να χρειαστεί να προσπαθήσω σκληρά. Και στον κόσμο, υπάρχει αφθονία από όλα, για όλους. Αρκεί να το καταλάβουμε.
Απίθανο συναίσθημα να γελάς από ευτυχία τόση, που να θες να την μοιραστείς με όλους. Κι ας μην το έζησα εγώ, αρκεί που το μοιράστηκα. 
Επίσης απίθανο συναίσθημα, να κλαις από ανακούφιση και να νοιώθεις ότι με τα δακρυά σου πλένεις ό,τι σε βαραίνει και δεν θες πια. 
"Γιατί αν ασχοληθείς με τις συμπεριφορές και τις σκέψεις των άλλων, ποιός θα ασχοληθεί με σένα? ".
Και άλλα πολλά που ακόμα κι αν δεν τα γράψω, είναι αδύνατον να τα ξεχάσω.
Ανάσες λοιπόν και προχωράμε.